Ο βικτοριανός μύθος του Φράνκενσταϊν, του δημιουργού που έπλασε το ανθρωπόμορφο κτήνος, οδηγεί τη Λένα Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης από τις 18 Μαΐου. Και αν νομίζετε ότι το μυθιστόρημα της Μαίρη Σέλλεϋ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την Ελληνίδα δημιουργό, οι ήρωες του έργου της, «Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος», έχουν άλλη άποψη.
Ανελέητη σάτιρα, χιούμορ της δεκαετίας του ’80, νεανικές ακολασίες και αμαρτίες γονέων. Μια αγαπημένη οικογένεια, μια αράχνη που βγάζει δηλητήριο, ένα γραφείο κηδειών, ένα εργαστήριο κεραμικής, ένας ευαίσθητος νέος που δεν θέλει να δημιουργήσει κανένα τέρας…
«Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος»: Λίγα λόγια για το έργοΣυγγραφέας, σκηνοθέτρια, περφόρμερ, εικαστικός και περσόνα του ελληνικού θεάτρου, η Λένα Κιτσοπούλου, στη νέα δραματουργία-σκηνοθεσία της, αντλεί την πρώτη ύλη από το πιο εμβληματικό μυθιστόρημα τρόμου προκειμένου να μιλήσει για τα τέρατα της σημερινής καθημερινότητας. Για τη μοναξιά. Για τον ναρκισσισμό. Για την απελπισία. Για τη βία. Για τους σταρ δολοφόνους. Για τους ηθικούς αυτουργούς που θεωρούνται αθώοι. Για τον χαμένο παράδεισο της νιότης. Και πάνω από όλα, για τη φύση της δημιουργίας. Πάντα με αχαλίνωτο σαρκασμό και έναν ατρόμητο θίασο που μας παρασύρει όλους να δούμε το «Τέρας» –το κάθε τέρας– κατάματα.
«Η οικογένεια Φράνκενσταϊν, καθισμένη στο οικογενειακό σαλόνι, πνίγεται μέσα στη γλώσσα του μυθιστορήματος, μέσα στη γλώσσα της εποχής των τεράστιων περιγραφών, πνίγεται ο Βίκτωρας από τον έρωτα που απολαμβάνει, πνίγεται η Ελίζαμπεθ από τον έρωτα που νιώθει, κρατάει με το χέρι της το σχοινί γύρω από τον λαιμό της και το απολαμβάνει, πνίγεται το σύστημα όλο από την εξουσία που επιβάλλει μια ζωή το πλαίσιο, το μέτρο, θρήνο εξαναγκαστικό για τους νεκρούς, πνίγονται όλοι γιατί καραδοκεί το μέλλον, το μέλλον σαν ένας διαγωνισμός ομορφιάς, σαν ένας κόσμος που υπόσχεται νεότητα αιώνια, πρόληψη, σπουδές και δημιουργίες, λες και υπόσχεται την αθανασία, όλοι ζουν με το όπλο στον κρόταφο και μοιράζονται κουβέντες όμορφες και μετά έρχεται η δημιουργία, ο άνθρωπος που βγάζει το κεφάλι του έξω από το οικογενειακό υγρό και λέει, εγώ, εγώ, εγώ, κάτι θα κάνω μοναδικό, εγώ μπορώ, εγώ το θέλω, εγώ θα κάνω το θαύμα, θα κάνω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ μέχρι σήμερα».
Στη διάρκεια της έρευνάς της για τον Φράνκενσταϊν, η Κιτσοπούλου κράτησε ένα ημερολόγιο στο οποίο κατέγραψε τις σκέψεις της πάνω στο πρωτότυπο έργο, συνδέοντάς το με τα τέρατα της καθημερινότητας και τους μηχανισμούς που τα γεννούν. Το Ημερολόγιο Φράνκενσταϊν της Κιτσοπούλου αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του Ιδρύματος Ωνάση τον Μάιο του 2022, στη Στέγη, καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία και σημεία πώλησης.
Λίγα λόγια για τη Λένα ΚιτσοπούλουΓεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης (1994) και έκτοτε δουλεύει ως ηθοποιός στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 2006 εκδόθηκαν τα πρώτα της διηγήματα, με τον γενικό τίτλο Νυχτερίδες (εκδόσεις Κέδρος), για τα οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα του περιοδικού Διαβάζω. Από τότε, έχουν εκδοθεί άλλες δύο συλλογές διηγημάτων της, Μεγάλοι Δρόμοι και Το Μάτι του Ψαριού (και τα δύο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), καθώς επίσης η νουβέλα Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α., η οποία γράφτηκε ως μονόλογος για το Εθνικό Θέατρο και μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και έχει παιχτεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία).
Η Λένα Κιτσοπούλου γράφει και σκηνοθετεί για το θέατρο. Το έργο της, Αθανάσιος Διάκος – Η Επιστροφή (Φεστιβάλ Αθηνών 2012), βραβεύτηκε στο Stückemarkt της Χαϊδελβέργης με το International Authorprize 2013. Το έργο Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα, που παρουσιάστηκε τον Μάιο του 2014 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, παίχτηκε στο Théâtre de la Ville του Παρισιού και παρουσιάστηκε με τη μορφή αναλογίου στο θέατρο Saint Gervais της Γενεύης.
Το έργο της, Μια μέρα όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα (…) Ή η ανουσιότητα του να ζεις (Θέατρο Τέχνης, 2015), ανέβηκε τον Δεκέμβριο του 2016 στο θέατρο Saint Gervais της Γενεύης. Τον Οκτώβριο του 2016 παρουσίασε το καινούριο της έργο, Αντιγόνη – Lonely Planet, στο Onassis USA στη Νέα Υόρκη.
Εκτός από τα δικά της κείμενα, έχει σκηνοθετήσει έργα των Γρηγόρη Ξενόπουλου (Χαίρε Νύμφη), Γιώργου Χρονά (Η γυναίκα της Πάτρας), Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (Ματωμένος Γάμος, Φεστιβάλ Αθηνών 2014). Τον Φεβρουάριο του 2016 σκηνοθέτησε την Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν, στο Τheater Oberhausen της Γερμανίας.
Έργα και κείμενά της παίζονται από διάφορους θιάσους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τον Μάιο του 2017, έγραψε και σκηνοθέτησε, για την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το έργο Τυραννόσαυροι Rex. Μια ανανεωμένη εκδοχή του έργου Αντιγόνη – Lonely Planet παρουσιάστηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση τον Δεκέμβριο του 2018 και τον Ιανουάριο του 2019. Κατόπιν, η παράσταση παίχτηκε στο Théâtre de la Ville του Παρισιού και παρουσιάστηκε στο Public Theater της Νέα Υόρκης στο πλαίσιο του “Onassis Festival: Democracy Is Coming” (Απρίλιος 2019). Tον Δεκέμβριο του 2019 πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής και γλυπτών στην γκαλερί Breeder με τον τίτλο Between my Legs. Toν Οκτώβριο του 2020 ανέβηκε στη Μικρή Σκηνή της Στέγης η παράσταση Ερωτικές καρτ ποστάλ από την Ελλάδα σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά, όπου συμμετείχε στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας. Τον Δεκέμβριο του 2021 έκανε πρεμιέρα στο Théâtre Saint-Gervais της Γενεύης το έργο της, CRY.
Η δημιουργία του «Φράνκενσταϊν – Ο Χαμένος Παράδεισος», που ανεβαίνει τον Μάιο στη Στέγη, ξεκίνησε στο Onassis Ready, το πρώην εργοστάσιο πλαστικών της εταιρίας KOCH στην περιοχή του Ρέντη, όπου η Στέγη παραχώρησε στη δημιουργό ένα στούντιο-ατελιέ.
