Status Update: Ελένη Μιχαηλίδου, ηθοποιός

και να τις δείχνουμε στους γονείς μας. Ωστόσο, η απόφαση μου να γίνω ηθοποιός ήρθε πολλά χρόνια μετά.

Το καλοκαιρινό παιχνίδι, ο χορός, ο στίβος, οι σπουδές στο Ναύπλιο και την Τσεχία, οι ρεμπέτικες παρέες και φυσικά οι σπουδές υποκριτικής.

Το τμήμα αυτό δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά έχει και πρακτική κατεύθυνση – αυτή των παραστατικών τεχνών. Ωστόσο, η υποκριτική ήταν πάντα κάτι που ήξερα ότι θέλω να ακολουθήσω. Η μητέρα μου έλεγε πάντα «κάνε ό,τι θέλεις, εκτός από ηθοποιός· υπάρχει μεγάλη ανεργία παιδί μου». Την καταλάβαινα, μαμά είναι… οπότε παρίστανα πως ακόμα ψαχνόμουν… Στη συνέχεια, πήγα στην Πράγα στο πανεπιστήμιο DAMU για Erasmus, αρχικά για ένα εξάμηνο. Τελικά, πήρα υποτροφία και έμεινα ενάμιση χρόνο. Εκεί αποφάσισα οριστικά πως θα ασχοληθώ με την υποκριτική. Και πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα και να τη σπουδάσω στη μητρική μου γλώσσα.

Για την κοινή γνώμη, οι καλλιτέχνες είναι κάτι «άλλο», μια άλλη κατηγορία που δεν είναι εργαζόμενοι, αλλά χομπίστες. Πιστεύουν πως η Τέχνη είναι κάτι άυλο που δημιουργείται και παράγεται με χρυσόσκονη. Αυτή η αντίληψη και αντιμετώπιση με εξοργίζει. Οι καλλιτέχνες παλεύουν για τα αυτονόητα… Το θέατρο, το σινεμά είναι δουλειά, και μάλιστα δύσκολη και απαιτητική.

Είχα την τύχη να κάνω την πρακτική μου άσκηση από το πανεπιστήμιο ως βοηθός-σκηνοθέτη δίπλα στον τεράστιο Oskaras Korsunovas στην παράσταση «Μιράντα». Θυμάμαι μου είχε πει, «άλλοι θα φεύγουν από την παράσταση και άλλοι θα ξανάρχονται, αυτό είναι το θέατρο, να μην σε τρομάζει». Μετά μπήκα στην οικογένεια του «Πορεία» ως βοηθός του Δημήτρη Τάρλοου στις «Τρεις Αδελφές» και την «Αγριόπαπια». Μεγάλη η εμπειρία δίπλα στον Δημήτρη και τους συνεργάτες του. Χρωστάω πολλά σε όλους όσοι συνάντησα τρία χρόνια εκεί. Έναν προς έναν.

Και στον τρόπο που εργαζόμαστε. Έχουμε, για παράδειγμα, έναν μήνα στη διάθεση μας για πρόβες και στις δυόμιση εβδομάδες σταματάμε λόγω covid. Αλλάζει o οποιοσδήποτε προγραμματισμός για το άμεσο μέλλον, πόσο μάλλον για το πιο μακρινό. Ένα μεγάλο μου κομμάτι τρέφεται από το όνειρο και αυτό με κινεί να προχωράω… Αν πάψει αυτό, τότε θα νιώσω πως ασφυκτιώ.

Είναι μια συνέχεια… ένα ακόμη μάθημα. Ο Δημήτρης δεν είναι μόνο σκηνοθέτης, είναι και ηθοποιός· οπότε ως σκηνοθέτης τον ενδιαφέρουν πολύ οι ηθοποιοί του. Είναι αλήθεια πως θα μπορούσε να έχει επιλέξει μία πιο έμπειρη ηθοποιό από εμένα, αλλά κομμάτι της τέχνης του είναι και η εκπαίδευση. Συνεπώς, τον ενδιαφέρει να πλάσει κάτι όπως το έχει φανταστεί. Αυτό εμένα προσωπικά με δυναμώνει και με τιμά. «Κάθε δουλειά είναι ένα κοστούμι» μας λέει. Εμένα το δικό του μου ταιριάζει πολύ. Πιστεύω πως δεν σταματάει η εκπαίδευση μας στη σχολή – το αντίθετο συμβαίνει. Μακάρι να έχω συνεργασίες στο μέλλον που θα με εμπνέουν και θα με εξελίσσουν όπως αυτή με τον Δημήτρη Μπίτο και όλη την ομάδα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερη αρχή.

Ναι, γιατί λέει την αλήθεια και αυτό από μόνο του είναι επαναστατικό. Ζούμε σε μια εποχή που η λογοκρισία δεν είναι ανάμνηση μιας άλλης εποχής. Την βιώνουμε στην καθημερινότητα μας. Και αν η παράσταση μας «δύσκολα αντέχεται» είναι γιατί «δεν μας αντέχουμε».

Επειδή βλέπουμε ότι μετά από 22 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν σοκάρει η βία. Η βία σερβίρεται σε πολλές και διάφορες μορφές και δόσεις καθημερινά γύρω μας. Προσωπικά, στο έργο με σοκάρει η υπενθύμιση ότι αυτά τα πρόσωπα ζουν ανάμεσά μας.

Γι’ αυτό βιώνουμε και αυτά που βιώνουμε σήμερα. Σκεφτείτε μια γυναίκα σε ένα δωμάτιο με δέκα άντρες, και μετά σκεφτείτε έναν άντρα σ’ ένα δωμάτιο με δέκα γυναίκες. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Το θέατρο των πρωταγωνιστών πρέπει να πάψει «χθες». Είμαστε συνδημιουργοί, είμαστε ομάδα. Το θέατρο μόνο πιο δυνατό βγαίνει μετά από τις δύο δικαστικές τρέχουσες υποθέσεις.

Όλοι και όλες. Ποτέ κανένας και καμία μόνη.

Έχω συνεργαστεί με δομές ασυνόδευτων προσφύγων, με παιδιά από το Αφγανιστάν, το Ιράν, την Αίγυπτο, τη Συρία. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν γράφτηκαν τόσο δυνατά αντιπολεμικά μηνύματα. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική και οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαφέρουν απέναντι στο δικαίωμα για ελευθερία και όνειρο.