Δημοσθένης Παπαδόπουλος: Διατηρώ ακόμα τον επαναστάτη μέσα μου

Η βάση του Δημοσθένη Παπαδόπουλου ήταν πάντα το θέατρο. Όμως πίσω στο μακρινό 1994 συστήνεται στο ευρύ κοινό μέσα από την συμμετοχή του στην ταινία «Τέλος εποχής» του Αντώνη Κόκκινου, για την οποία μάλιστα τιμήθηκε με ειδικό Βραβείο Υποκριτικής στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ακολούθησαν πολλοί τηλεοπτικοί ρόλοι σε δημοφιλείς σειρές και μια ερμηνεία, αυτή του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη στην ομώνυμη σειρά του Τάσου Ψαρρά στην ΕΡΤ, που τον έκανε να ξεχωρίσει.

Κι ενώ οι ρόλοι και οι βραβεύσεις δεν σταματούν εδώ, ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος παίρνει την απόφαση το 2011 να φύγει για τη Γερμανία και το Βερολίνο και να δουλέψει εκεί ως ηθοποιός. Έξι χρόνια μετά, με τη βαλίτσα του γεμάτη εμπειρίες ζωής και τέχνης επιστρέφει στην Ελλάδα και στρέφει το ενδιαφέρον του αυτή τη φορά στη σκηνοθεσία. Το 2016 υπογράφει τη σκηνοθεσία της παράστασης ο «Καζιμίρ και Καρολίνα» στον Τεχνοχώρο Cartel, ενώ ακολουθούν τα «Πάρτυ γενεθλίων», «Το στρίψιμο της βίδας», «Ο θείος Βάνιας», τα «Εξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες». Και φυσικά, η επιστροφή του τη φετινή σεζόν στη μικρή οθόνη, μέσα από την σειρά της κρατικής τηλεόρασης, «Ο Ορκος».

Αυτή την άνοιξη, είναι καθ’ όλα έτοιμος να μάς παρουσιάσει τη νέα του δουλειά και να μάς συστήσει την φρέσκια θεατρική ομάδα Contratiempo – του Θωμά Θάνου και του Γιώργου Αντωνόπουλου – με την παράσταση «Η Επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ», που θα παρουσιαστεί στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον στην Ομόνοια.

Το έργο είναι εμπνευσμένο από το «Μπαλκόνι» του Ζαν Ζενέ – ενός από τους αγαπημένους συγγραφείς του σκηνοθέτη – και αποτελεί μια αλληγορία για τη φύση του ανθρώπου και τον σύγχρονο δυτικό κόσμο, μέσα από την ποιητική γλώσσα αλλά και το βρώμικο χιούμορ του Ζενέ. Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης στις 8 Απριλίου, μιλήσαμε με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημοσθένη Παπαδόπουλο, για τη δική του προσέγγιση στο έργο, για τη συνεργασία του με νέους ταλαντούχους ανθρώπους, αλλά και για την «συνομιλία» του έργου με το σήμερα εξαιτίας της σοκαριστικής συγκυρίας της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία.

«Μηνύματα δεν μου αρέσει να περνάω μέσα από την δουλειά μου. Προτιμώ να θέτω ερωτήματα», λέει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος.

Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό έργο ενός ιδιοφυούς συγγραφέα. Με το «Μπαλκόνι» άρχισα να ασχολούμαι πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Τότε ξεκίνησα να το διασκευάζω. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο έργο που αν ανέβαινε στη σκηνή ολόκληρο η παράσταση θα διαρκούσε πάνω από τέσσερις ώρες. «Έστυψα» λοιπόν το έργο και έβγαλα το ουσιαστικό απόσταγμά του κάνοντας μία παράσταση μιάμιση περίπου ώρας. Ο Ζενέ είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Το θέμα του έργου, η ποίηση και ο σαρκασμός του κειμένου είναι αυτά που με κέντρισαν να το ανεβάσω. Δουλεύοντας το έργο άρχισε να δημιουργείται ένα καινούργιο κείμενο που βασίζεται στο πρωτότυπο αλλά έχει δικά του ανεξάρτητα στοιχεία που όμως δεν προδίδουν το πνεύμα του Ζενέ.

Στο έργο «Η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ» παρακολουθούμε ακριβώς τον παραλογισμό και τον ναρκισσισμό της εξουσίας.

Μηνύματα δεν μου αρέσει να περνάω μέσα από την δουλειά μου. Προτιμώ να θέτω ερωτήματα. Και μερικά από αυτά τα ερωτήματα είναι: Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια Επανάσταση; Μήπως το σύστημα χρειάζεται την Επανάσταση για να ισχυροποιήσει τη δύναμή του; Μήπως η ίδια η φύση του ανθρώπου που αποζητά την δύναμη και την εξουσία δεν επιτρέπει σε καμία Επανάσταση να πετύχει τον στόχο της;

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα. Έχω μεγάλη χαρά που δούλεψα πολύ δημιουργικά με μία ομάδα νέων ταλαντούχων ηθοποιών αλλά και αγωνία, όπως και σε κάθε παράσταση, για το αν η δουλειά μας θα επικοινωνήσει με το κοινό.

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ», από την ομάδα Contratiempo στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον.

Το έργο συνομιλεί με το σήμερα περισσότερο από ποτέ. Ειδικά τώρα που βιώνουμε την παράνοια του Πούτιν και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Στο έργο παρακολουθούμε ακριβώς τον παραλογισμό και τον ναρκισσισμό της εξουσίας. Και την αδυναμία των ανθρώπων να αντισταθούν. Να επαναστατήσουν. Είναι σοκαριστικό πόσο το έργο μιλάει για το σήμερα.

Αντιστέκομαι στην λογική ότι πρέπει να ανεβαίνουν έργα που να προσελκύουν θεατές.

Το ότι ανεβαίνει αυτό το έργο είναι μία κίνηση άκρως ρομαντική και επαναστατική. Πρόκειται για ένα κείμενο που ανεβαίνει πολύ δύσκολα σε μία αθηναϊκή σκηνή λόγω του κόστους παραγωγής του (στην παράσταση παίζουν δεκατέσσερις ηθοποιοί) αλλά και λόγω της πολύ ιδιαίτερης γραφής του. Το ότι καταφέραμε να ανέβει λοιπόν ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα – σε μία εποχή που τα έργα που ανεβαίνουν πρέπει να είναι «πιασάρικα» για να φέρουν κόσμο – είναι κίνηση αντίστασης. Για τον εαυτό μου λοιπόν κατάλαβα ότι διατηρώ ακόμα τον επαναστάτη μέσα μου. Αντιστέκομαι στη λογική ότι πρέπει να ανεβαίνουν έργα που να προσελκύουν θεατές. Να αρέσουν στον κόσμο. Μία τέτοια λογική μόνο τέχνη δεν είναι. Θεωρώ ότι με αυτό το έργο θέτουμε πολύ σημαντικά ερωτήματα για το σήμερα. Για την τραγική κατάσταση που βιώνει ο κόσμος αυτήν την στιγμή. Και είναι τρομερά ελπιδοφόρο ότι όλοι οι νέοι ηθοποιοί που συμμετέχουν δούλεψαν με τόσο πάθος πάνω σε αυτό το έργο.

«Ένα άγριο παραμύθι» ή «Εφιάλτης του σήμερα».

Γιατί θα παρακολουθήσει ένα κείμενο που βασίζεται σε ένα αριστουργηματικό έργο ενός ιδιοφυούς συγγραφέα. Ένα έργο που μιλά για το σήμερα. Και θα απολαύσει δεκατέσσερις πολύ ταλαντούχους νέους ηθοποιούς που λειτουργούν με απίστευτα ομαδικό πνεύμα.

«Το ότι ανεβαίνει αυτό το έργο είναι μία κίνηση άκρως ρομαντική και επαναστατική. Πρόκειται για ένα κείμενο που ανεβαίνει πολύ δύσκολα σε μία αθηναϊκή σκηνή λόγω του κόστους παραγωγής του (στην παράσταση παίζουν δεκατέσσερις ηθοποιοί) αλλά και λόγω της πολύ ιδιαίτερης γραφής του».

Νομίζω ότι τα συναισθήματα του θεατή θα είναι ανάμικτα. Από την μια ένα αίσθημα ματαίωσης για την σημερινή πραγματικότητα και από την άλλη εύχομαι να έχει ένα αίσθημα πληρότητας μετά από μια δυνατή θεατρική εμπειρία.

Αυτό που εμένα με συγκινεί παρακολουθώντας τις τελικές πρόβες και την παράσταση είναι το δόσιμο των ηθοποιών. Πιστεύω ότι η βάση του καλού θεάτρου είναι η ομάδα. Και δυστυχώς στις μέρες μας το θέατρο αποτελείται από μονάδες.

Είμαι σε μία περίοδο συζητήσεων για των επόμενο χειμώνα, αλλά ακόμα δεν είναι τίποτα ανακοινώσιμο.