Hot or Not #7: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα
Η ομάδα του Monopoli κάνει έναν απολογισμό της εβδομάδας που πέρασε: Από σινεμά, παραστάσεις, μέχρι νέες ανακαλύψεις σε στέκια, αυτά είναι όλα όσα μάς τράβηξαν το ενδιαφέρον.
Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε σε party, ζήσαμε την εμπειρία ενός Ball, είδαμε ταινίες, θεατρικές παραστάσεις, σειρές και ανακαλύψαμε bar, εστιατόρια και χώρους τέχνης στην πόλη που θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όσα μας άρεσαν (+) Τη βραδιά που η Αθήνα αποθέωσε την Mother-Lea!
Εδώ και περίπου δύο εβδομάδες που ακούσαμε για το «Climax Ball», η μόνη αγωνία μας ήταν για «πώς θα είμαστε και εμείς εκεί». Σ’ αυτό το διαφορετικό event που διοργάνωσε η Στέγη με την Lea Vlamos, την καλλονή ελληνο-γαλλίδα χορεύτρια και μούσα του σκηνοθέτη Gaspar Noé, που μάς σύστησε τον κόσμο του παρισινού Ballroom μέσα από την ταινία «Climax». Η αισθησιακή Vlamos, και μαζί της κάποιοι από τους χορευτές-πρωταγωνιστές της ταινίας, ήρθαν στην Αθήνα -το Σάββατο 16 Απριλίου- και μάς χάρισαν μια βραδιά για την οποία θα μιλάμε για καιρό. Ο industrial χώρος του Onassis Ready, μεταμορφώθηκε σ’ ένα πραγματικό Ballroom και φιλοξένησε ένα εκρηκτικό πάρτυ – αποθέωση του voguing και της ελεύθερης έκφρασης. Στο διαγωνιστικό μέρος του Ball, είδαμε στην πασαρέλα εντυπωσιακές εμφανίσεις και «δυνατές μάχες» από Έλληνες και ξένους voguers, με το ενθουσιώδες κοινό να ραπάρει ρυθμικά, να χειροκροτεί ασταμάτητα και ν’ αποθεώνει τη Lea Vlamos όταν ανακηρύχτηκε “Mother” (όσοι έχετε δει το «Pose» στο Netflix θα καταλάβετε τι εννοώ). Ένα μοναδικό event που -όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί- ανυπομονούμε να επαναληφθεί σύντομα.
Μάρη Τιγκαράκη
Εντελώς απρόσμενα την περασμένη Δευτέρα μερικοί φίλοι – τα καλά του να έχεις φίλους σινεφίλ που να ξέρουν τα γούστα σου – μου ανακοίνωσαν πως θα πάω μαζί τους να δούμε το νέο horror του Α24. «Μα δεν το ήξερα», «δεν έχω ιδέα για την ταινία» και άλλα τέτοια άρχισα διστακτικά να λέω! Ευτυχώς δεν άργησα να αλλάξω γνώμη και με ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα κατάλαβα πως είναι ό,τι πρέπει για μένα. Αναφέρομαι στο «Χ» του Ti West, μια σπλάτερ ταινία τοποθετημένη στα ‘70s για μια παρέα που πηγαίνει να γυρίσει πορνό σε ένα απoμονωμένο σπίτι, το οποίο ανήκει σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Από την αρχή οι ηλικιωμένοι δεν δείχνουν και τόσο ακίνδυνοι αλλά, ειδικά όταν αντιλαμβάνονται τις προθέσεις τους, τότε είναι που αρχίζει το «καλό». Αυτοαναφορικό, αποδίδει φόρο τιμής σε κλασικά horror όπως το «The Texas Chain Saw Massacre», με μεγάλες δόσεις γέλιου, με όσα κλισέ είναι απαραίτητα και με άλλες τόσες εκπλήξεις για να το ισορροπήσει. Ίσως σε αυτό το σημείο είναι καλή μια υποσημείωση πως αν – σε αντίθεση με εμένα – αηδιάζετε πολύ εύκολα ή τρομάζετε με jump scare, ενδέχεται αυτή να μην είναι η ταινία σας.
Φωτεινή Νικολίτσα
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αν είστε λάτρεις των καλών και ιδιαίτερων κοκτέιλ, σας προτείνω ανεπιφύλακτα το Sisinely All Day Gastro Bar, ένα καινούριο μαγαζί που επισκέφτηκα μέσα στην εβδομάδα και με εντυπωσίασε τόσο για το ενδιαφέρον μενού του, που περιλαμβάνει και φαγητό, όσο και για την φρέσκια διακόσμησή του. Το Sisinely, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον πεζόδρομο της Αδριανού στο Θησείο, έτσι μπορεί κανείς να κάτσει σε ένα από τα εξωτερικά τραπεζάκια του μαγαζιού και να απολαύσει την μαγευτική θέα της Ακρόπολης. Πέρα από τη μεγάλη ποικιλία σε γνωστά και αγαπημένα κοκτέιλ, το Sisinely διαθέτει και τη signature λίστα του. Με την παρέα μου δοκιμάσαμε το Tropical Athens, με τον ιδιαίτερο συνδυασμό του ούζου με το ρούμι και το σιρόπι ιβίσκου καθώς και το Sierra Maestra, με ρούμι, σιρόπι καραμέλας, πουρέ μανταρινιού και τα προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Θα το βρείτε στην οδό Αδριανού στον αριθμό 23.
Ασημακοπούλου Νικολέτα
Κάθε Τρίτη περιμένω με ανυπομονησία τη στήλη “Συν+Πλην”, για να μάθω ποιες παραστάσεις προτείνει (και ποιες όχι) η Στέλλα Χαραμή. Έτσι, όταν διάβασα την κριτική της για το “Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” και τα “συν” ήταν τόσα, που ήθελα πάση θυσία να ανακαλύψω και η ίδια τι ήταν αυτό που την ενθουσίασε τόσο. Έτσι, το βράδυ της Πέμπτης βρέθηκα στο πολυαγαπημένο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, για να παρακολουθήσω την παράσταση σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά. Αν κάτι με δυσκόλεψε αυτό ήταν σίγουρα η διάρκεια της παράστασης, οι ερμηνείες όμως ήταν τόσο συγκλονιστικές και ο ρυθμός τόσο σωστός -ώστε να μην χάνεις λεπτό το ενδιαφέρον σου- που θα ήταν πράγματι άδικο να κοπούν κάποιες σκηνές για χάρη του χρόνου. Η παράσταση θα συνεχιστεί μέχρι 8 Μαΐου και πραγματικά δεν θέλετε να τη χάσετε.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Με αυτή την επικαιρότητα που μάς κατακλύζει το τελευταίο διάστημα και το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο τα τραγικά γεγονότα να «σκάνε» απανωτά στις καθημερινές ειδήσεις, πίστευα πως θα φτάσω κάποια στιγμή στο σημείο να μην με σοκάρει τίποτα πια. Να ακούω για δολοφονίες και να έχω συνηθίσει τόσο τη βαρβαρότητα αυτού του κόσμου που τίποτα να μη μου κάνει εντύπωση πια. Το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ήρθε – ευτυχώς για εμένα – να με διαψεύσει, αφού το κείμενο, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες και η όλη ατμόσφαιρα του νέου έργου του Βασίλη Μαυρογεωργίου, «Μοτέλ», πραγματικά με συγκλόνισαν. Μια νέα γυναίκα δολοφονείται στο δωμάτιο νούμερο πέντε ενός μοτέλ και γίνεται η πέτρα που θα ταράξει τα νερά της λίμνης και θα φέρει στην επιφάνεια, θαμμένες πολύ βαθιά, αλήθειες. Ένα σκληρός, τόσο όσο, ρεαλισμός που σε αφήνει με κομμένη την ανάσα για ένα γεμάτο δίωρο και καθηλωμένο στο κάθισμά σου να σε παίρνει από το χέρι και να σε οδηγεί στη μαγεία της κάθαρσης. Ξεχώρισα ιδιαίτερα την ερμηνεία της Κλέλιας Ανδριολάτου που ομολογώ με εντυπωσίασε περισσότερο από όσο περίμενα.
Ευδοκία Βαζούκη
Την εβδομάδα που μάς πέρασε είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω πέντε αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις και ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να αποφασίσω για ποια από όλες θα γράψω σε αυτή τη στήλη. Ωστόσο αποφάσισα να μοιραστώ την εμπειρία μου από την παρακολούθηση της παράστασης του πολυβραβευμένου έργου του Benoit Soles «Η μηχανή του Τούρινγκ», η οποία ολοκληρώνει τον κύκλο της, στις 17 Απριλίου, στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Και αυτό όχι μόνο για να μιλήσω για την εξαιρετικά προσεγμένη διασκευή και σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, το επίσης προσεγμένο σκηνικό της Όλγας Μπρούμα και την υπέροχη ερμηνεία του Ορφέα Αυγουστίδη, αλλά και για να εκφράσω τα δυνατά συναισθήματα και τα αγωνιώδη ερωτηματικά που η συγκεκριμένη παράσταση γέννησε μέσα μου. Παρακολουθώντας τις αναμνήσεις του ιδιοφυούς και βασανισμένου εφευρέτη και μαθηματικού Άλαν Τούρινγκ, του ανθρώπου που κατάφερε να βάλει τέλος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σώζοντας εκατομμύρια ζωές και του οποίου η προσφορά δεν αναγνωρίστηκε ποτέ όσο βρισκόταν εν ζωή. Εκείνου του ανθρώπου που βίωσε την αδικία, τη μοναξιά, την εξαπάτηση, τις διακρίσεις και την απάνθρωπη μεταχείριση που τον οδήγησαν σε ένα άδοξο τέλος, δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ «γιατί»; και «έως πότε»; Ως πότε οι άνθρωποι θα δέχονται την ίδια άνιση μεταχείριση επειδή τολμούν να αγαπούν, να σκέφτονται και να ζουν πέρα από τις επιβαλλόμενες νόρμες; Γιατί το «άνθος της ζωής» τους, «να κόβεται» με τέτοια αναλγησία; Και πόσα άλλα θα μπορούσα να πω ακόμη για μια παράσταση που με συγκλόνισε…
Αριστούλα Ζαχαρίου
Αν ξαναδούμε τις τάσεις της φετινής σεζόν, το queer στοιχείο συγκαταλέγεται σίγουρα ανάμεσα σε αυτές. Όμως, γιατί το queer να είναι η αισθητική απάντηση σε τόσες παραστάσεις; Πόσο μάλλον, όταν δεν δικαιολογείται συχνά από το έργο και την πλοκή; Τελευταίο δείγμα αυτού του trend είναι ο «Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου που έκανε πριν από λίγο καιρό πρεμιέρα στη σκηνή της Σφενδόνης. Η ανάγνωση της παράστασης έχει βασιστεί στη λογική ενός ατέρμονου πάρτι – μέχρι εδώ καλά, αφού αυτό εισηγείται και ο Μολιέρος: Την ηθική έκπτωση και την φαυλότητα. Όμως, οι περισσότεροι ήρωες εμφανίζονται μέσα σε μια ενδυματολογική extravaganza, η οποία περισσότερο τους δυσκολεύει να παίξουν (με κύριο προβληματικό χαρακτηριστικό τις περούκες τους) παρά τους εισάγει μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον λειτουργίας. Καλές οι τάσεις, λοιπόν, αλλά ας δούμε και πώς τις καταναλώνουμε.
Στέλλα Χαραμή
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Υπάρχει κακό street food και καλό street food. Και όταν βρίσκεις το δεύτερο, θέλεις να ξαναπάς. Έλα, όμως, που και στο καλό street food προκύπτουν παγίδες. Πρόσφατη ανακάλυψη η Alio Neibourhood Pizzeria στο Πάτημα Χαλανδρίου. Νόστιμα και ποιοτικά πιάτα, happy pop διακόσμηση κι ένα μικρό κηπάκι πάνω στη λεωφόρο Ηρακλείτου – ό,τι πρέπει για μια σύντομη, γευστική στάση. Αυτά, μέχρι το σερβίρισμα των πιάτων. Αλλά, δυστυχώς, πιάτα δεν υπάρχουν. Όλες οι παραγγελίες έρχονται σε take away συσκευασία. Και κάπως έτσι, με δύο starter, δύο κυρίως και δυο μπύρες, στο τραπέζι σου έχει μαζευτεί, ανέξοδα, τόσο χαρτί και πλαστικό που μένεις ν’ αναρωτιέσαι «γιατί»; Γιατί ένα σύγχρονο και μοντέρνο εστιατόριο είναι στην πραγματικότητα εντελώς ανακόλουθο με την εποχή του; Γιατί όταν όλοι οι περιβαλλοντικοί οργανισμοί μάς καλούν να παράγουμε λιγότερα σκουπίδια και να αποφεύγουμε τη χρήση των συσκευασιών, η new generation εστίαση αποφασίζει να παράγει περισσότερα; Γιατί ούτε καν δεν τα ανακυκλώνει; Θα ξαναπάς; Μάλλον, όχι.
Στέλλα Χαραμή
