ΠΕΜΠΤΗ
07
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Μια γυναίκα στέκεται διστακτικά δίπλα στο τραπέζι μας. Απολογείται, χαριτωμένα, για την ενόχληση «αλλά πρέπει να σας ευχαριστήσουμε ιδιαιτέρως» όπως λέει. Η ευγενική κυρία εξηγεί πως μεγάλωσε με τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης – όταν ακόμα σκηνοθετούσε ο Κουν – και πως η μητέρα της, μια αυστηρή δασκάλα από τη Μάνη, την ‘έτρεχε’ στα καλύτερα θέατρα. «Μέχρι πέρυσι δεν είχα τηλεόραση, φέτος μου έφεραν μια συσκευή και θέλω να σας πω ότι αναβαθμίσατε την τηλεοπτική ηθοποιία. Η τηλεόραση πήρε ανάσα με ηθοποιούς σαν εσάς». Η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη την ευχαριστεί με ζεστό χαμόγελο. «Να, κάτι τέτοια είναι που δεν πληρώνονται» σχολιάζει, μόλις η κυρία απομακρύνεται.
Πουκάμισο σε Εμπριμέ Linen Blend LOLA / Σκουλαρίκια: Anastasia Dimitriadi Jewels. Η φωτογράφιση έγινε στο ξενοδοχείο COCO-MAT Athens BC
Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ μήνες από την προηγούμενη συνάντηση μας, αλλά φαίνεται πως πολλά έχουν αλλάξει στην ζωή της Χριστίνας Χειλά-Φαμέλη. Φτάνει στο τέλος της πρώτης σεζόν του «Σασμού», της εξαιρετικά επιτυχημένης σειράς του Alpha – του λόγου που άπαντες πλέον την αναγνωρίζουν. Την ίδια ώρα, ξεκινάει πρόβες για την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, μια παράσταση που θα την φέρει για πρώτη φορά με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο. Και παράλληλα, δουλεύει από κοινού για την συγγραφή ενός σεναρίου μίνι τηλεοπτικής σειράς.
Η ίδια επιμένει πως, παρόλα αυτά, δεν έχουν αλλάξει πολλά καθώς συνεχίζει να είναι υπεραπασχολούμενη, φριχτά κουρασμένη (τι κι αν δεν το δείχνει στο shooting του Art Meets Fashion), με ελάχιστο προσωπικό χρόνο. Επιμένει, επίσης, πως δεν αισθάνεται ότι έχει πετύχει κάτι. Και πως μόνο οι προσωπικές της υπερβάσεις – οι περισσότερες φιλτράρονται μέσα από την απώλεια – την φέρνουν ένα βήμα πιο μπροστά.
Πουκάμισο και ντραπέ Φούστα σε σατέν LOLA / Παπούτσια KALOGIROU / Σκουλαρίκια: Anastasia Dimitriadi Jewels
Είναι ωραία γιατί οι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, είναι καλοπροαίρετοι. Λίγες φορές έχει γίνει κουραστικό. Με την έννοια πως χάνεται η ιδιωτικότητα και ο χώρος σου. Αυτό το βίωσα έντονα όταν κάναμε γυρίσματα στην Κρήτη και στα Γιάννενα όπου γυρίζαμε σκηνές έχοντας 1000 άτομα κοινό. Δεν σου κρύβω πως ήταν πολύ αγχωτικό, μας αποσυντόνισε. Ήταν σαν να κάναμε μια σκηνή με κοινό μικρής Επιδαύρου…
Πώς σου φαίνεται που έχοντας διανύσει μια μικρή διαδρομή έχεις τέτοια αποδοχή;Δεν νιώθω ότι σε προσωπικό κι εργασιακό επίπεδο έχω καταφέρει κάτι φοβερό. Από την άλλη, επιζητούσα την αναγνωρισιμότητα. Γι’ αυτό έγινα ηθοποιός. Ήθελα να έρθει να με δει ο κόσμος στο θέατρο.
Για ποιους άλλους λόγους έγινες ηθοποιός;Ήθελα να γίνω ηθοποιός κι ας ακούγεται παιδικό. Ήθελα να παίζω, να γίνομαι κάποια άλλη. Και μέσα από αυτό να συναντήσω την αναγνώριση
Μπορεί να ακούγεται αφόρητα κλισέ αλλά ήταν μια ανάγκη που δεν μπορώ να ορίσω. Ήθελα να γίνω ηθοποιός κι ας ακούγεται παιδικό. Ήθελα να παίζω, να γίνομαι κάποια άλλη. Και μέσα από αυτό να συναντήσω την αναγνώριση. Κακά ψέματα, είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς.
Αυτό το «ήθελα» έχει αλλάξει ποιοτικά στο πέρασμα των χρόνων;Ναι, αλλάζει. Πιο πολύ ήθελα να γίνω ηθοποιός τότε, από ότι τώρα. Όταν δεν έχεις πετύχει κάτι – και ξαναλέω δεν θεωρώ πως έχω πετύχει κάτι σπουδαίο – προχωράς απλώς προς τα εκεί με την ανεκπλήρωτη επιθυμία σου. Είναι το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου έρωτα που σε καίει, τρελαίνεσαι και νομίζεις ότι ζεις και πεθαίνεις γι’ αυτό. Όταν, όμως, κατακτάς κάτι, ελάχιστο έστω, απομυθοποιείται κάπως ο στόχος σου. Η δουλειά αυτή μπορεί να έχει μαγικές στιγμές, στιγμές όπου παγώνει ο χρόνος και λες «δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο». Περνάς, όμως, και φάσεις που έχεις ανάγκη πλήρους αποχής. Είναι μια δύσκολη δουλειά και τη βιώνεις μέσα από πλήθος συναισθημάτων.
Τι θεωρείς ότι έχεις πετύχει;Το γεγονός ότι μπορώ και δουλεύω πάνω σε αυτό που έχω σπουδάσει και αμείβομαι αξιοπρεπώς, ότι συνεργάζομαι με ηθοποιούς που υπερθαύμαζα. Ναι, όλα αυτά είναι κάτι που έχω πετύχει. Θυμάμαι πως παλαιότερα, έβλεπα τη Μαρία Πρωτόπαππα κι έλεγα «τι ηθοποιός είναι αυτή η γυναίκα»! Και τώρα έχω φτάσει στο σημείο να την καμαρώνω στην απέναντι γωνία γιατί παίζουμε μαζί και είναι φίλη μου. Είναι μεγάλο δώρο.
Τι άλλο έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο της μεγάλης τηλεοπτικής επιτυχίας;Κάποια πράγματα έχουν, όντως, αλλάξει. Έχω, λόγου χάρη, περισσότερες επαγγελματικές προτάσεις. Καλώς ή κακώς η τηλεόραση βοηθάει. Επίσης, πλέον, δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ. Δεν έχω χρόνο.
Τι είδους προτάσεις σου γίνονται;Μπορώ και δουλεύω πάνω σε αυτό που έχω σπουδάσει και αμείβομαι αξιοπρεπώς, συνεργάζομαι με ηθοποιούς που υπερθαύμαζα. Ναι, όλα αυτά είναι κάτι που έχω πετύχει
Ευτυχώς – γιατί είχα ένα φόβο – είναι προτάσεις κοντά μου και πράγματα που με αφορούν πολύ. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Γιατί το θέατρο που κάνω εγώ με την τηλεόραση είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
Πιστεύεις πως ένα κοινό που παρακολουθεί μια επιτυχημένη καθημερινή σειρά μπορεί να εντρυφήσει και σε ένα λίγο πιο ψαγμένο θέατρο; Να αναζητήσει τους αγαπημένους του πρωταγωνιστές στο θέατρο;Αυτός είναι ο στόχος όλων όσων κάνουμε τηλεόραση. Να εξοικειώσουμε ανθρώπους με το θέατρο που, πιθανώς, δεν είχαν την τάση να πηγαίνουν στο θέατρο. Αυτό, ας πούμε, κάνει η Μαρία Πρωτόπαππα και ο Ορφέας Αυγουστίδης και θα ήθελα πολύ να το πετύχω. Μιλάμε για δύο γεμάτα θέατρα με κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζουν στην τηλεόραση. Και, ομολογουμένως, έχει βοηθήσει «Ο Σασμός».
Είναι ελπιδοφόρο που κάνουν τηλεόραση θεατρικοί ηθοποιοί;Έχω περισσότερες επαγγελματικές προτάσεις. Καλώς ή κακώς η τηλεόραση βοηθάει
Ναι. Παλιότερα υπήρχε η διαχωριστική γραμμή σε ηθοποιούς που δεν δούλευαν στο θέατρο, παρά μόνο στην τηλεόραση. Τώρα, ωστόσο, βλέπεις κυρίως θεατρικούς ηθοποιούς στην τηλεόραση και φυσικά αυτή η επιλογή έχει ανεβάσει το υποκριτικό επίπεδο στα σίριαλ. Ακόμα και το συμφέρον μου να κοιτάξω, παίζω στο πλευρό πολύ καλών ηθοποιών. Αμέσως γίνομαι καλύτερη κι εγώ. Βέβαια, η συγκυρία αυτή προέκυψε και λόγω οικονομικής κρίσης και λόγω υγειονομικής. Έπαψε το θέατρο να σνομπάρει την τηλεόραση, πέθανε αυτή η αντίληψη. Πλέον, το ένα κάνει καλό στο άλλο.
Φαντάζομαι, πως έχει βελτιωθεί και το επίπεδο αμοιβής σου. Πόσο ανακουφιστικό είναι αυτό για μια νέα ηθοποιό;Είναι ζητούμενο για κάθε εργαζόμενο να μπορεί να βιοποριστεί από τη δουλειά του. Δυστυχώς, οι ηθοποιοί ποτέ δεν είχαμε αυτό το δεδομένο, πράγμα που θα έπρεπε. Πρέπει να φας πολύ ασχήμια και δυσκολία για να καταφέρεις να ζήσεις από αυτό το επάγγελμα. Προσωπικά, βρίσκομαι στη φάση που ζω από αυτό το επάγγελμα και, ομολογώ πως, είναι φορές που δεν το πιστεύω. Νιώθω τόσο τυχερή και προνομιούχα – παρότι έχει παρέλθει η περίοδος των ‘τρελών’ μισθών όπου οι ηθοποιοί αγόραζαν διαμερίσματα χωρίς να έχουν διαγράψει μια στοιχειώδη πορεία στη δουλειά μας. Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν ηθοποιοί που, ενώ έχουν μια θεατρική παιδεία, που ενώ δουλεύουν με απλήρωτες πρόβες και γενικώς έχουν ταλαιπωρηθεί αμείβονται κανονικά από την τηλεόραση. Έτσι έπρεπε να είναι.
Υπάρχει η τρομερή παρεξήγηση πως το θέατρο είναι πάρεργο. Όμως, είναι μια δουλειά.Ακριβώς. Μπορώ να πω πως δουλεύοντας στην τηλεόραση, αλλάζουν λίγο τα θέλω και οι απαιτήσεις μου. Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να δεχτώ να εργαστώ χωρίς να πληρωθώ τις πρόβες. Ή να μην πάρω τα ελάχιστα που μου αναλογούν και να μου προτείνεται να παίξω με 20 ευρώ την παράσταση. Εκτός αν συμφωνήσουμε με μερικούς φίλους πως «πάμε να κάνουμε μια παράσταση για εμάς». Αυτό είναι κάτι άλλο. Αλλά θα πω «όχι» αν με πάρει ένας παραγωγός τηλέφωνο για να μου πει πως «οι πρόβες είναι απλήρωτες» ή «θα πληρώνεσαι με ποσοστά και βλέπουμε αν πάει καλά»…. Πιστεύω πως πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας· κι αν όλοι βάλουμε ένα όριο μπορεί αυτό το πράγμα να αλλάξει.
Μετά από την ελαφριά επιτάχυνση που σου έχει προσφέρει η τηλεόραση, πώς φαντάζεσαι τη συνέχεια των πραγμάτων;Είναι ζητούμενο για κάθε εργαζόμενο να μπορεί να βιοποριστεί από τη δουλειά του. Δυστυχώς, οι ηθοποιοί ποτέ δεν είχαμε αυτό το δεδομένο, πράγμα που θα έπρεπε
Θα σου πω τι επιθυμώ. Θα ήθελα να κάνω ταινίες. Επίσης, θα ήθελα να κάνω και κάτι δικό μου. Υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο έχω ήδη αρχίσει να οργανώνω μαζί με δύο φίλους. Γράφω ήδη σενάριο για μια μίνι σειρά την οποία αντιμετωπίζω σαν κινηματογραφικό σενάριο. Θα ήθελα, δηλαδή, να κινηθώ σε μια πιο δική μου περιοχή.
Συμμετέχεις δηλαδή ως σεναριογράφος;Δεν γράφω το σενάριο, όσο ανήκω σε μια μικρή ομάδα με την οποία μοιραζόμαστε πολλές ιδέες που μπαίνουν στο χαρτί. Ασφαλώς θα ήθελα να παίζω στη σειρά και να συμμετέχω με όρους μεγαλύτερης δημιουργικότητας. Να είμαι στην ομάδα του ρεπεράζ, του κάστινγκ. Ονειρεύομαι μια θέση μέσα στη διαδικασία του γυρίσματος. Κάπως όλα τα ονειρεύομαι – εγώ και… ο Κόπολα!
Έχεις συνειδητές επιθυμίες. Διατυπωμένες.Το συγκεκριμένο είναι κάτι πολύ χειροπιαστό, που συμβαίνει τη στιγμή που μιλάμε.
Έχεις αφήσει το σινεμά στην άκρη;Απεναντίας. Αν μου ερχόταν πρόταση για μια καλή ταινία, δεν θα με ξανάβλεπε το Παγκράτι. Θα έφευγα. Όμως, δεν μου έχουν γίνει φοβερές προτάσεις για κινηματογραφικές ταινίες. Παρότι ξεκίνησα από το σινεμά και είναι η μεγάλη μου αγάπη, η λατρεία μου. Αν μου δοθούν ευκαιρίες νιώθω πως θα μπορούσα να μην ξανακάνω ποτέ τηλεόραση και θέατρο για ν’ αφοσιωθώ στο σινεμά. Είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά θα το έκανα. Αγαπώ όλη τη διαδικασία του σινεμά.
Και το λες αυτό ενώ μόλις σου έχει δοθεί πρωταγωνιστικός ρόλος στην Επίδαυρο. Θα υποδυθείς την Ιφιγένεια.Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να δεχτώ να εργαστώ χωρίς να πληρωθώ τις πρόβες. Ή να μην πάρω τα ελάχιστα που μου αναλογούν και να μου προτείνεται να παίξω με 20 ευρώ την παράσταση
Συγκινούμαι πολύ και μόνο με την δυνατότητα μου να παίξω στην Επίδαυρο. Πόσο μάλλον, με ένα τέτοιο ρόλο. Θυμάμαι πως είχα βρεθεί στην Επίδαυρο όταν φοιτούσα ακόμα στη σχολή. Ο, τότε διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης, ο Διαγόρας Χρονόπουλος, μας πήγε εκεί για να κάνουμε πρακτική στη Μήδεια. Ήταν η πρώτη φορά που πατούσα το πόδι μου στην ορχήστρα της Επιδαύρου και δεν μπορώ να μεταφέρω όσα ένιωσα να με κατακλύζουν. Ήθελα να φιλήσω στο χώμα. Οπότε τώρα, περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την Ιφιγένεια. Θα έχει κάποιο κόστος στον προσωπικό μου χρόνο, αλλά δεν μπορούσα να πω όχι σε κάτι τέτοιο. Ήταν ένα από τα όνειρα μου.
Πουκάμισο με τσέπες και παντελόνι σε σατέν βατίστα LOLA/ Πέδιλα Μule KALOGIROU / Κοσμήματα: Anastasia Dimitriadi Jewels
Όχι, γιατί η συγκεκριμένη πρόταση είχε γίνει πέρυσι, πριν ξεκινήσει ο «Σασμός». Χαίρομαι πολύ που έγινε έτσι και ευχαριστώ πολύ τον Θέμη Μουμουλίδη που με εμπιστεύτηκε τόσο νωρίς. Με τιμάει ιδιαίτερα.
Φοβάσαι την αναμέτρηση με το θέατρο της Επιδαύρου;Ναι, αλλά είναι ένας φόβος με δημιουργική κατεύθυνση. Δεν είναι πανικός, είναι μια εσωτερική ανυπομονησία. Όπως μου λένε και πολλοί έμπειροι συνάδελφοι, η Επίδαυρος παρά το μέγεθος και το συμβολισμό της λειτουργεί σαν μεγάλη αγκαλιά.
Γενικότερα, βλέπω πως δεν λες όχι στις μεγάλες προκλήσεις.Αν μου δοθούν ευκαιρίες θα μπορούσα να μην ξανακάνω ποτέ τηλεόραση και θέατρο για ν’ αφοσιωθώ στο σινεμά
Δύσκολα θα πω «όχι» από φόβο. Εύκολα λέω «όχι» σε κάτι που δεν με αφορά. Ό,τι φοβάμαι, πάλι, το αντιμετωπίζω με όποιο τρόπο μπορώ.
Για τι άλλο αισθάνεσαι έτοιμη ενώ μπορεί οι άλλοι να μην σε φαντάζονται εκεί;Τα περισσότερα πράγματα που με δυσκολεύουν στη ζωή δεν σχετίζονται τόσο με την καριέρα μου αλλά με πιο προσωπικά στοιχήματα. Για μένα, λόγου χάρη, ήταν μεγαλύτερη πρόκληση – με όσα δύσκολα πέρασα στην εφηβεία μου – να μείνω μόνη μου πριν κλείσω τα 18 γιατί ήθελα να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Προσωπικά, το βίωσα ως μεγαλύτερο στοίχημα από το να παίξω στην Επίδαυρο. Αν κάτι με έχει στιγματίσει είναι οι προσωπικές μου υπερβάσεις.
Ποια άλλα μικρά άλματα έχεις κάνει;Φοβόμουν πολύ – ίσως και λόγω της απώλειας της μητέρας μου – να μείνω μόνη μου. Ήθελα διαρκώς να βρίσκομαι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους. Και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια φεύγω για πέντε μήνες για επαγγελματικούς λόγους, χωρίς να τους βλέπω και παρόλα αυτά μπορώ να υπάρξω – όπως κι εκείνοι μπορούν χωρίς εμένα – είναι μια υπέρβαση. Ίσως σε κάποιους να μοιάζει αστείο ή απολύτως φυσικό, αλλά για μένα ήταν ένα άλμα.
Φυσικά, αν είχα ξεπεράσει αυτές τις φοβίες στα 20 μου, ίσως αυτή τη στιγμή, να ζούσα στην Αγγλία. Υπήρχε τότε αυτό το ενδεχόμενο, βρισκόταν εκεί ο αδερφός μου για σπουδές κινηματογράφου, αλλά το φοβήθηκα. Ο στόχος ήταν να κάνω σπουδές χοροθεάτρου στο εξωτερικό. Όμως, έκανα πίσω γιατί ήθελα να είμαι κοντά στον πατέρα και την αδερφή μου, στους φίλους και στην, τότε, σχέση μου. Οπότε ο φόβος μου στέρησε κάποια ταξίδια. Φυσικά, δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου αν το είχα επιχειρήσει.
Αν μπορούσες να αναπληρώσεις κάτι από αυτά που άφησες πίσω, τι θα επέλεγες;Η πρόταση για την Επίδαυρο είχε γίνει πέρυσι, πριν ξεκινήσει ο «Σασμός»
Θα ήθελα να δουλέψω στο εξωτερικό. Ίσως λίγο να το έχω ήδη μετανιώσει και να μου λείπει αυτή η εμπειρία. Είχα χαρεί τρομερά όταν είχαμε παίξει για δύο μήνες στη Γερμανία με τον Πρόδρομο Τσινικόρη και τον Ανέστη Αζά για το Κρατικό Θέατρο. Θυμάμαι πως μόλις γυρίσαμε αναρωτιόμουν γιατί δεν το δοκίμασα τελικά… Ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια, πως έρχονται τα πράγματα. Αν και στα 30 είναι πολύ πιο δύσκολο να το αποφασίσεις.
Πιθανώς, όμως, τώρα να είσαι πιο δυνατή.Ναι, μα και τα νιάτα των 20 έχουν μια άλλη φόρα που μετά χάνεται.
Και μια άγνοια κινδύνου, ενδεχομένως.Δυστυχώς, εγώ δεν βίωσα ποτέ την άγνοια. Για την ακρίβεια, τότε είχα περισσότερες φοβίες για τη ζωή από ότι τώρα. Γενικότερα, θα ήθελα να φοβάμαι την μοναξιά μου και την απόσταση από τους άλλους.
Πόσο έχεις αλλάξει σε αυτή τη δεκαετία;Σίγουρα, ένα άλλο κορίτσι στέκεται τώρα μπροστά σου. Είναι μια δεκαετία που σε διαμορφώνει. Δεν είσαι φοιτητής, δεν είσαι στην αρχή, είσαι ένας άνθρωπος που δουλεύει, προσπαθεί και θέλει να προχωρήσει παραπάνω. Και ομολογώ πως τα 30 είναι ένα σοκ για μένα.
Τα αντιμετωπίζεις και ως πέρασμα σε μιαν άλλη εποχή;Ναι, εδώ και ένα χρόνο νιώθω έτσι. Το λέω και στους φίλους μου «πω, πω μεγαλώνουμε». Προφανώς και δεν εννοώ πως γερνάμε, αλλά ωριμάζουμε προς μια άλλη φάση ζωής.
Αυτή η περίεργη ωριμότητα που σε χαρακτηρίζει ήταν πάντα εκεί;Δύσκολα θα πω «όχι» από φόβο. Εύκολα λέω «όχι» σε κάτι που δεν με αφορά
Ναι, πάντα.
Το θέατρο, η τέχνη έχει λειτουργήσει ως προστατευτική φούσκα για σένα; Δηλαδή, που τοποθετείς τον εαυτό σου απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που μας περιβάλλει;Υπάρχουν άνθρωποι που μπροστά σε τέτοιες επιθέσεις, θωρακίζονται και δεν επιτρέπουν να τους αγγίξει τίποτα. Εγώ, πάλι, είμαι ένας άνθρωπος που έχει τα μάτια του πάντα ανοιχτά. Και, υπό μια έννοια, ευτυχώς που επηρεάζομαι από όσα συμβαίνουν γύρω μου. Ήμουν πάντα έτσι, από παιδί. Οπότε, το θέατρο καμιά φορά λειτουργεί βίαια, γιατί σε αναγκάζει να πας κάπου αλλού. Δεν μπορώ να πατήσω το κουμπί και να κάνω την Αργυρώ του «Σασμού» ή την Κλεοπάτρα Μαξίβοβνα στον «Αυτόχειρα». Με δυσκολεύει πολύ να ξεπεράσω το συνταρακτικό που μου συμβαίνει και να μπω κάπου αλλού. Θα ήθελα, φυσικά, προκειμένου να είμαι πιο λειτουργική, να μπορώ να το διαχειριστώ με περισσότερη ψυχραιμία.
Δώσε μου ένα τέτοιο παράδειγμα μη λειτουργικότητας.Μικρότερη δεν βίωσα ποτέ την άγνοια κινδύνου. Για την ακρίβεια, τότε είχα περισσότερες φοβίες για τη ζωή, από ότι τώρα
Πρόσφατα είχα μια πολύ δύσκολη απώλεια, σκοτώθηκε σε τροχαίο ένας πολύ – πολύ αγαπημένος μου φίλος, ο Πάνος Νάτσης. Αδυνατούσα να πάω στο γύρισμα και να παίξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αισθάνθηκα βία. Αλλά αυτή είναι η δουλειά, είναι και βίαιη πολλές φορές… Δεν μπορούσα να θρηνώ τον Πετρή – έναν ήρωα σεναρίου – και να έχει χαθεί ο Πάνος. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.
Ο Βίντεμπεργκ, από την άλλη, έκανε το «Another round» ενώ μόλις είχε χάσει την κόρη του. Θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που αντλούν από τον πόνο, όσο και τη χαρά και κάνουν τέχνη. Εγώ δεν μπορώ, με ακινητοποιεί. Θέλω να κρυφτώ σε μια γωνία και να κλαίω. Θέλω να αναρρώσω ψυχικά για να μπορέσω να ανταπεξέλθω σε μια απρόβλεπτη καθημερινότητα. Σε ένα βαθμό, ένιωσα το ίδιο συναίσθημα και με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία. Τι να πω, μπορεί να είναι μια δική μου αναπηρία· να θέλω χρόνο, αλλά σ’ αυτήν την δουλειά δεν υπάρχει χρόνος. Θυμάμαι να μας λένε στο Θέατρο Τέχνης «και με 40 πυρετό παίζεις. Και τη μάνα σου και τον πατέρα σου να χάσεις, παίζεις». Όμως, ποτέ δεν το κατάλαβα. Δεν είναι άνθρωπος ο ηθοποιός;
Ξέροντας ότι δεν είσαι ένας άνθρωπος που αντιμετώπισες το σοκ της απώλειας για πρώτη φορά, τι άλλαξε τώρα;Πράγματι, έχω ξαναζήσει την απώλεια – και δη της μητέρας μου – αλλά αυτή τη φρίκη να φεύγει ένα παιδί συνομήλικο και πολυαγαπημένο σου, που έχετε ξεκινήσει με κοινά όνειρα και στόχους είναι κάτι πρωτόγνωρο και βάναυσο. Αναπόφευκτα είδα τον εαυτό μου στην θέση του, ήταν τόσο κοντά μου ο Πάνος… Είναι τραγικό να φεύγει ένας τόσο νέος άνθρωπος, δεν το χωρά η ψυχή σου. Αυτή τη φορά προσπάθησα να κάνω στην άκρη τον εαυτό μου, το πώς θα το αντέξω εγώ. Δεν υπάρχει διαχείριση για την απώλεια. Θα υπάρχουν στιγμές που θα μας χτυπάει η απουσία. Θα μεγαλώσουμε, μακάρι να κάνουμε οικογένεια και να γεράσουμε· αλλά ο Πάνος πάντα θα λείπει.
Κάνεις συχνά στην άκρη τον εαυτό σου;Πρόσφατα είχα μια πολύ δύσκολη απώλεια, σκοτώθηκε σε τροχαίο ένας πολύ – πολύ αγαπημένος μου φίλος, ο Πάνος Νάτσης. Αδυνατούσα να πάω στο γύρισμα και να παίξω σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αισθάνθηκα βία
Όχι, τον έχω κάπως ψηλά, σε προτεραιότητα. Έχω “Εγώ”, όπως και όλοι οι ηθοποιοί. Και δεν το λέω για καλό.
Δουλεύεις για τον καλύτερο εαυτό σου;Ναι, θέλω να μην φοβάμαι το άγνωστο.
Φοβάσαι κι όταν συμβαίνουν έντονοι κοινωνικοί κλυδωνισμοί;Πάρα πολύ. Ωστόσο ενώ στενοχωριέμαι για την δραματική κατάσταση που ζουν άλλοι άνθρωποι, όπως τώρα στην Ουκρανία, πιο πολύ φοβάμαι να μην συμβεί σε μένα. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις το γεγονός πως όλοι σοκαριστήκαμε όταν ξέσπασε ο πόλεμος δίπλα μας, ενώ οι πόλεμοι δεν έχουν σταματήσει ούτε μια μέρα να ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα; Τελικά, είναι φοβερό πράγμα ο άνθρωπος. Κοιτάζει την πάρτη του.
Στην παράσταση του «Αυτόχειρα», όπου συμμετέχεις, είναι πολύ έντονο το δίπολο ζωής θανάτου και του ανθρώπου ως μια τρομερά αναλώσιμης φύσης μέσα σε μια κοινωνική μηχανή. Πώς στέκεσαι απέναντι σε αυτό το δεδομένο;Τελικά, είναι φοβερό πράγμα ο άνθρωπος. Κοιτάζει την πάρτη του
Το έργο επιβεβαιώνει ότι η κοινωνία εποφθαλμιά ακόμα και τον μελλοθάνατο. Και είναι πολύ πραγματικό, συμβαίνει. Επίσης, με αφορά πάρα πολύ και μια άλλη διάσταση του κειμένου που σχολιάζει την αξία της ζωής εν όψει του τέλους. Ο κεντρικός ήρωας, ο Σεμιόν λέει πως «τώρα ξεκίνησα να ζω, μισή ωρίτσα πριν τον θάνατο».
Τι πιστεύεις ότι κάνει τους ανθρώπους να επιμένουν στη ζωή παρά τη δυστοπία που διαμορφώνεται γύρω μας;Η φύση του η ίδια, που είναι μια κατάσταση αναζήτησης. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή είναι ένα δώρο. Δώρο κι ότι περπατάω, γεύομαι, βλέπω, αγγίζω.
Τι δίνει νόημα στη ζωή σου;Οι στιγμούλες. Όταν δουλεύεις πάρα πολύ – κι αυτό είναι λυπηρό – δεν προλαβαίνεις να απολαύσεις. Οπότε, σε αυτή τη φάση της ζωής μου, νόημα μου δίνουν οι μικρές, μικρές στιγμές. Μπορεί να είναι λίγες ή ανύπαρκτες μέσα σε μια μέρα. Όμως, μόλις εμφανίζονται τις εκτιμώ πολύ. Και μπορεί να είναι μια ασήμαντη στιγμή, για παράδειγμα, να πίνεις μια μπύρα με ένα φίλο μετά από 12ωρο γύρισμα. Όμως, τώρα θα την εκτιμήσω αλλιώς.
Και σε επίπεδο αξιών τι νοηματοδοτεί τη ζωή σου;Για τα ζητούμενα μου μπορώ να μιλήσω: Για την αγάπη, για τις σχέσεις. Είναι προφανείς οι αξίες μου, αλλά δεν είναι για όλους το ίδιο προφανείς. Γιατί πολλοί μπορεί να τις έχουμε, αλλά να μην τους δίνουμε την βαρύτητα που αξίζουν.
Τι σου λείπει εκτός από χρόνο;Εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή είναι ένα δώρο. Δώρο κι ότι περπατάω, γεύομαι, βλέπω, αγγίζω
Ξεγνοιασιά λόγω υπεραπασχόλησης.
Ακούγεται οξύμωρο αυτό ενώ παίζεις σε μια παράσταση όπου ο ήρωας αναζητά νόημα ζωής μέσω της εργασίας.Το βέβαιο είναι πως πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Είναι λογικό που ο Σεμιόν που τρελαίνεται επειδή δεν δουλεύει. Η μη δημιουργία επηρεάζει την αυτοπεποίθηση και την ψυχική υγεία του ατόμου. Κανένα άκρο, ωστόσο, δεν είναι βολικό. Θυμάμαι πως όταν δεν δούλευα, είχα πέσει σε κατάθλιψη. Βλέπεις, όταν δεν έχεις δουλειά έχεις και πολύ χρόνο να σκέφτεσαι. Και τώρα που δουλεύω πολύ δεν έχω χώρο για να επιτρέψω και κάτι άλλο να μου συμβεί.
H Χριστίνα Χειλά Φαμέλη πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά του Alpha “Σασμός” και στη θεατρική παράσταση ο «Αυτόχειρας» του Νικολάϊ Έρντμαν που παρουσιάζεται έως τις 15 Μαϊου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου.
Διευθύνσεις Καταστημάτων
LOLA: Μαρούσι (Αγίου Κωνσταντίνου 47, +30 2106128900), Κολωνάκι (Κανάρη 26 & Πλ. Κολωνακίου,
Τ +30 2103602778), Πειραιάς (Δραγάτση 2, Τ +30 2104129492), ATTICA – Citylink (Πανεπιστημίου 9, Σύνταγμα, +30 2111802897), Αγιος Δημήτριος (Αγίου Δημητρίου 176, +30 2109313402), Θεσσαλονίκη – ATTICA – Mediterranean Cosmos (+30 2311813026).
Κοσμήματα: Anastasia Dimitriadi Jewels
