Αυτά είναι τα ερωτήματα, στα οποία προσπαθεί να απαντήσει η συγγραφέας Rona Munro στο έργο της το «Ατσάλι», που ανεβαίνει στο θέατρο «Μεταξουργείο» από τις 6 Μαΐου και για 20 μόνο παραστάσεις, σε σκηνοθεσία της Νάντιας Φώσκολου, με την Γιασεμί Κηλαηδόνη να κρατά τον ρόλο της μάνας. Η απάντηση δεν είναι πάντα ούτε εύκολη ούτε η αναμενόμενη.
Υπόθεση
Στο «Ατσάλι», η Φέη (ισοβίτισσα μάνα), οδηγείται στο φόνο του «αξιαγάπητου» άνδρα της, σε μια στιγμή ανεξέλεγκτου παρορμητισμού.
Ύστερα από δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή, έρχεται να την επισκεφθεί για πρώτη φορά η κόρη της Τζόσυ, η οποία ήταν μόλις δέκα χρόνων όταν η μητέρα της σκότωσε τον πατέρα της. Τι θα συμβεί ανάμεσα στις δύο γυναίκες;
Θα καταφέρουν να πλησιάσουν η μία την άλλη; Πόσο αποφασισμένη είναι η μάνα ν’ ανοίξει τον σκοτεινό της κόσμο και ν’ αφήσει λίγο φως από τον ερχομό της κόρης της να διεισδύσει σε αυτόν;
Είναι η κόρη έτοιμη να αποδεχθεί τη μάνα της, όπως είναι, και ό,τι κι αν έχει κάνει στο παρελθόν;
Κι όλα αυτά, μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον του εγκλεισμού, με τους νόμους και τις συνθήκες της φυλακής.
Το έργο αναλύει τις πολιτικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες που παράγονται στο σωφρονιστικό σύστημα και τις φυλακές. Διερευνά τη σχέση μητέρας-κόρης μέσα από τη διαβρωτική φύση του ποινικού συστήματος, αποφεύγοντας την «πολιτική βεβαιότητα» και τις «δογματικές δηλώσεις».
Διεισδύει στις προσωπικές σχέσεις, στη σχεδόν αδιόρατη διαφορά ανάμεσα στη σχέση της αγάπης και της επιβολής εξουσίας. Μας βοηθάει να δούμε τα όριά μας, τις πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας και να διερευνήσουμε αν είμαστε ικανοί να τις ελέγξουμε. Γιατί τότε μόνο μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ώριμοι άνθρωποι, έτοιμοι ν’ αποδεχθούμε τον εαυτό μας και τους άλλους.
