Το ίχνος του χρόνου
Μια ταινία για τον χρόνο, τη μνήμη, τη νοσταλγία. Μια ταινία για τη γοητεία της αρχαιολογίας και της ανασκαφής, μέσα από το post mortem πορτρέτο του αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη.
Μια ταινία για τον χρόνο, τη μνήμη, τη νοσταλγία. Μια ταινία για τη γοητεία της αρχαιολογίας και της ανασκαφής, μέσα από το post mortem πορτρέτο του αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη. Ένα ταξίδι που αναζητά τον άνθρωπο που δεν είναι πια παρών, μέσα από το ίχνος που άφησε στους τόπους όπου βρέθηκε και στους ανθρώπους που γνώρισε. Μια κινηματογραφική ανασκαφή που φέρνει στο φως μια εικόνα μέσα από θραύσματα και ίχνη, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πρακτική της αρχαιολογίας.
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας Διονυσίας ΚοπανάΤο ίχνος του χρόνου είναι μια ταινία για τους αέρηδες, τα βουνά και τη θάλασσα για τα αιωνόβια δέντρα, τη βροχή και το χιόνι, τον κύκλο των εποχών˙ για την καταστροφή και την αναγέννηση, τη συνέχεια των ανθρώπων και τη δίψα της γνώσης, για την προσπάθεια να βρούμε νόημα, να συμφιλιωθούμε με την έννοια του πεπερασμένου καθώς πλέουμε στο άπειρο, για τον αιώνιο χρόνο και τη μνήμη, για τη φυσική τάξη των πραγμάτων.
Εικόνες, διαδρομές, διηγήσεις, ίχνη του απώτερου παρελθόντος, βιώματα του σήμερα, αναμνήσεις των ζωντανών και των νεκρών και σπαράγματα αρχειακού υλικού συνθέτουν μια προσωπική αφήγηση για να πουν μια ιστορία. Την ιστορία του αδιάσπαστου, του ενιαίου χρόνου. Όλα συνυπάρχουν την ίδια στιγμή. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι εκδοχές του ίδιου υλικού της ύπαρξης, και η κινηματογραφική γλώσσα, μου έδωσε μια μηχανή του χρόνου για να κινηθώ ελεύθερα μέσα σ’ αυτές. Να, όπως το νερό, που είναι ταυτόχρονα κι αέρας και υγρό και πάγος.
Η Μινωική Κρήτη του σπουδαίου αρχαιολόγου Γιάννη Σακελλαράκη (1936-2010), αναδύεται μέσα από τα πρόσωπα των σημερινών βοσκών. Καθόλου τυχαία, οι ίδιοι είναι και οι εργάτες των ανασκαφών, πολύτιμοι φύλακες της ιστορίας που επιμένει ν’ ανασαίνει στα πέτρινα καλύβια τους, φτιαγμένα με την ίδια αρχαία τεχνική των θολωτών τάφων. Οι κρητικοί βοσκοί συναντούν τους Μινωίτες προγόνους τους στη σκιά των ίδιων βουνών. Αναπνέουν τον ίδιο αέρα, ακούν το ίδιο θρόισμα των φύλλων, βλέπουν τη γη τους να ανθίζει ξανά και ξανά. Ακόμη και οι ήχοι της φύσης παραμένουν αναλλοίωτοι, η ξεσηκωτική κρητική μουσική δεν είναι παρά η αντανάκλασή τους. Δίπλα στα ανασκαμμένα μινωικά νεκροταφεία, οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν τις ίδιες σχεδόν αρχέγονες τελετουργίες τους, να προσφέρουν θυμίαμα στους νεκρούς τους.
Να τους τιμούν και να τους θυμούνται. Αρχαίες λέξεις και μελωδίες που μοιάζει να θέλουν να τους συμφιλιώσουν με την έννοια όχι του θανάτου αλλά της ζωής. Ό,τι χάνεται, κάποια στιγμή θα ξαναβρεθεί, γιατί δεν έχει σταματήσει να υπάρχει. Η αναζήτηση αυτής της ρίζας που συνδέει υπόγεια τις ζωές των ανθρώπων για κάποιους είναι έργο ζωής.
Αποφασισμένοι να σκάβουν, όχι για να βρίσκουν αλλά για να κατανοούν.
Συλλέγω λοιπόν τα ίχνη, από το χθες κι από το τώρα για να τ’ αφήσω κληρονομιά στο αύριο. Τα πάντα αφήνουν ίχνος. Οι άνθρωποι στον τόπο και το χρόνο, τα δέντρα, τα ζωντανά, ο άνεμος όταν περνάει μέσα από τα φύλλα των δέντρων, ακόμη και τα μυρμήγκια στο διάβα τους. Ακόμη και οι ταινίες.
Αυτή είναι η δική μου αρχαιολογία!