Πέγκυ Σταθακοπούλου: Πηγαίνω μετωπικά και με ταχύτητα πάνω στους φόβους μου

«Ήταν μια Άννα, θα λένε. Μια τυχαία γυναίκα. Κλειστή, περιφρονημένη απ’ τον άντρα της. Μίλησε μόνο μια φορά, όταν σε εκείνον τέλειωσαν τα λόγια. Μια γυναίκα ήσυχη σαν το ρόδο. Κρυφή σαν αίνιγμα…». Λίγο πριν «σβήσουν» τα φώτα της ζωής του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, η γυναίκα του, Αν Χάθαγουεϊ, ρίχνει φως στη μυστηριώδη συζυγική ζωή τους και μέσα από το έργο «Σαν ρόδο και σαν αίνιγμα» του Άκη Δήμου, για πρώτη φορά σπάει την εκκωφαντική σιωπή της. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Νίκου Καμτσή, ενσαρκώνει την αινιγματική αυτή προσωπικότητα που έζησε στη σκιά ενός σπουδαίου άνδρα και προβαίνει σε μια εξομολόγηση που αγγίζει τον γυναικείο ψυχισμό διαχρονικά.

Ένα ποιητικό σύμπαν – κωμικό και σπαρακτικό ταυτόχρονα – στήνεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Τόπος Αλλού και επιχειρεί να φωτίσει την αινιγματική σχέση ανάμεσα στον Σαίξπηρ και τη γυναίκας του Αν και έτσι να μάς γνωρίσει μια άλλη ρηξικέλευθη και μυθιστορηματική πλευρά του ποιητή.

Με αφορμή τον ρόλο της στην παράσταση, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα, μιλήσαμε με την Πέγκυ Σταθακοπούλου για όλα όσα τη γοητεύουν στον ρόλο της Αν, για την πορεία της ως ηθοποιός, την πανδημία και το #metoo αλλά και τη γενικευμένη κρίση στον χώρο του θεάτρου.

Αναλογίζομαι την ζωή μου, τις επιλογές μου. Αλλά ποτέ προσπαθώντας να αξιολογήσω τα οφέλη η τις απώλειες, γιατί απλώς όλα αυτά είμαι εγώ και ο δρόμος που χάραξα», λέει η Πέγκυ Σταθακοπούλου.

Αποφεύγω στην ζωή μου, όχι μόνο λέξεις αλλά κυρίως έννοιες, που υποκρύπτονται κάποιες φορές έστω και με τον πιο άδολο τρόπο, πίσω από τα λόγια. Αναλογίζομαι την ζωή μου, τις επιλογές μου, τις στιγμές μου και όσους συνάντησα μέσα στο Θέατρο. Αλλά ποτέ προσπαθώντας να αξιολογήσω τα οφέλη η τις απώλειες, γιατί απλώς όλα αυτά είμαι εγώ και ο δρόμος που χάραξα. Και ό,τι γνώρισα και έζησα υπήρξε πολύτιμο.

Δεν ξόδεψα σχεδόν ποτέ τον χρόνο δημιουργώντας ειδυλλιακά σενάρια για την ζωή η την καριέρα μου.

Πιστεύω ότι δεν ξόδεψα σχεδόν ποτέ τον χρόνο δημιουργώντας ειδυλλιακά σενάρια για την ζωή η την καριέρα μου. Στα είκοσί μου χρόνια – θυμάμαι – ήμουν ένα κορίτσι που ανακάλυπτε τον κόσμο από την αρχή, μέσα από τις σπουδές του και την εξαίσια εμπειρία του Θεάτρου, μέσα από τα αισθήματά του που άλλαζαν συνεχώς, μέσα από μια λαχτάρα να ζήσει απόλυτα κι «αμύθητα»…

Αχ! Αυτά τα ΑΝ! Πάντα μένουν αναπάντητα. Εδώ και χρόνια, αγαπάω πολύ περισσότερο αυτό που έγινα, οπότε δεν είμαι σίγουρη αν θα άλλαζα έστω και το ελάχιστο.

Ίσως να μου έμαθε τα πάντα απ’ την αρχή! Με τους πιο ευγενείς, τραχείς και πολύπλοκους τρόπους. Πάνω απ’ όλα να παλεύω να γίνομαι ελεύθερη – όσο δύσκολο κι αν είναι κάποτε αυτό – και να διαισθάνομαι ακαριαία το Μυστήριο ή την Μαγεία όπου κι αν τα συναντώ.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σαν ρόδο και σαν αίνιγμα», του Άκη Δήμου, η οποία θα συνεχίσει τις παραστάσεις και μετά το Πάσχα στο Θέατρο Τόπος Αλλού.

Υποδέχομαι την Ανν Χάθαγουει με σεβασμό, με χιλιάδες κρυφές ερωτήσεις σε κάθε παράσταση, αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο μήπως και μου απαντήσει. Την θαυμάζω απεριόριστα για την τόλμη της ν’ αντέχει την μοναξιά της, υποκλίνομαι στο πάθος της για ζωή, συγκινούμαι βαθιά μπροστά στην δύναμη να εξομολογείται ακόμα και τις πιο κοφτερές αλήθειες της με έναν κάποιο αυτοσαρκασμό. Με γοητεύει και της παραδίνομαι.

Έχω την τεράστια τύχη να βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα υπέροχο ποιητικό κείμενο του Άκη Δήμου. Τι τιμή και τι ευκαιρία για μένα! Γίνεται η ηρωίδα μου κορίτσι, παράπονο, γέλιο, γυναίκα, δάκρυ και εκτινάσσεται εκτυφλωτικά στον Άπειρο Χρόνο. Ανακαλύπτω κάθε στιγμή, χίλια μύρια δικά μου, δικά της αλλά και κάθε γυναίκας μυστικά. Εκεί που συναντιέμαι σίγουρα μαζί της είναι το σημείο, όπου κι οι δυο μας παραδεχόμαστε πως «…ποτέ η ζωή δεν μας εγκατέλειψε… ποτέ».

Το πιο ενδιαφέρον ίσως που αφορά τον μεγάλο δραματουργό – όπως φαντάζομαι και πολλούς μεγάλους καλλιτέχνες και δημιουργούς – είναι το γεγονός ότι ζουν και πορεύονται ερήμην των αισθημάτων, των αναγκών και των απωλειών των γύρω τους. Σαν η πραγματική ζωή να είναι μόνο πρόφαση κι επομένως δεν συνδέονται βαθιά με τίποτα άλλο έξω από τα δημιουργήματα τους η τα έργα τους.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου λέει για τον ρόλο της Αν: «Συγκινούμαι βαθιά μπροστά στην δύναμη να εξομολογείται ακόμα και τις πιο κοφτερές αλήθειες της με έναν κάποιο αυτοσαρκασμό».

Ευτυχώς για μένα, ό,τι αφορά την Ανν βρίσκεται εν πολλοίς στην σφαίρα του φανταστικού, με την έννοια ότι τα εξακριβωμένα ιστορικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Περισσότερο εικασίες και υποθέσεις παρά απτά ντοκουμέντα από το 1616 που διαδραματίζεται αυτός ο ποιητικός μονόλογος στο προσκεφάλι του ετοιμοθάνατου άντρα Γουίλλιαμ Σαίξπηρ. Νοιώθω ελεύθερη από το βάρος της πραγματικότητας και αυτό μου το προσφέρει απλόχερα το ίδιο το κείμενο του Άκη Δήμου.

Την φλόγα της για την ζωή. Το αυθάδικο γέλιο της απέναντι στον θάνατο. Την δύναμη να συνεχίζει…

Με την ανάγκη να έρθει πιο κοντά στους αγαπημένους του. Με την υπομονή να μάθει ακούει και την απόλαυση ότι δεν ξόδεψε μία ώρα από τη ζωή του μάταια!

«…Εγώ είμαι αμύθητη! Κι αμύθητα τα θέλω όλα. Αμύθητα κι ολόκληρα. Κι ας μην κρατάνε για πάντα. Για όσο κρατάνε. Αλλά ολόκληρα….».

«Μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα για το θέατρο. Έχουμε κοινές αναφορές ακόμα κι όποτε διαφωνούμε», αναφέρει για τη συνεργασία της με τον Νίκο Καμτσή.

Ο Νίκος Καμτσής είναι ένας άνθρωπος, συγγραφέας και καλλιτέχνης που εκτιμώ απεριόριστα. Ένας σκηνοθέτης και ηθοποιός που μοιραζόμαστε την ίδια γλώσσα για το θέατρο. Έχουμε κοινές αναφορές ακόμα κι όποτε διαφωνούμε. Σέβεται τον ηθοποιό του και τον καθοδηγεί αφήνοντάς τον ελεύθερο αλλά όχι ασύδοτο. Η κρίση του είναι τόσο ακριβής και ενστικτώδης που προσωπικά με εμπνέει. Η συνεργασία ήταν σαν ταξίδι σε μέρη που αγαπώ. Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό!

Είμαστε σε μια μετάβαση ως κοινωνίες αλλά και ως άτομα, που μου δημιουργεί μια αίσθηση αβεβαιότητας, ματαιότητας και απειλής.

Ναι πολύ …αλλά με τρόπο όχι ευκρινή. Νοιώθω μια καταχνιά συχνά. Είμαστε σε μια μετάβαση ως κοινωνίες αλλά και ως άτομα, που μου δημιουργεί μια αίσθηση αβεβαιότητας, κάποτε ματαιότητας ίσως και απειλής. Νομίζω ότι η όποια κρίση πρέπει να αποκωδικοποιηθεί και να κατονομαστεί πλέον! Ως έννοια παραμένει ομιχλώδης και ίσως γι’ αυτό σκέφτομαι δεν αντιμετωπίζεται και έγκαιρα. Προσωπικά πηγαίνω συχνά μετωπικά και με ταχύτητα πάνω στους φόβους μου!

Καταδικάζω οποιαδήποτε μορφή βίας. Είναι το αυτονόητο!

«Αισθάνομαι τυχερή για ό,τι συνάντησα. Βρήκα τον τρόπο να συνομιλήσω επί της ουσίας με τους γύρω μου», σχολιάζει για τις συνεργασίες της στον χώρο.

Οι δύσκολες συνεργασίες είναι δεδομένες σε κάθε επαγγελματικό χώρο, οι ευτυχείς συνήθως λιγότερες. Αλλά προσωπικά αισθάνομαι τυχερή για ό,τι συνάντησα. Βρήκα τον τρόπο να συνομιλήσω επί της ουσίας με τους γύρω μου.

Εύχομαι να έχω διαύγεια, δύναμη και επιείκεια για τον εαυτό μου και τους άλλους. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ακόμα και η Αυστηρότητα οφείλει να υπηρετεί πάντα την Αλήθεια.

Ετοιμάζομαι με μεγάλη χαρά να επιστρέψω στην τηλεόραση, με τη σειρά «Φλόγα και Άνεμος» σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ. Συζητώ με τον Χάρη Ρώμα μια νέα σειρά και προετοιμάζομαι για τον επόμενο θεατρικό χειμώνα.