Γιαγιάδες κάθε ηλικίας, γεννημένες από το 1904 μέχρι και σήμερα, παγιδευμένες στον ιστό ενός άντρα 118 ετών, προσπαθούν να μιλήσουν, να ζήσουν, να επιβιώσουν σε μια κοινωνία ασφυκτική και απειλητική, που όσο και αν μακιγιάρεται, διατηρεί τις ίδιες αρχές και νοοτροπίες εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιαγιάδες κάθε φύλου και ηλικίας, προτάσσουν την αλληλεγγύη απέναντι στη βία, με μόνο στόχο να ακουστούν όλες οι φωνές, να φροντιστούν όλα τα τραύματα. Γιατί οι γιαγιάδες είναι η φροντίδα του ανθρώπου για τον συνάνθρωπο. Μα ταυτόχρονα είναι και η οργή. Γιατί όταν η αλληλεγγύη στερέψει, τότε θα έρθει η οργή σαν ποτάμι και θα τα ξεπλύνει όλα.
“Κουλουριάζομαι στο κρεβάτι , ακόμα και πάτωμα να είναι το αποκαλώ κρεβάτι, οι σπόνδυλοι μου λυγίζουν, κλαράκι αμυγδαλιάς που είναι έτοιμο να σπάσει . Κρακ κρακ κρακ. 118 χρόνια σε στάση εμβρυακή. Το σκέφτομαι και γελώ. Μα από μικρή έτσι κοιμόμουν και είναι το σώμα μου μαθημένο.”
Δεκαοχτώ νέοι ηθοποιοί, ξεκινώντας από ένα εργαστήρι σωματικής έκφρασης και δουλεύοντας με τεχνικές του επινοημένου θεάτρου, μιλούν για μια κοινωνία που παρατηρεί τα γεγονότα σαν να πρόκειται για μια ταινία και όχι την καθημερινότητα που απειλεί όλους μας.
“Να βγούμε όλες οι γιαγιάδες γυμνές και να ζητήσουμε εξιλέωση από την Αγία Ενοχή. Να ξαναγεννηθούμε από μήτρες αρχέγονες. Να μην υπάρχει κανείς γύρω να μας βαφτίσει με το όνομα “Εσύ φταις.” Βαρέθηκα να είμαστε όλες συνονόματες.”
*Αναφορά σε έμφυλη βία, εμφυλοκτονίες, κακοποιήσεις, βιασμούς.
