Hot or Not #9: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε σειρές, ταινίες, ανακαλύψαμε νέα στέκια και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Σινεμά με την παρέα αυτήν την εβδομάδα σήμαινε «The Northman». Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Robert Eggers, έχει χαρίσει στο κοινό μόλις δύο ταινίες εξίσου εξαιρετικές, το «The Witch» (2015) και το «The Lighthouse» (2019). Τρέφω ήδη μεγάλη αγάπη για τις ταινίες του και το ύφος που σμιλεύει ως δημιουργός και, άρα, είχα μεγάλη ανυπομονησία για την καινούργια. Βρισκόμαστε στην εποχή των Βίκινγκ και ένας νεαρός πρίγκιπας ετοιμάζεται να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του. Ο Alexander Skarsgård έμοιαζε γεννημένος για αυτόν τον ρόλο και οι Nicole Kidman και Anya Taylor-Joy έδωσαν απολαυστικές ερμηνείες ενώ, το μικρό πέρασμα του Willem Dafoe ακόμη με ανατριχιάζει όταν το θυμάμαι. Ειδική μνεία έχω να δώσω στην εντυπωσιακή διεύθυνση φωτογραφίας από τον Jarin Blaschke αλλά, φυσικά, και στην σκηνοθεσία. Έφυγα παραπάνω από ικανοποιημένη διότι, χωρίς περιττά λόγια, μιλάμε για μια υπερπαραγωγή!
Φωτεινή Νικολίτσα

Για κάποιους λόγους (υποκειμενικούς πάντα) οι “Πρωταγωνιστές” δεν είναι από τις εκπομπές που προτιμώ. Τα μεσάνυχτα της Πέμπτης όμως -εγώ και μάλλον όλοι όσοι έχουν παρακολουθήσει την υπόθεση της Ιωάννας Παλιοσπύρου- συντονιστήκαμε στον ALPHA και στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, για να μάθουμε πώς είναι η ζωή της Ιωάννας σήμερα, δύο χρόνια μετά την επίθεση με το βιτριόλι. Οι περισσότεροι έμειναν στη “μεγάλη αποκάλυψη” του προσώπου της Ιωάννας, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε χωρίς την μάσκα της (και δεν τους αδικώ είναι πραγματικά μεγάλη υπόθεση να βλέπεις τα αποτελέσματα μίας τόσο τραγικής επίθεσης). Εγώ αυτό που κράτησα όμως είναι η πραγματική ομορφιά της Ιωάννας, που απέδειξε πρώτον ότι η ομορφιά δεν είναι μόνο εξωτερική και δεύτερον ότι όσο “μη συμβατική” κι αν είναι η εξωτερική σου εμφάνιση δεν πρέπει να σταματάς να αγαπάς τον εαυτό σου. Γιατί, στο τέλος σημασία έχει αυτό που είσαι “μέσα” και όχι “έξω”.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Μια τυχαία ανακάλυψη που προέκυψε προσφατα βολτάροντας στο Κουκάκι, έγινε το νέο αγαπημένο μου στέκι. Το μικροσκοπικό vegan-friendly «Peas» είναι η απόδειξη ότι μπορεί να υπάρξει πεντανόστιμο, comfort «street food», που σε καμία περίπτωση δεν είναι «junk». Και αυτό το καταλαβαίνεις από την πρώτη μπουκιά! Εννοείται ότι όλα τα πιάτα είναι χορτοφαγικά, προσεγμένα, με ποιοτικές πρώτες ύλες και απολύτως value for money. Οι επιλογές είναι πολλές, υπάρχουν και ωμοφαγικές προτάσεις, αλλά αν δοκιμάσετε τυλιχτό σουβλάκι με μανιτάρια, ίσως να μην θελήσετε θα ξαναφάτε γύρο στη ζωή σας. Ότι όμως και αν επιλέξετε αφήστε χώρο για ένα γλυκάκι. Η τούρτα σοκολάτα μους αβοκάντο, ξηρούς καρπούς και χωρίς ίχνος ζάχαρης είναι μια γεύση που θα θυμάστε για καιρό. Και μια σημαντική λεπτομέρεια: Το Peas είναι «πράσινο» απ’ όλες τις απόψεις –πλαστικό δεν παίζει πουθενά εδώ- ενώ η ευγένεια και το χαμόγελο των δύο κυριών που μας υποδέχονται, δίνουν μεγαλύτερη νοστιμιά στα πιάτα!
Peas, Φαλήρου 40, Κουκάκι * Γίνεται και delivery μέσω e-food και Wolt.
Μάρη Τιγκράκη

Σε μια απογευματινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας εχτές, καταλήξαμε με την συγκάτοικό μου στην πλατεία Βάθης. Φτάνοντας εκεί ήξερα σίγουρα πως πρέπει κι εκείνη να δοκιμάσει ένα από τα καλύτερα φαλάφελ που έχω φάει πότε μου. Αυτά φτιάχνονται στο Falafel Abu Milad που κοσμεί την γωνία της Λιοσίων 1. Το στενό μαγαζάκι, με τα 2-3 τραπεζοκαθίσματα, έχει πάντα πολύ κίνηση και αυτή όχι άδικα. Μιας και κάποιος μπορεί να
γευτεί μεταξύ άλλων ένα χορταστικό φαλάφελ σε αραβική πίτα στην τιμή των μόλις 2 ευρώ. Η κουζίνα του που λειτουργεί από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ κι εκτός από το φανταστικό φαλάφελ φτιάχνει και νόστιμα Κίμπε, κεμπάμπ, λαχμαντζούν με το πιο γευστικό χούμους και άλλα. Αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη!
Νικολέτα Ασημακοπούλου

Φωτογραφία: Ειρήνη Μωραΐτη

Τώρα που ο καιρός αρχίζει να μας δείχνει το καλό του πρόσωπο, το λες και επιτακτική ανάγκη να «ξεχυθούμε» στα μαγαζιά που μας προσφέρουν στο πιάτο την ομορφιά της Αθήνας, από ψηλά. Ένα από αυτά είναι και το Telescope, το οποίο βρίσκεται σε ένα από τα ψηλότερα και ομορφότερα σημεία του λόφου του Προφήτη Ηλία στο Χαϊδάρι. Το να φτάσει κανείς εκεί είναι άλλη ιστορία βέβαια, καθώς θέλει θέληση αν είστε με τα πόδια και υπομονή αν ανεβαίνετε με ένα σχετικά μετρίων κυβικών αμάξι, αλλά μόλις φτάσετε στο μαγαζί και ρίξετε μια ματιά στη θέα, ο κόπος της διαδρομής θα έχει ήδη ξεχαστεί. Highlight της επίσκεψής μας ήταν το λαχταριστό ριζότο με μανιτάρια και οι αφράτοι λουκουμάδες, τα οποία φυσικά και προτείνω ανεπιφύλακτα, η όμορφη διακόσμηση του μαγαζιού και φυσικά τα ρομαντικά σιντριβάνια στην είσοδο του Telescope, τα οποία το βράδυ ήταν τόσο όμορφα φωτισμένα που σου έδιναν την εντύπωση πως βρίσκεσαι για διακοπές σε ένα εξωτικό νησί.
Ειρήνη Μωραΐτη

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά τη «μανία» μου να συλλέγω κούπες από κάθε μέρος που επισκέπτομαι. Κούπες χειροποίητες, ξεχωριστές που θυμίζουν πραγματικά έργα τέχνης και πάντα θα μου φέρνουν στο μυαλό τις υπέροχες αναμνήσεις από κάθε ταξίδι μου. Στο τελευταίο μου ταξίδι στο Λονδίνο, λόγω περιορισμένου χώρου στη χειραποσκευή μου και φυσικά του άγχους μου να μην καταστραφεί, καμία κούπα δεν ήρθε μαζί μου πίσω στο σπίτι – κάτι που για μήνες έφερνα βαρέως. Έτσι ο αδερφός μου, ερχόμενος για Πάσχα στην Ελλάδα, μου έκανε την πιο ωραία έκπληξη, αφού μου έφερε δώρο μία από τις ομορφότερες κούπες που έχω αυτή τη στιγμή στη συλλογή μου (μπορείτε να το δείτε και μόνοι σας). Η κούπα έχει την υπογραφή της Γαλλίδας καλλιτέχνιδας Nathalie Lete, την οποία φυσικά ακολούθησα αμέσως στο Instagram και δηλώνω ερωτευμένη με τη δουλειά της και την υπέροχη, vintage αισθητική της. Η ίδια συνεργάζεται με πολλά brands, μεγάλα και μικρά, αποτυπώνοντας το έργο της πάνω σε ρούχα αλλά και αντικείμενα. Υ.Γ. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και τρέξτε να δείτε τη φανταστική δουλειά που έκανε ζωγραφίζοντας πάνω σε όλους τους τοίχους του σπιτιού της στο διάστημα της καραντίνας. Ναι, αυτό είναι το σπίτι των ονείρων μου!
Ευδοκία Βαζούκη

Οι γιορτές αποτελούσαν πάντα για εμένα μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να καταφέρω να κάνω πράγματα τα οποία ο πιεστικός χρόνος της καθημερινότητας μου συνεχώς αναβάλει. Ένα από αυτά ήταν η παρακολούθηση της πρώτης σεζόν της σειράς επιστημονικής φαντασίας «Διαχωρισμός» στην Apple TV. Ένα δυστοπικό ψυχολογικό θρίλερ με δημιουργό τον Dan Erickson και πρωταρχικό σκηνοθέτη τον Μπεν Στίλερ. Η συναρπαστική υπόθεση επικεντρώνεται γύρω από τους υπαλλήλους στο τμήμα Βελτίωσης Μακροδεδομένων ενός επιχειρηματικού κολοσσού με αμφιλεγόμενες εργοδοτικές πρακτικές και μυστηριώδεις δραστηριότητες. Οι υπάλληλοι της συγκεκριμένης επιχείρησης έχουν φαινομενικά αυτοβούλως υποβληθεί σε μια επέμβαση η οποία διαχωρίζει τη μνήμη τους εντός και εκτός του εργασιακού περιβάλλοντος δημιουργώντας δύο διαφορετικές υπάρξεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια παραμονής τους στο χώρο εργασίας δεν έχουν ιδέα για τις ζωές τους εκτός: Ποιο είναι το επίθετο τους, αν έχουν οικογένεια/φίλους, ποιος είναι ο πραγματικός τους χαρακτήρας ή τι έφαγαν χθες το βράδυ. Ενώ στον προσωπικό τους χρόνο δεν θυμούνται τίποτα που να αφορά την επαγγελματική τους ζωή. Σαν να είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι στο ίδιο σώμα. H πρόσληψη, ωστόσο, μιας νέας υπαλλήλου, η οποία δείχνει να μη δέχεται την απόφαση του «έξω εαυτού της» να διαχωριστεί, θα έρθει να ταράξει τον μέχρι πρότινος «φιλήσυχο» εργασιακό βίο του τμήματος φέρνοντας τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με σκληρές αλήθειες που αρνούνταν να παραδεχτούν. Οι τέσσερις συνάδελφοι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια προσπάθεια να ξεθάψουν τα σκοτεινά μυστικά της επιχείρησης στην οποία εργάζονται, να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους στον έξω κόσμο και να βάλουν τέλος στην αποτρόπαια εργασιακής εκμετάλλευση την οποία και υφίστανται. Κλειστοφοβική, εξόχως οργουελική, γεμάτη σασπένς και με υπέροχες ερμηνείες από τους Adam Scott, Zach Cherry, Britt Lower, John Turturro και Patricia Arquette, η πρώτη σεζόν κατάφερε να με καθηλώσει από την αρχή έως το τέλος.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Όπως έγινε ξεκάθαρο, το βράδυ της Πέμπτης το πέρασα στον καναπέ μου, βλέποντας τηλεόραση. Και διαπίστωσα κάτι πολύ ανησυχητικό για το εγχώριο τηλεοπτικό προϊόν. Με εξαίρεση μάλλον τους “Πρωταγωνιστές”, η ελληνική τηλεόραση δεν έχει τίποτα εμπνευσμένο πια να προτείνει, ιδιαίτερα στο κομμάτι των εκπομπών. Θα νόμιζε κανείς ότι η όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση του νεανικού κυρίως κοινού από την ιδιωτική τηλεόραση προς τις streaming υπηρεσίες, θα έκανε τα ελληνικά κανάλια να αναζητήσουν αυτό το κάτι διαφορετικό που θα τους βοηθήσει να κρατήσουν το κοινό τους. Αντ’ αυτού προτιμούν μάλλον “δοκιμασμένες” λύσεις, που έχουν γνωρίσει κάποια επιτυχία στο εξωτερικό -αλλά δεν είναι εμπνευσμένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Masked Singer, που δεν έχει μάλλον τίποτα να προσφέρει στην ελληνική τηλεόραση. Ούτε την ανάδειξη ταλαντούχων ανθρώπων, ούτε σημαντικές/ενδιαφέρουσες ιστορίες που αξίζει να ακουστούν, ούτε όμως και την ψυχαγωγία -μάλλον το πιο σημαντικό μιας και πρόκειται για ψυχαγωγική εκπομπή.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου