4frontal: Μια ομάδα, 10 χρόνια, 20 παραστάσεις

Ήταν το 2011 όταν μια ομάδα απόφοιτων της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών αποφάσιζε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο χαοτικό θεατρικό τοπίο της Αθήνας. Παιδιά της καθαρόαιμης κρίσης και των μνημονίων, αναθρεμμένα χωρίς επιχορηγήσεις και άλλες κρατικές ενισχύσεις, οι 4Frontal – έτσι ονομάστηκαν χάρη σε ένα mixage της έννοιας προσκήνιο και έκθεση – θα ντεμπούταραν όσο πιο δυναμικά μπορεί μια άγνωστη ομάδα: Ανοικονόμητα, με τρεις παραστάσεις.

Δέκα χρόνια και κάμποσες επιτυχίες μετά, οι 4frontal υπάρχουν, εξακολουθούν να δουλεύουν μαζί (αλλά και με άλλους) εξελίσσονται (παίζουν, γράφουν, σκηνοθετούν) και παραμένουν η πιο παραγωγική ομάδα που έχει γνωρίσει η νεανική σκηνή της Αθήνας. Το ρεπερτόριο τους μετράει ήδη στο 20 παραγωγές.

Επιστρέφοντας φέτος – μετά τη βίαιη παύση της πανδημίας – το ίδιο πληθωρικά με τους «Παίδες Ελλήνων» και τώρα με τους «Αριστερόχειρες» (που παίζονται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) και καθώς αποχαιρετούν την παιδική τους ηλικία, τους προτείνουμε να ξεχωρίσουν μια παράσταση (ο καθένας) που θεωρούν πως σημάδεψε την πορεία της ομάδας. Πληθωρικοί ακόμα και ως προς την σύνθεση τους, απαντούν τα δέκα (!) πιο πυρηνικά μέλη της – με αλφαβητική σειρά.

Σταύρος Γιαννουλάδης

Η παραγωγή που ξεχωρίζω είναι «Ο_Μισ@νθρωπος», του Μολιέρου. Γιατί προσπαθήσαμε να εντάξουμε τη χρήση των social media στην παράσταση, και να αλλάξουμε το πρίσμα του θεατή για το πως γίνεται συμμέτοχος. Επίσης, θεωρώ ότι λειτούργησε και με έναν τρόπο προφητικά, καθώς τα τελευταία χρόνια, χάρη και στην πανδημία, τα social media έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου και λειτουργούν πυρηνικά στην ψυχοσύνθεση και στη ζωή των ανθρώπων. Ορίζουν πολλές φορές τα τεκταινόμενα, όπως το κίνημα #metoo ή το cancel culture κ.α., αλλά και τη σκέψη των χρηστών, από το πολύ απλό «τι θα ανεβάσω σήμερα;» ή πόσα likes πήρα. Πάντα βέβαια έρχεται το ερώτημα του έργου, μπορείς να ζήσεις μακριά από αυτήν την κοινωνία ή είσαι δέσμιος της;

Θανάσης Ζερίτης

«Σσς κάποιος έρχεται» λέγεται μια από τις πρώτες μας παραστάσεις που κέρδισε στο φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2012 και στη συνέχεια παίχτηκε στο Δώμα. Μια εντελώς τρελή πολιτική κωμωδία, που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Για τις πολύωρες δραματουργικές κουβέντες, για την νεανική καφρίλα της και ακόμα γιατί πίστευα ότι μια παράσταση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Ευαγγελία Καρακατσάνη

Δέκα χρόνια και…για την ομάδα μας την 4Frontal ,οι παραστάσεις πολλές και με ξεχωριστή σημασία η καθεμία!Προσπαθώντας να ξεχωρίσω μία, απέτυχα γιατί είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Όμως η μόνη παράσταση που θεωρώ ότι ήταν αυτή που μου έδωσε την βεβαιότητα ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα είμαστε για καιρό μαζί ήταν η πρώτη μας, που συμμετείχαμε όλοι μαζί, ο «Υμπύ Τύραννος»! Μέσα από δύσκολες συνθήκες, χωρίς χρήματα, χωρίς σιγουριά ότι θα πετύχει, με μόνο όχημα την αγάπη μας για το θέατρο και την θέληση να εκφραστούμε, καταφέραμε να κάνουμε την παράσταση και κατά την γνώμη μου να θέσουμε τις βάσεις για τις επόμενες μας!

Ηρώ Καρρά

Παρόλο που δεν έχω συνολική εμπειρία από τις παραστάσεις της ομάδας, καθώς έλειπα εκτός Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, θα πω: «Ο Μουνής». Αυτή η παράσταση σίγουρα. Έπαιξαν πολλά ρόλο σε αυτή την «αγάπη» . Η θεματολογία, η συνεργασία με έναν εξωτερικό συνεργάτη-σκηνοθέτη, η ευκαιρία να παρακολουθήσω την υποκριτική μάχη προς την εξέλιξη των φίλων μου και συνεργατών μου μέσα από καινούργιες προσεγγίσεις. Είδα αυτή τη δουλειά σαν ένα απότομο, επίπονο ψαλίδισμα του ομφάλιου λώρου που μας ένωνε από το ξεκίνημα μας , ως την ενηλικίωση της 4frontal».

Ελένη Κουτσιούμπα

Η παράσταση που πάντα θυμάμαι και ξεχωρίζω ανάμεσα στις δουλειές μας είναι «Ο Μουνής», το ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου από το βιβλίο «Μεγάλοι δρόμοι». Ήταν η πρώτη μας συνεργασία με τον Παντελή Δεντάκη, η πρώτη μας αφηγηματική παράσταση και, από τότε μέχρι σήμερα, όσες φορές την έχω σκεφτεί διαπιστώνω πως με ένα “φρεσκάρισμα” στα λόγια και τα ρούχα μας θα ήμουν έτοιμη να την παίξουμε ξανά και ξανά. Χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι. Αφού το θέμα και ο τρόπος της είναι ακόμη εδώ, σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας. Θα τη θυμάμαι πάντα με αγάπη.

Νεφέλη Μαϊστράλη

Ξεχωρίζω τον «Μουνή» της Λένας Κιστοπούλου, σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη, τις χρονιές 2013-2015. Εκτός του ότι παίξαμε πάμπολλες φορές την παράσταση -οπότε έχω να θυμάμαι εκατοντάδες ευτράπελα – έχει καταγραφεί στη σκέψη μου και ως μια δουλειά ενηλικίωσης. Επρόκειτο για ένα πολύ απαιτητικό υλικό που με μετακίνησε τόσο από άποψη θέματος, όσο και από άποψη εργαλείων. Όλοι οι συμμετέχοντας ήμασταν τρομερά πωρωμένοι με αυτό που κάναμε και νέοι, πολύ νέοι…

Αμαλία Νίνου

Καλοκαίρι 2015 και έχει πέσει στο τραπέζι μία τελείως τρελή ιδέα. Τέσσερις εμείς και ένα διήγημα με πρωταγωνίστρια ένα πεντάχρονο κοριτσάκι και ένα σωρό άλλους παράξενους τύπους. Οι πρόβες ακόμα πιο τρελές από την ιδέα. Και αρχίζουν σιγά-σιγά, μέσα από ατελείωτες ώρες αυτοσχεδιασμών και γέλιου, να δημιουργούνται μερικές θεοπάλαβες μορφές, χαρακτήρες που έχουν ξεπεράσει τα όρια της υπερβολής και που μαζί τους θα συνυπάρξουμε για περίπου δύο χρόνια. Η «Οικογένεια Μπες-Βγες» ήταν μία παράσταση που συνέδεσε την ομάδα με το δραματοποιημένο διήγημα και το οξύ χιούμορ και που μέσα σε μερικούς μήνες μας προχώρησε καλλιτεχνικά, αφού αναγκαστήκαμε να βουτήξουμε στα πολύ βαθιά νερά της κωμωδίας και του stand-up.

Αριστέα Σταφυλαράκη

Χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί η παράσταση που ξεχωρίζω είναι ο «Μισάνθρωπος» που κάναμε το 2017-2018. Ίσως επειδή επιστρέψαμε στη σκηνή σχεδόν όλη η ομάδα μετά από αρκετά χρόνια, ενισχυμένη και με δύο ακόμα πολύ αγαπημένους φίλους – συναδέλφους. Ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά που η δουλειά πάνω στο ρόλο μου ως Ελιάντ δεν τελείωσε ποτέ εξ αιτίας της ιδέας του Σταύρου Γιαννουλάδη με τα προφίλ των χαρακτήρων στα social media. Ίσως γιατί κάναμε πολύ ωραίους αυτοσχεδιασμούς στη διάρκεια των δοκιμών – κι ας μην τους χρησιμοποιήσαμε όλους στην παράσταση. Ίσως γιατί ήταν μια σημαδιακή χρονιά για μένα και η παράσταση αυτή είναι κομμάτι της.

Πάνος Τοψίδης

Ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου έχει η παράσταση «Όρνιθες – μία ροκ παράσταση για εφήβους» (και όχι μόνο), σε σκηνοθεσία της Τζωρτζίνας Κακουδάκη και σε συνεργασία με το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση. Πρώτη φορά πού ασχολούμασταν με το εφηβικό θέατρο και με ένα έργο του Αριστοφάνη που μιλάει για την προσπάθεια ίδρυσης μιας ουτοπίας. Με μοναδικά σκηνικά τα εργαλεία κάμπινγκ, τα ρούχα μας και λίγα μουσικά όργανα, η παράσταση αυτή ταξίδεψε στα πιο απίθανα μέρη. Από σχολεία, φυλακές, γηροκομεία, πλατείες, καταλήψεις μέχρι θέατρα, πολιτιστικά κέντρα, καταλήψεις, φεστιβάλ. Η ανταπόκριση των θεατών κατά τη διάρκεια τόσο της παράστασης όσο και του θεατροπαιδαγωγικού προγράμματος που ακολουθούσε είναι μια κληρονομιά που η ομάδα δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Χάρης Κρεμμύδας

«Ο Μύρτος» του Παύλου Μάτεσι ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2019 και τελείωσε την πορεία του την ημέρα που ανακοινώθηκε το πρώτο lockdown με αποτέλεσμα να μας αφήσει με την αίσθηση ότι κάτι δεν ολοκληρώθηκε. Την αγάπησα πάρα πολύ αυτήν την παράσταση, όχι μόνο για το θέμα της και για το γεγονός ότι ο κόσμος την αγκάλιασε, αλλά γιατί παρά τα εμπόδια που συναντήσαμε λόγω των πολλών αντικαταστάσεων και των αντιξοοτήτων πήγαινα κάθε μέρα στην πρόβα με μεγάλη χαρά. Επιπλέον, ήταν η ευκαιρία για να συνεργαστούμε με την Τατιάνα Πίττα, την Χρηστίνα Γαρμπή και τον Κλήμη Εμπέογλου που ανανέωσαν την ομάδα και με έκαναν να αισθάνομαι πολύ τυχερός που δουλεύουμε μαζί.