Status Update: Ιφιγένεια Γρίβα, ηθοποιός

Δεν μου έφτανε το σχολείο ή οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Περίμενα τη στιγμή που ήμουν όσο γίνεται λιγότερο προφυλαγμένη μέσα στο καταφύγιό μου. Εκεί που η καρδιά μου επιβιώνει ακόμα και τώρα σαν θαύμα: Ένας τρόπος να χορεύεις πάνω στο νερό.

‘Oλα τα «Όχι» και «Δεν Μπορώ» που άκουσα από αγαπημένα και φιλικά πρόσωπα. Αυτές οι πυξίδες μου φανέρωσαν τον δρόμο που έπρεπε να βαδίσω για τον απέραντο κόσμο που φλέγεται και ανθίζει.

Κατά βάση σαν ηθοποιός, αλλά αν μου γεννηθεί έντονα ένα όραμα μιας παράστασης δεν θα διστάσω το σκηνοθετικό εγχείρημα ξανά.

για να δώσει το χρίσμα της απόλυτης ομορφιάς που επιφυλάσσεται σε όλους τους απόκληρους και κατατρεγμένους ανθρώπους. Οι δουλειές που βρήκα είναι χίλιες φορές ομορφότερες από αυτές που έψαχνα. Μαθαίνω ότι το να αγαπάς τη ζωή ως έχει – και όχι ως αυτό που περιμένεις ή αυτό που ψάχνεις – είναι ένα αίνιγμα που σε οδηγεί στη μεγαλύτερη χαρά που υπάρχει.

σε σκηνοθεσία της Ευφροσύνης Μαστρόκαλου, που περιγράφει την επίδραση ενός εγκλήματος στη ζωή δύο μαρτύρων του. Σε αυτό το έργο με έλκει η πολυπόθητη κρυφή έννοια της ελευθερίας. Η μόνη λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των ηρώων του έργου, αφού δεν υπάρχει στη ζωή τους. Αυτή η θεία τρέλα που σε κάνει να γελάς κλαίγοντας και να κλαις γελώντας, χορεύοντας στο κύκλο της ερωτικής δύναμης της ζωής.

που χαρακτηρίζονται ως «εγκλήματα πάθους» – όπως και το έγκλημα στο μυθιστόρημα της Ντυράς. Βλέπω αυτή την καταστροφή. Πώς να μην την δεις; Ο θάνατος και η βιαιότητα δημιουργούν ένα βάρος σαν μια σκιά που προπορεύεται αντί του εαυτού. Προσπαθώ να αντισταθώ. Παίζοντας με ένα παιδί, βλέποντας φως στο σκοτάδι.

Αν το κοιτάξεις καλά είναι φτιαγμένο από σκληρά υλικά: Πέφτεις, σηκώνεσαι, πέφτεις ξανά, κλαις, κάνεις το χαζό για να τραβήξεις πάνω σου όλη τη χαιρεκακία του κόσμου και λίγο πριν σε συντρίψει αυτή η κακία, την μεταμορφώνεις σε γέλιο.

σκέφτομαι πως ό,τι μας χτυπάει την πόρτα είναι πάντα για να μας δώσει κάτι. Στο θεατρικό τοπίο που μας φανερώθηκε, υπάρχει κάτι οδυνηρό που εκκρίνει πολύ μαύρο. Εμείς καλούμαστε στην αποκάλυψη του αγνώστου να γεννήσουμε ξανά το φως. Δεν υπάρχει θέαση, χωρίς τυφλό σημείο.

στριφογυρίζει, δεν αιχμαλωτίζεται από τίποτα, από κανένα αξίωμα, από καμία συνήθεια. Για να μάθουμε, χρειάζεται να δώσουμε προσοχή σε αυτό που έρχεται, σε αυτό που είναι εδώ, σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, τώρα.

Και σκέφτομαι αυτούς που πεθαίνουν τη στιγμή που γράφω αυτή τη φράση. Και σκέφτομαι ότι σε άλλους δεν αφαιρεί τίποτα από τον ύπνο τους. Γιατί να υπάρχουν τόσες ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων και της μοίρας που τους δίνεται; Ο πόλεμος οδηγεί από την απομάγευση στην απελπισία. Με φοβίζει αυτή η «αρρώστια».

το Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ. Οι χώροι θα γεννηθούν όταν οι καλλιτέχνες αφουγκραστούν την πραγματική τους φωνή, όταν βγουν από την άβυσσο που έχει λησμονήσει την παιδική ηλικία και θελήσουν πραγματικά να αφήσουν κάτι δικό τους σε αυτό τον κόσμο για όποιον το δει ή το καταλάβει.

Γιατί νιώθω πως μου ενισχύει την έννοια της εμπιστοσύνης. Τίποτα δεν θα βρίσκεται στη θέση του για να σε προστατέψει: Μια σκηνή, μια απόσταση από τους θεατές, προβολείς που θα σε φωτίζουν. Μαθαίνεις να είσαι εκεί , ζωντανός για τον άλλο. Να μην έχεις εξουσία πάνω στα πράγματα. Όπως όταν αφήνεσαι στην παντοδυναμία του έρωτα. Νιώθεις ανίκητος μέσα στην αδυναμία σου.

που μου έμαθε πως ο θάνατος πέφτει στη ζωή σαν πέτρα στη λίμνη: Πρώτα πιτσιλάει, πανικός στους θάμνους, έπειτα ησυχία, μα καθόλου η ίδια σιωπή με πριν. Το «Επισκεπτήριο» μου έμαθε να αγαπάω το απλό. Γιατί κανείς ποτέ δεν μας είπε ότι το απλό είναι σπαρακτικό.

Η Τέχνη είναι σαν τη βροχή. Το νερό που έρχεται από τον ουρανό δίνει χαρά. Αυτή η χαρά μπορεί να αναστήσει ό,τι πιο στείρο και στεγνό.