Morbius

Ο ευφυής βιοχημικός Μάικλ Μόρμπιους βλέπει τη φθορά στο άρρωστο κορμί του εξαιτίας μιας ασθένειας του αίματος να κορυφώνεται κι έτσι αποφασίζει να πειραματιστεί με ανορθόδοξες μεθόδους. Το συνθετικό αίμα (από κύτταρα νυχτερίδας) που βάζει στις φλέβες του τον μεταμορφώνουν σε ένα τρομακτικό βαμπίρ.

Φτιαγμένος αρχικά σε κόμικ του 1971 για να αποτελέσει ακόμη έναν φαινομενικά ανίκητο εχθρό του Σπάιντερμαν, ο Μόρμπιους γρήγορα άνοιξε τα φτερά τουγια πιο μοναχικούς και λιγότερο φωτογενείςκόσμους. Το φιλμ του Εσπόζιτο («Child 44», «Το κρησφύγετο», «Life») κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, προσφέροντας στο θεατή ένα σκοτεινό θρίλερ αγωνίας που ελάχιστα θυμίζει – τουλάχιστον στο πρώτο μισό- μια τυπική μαρβελική περιπέτεια.

Στο χρονικό τούτο διάστημα οι χαρακτήρες είναι ψαγμένοι, οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουν βρίσκονται πέρα από το άσπρο και το μαύρο («Είμαστε οι λίγοι εναντίον τον πολλών» λέει ο ήρωας στον κολλητό του Μάιλο, τον πλούσιο «αδελφό» του που επίσης πάσχει από την ίδια ασθένεια) και η παραβολή για την πραγματική φύση του Κακού προσφέρει μια άκρως ενδιαφέρουσα σεναριακή άποψη για την εξέλιξη της πλοκής.

Και μέσα σε όλα αυτά δεν λείπουν κάποιες πετυχημένες όσο και διακριτικές πινελιές μαύρου- τι άλλο;- χιούμορ. Δεν το κρύβω πως αρχικά ένιωσα μεγάλη ευχαρίστηση βλέποντας όχι μόνο την ικανότητα του Εσπόζιτο στην κατασκευή ενός εναλλακτικού (για μπλοκμπαστεριά) θρίλερ αλλά και την προσήλωση του να φτάσει το θέαμα και τους χαρακτήρες στα άκρα.

Δυστυχώς όπως μου άνοιξε η όρεξη, έτσι απότομα μου κόπηκε στο δεύτερο μέρος. Όταν διαπίστωσα δηλαδή ότι ο σκηνοθέτης άλλαξε τροπάριο και αποφάσισε να ακολουθήσει την σίγουρη πεπατημένη προς την εμπορική επιτυχία: εκθαμβωτικά εφέ, δράση χωρίς ανάσες, προβλέψιμες «ανατροπές» σε μια προβλέψιμη πλοκή που δεν είχε πλέον κανένα μυστικό και νόημα. Το φιλμ ακόμη κι έτσι βλέπεται αλλά η χαμένη ευκαιρία για κάτι τόσο ξεχωριστό, πέταξε σαν πουλάκι. Ή για να είμαστε πιο σωστοί, σαν νυχτερίδα…