Status Update: Ελίζα Σκολίδη, ηθοποιός

αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα.

ήταν το παιχνίδι στο σπίτι του Χαλεπά στον πύργο της Τήνου, απ΄όταν ήμουν παιδί.

ήταν στο δημοτικό. Τραγουδούσα σε πολλές γιορτές, ένιωθα άνετα με τις νότες, όχι με τα λόγια. Μέχρι που μου ζητήθηκε να παρουσιάσω μία γιορτή / κλείσιμο της χρονιάς. Μου το είπαν πέντε λεπτά πριν χρειαστεί να πιάσω το μικρόφωνο και πανικοβλήθηκα. Τελικά δεν μπορούσα να αφήσω το μικρόφωνο απ΄το χέρι. Όπως και να έχει ήταν μία περφόρμανς παρουσιαστή, μία πρώτη επαφή με εσένα και τους απέναντι, εσένα στη θέση ενός ρόλου και των απέναντι στη θέση του θεατή που κρέμεται από σένα, είτε για να συγκινηθεί είτε για να απογοητευτεί τελικά επειδή δεν του κάνεις….

της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Και μάλιστα μίας τόσο γοητευτικής, εύστροφης γυναίκας. Ήταν σκληρό σχολείο, διότι μου φέρθηκε σαν να είμαι στη δουλειά χρόνια, χωρίς χάϊδεμα. Ήταν πολύ συγκεκριμένη σε αυτό που ζητούσε και με ανάγκαζε με τον τρόπο της να «πετάξω» από πάνω μου κάποια ασφαλή μοτίβα που είχα μάθει στη σχολή. Με ταρακούνησε δηλαδή. Και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Συγκεκριμένα, στον ρόλο μου στην «Κωμωδία των παρεξηγήσεων», μου επέτρεψε να αγκαλιάσω τη «φόρμα», σχεδόν την καρικατούρα που έφτιαξα, και να την υποστηρίξω μέχρι τέλους, κάτι το οποίο στη σχολή με είχαν αποτρέψει να κάνω. Ήμουν πάντα «καραγκιόζης», και – καλώς – προσπαθούσαν να μου ξυπνήσουν και άλλες ποιότητες πέρα από του καραγκιόζη με τις γκριμάτσες και τη μεταμόρφωση. Η Κατερίνα ήταν η πρώτη μετά τη σχολή που μου είπε, να την αγαπάς την καρικατούρα, να τη διαλέγεις, απλώς να μη διαλέγεις ΜΟΝΟ αυτήν.

Είναι μια ιστορία αγάπης για την τύχη και την ελεύθερη βούληση με φόντο την Κβαντική Φυσική και τα παράλληλα σύμπαντα. Γιατί να έρθει κάποιος να δει την παράσταση; Γιατί είναι μία ιστορία αγάπης. Δεν ξέρω κάποιον που δε θα έβλεπε με λαχτάρα άλλη μία ιστορία αγάπης να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του. Πόσο άλλο όταν εκείνη μπορεί να ξεδιπλωθεί μπροστά του με πολλές εκδοχές. Είναι ένα μάθημα για το τι θα πει «μαζί», πότε πετυχαίνει και πότε όχι, κι αν τελικά μπορεί να πετύχει ποτέ.

είναι πόσο φρικιαστική είναι η αίσθηση που μπορεί να έχει εκείνος που έχει μόνο ένα χρόνο ζωής μπροστά του. Κάθε φορά με ταράσσει, κι ας είναι λόγια γραμμένα, έτοιμα. Ως έργο, το χαίρομαι πολύ γιατί μου χάρισε τεράστια ευκαιρία να δοκιμάσω την απόλυτη αμεσότητα και να δοκιμαστώ σε αυτήν. Με τόσο άμεσα έργα, υποκριτικά δεν μπορείς να κρυφτείς με τίποτα. Δεν υπάρχει φόρμα, να δικαιολογηθούν παραφωνίες, αστοχίες, ότι «έλα μωρέ θα μπορούσε να ειπωθεί και έτσι, δεν πειράζει». Εδώ ή θα πεις αλήθεια ή θα αποτύχεις.

Η ηρωίδα έχει πολύ κακό χιούμορ. «Καμένο». Και ποτέ δε βρίσκει ανταπόκριση στα αστεία της, ενώ εκείνη τα θεωρεί πολύ πετυχημένα. Ε, ταυτίζομαι. Το φοβερό είναι πως δεν πτοούμαστε, ούτε εκείνη ούτε εγώ. Και θα τα κάνουμε για πάντα. Κάτι ακόμη που με συνδέει μαζί της είναι η αναγκαστική της παραμονή σε κρεβάτι νοσοκομείου. Από μικρή έχω υπάρξει πολλές φορές νοσηλευόμενη για χειρουργεία καρδιάς, και νομίζω πως αυτήν την αίσθηση μοναξιάς που την κατακλύζει όταν ξαπλώνει στο νοσοκομειακό κρεβάτι, την καταλαβαίνω αρκετά καλά.

περί ζωής, ερωτήματα για τις σχέσεις του, για ένα λάθος που έκανε και δεν τό ΄χε σκεφτεί πρωτύτερα. Με ενδιαφέρει να φύγει, και να έχει συγχωρήσει κάποιον στη ζωή του ή τον εαυτό του για κάτι. Δεν ξέρω πόσο χωράει η αισιοδοξία σε αυτό το συναίσθημα μετά την παράσταση. Κάτι γλυκόπικρο έχει πάντα ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και κάτι λυτρωτικό επίσης. Στην παράστασή μας γελάνε πολύ και κλαίνε επίσης πολύ. Καταλαβαίνεις πως δεν κλαίνε για αυτή καθεαυτή τη σχέση της Μάριαν με τον Ρόλαντ, αλλά γιατί κάτι προφανώς μέσα τους, πολύ προσωπικό δικό τους που χτύπησε φλέβα. Αυτό έχει τόσο ενδιαφέρον, πως ταυτόχρονα είμαστε στο κλάμα όλοι μαζί, αλλά ο καθένας για κάτι πολύ δικό του.

ήταν πολύ όμορφη. Θα το ξανά έκανα, κατά προτίμηση σε κάτι αντίστοιχης καλλιτεχνικής αξίας. Με ένα πετυχημένο σενάριο όπως αυτό της Μυρτούς, ή μία ξεχωριστή αισθητική όπως αυτή του Γιώργου Σεφέρη μα και του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Η τηλεόραση που φλερτάρει τον κινηματογράφο, είναι η ωραία τηλεόραση.

φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Μα και ένα πλατό θα ήθελα να γίνει τέτοιο.

Θα τους ζηλέψω μόνο αν τους δω «παιγμένους», ποτέ γραμμένους σκέτο. Υπάρχουν όμως κείμενα που θα ήθελα να σκηνοθετήσω.

Είναι ο νέος μου έρωτας!

Μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της Αλέξανδρο Βάρθη στους «Αστερισμούς» του Nick Payne, σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου, στο Θέατρο Μικρό Άνεσις.

Καραδοκούμε απ΄τη γωνία να τους κόβουμε τα χέρια. Είναι παντού, στο δρόμο, στο μετρό, στο μπαρ, σε κάθε επαγγελματικό χώρο, στα σπίτια μας. Θα τους κόβουμε τα χέρια. Τη γλώσσα και ό,τι άλλο χρειαστεί. Συνεννοηθήκαμε πιστεύω. Έχω ήδη εντοπίσει πολύ πιο φοβισμένες συμπεριφορές από τις πλευρές των δυνάμει θυτών. Αλλά εντάξει μην είμαστε και τόσο αιθεροβάμονες, παντού ελλοχεύει.

είναι να έχω όμορφες συνεργασίες, να με κάνουν να λαχταράω να πηγαίνω στη δουλειά μου. Σε προσωπικό επίπεδο, εύχομαι επιτέλους να πάω ένα ταξίδι!

Μακάρι να όλα πάνε καλά.