Climax Ball: Το Onassis Culture και η Léa Vlamos μάς καλούν σε μια χορευτική βραδιά ελεύθερης έκφρασης και ισότητας

«Καλώς ήρθατε στο Climax Ball. Strike a pose and dip in vogue». Mια κουλτούρα, ένας διαγωνισμός που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον, σε έναν χώρο που δεν θυμίζει κανέναν άλλον. Το πρώτο ball που φιλοξενεί η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και η Léa Vlamos στον βιομηχανικό χώρο του Onassis Ready, λίγο πριν ανακαινιστεί, παρουσιάζει ένα ball ελεύθερης έκφρασης και ισότητας.

Στις 16 Απριλίου, η Λέα Βλάμος, μέλος του House of Ninja, και πάνω από 40 διαγωνιζόμενοι/voguers βάζουν τον χορό πάνω από φυλές, φύλα, ηλικίες, σεξουαλικές προτιμήσεις, μέγεθος, ύψος. Σε έναν απρόσμενο χώρο στην αθέατη πλευρά της πόλης και σε ένα σκηνικό-φόρο τιμής στην cult ταινία «Climax» του Gaspar Noé.

Τα balls είναι ασφαλείς χώροι έκφρασης και ελευθερίας, που δημιουργήθηκαν από και για τις Μαύρες και Λατίνο τρανς γυναίκες και την γκέι κοινότητα στην underground σκηνή της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του ’60, προκειμένου να ξεφύγουν από τον ρατσισμό στην κοινωνία και στις λευκοκρατούμενες πασαρέλες.

Μια underground κουλτούρα για και από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Το ball είναι ένας διαγωνισμός όπου η μόδα, η ομορφιά και οι χορευτικές ερμηνείες συνδυάζονται γύρω από πολλές κατηγορίες και δίνουν τον απαραίτητο χώρο σε μια ολόκληρη κοινότητα ώστε τα μέλη της να εκφραστούν ελεύθερα και χωρίς φόβο, να δημιουργήσουν και να συνευρεθούν, έχοντας απέναντί τους μια κοινωνία που εξακολουθεί να κάνει διακρίσεις, να κρίνει και να καταδικάζει.

Με ένα ασύλληπτης έντασης, απόλυτα ξεσηκωτικό, λυτρωτικό και εξαιρετικά απαιτητικό τεχνικά χορευτικό μονοπλάνο διάρκειας δέκα λεπτών, όπου το vogue ήταν το βασικό στυλ, ξεκινούσε η ταινία «Climax» (2018) του μεγάλου προβοκάτορα Γκασπάρ Νοέ. Με τη δράση να τοποθετείται τον χειμώνα του ‘96, το «Climax» ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του Αργεντινού δημιουργού, ο οποίος συστήθηκε το 1991 με το μεσαίου μήκους «Carne», συνέχισε το μηδενιστικό του όραμα το 1998 με το «Μόνος εναντίον όλων» και έγινε γνωστός σε όλους το 2002 με το εκρηκτικό «Μη Αναστρέψιμος».

To «Climax» είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν το σινεμά του ξεχωριστό, απόλυτα αγαπητό σε κάποιους, αμφιλεγόμενο για άλλους: υποτυπώδη σεναριακή δομή (νεαροί χορευτές, απομονωμένοι σε προβάδικο, τριπάρουν ομαδικά όταν κάποιος νοθεύει τη σανγκρία του πάρτι), ζαλιστική διεύθυνση φωτογραφίας, νέον φωτισμούς, σκηνοθετική αποστασιοποίηση για όσα συμβαίνουν επί της οθόνης.

Με επικεφαλής τη Σοφία Μπουτέλα, το καστ των νεαρών Γάλλων ερμηνευτών περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, τον DJ Kiddy Smile, γνωστή φιγούρα της παριζιάνικης ηλεκτρονικής σκηνής, και τη Λέα Βλάμος, τη χορεύτρια που εισήγαγε τον Νοέ στο vogue και τον ενέπνευσε για την ταινία. Η Βλάμος, που προέρχεται από την ομάδα House of Ninja και συμμετείχε στο εκρηκτικό «Fashion Freak Show» του Ζαν-Πολ Γκοτιέ το 2019, γνώρισε τον Νοέ σε ένα διαφημιστικό όπου συμμετείχε, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του έτερου μέγιστου Ευρωπαίου προβοκάτορα, Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (“Drive”, “The Neon Demon”), και κάπως έτσι βρέθηκε στο παραισθησιογόνο τριπ του.

• 16:00 | Doors Open
• 17:00-23:00 | Ball

• Face: (FF, MF, NB)
• Sex Siren: (FF, MF)
• Body: (FF, MF)

• Fashion Killah
• Runway: American/ European
• Realness

Female Figure (Drag, femme queen)
Male Figure (Trans men, MF everyday realness)

• Old way/New way
• Hands Performance
• Baby vogue
• Butch Queen Vogue Fem/ butch queen vogue fem in Heels
• FF performance
• Commentator vs. Commentator
• Lipsync

(The categories are not in the ball’s order)

• OTA: open to all
• FF: Female figure
• MF: Male figure
• FQ: Fem Queen
• BQ: Butch Queen
• NB: Non Binary
• GP: grand prize
• TBA: to be announced
• 10s: getting your tens you can access to the battles
• Chop: you are cut from the category

Με το «Vogue» της Madonna, ένα βασικό στοιχείο της ballroom κουλτούρας, όπως είχε αναπτυχθεί στη Νέα Υόρκη των τελών της δεκαετίας του ’60, πέρασε κατευθείαν στο mainstream και θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να αποκατασταθεί η αλήθεια. Το βραβευμένο στο Φεστιβάλ του Σάντανς ντοκιμαντέρ «Paris Is Burning» (1990) ήταν η πρώτη ταινία που έστρεψε το βλέμμα του κοινού σε αυτή την αθέατη, ως τότε, στους outsiders καλλιτεχνική έκφραση. Στη σειρά του Netflix «Pose» (2018-2021) του Ράιαν Μέρφι, που είναι ίσως η σημαντικότερη μυθοπλαστική αναβίωση της χρυσής εποχής της, είδαμε, μεταξύ άλλων, τη διάσταση απόψεων ανάμεσα στους εκπροσώπους της, όταν το «Vogue» σάρωνε τα τσαρτ: άλλοι ενθουσιάζονταν με αυτή την ευρεία αναγνώριση ενός πολιτισμικού προϊόντος δικού τους, καθόλα underground, και άλλοι, όπως ο χαρακτήρας που υποδύθηκε ο απολαυστικός Μπίλι Πόρτερ, ήταν πιο σκεπτικιστές για τη μετατροπή της καλλιτεχνικής τους κληρονομιάς σε μαζική μόδα.

Το voguing δανείστηκε το όνομά του από τις πόζες των σούπερ μόντελ στις σελίδες του ομώνυμου περιοδικού, καθώς βασικό στοιχείο του χορού είναι οι έντονες, υπερβολικές, επιτηδευμένες πόζες, που θυμίζουν υψηλή μόδα, καθώς και την τέχνη της αρχαίας Αιγύπτου. Τα άκρα των performers, χέρια και πόδια, σχηματίζουν γραμμικές, αυστηρές κινήσεις και εναλλάσσονται γρήγορα από τη μία στατική θέση στην άλλη, με αξιοθαύμαστη τεχνική. Ως στυλ χορού, εξακολουθεί και σήμερα να εξελίσσεται αισθητικά και καλλιτεχνικά, αποτελώντας πλέον ένα παγκόσμιο κίνημα που κληροδοτήθηκε από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε όλο τον κόσμο.

Η Léa Vlamos γεννήθηκε στο Παρίσι. Άρχισε μαθήματα μπαλέτου σε ηλικία 6 ετών. Μαθήτευσε στη σχολή χορού του Marius Petipa για έναν χρόνο και μετά στην εθνική περιφερειακή σχολή χορού (CNR) για τρία χρόνια, όπου εκτός από το μπαλέτο γνώρισε και τον σύγχρονο χορό. Το 2010 πήγε στη Νέα Υόρκη για διετείς σπουδές στο Broadway Dance Center. Το 2013 ανακάλυψε και ερωτεύτηκε το vogue και τον επόμενο χρόνο εντάχθηκε στο φημισμένο και εμβληματικό House of Ninja. Έκτοτε, το όνομά της στο ballroom είναι Lea Ninja, όπου έχει διακριθεί σε διάφορες κατηγορίες (από runway έως vogue fem), ενώ έχει παραδώσει αναρίθμητα εργαστήρια ανά τον κόσμο. Ακολουθώντας παράλληλα καριέρα μοντέλου, έχει ανέβει στην πασαρέλα σε διάφορες παρουσιάσεις μόδας και είναι το πρόσωπο για αρκετές καμπάνιες. Ως χορεύτρια, είναι μέλος του αρχικού θιάσου της θεατρικής παράστασης του Jean Paul Gaultier, “Fashion Freak Show”, που περιοδεύει σε όλο τον κόσμο. Είναι επίσης ηθοποιός, με πιο αξιοσημείωτη συμμετοχή της στην ταινία “Climax” του Gaspar Noé, που ήταν και η πρώτη της εμπειρία στην κινηματογραφική βιομηχανία και την οδήγησε στο Φεστιβάλ των Κανών του 2018.

Τον Σεπτέμβριο του 2020, το Ίδρυμα Ωνάση σύστησε το πρώην εργοστάσιο πλαστικών της εταιρίας KOCH ως έναν απρόσμενο χώρο για καλλιτεχνικό πειραματισμό και εξερεύνηση. Πρόκειται για ένα τεράστιο βιομηχανικό κτίριο σε μια αχαρτογράφητη περιοχή του Ρέντη, ανάμεσα σε εργατικές πολυκατοικίες, χωματόδρομους και μάντρες υλικών. Οι πρώτοι «κάτοικοι» του Onassis Ready έφτασαν εκεί και έδωσαν ζωή στο πρώην εργοστάσιο. Το Onassis Ready φιλοξενεί στο υπόγειο φέτος τις παραστάσεις «Άνθρωποι και ποντίκια», «Άρης» και «Κόκκινα Φανάρια» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη. Ο Νίκος Καραθάνος έκανε στο ισόγειο τις πρόβες του «Προμηθέα» που παρουσιάστηκε στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης τον Οκτώβριο του 2021. Η «συγκάτοικός» του, Λένα Κιτσοπούλου, εμπνεύστηκε εκεί την επόμενη παράστασή της από το γοτθικό μυθιστόρημα «Φράνκενσταϊν» της Μαίρη Σέλλεϋ, η οποία θα παρουσιαστεί τον Μάιο στη Στέγη.

*Στo Onassis Ready σύντομα θα αρχίσουν εργασίες ανακαίνισης.

Εάν είστε θεατές αλλά όχι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είστε καλοδεχούμενοι αλλά σας θυμίζουμε το ballroom code που πρέπει να ακολουθήσετε: δεν θα γίνει ανεκτή συμπεριφορά ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσφοβίας, σεξισμού, αρτιμελισμού, χοντροφοβίας ή οποιασδήποτε άλλης μορφής διάκρισης.

Με την παρουσία σας συναινείτε αυτόματα στη μαγνητοσκόπηση και την ηχογράφηση του event. Η δημοσίευση του video θα πραγματοποιηθεί σε επόμενο χρόνο στο Onassis Channel.

Η μεταφορά από τη Στέγη στη Λεγάκη και αντίστροφα θα γίνεται με mini bus περιορισμένων θέσεων και δωρεάν εισιτηρίου, κάθε 15′. Έναρξη δρομολογίων στις 15:30 από τη Στέγη προς τη Λεγάκη & λήξη στις 23:45 από τη Λεγάκη προς τη Στέγη.