Hot or Not #8: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε σειρές, θεατρικές παραστάσεις, ανακαλύψαμε νέα στέκια και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Την προηγούμενη Κυριακή ο δρόμος μου με έβγαλε επιτέλους στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης για να παρακολουθήσω το ανέβασμα της «Αντιγόνης» του Ζαν Ανουίγ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα. Μια μοντέρνα εκδοχή του μύθου τον οποίον ο Σοφοκλής μετέτρεψε τον 5^ο αιώνα π.Χ. σε μια αριστουργηματική τραγωδία. Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή σε όλους: Η Αντιγόνη αψηφά τις διαταγές του Βασιλιά Κρέοντα και αποφασίζει να αποδώσει νεκρικές τιμές στον αδερφό της Πολυνείκη που παραμένει άταφος. Το πρώτο που θα μου μείνει από την παράσταση είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και ιδιαίτερα του Γιάννη Τσορτέκη στον ρόλο του Κρέοντα, καθώς και η πρωτότυπη και γεμάτη μεταθεατρικά στοιχεία σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα, κατά την οποία παρακολουθούμε μια θεατρική πρόβα. Το δεύτερο πράγμα που θα μου μείνει είναι ο μεγάλος καθρέφτης που ο σπουδαίος Γάλλος δραματουργός ένιωσα να «τοποθετεί» μπροστά μου. Εγώ η ίδια, παρακολουθώντας την παράσταση, οδηγήθηκα ακούσια σε μια διαδικασία αυτοενδοσκόπησης όπου έπρεπε να επιλέξω αν είμαι πιο πολύ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Αντιγόνης, μιας μοντέρνας και θαρραλέας γυναίκας που αντιστέκεται στην εξουσία με κάθε κόστος, ή του Κρέοντα, ενός φοβισμένου, παρατημένου ανθρώπου που σκύβει το κεφάλι, υποκύπτει και «κάνει τη δουλειά». Το αποτέλεσμα θα το κρατήσω για τον εαυτό μου.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Πάει καιρός που είχα να δω κάτι στην τηλεόραση που να μου αρέσει πραγματικά. Πιστεύω πως αν κάποιος με ρωτήσει πότε ήταν η τελευταία φορά που με ενθουσίασε κάποια παραγωγή στην ελληνική τηλεόραση η μνήμη μου σταματάει στο «Νησί» και το μακρινό 2010-2011. Να που όμως τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως τα κανάλια κάνουν μια στροφή στην μυθοπλασία – και από ό,τι φαίνεται καλά κάνουν αφού οι υψηλές τηλεθεάσεις σε κάτι που πραγματικά το αξίζει δείχνουν την επιθυμία του κόσμου να απολαύσει κάτι καλά «δουλεμένο». Και να που και η δημόσια τηλεόραση έρχεται να μάς εκπλήξει θετικά – και το κάνει συχνά τελευταία – στο κομμάτι της μυθοπλασίας, προσθέτοντας στο πρόγραμμά της εξαιρετικά ενδιαφέρουσες προτάσεις. Μια τέτοια ήταν και για εμένα η μίνι σειρά εποχής «Αγάπη παράνομη», που είναι βασισμένη στο ομότιτλο διήγημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και προβλήθηκε πριν από λίγους μήνες στην ΕΡΤ 1. Μιας και πλέον έχω βγει από τη λογική του να δεσμεύομαι να παρακολουθήσω κάτι σε συγκεκριμένη μέρα και ώρα, παρακολούθησα τη σειρά στην πλατφόρμα του ERTFLIX και ομολογώ πως με εξέπληξε ευχάριστα. Η ιστορία διαδραματίζεται το 1906 σε ένα χωριό της Κέρκυρας και από το πρώτο κιόλας λεπτό σε κάνει μέρος της. Σε μια υποβλητική ατμόσφαιρα παρακολουθούμε τον κρυφό έρωτα ενός πατέρα για τη νεαρή γυναίκα του γιου του. Σε μια καταπιεστική πατριαρχική κοινωνία που δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές των κατοίκων της…Οι ερμηνείες όλων εξαιρετικές. Ξεχώρισα εκείνη της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη στον ρόλο της Διαμάντως – ειδικά στις πιο έντονες, δραματικές σκηνές ήταν συγκλονιστική – που για μια ακόμη φορά απέδειξε πως πόσο μεγάλη ηθοποιός είναι!
Ευδοκία Βαζούκη

Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Παρασκευή πρωί ο δρόμος με έφερε στο Naif για brunch πίσω από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Είχα για καιρό υπόψιν αυτό το μαγαζί καθώς είναι γνωστό στέκι, ειδικά αν θες να φας κάτι καλό μετά από μια επίσκεψη στη Στέγη. Το πρόβλημα είναι πως έχοντας όλοι την ίδια σκέψη με εσένα, είναι πολύ πιθανό να μη βρεις διαθέσιμο τραπέζι. Έτσι κι εγώ πήγα μια άσχετη ημέρα και έτσι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου, ενώ το ότι δεν
ήταν Σαββατοκύριακο συνέβαλε στο να απολαύσω πιο ήσυχα το brunch μου. Το οποίο brunch ήρθε η ώρα να αξιολογήσω: ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει – κι έχω δοκιμάσει μπόλικα, το ομολογώ. Αν και το μαγαζί το ήξερα για τις πίτσες του – τις οποίες δεν δοκίμασα αλλά με μια κλεφτή ματιά στο διπλανό τραπέζι, φαίνονταν ακαταμάχητες – έμεινα πολύ ευχαριστημένη και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Φωτεινή Νικολίτσα

Είμαι δυστυχώς από τους ανθρώπους που άνετα θα μπορούσαν να ζήσουν τρώγοντας μόνο γλυκά. Γι’ αυτό και όταν ανακαλύπτω ένα μαγαζί με νόστιμες λιχουδιές δεν το ξεχνάω εύκολα. Με το Πορτατίφ οι… δρόμοι μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά πριν 5 χρόνια, όταν σαν πρωτοετής φοιτήτρια ανακάλυπτα τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι. Και από εκεί που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και στέκι με την παρέα μου, ήρθε η πανδημία και μάς πήρε τη χαρά των φρέσκων και λαχταριστών γλυκών που σερβίρονται καθημερινά στην Σίνα 21 του Κολωνακίου. Όταν τα lockdown τελείωσαν, τελείωσα και εγώ με τη σχολή μου, οπότε δεν ξανά βρέθηκα στην Ακαδημίας. Μέχρι την προηγούμενη Κυριακή βέβαια, που επισκέφτηκα επιτέλους το «στολίδι» της Σίνα και θυμήθηκα πως πέρα από το μενού του – δοκιμάστε το Pistachio Velvet και το προφιτερόλ Bueno και θα με θυμηθείτε- το Πορτατίφ ξεχωρίζει τόσο για τις χαμηλές τιμές, όσο και για την όμορφη, vintage και
insta-friendly διακόσμησή του. Εγώ πάντως για την επόμενη μου επίσκεψη έχω…βάλει στο μάτι την τάρτα φυστίκι, το banoffee και ένα τραπεζάκι στον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού, δίπλα στον πανέμορφο τοίχο με τα λουλούδια.
Ειρήνη Μωραΐτη

Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Λίγο πριν γεμίσουν οι δρόμοι της πρωτεύουσας με τουρίστες, αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας, μία από τις μάλλον τελευταίες μέρες που θα είναι τόσο “άδεια”. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό με τους τουρίστες, απλά πάντα πίστευα ότι μπορείς να απολαύσεις πιο εύκολα την ομορφιά του κέντρου της Αθήνας και ειδικά της Πλάκας, χωρίς την πολυκοσμία. Και φυσικά μία βόλτα στην Πλάκα δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μία στάση στο αγαπημένο μας Γιασεμί, που σερβίρει καταπληκτικό κρασί και υπέροχο σπιτικό φαγάκι (εμείς δοκιμάσαμε το χοιρινό με τα δαμάσκηνα) σε πολύ καλές τιμές -προς μεγάλη μας έκπληξη!-, με φόντο τα Αναφιώτικα και θέα την Μητρόπολη (αν είσαι αρκετά παρατηρητικός).
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Αρχικά να βάλω ένα ‘spoil alert’ για όλα τα άτομα που δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα τη σειρά. Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, είδα το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Killing Eve, της σειράς που εδώ και έναν μήνα παρακολουθούσα φανατικά. Η ιστορία της σειράς ακολουθεί την ερευνήτρια των πληροφοριών Eve Polastri (Sandra Oh), η οποία ασχολείται με την σύλληψη της δολοφόνου Villanelle (Jodie Comer) – και όσο περισσότερο συνεχίζεται η καταδίωξη, τόσο περισσότερο αναπτύσσεται μια αμοιβαία εμμονή. Και αν κάπου ανάμεσα στην τρίτη σεζόν είχα αρχίσει να βαριέμαι τα πράγματα άλλαξαν δραστικά στην τέταρτη σεζόν, μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο δηλαδή. Έτσι φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς βλέπουμε επιτέλους τις δύο γυναίκες να περνούν χρόνο μαζί, να συγχωρούν η μια την άλλη και δείχνουν έμπρακτα τα συναισθήματα που τρέφουν η μια για την άλλη. Μέχρι και η ίδια Eve καταφέρνει μετά από καιρό να περάσει καλά, να απελευθερωθεί και να χορέψει σε αυτό το τυχαίο γαμήλιο γλέντι που συμμετέχει. Και κάπου στα τελευταία δύο λεπτά της σειράς καταστράφηκε κάθε περίπτωση για happy ending. Η Villanelle, ο πιο αγαπητός χαρακτήρας της σειράς, δολοφονείται από έναν ελεύθερο σκοπευτή. Χωρίς να αφήνεται κανένα περιθώριο για εξηγήσεις, το τέλος σειράς ήταν εντελώς απότομο και δυστυχώς δεν μπόρεσε να αγγίξει το μεγαλείο της πρώτης σεζόν.
Νικολέτα Ασημακοπούλου