«Άλις Έρνεστιν Πριν, Μαρία Τερέζα Γουόλτερ, Καμίλ Κλοντέλ, Γκαλά Ντιακόνοβα, Λεοκαντία Βάις, Τζορντζ Ντάιερ…Όλοι τους μούσες διάσημων έργων. Και τόσοι άλλοι. Χιλιάδες, εκατομμύρια άλλοι. Κυρίως γυναίκες. Και φυσικά η Λόρα Πέτερσεν. Η αιώνια καταδίκη των μουσών».
Ο Χένρικ Ίψεν το Δεκέμβρη του 1879 δημοσιεύει το θεατρικό του έργο «Το Κουκλόσπιτο» με κεντρική ηρωίδα τη Νόρα Χέλμερ. Το έργο του ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στην τότε κοινωνία, αφού στο τέλος του, η Νόρα εγκαταλείπει απογοητευμένη τον άντρα της και τα παιδιά της για να βρει τον εαυτό της. Μια πράξη που την καθιέρωσε σαν ένα αιώνιο φεμινιστικό σύμβολο.
Έμπνευση για τον Ίψεν στάθηκε μια φίλη του, η Λόρα Πέτερσεν. Με τη διαφορά ότι το τέλος της Λόρας, της πραγματικής Νόρας, ήταν πολύ διαφορετικό. Απόδειξη ότι σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, όποια επαναστατική προσπάθεια γινόταν από κάποια γυναίκα έπεφτε στο κενό και φυσικά τιμωρούταν σκληρά. Η Λόρα ακολούθησε και αυτή τη σκληρή μοίρα των μουσών.
Όλοι ξέρουν τον ήρωα. Ελάχιστοι τον άνθρωπο.
Το εν λόγω θεατρικό έργο, παρουσιάζει παράλληλα τη «ζωή» και των δύο, σαν ένα πεπλεγμένο διάλογο ανάμεσα στον μύθο και την αληθινή ζωή. Μας μεταφέρει τον «εγκλεισμό» της γυναίκας αιώνες τώρα και μας θυμίζει την αναγκαιότητα μιας θυσίας προς όφελος της αφύπνισης.
Οι ήρωες θυσιάζονται εθελούσια.
Οι μάρτυρες όχι.
Οι μούσες;
