Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 2022: Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο

PEEPING TOM

Στην τριλογία Triptych, οι χαρακτήρες, χαμένοι στον χωροχρόνο, απομακρύνονται και αναζητούν ο ένας τον άλλο στο διηνεκές, εκδηλώνοντας μία μελαγχολική νοσταλγία για το μέλλον. Ένα τριπλό παιχνίδι «κεκλεισμένων των θυρών», στο οποίο οι συμμετέχοντες προσπαθούν μάταια να δημιουργήσουν μια νέα εκδοχή της απατηλής τους πραγματικότητας.

Η Gabriela Carrizo [Γκαμπριέλα Καρίτσο] και ο Franck Chartier [Φρανκ Σαρτιέ]  πειραματίστηκαν με εναλλαγές κινηματογραφικών πλατό από τη μία σκηνή στην επόμενη, προκειμένου οι μεταβάσεις να διατηρήσουν αυτούσια τη δραματουργική τους δύναμη. Αυτή η διαμεσολαβητική δραματουργία αποτελεί θεμελιώδες συστατικό στοιχείο της δαιδαλώδους περιπλάνησης του Triptych στο παρελθόν και το μέλλον.

Το Triptych είναι το αποτέλεσμα της νέας επεξεργασίας τριών έργων συνολικής διάρκειας δύο ωρών που δημιούργησε η ομάδα Peeping Tom [Πίπινγκ Τομ] για το Nederlands Dans Theatre. Η Gabriela Carrizo σκηνοθέτησε την πρώτη ενότητα με τίτλο The Missing Door, ενώ ο Franck Chartier σκηνοθέτησε τις δύο επόμενες, The Lost Room και The Hidden Floor. Η Carrizo και ο Chartier θέλησαν να εντάξουν τα έργα αυτά στο ρεπερτόριο της ομάδας Peeping Tom ώστε να συνεχίσουν να τα παρουσιάζουν στο κοινό. Οι δύο χορογράφοι οραματίστηκαν εκ νέου τα έργα για τους χορευτές του συγκροτήματός τους. Υπό αυτή την έννοια, το Triptych διερευνά το πώς διαφορετικά σώματα, διαφορετικοί κώδικες και διαφορετικές μέθοδοι διδασκαλίας μπορούν όχι μόνο να συναντηθούν, αλλά και να αλληλοτροφοδοτηθούν δημιουργικά.

Η Carrizo και ο Chartier εστίασαν στη δημιουργία ενός νέου συνόλου με ξεχωριστό συνδυασμό τεχνικών ικανοτήτων που άπτονται εξίσου του χορού και του θεάτρου. Χρησιμοποιώντας το δικό τους σωματικό λεξιλόγιο, οι καινούργιοι χορευτές θα ανιχνεύσουν νέα σχήματα μνήμης, όχι μόνο στο Triptych, αλλά και σε ολόκληρη την ομάδα.
(Παρασκευή 15 Ιουλίου, 21:00 & Σάββατο 16 Ιουλίου, 19:00, Main Stage / Κεντρική Σκηνή – Μεγάρου Χορού Καλαμάτας)

Το Neighbours, η πρώτη διεθνής συμπαραγωγή του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με έναν από τους σημαντικότερους οργανισμούς του σύγχρονου χορού παγκοσμίως, το Sadler’s Wells [Σάντλερς Γουελς], αποτελεί μια πολυεπίπεδη, δυναμική συνεργασία μεταξύ τριών πολύ σημαντικών καλλιτεχνών, των χορευτών Rauf “RubberLegz” Yasit [Ραούφ “ΡάμπερΛεγκς” Γιασίτ]  και  Brigel Gjoka [Μπριγκέλ Γκιόκα] και του μουσικού και συνθέτη Ruşan Filiztek [Ρουσάν Φιλιζτέκ], καθένας από τους οποίους είναι φορέας μιας ιδιαίτερης πολιτιστικής κληρονομιάς. Η παράσταση δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον χορογράφο William Forsythe [Γουίλιαμ Φόρσαϊθ], ενώ παρουσιάζεται με ζωντανή μουσική από τον Ruşan Filiztek.

Ο πρωτοποριακός χορευτής του abstract breaking Rauf “RubberLegz” Yasit και ο διακεκριμένος ερμηνευτής του σύγχρονου χορού Brigel Gjoka είχαν ως αφετηρία της συνεργασίας τους τη συνύπαρξή τους στην παράσταση A Quiet Evening of Dance του William Forsythe. Οι δύο καλλιτέχνες, οι οποίοι και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αντικειμένου τους, έχουν δημιουργήσει ένα έργο που αξιοποιεί την πολύπλευρη εμπειρία τους και αντλεί επιρροές από τις κουρδικές και αλβανικές ρίζες τους.

Υπό τη συνοδεία ζωντανής μουσικής από τον συνθέτη Ruşan Filiztek, μία νέα χορογραφική γλώσσα διαμορφώνεται καθώς οι δύο δημιουργοί εξερευνούν στιγμές μεταμόρφωσης και στοχασμού στο μεταίχμιο urban, κλασικού και σύγχρονου χορού. Μέσα από την κοινή τους εμπειρία προκύπτει μια απλή αλήθεια: Ότι ο χορός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Αν και ξεκινά με σιωπή, το Neighbours είναι – απροσδόκητα και απολαυστικά – οικείο. Οι αγκώνες ανταλλάσσουν ιστορίες μπροστά στη φωτιά. Τα χέρια μπλέκονται, αντικρούουν, θυμούνται, αγαλλιάζουν. Τα γόνατα και οι γοφοί ξεδιπλώνονται σε περίπλοκα, ανείπωτα σχέδια. Ολόκληρες γενιές μνήμης ανακύπτουν με το άγγιγμα των δακτύλων σε έναν ώμο.

Εμπνευσμένοι από μια πρόταση του William Forsythe κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του A Quiet Evening of Dance, ο Brigel Gjoka και ο Rauf Yasit άρχισαν να αυτοσχεδιάζουν από κοινού κινητικά μοτίβα. Εστιάζουν στην αλληλοεπικάλυψη των γλωσσών κίνησης που κληρονομήθηκαν μέσω των λαϊκών χορών και των κοινοτικών εορτασμών στην αλβανική και στην κουρδική κουλτούρα. Διερευνούν τον τρόπο με τον οποίο οι ιστορίες αυτές ανατρέπονται μέσα από τις ξεχωριστές εμπειρίες του καθενός – συγκεκριμένα, του μπαλέτου και του σύγχρονου χορού για τον Brigel, του breaking, του αυτοσχεδιασμού, του σχεδίου και του animation για τον Rauf – για να μεταμορφωθούν όταν τελικά συναντιούνται. Γιατί ο χορός, μας υπενθυμίζουν, δεν είναι προϊόν: είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Προειδοποίηση: Όπου υπάρχει χορός, υπάρχει και χαρά. Και αυτή είναι μεταδοτική.
(Τρίτη 19 Ιουλίου, 22:00, Main Stage / Κεντρική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

LA VERONAL: SONOMA

Φανταστείτε ότι η πραγματικότητα δεν είναι αρκετή, ότι έχετε εξαντλήσει τα σχήματά της, συνθλίβεστε από την ακαμψία της, ασφυκτιάτε μέσα στα στενά περιθώριά της. Ώσπου μία μέρα αναδύεται μέσα σας ένα φως, ένα μουρμουρητό, μια γλώσσα που ακόμα δεν καταλαβαίνετε αλλά που προσπαθεί σκληρά να ακουστεί. Φανταστείτε ότι σε αυτή τη φωνή προστίθενται άλλες φωνές, άλλοι ήχοι και ότι μεγαλώνουν έντονα μέχρι να γίνουν κραυγές, ουρλιαχτά, μία δυνατή οχλαγωγία, μία ατελείωτη καταιγίδα.

Το Sonoma είναι το μέρος εκείνο όπου ξεκινά η καταιγίδα, όπου τα τύμπανα συνεχίζουν να χτυπούν με μία δύναμη που ταρακουνά τη γη και ανοίγει μια βαθιά ρωγμή στο έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

Το Sonoma ξεκινά με μια κραυγή και ολοκληρώνεται με μια δυνατή οχλοβοή. Ανάμεσα στα δύο αυτά σημεία, σε ένα τοπίο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, μια ομάδα γυναικών  προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά του οικείου και να διασχίσει τα σύνορα με όπλα της τη διαίσθηση και το ένστικτο. Όταν ενώνουν τις δυνάμεις τους, η εσωτερική κραυγή που μοιράζονται ενισχύεται, μεγαλώνει μέχρι να ξεχειλίσει και εκείνες γιορτάζουν με τελετουργικά, προσφορές, τραγούδια και χορούς που μαγνητίζουν. Περνούν σε μία άγνωστη και μπερδεμένη κατάσταση, η οποία απελευθερώνει το μυαλό τους, θυμίζοντάς τους ταυτόχρονα την ανθρώπινη υπόστασή τους.
(Παρασκευή 22 Ιουλίου, 22:00 & Σάββατο 23 Ιουλίου, 19:00, Main Stage / Κεντρική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Το White Out είναι ένας φόρος τιμής σε όλους τους ορειβάτες που έχουν εξαφανιστεί ή έχουν αναμετρηθεί με αυτό το επίπεδο κινδύνου, στο απέραντο λευκό των ψηλών βουνών: Σε εκείνους που κατακτούν το μάταιο. Η παράσταση είναι μία συναρπαστική, αστεία και δραματική διαδρομή, όχι μόνο στο φυσικό τοπίο που δημιουργείται επί σκηνής, αλλά και στην ίδια την ανθρώπινη φύση.

Η απόλυτη φιλοδοξία της παράστασης είναι να παρουσιάσει την ορειβασία ως καλλιτεχνική γλώσσα. Να δημιουργήσει μια χορογραφική εμπειρία και μία οπτική σύνθεση τόσο ισχυρή, που η απεραντοσύνη του βουνού να μπορεί να μεταφερθεί σε ένα θέατρο, επιτρέποντας στο κοινό να βιώσει αυθεντικά το κρύο, το χιόνι και την καταιγίδα σε έναν βραχώδη κατακόρυφο κρημνό.
(Παρασκευή 15 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Μπορεί να σας είχαν πει στα παιδικά σας χρόνια ότι η Αφρική είναι χώρα του σκότους!
«Ερχόμαστε εν ειρήνη», έτσι είπαν.
Εμπνευσμένος από τους Ζουλού και τους Μουενεμουτάπα πολεμιστές, ο Edivaldo Ernesto [Εντιβάλντο Ερνέστο] μάς παρουσιάζει την ιστορία ενός ταξιδιώτη στην οποία διαφυλάσσεται η δική τους κληρονομιά και το δικό του παρόν. Η ποίηση των λαών αυτών είναι σπάνια αλλά εύληπτη, οι πληροφορίες του ταξιδιώτη για την ύπαρξη των προγόνων του προέρχονται από μύθους. Ταξιδεύοντας σε ένα αχανές τοπίο γεμάτο προκλήσεις και δυσκολίες, έρχεται αντιμέτωπος με ένα ημιτελές παρελθόν. Ή μάλλον, με ένα παρελθόν που  θεωρεί ότι δεν είναι σωστά γραμμένο.
(Σάββατο 16 Ιουλίου, 22:00, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Ένα σώμα προσπαθεί να υπάρξει μέσα σε ένα νέο περιβάλλον, να προσαρμοστεί σε αυτό και να ορίσει εκ νέου τον εαυτό του. Στη διαδικασία αυτής της αναγέννησης, το σώμα φέρει όσα του άφησε το μέχρι τώρα ταξίδι του – αναμνήσεις, εικόνες, εντυπώσεις, σχέσεις. Σύμφωνα με τη χορογράφο και εικαστικό Alexandra Waierstall [Αλεξάνδρα Βάιερσταλ]  από το Ντύσσελντορφ, το κινούμενο σώμα μοιάζει να έχει βουτηχτεί σε μία νέα πραγματικότητα στον απόηχο της πανδημίας. Η καταξιωμένη χορογράφος έχει δημιουργήσει ένα ποιητικό και συγκινησιακά φορτισμένο πλαίσιο στο οποίο καλούμαστε να εμπλακούμε σε συναισθηματικές καταστάσεις που σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν αντιφατικές και αντιστέκονται στον προσδιορισμό. Μαζί με τους εκλεκτούς συνεργάτες της, δημιουργεί έναν έντονα βιωματικό μικρόκοσμο που μας οδηγεί στην αφύπνιση.

Η Alexandra Waierstall επιχειρεί να διερευνήσει παραμέτρους αυτού του νέου κόσμου όπως η χωροταξία, η χρονικότητα και οι σχέσεις, στη νέα της σόλο παράσταση VENUS un/seen την οποία ερμηνεύει η σπουδαία χορεύτρια Karolina Szymura – συνοδευόμενη από τη μουσική σύνθεση του διακεκριμένου συνθέτη και πιανίστα από το Ντύσσελντορφ Volker Bertelmann, γνωστού και ως HAUSCHKA. Αυτή η διερεύνηση πραγματοποιείται μέσα από τον φακό της μνήμης, της απουσίας, τον φακό του κραυγαλέου και της αναποφασιστικότητας. Προκειμένου να βρει ένα κώδικα για αυτή τη μετασχηματιστική διαδικασία, η Alexandra Waierstall επιλέγει να εμπιστευτεί τις αντιληπτικές ικανότητες του σώματος αντί της βεβαιότητας που παρέχουν τα μάτια. Το σώμα που χορεύει συλλέγει, θυμάται, συνδέει και φαντάζεται, ενώ η διαλυμένη ύπαρξη και η αδυναμία του ούτε κρύβονται ούτε αγνοούνται. Αντίθετα, ο κατακερματισμένος εαυτός διεκδικεί την αξιοπρέπειά του και γιορτάζεται επειδή μεταμορφώνεται σε ένα νέο έδαφος, σε μία νέα πραγματικότητα.  Μία ανοιχτή πρόσκληση να στοχαστούμε, να επεξεργαστούμε και κυρίως να αισθανθούμε την εποχή μας.
(Κυριακή 17 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Ένα Σόλο. Μια Γυναίκα.Ένα εργαστήρι ως εικαστικό τοπίο. Ένα έργο που πραγματεύεται τη δημιουργική διαδικασία, στο οποίο ο ερμηνευτής γίνεται ταυτόχρονα ο δημιουργός και το έργο, δημιουργώντας ένα αέναο κάδρο. Στην διαδικασία αυτή όπου το σώμα σμιλεύεται και σμιλεύει, η αγωνία, η συγκίνηση και η αφοσίωση εναλλάσσονται και συνυπάρχουν μεταξύ χάους και τάξης. Και έτσι δημιουργείται «ένα κάδρο ακόμα». Μία ακόμα προσπάθεια. Μία ακόμα ιστορία.
(Τετάρτη 20 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Το έργο Ever After ξεκίνησε ως αναστοχασμός της έννοιας, εμπειρίας και ιστορίας του θανάτου μέσα από τον χορό – τον μακάβριο χορό (danse macabre) της ύστερης μεσαιωνικής αλληγορικής εικονογραφίας, τον χορό στους πίνακες του Πίτερ Μπρέγκελ, τον μεταθανάτιο χορευτικό θρήνο στα ρομαντικά μπαλέτα, τον αργό θάνατο μπροστά στη διάψευση των σύγχρονων ουτοπιών, το σκοτεινό του απόηχο στο τέλος των μεγάλων αφηγήσεων.

Όπως σημειώνει η χορογράφος της παράστασης: «Σε κάθε μας απόπειρα να συλλάβουμε το ‘μετά’ επιστρέφουμε διαρκώς σε εκείνο το ‘πριν’ που εξηγεί την ασυμμετρία ανάμεσα στην εμπειρία του παρόντος και την προσδοκία του μέλλοντος. Ο όρος ‘ever after’ (‘ες αεί’) δηλώνει για εμάς όλα εκείνα τα οποία δεν γίνονται γνωστά μετά το τέλος της ζωής μιας παράστασης.»

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε διαδικτυακά στο Arc for Dance Festival τον Μάιο του 2021.
(Τετάρτη 20 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Με αμείωτο ενδιαφέρον στο εννοιολογικό περιεχόμενο καταστάσεων του σώματος, η χορογράφος Αναστασία Βαλσαμάκη μας παρουσιάζει το νέο της έργο θέτοντας στο επίκεντρο τους διαφορετικούς τρόπους να εννοήσει κανείς την πάλη.
Αν με την πάλη συνήθως επικαλούμαστε την κλιμακούμενη σύγκρουση και επακόλουθα την εκτόνωση μιας δράσης, η Αναστασία Βαλσαμάκη μάς προτρέπει να δούμε τη μετάβαση από την εντατικότητα της κίνησης στην καταστολή και την εκ νέου ανατροπή της σε έναν «αγώνα» που δεν διαχωρίζει νικητές από ηττημένους.
Σ’ αυτή την ιδιότυπη πάλη, πέντε χορευτές ―ως ομάδα αλλά και ως ακανόνιστο σύνολο― δοκιμάζουν να φέρουν κοντά στοιχεία εξαρχής αποκλίνοντα: την εκρηκτικότητα της σκηνικής εισόδου με την αμηχανία της παύσης, την ανανέωση του σωματικού παροξυσμού με το αδιέξοδο της εκτόνωσης, την ολοκλήρωση ενός χορογραφικού μοτίβου που διαρκώς ανασυντίθεται αλλάζοντας τους όρους συναρμολόγησής του. Τελικά αν το ζητούμενο είναι να παραμείνουμε «εντός παιχνιδιού» εφευρίσκοντας διαρκώς νέους κανόνες, τότε η πάλη έρχεται ως υπόσχεση ανανέωσης αυτού που μας κρατά ενεργούς στο παιχνίδι, ακόμη και αν, προς στιγμήν, κάθε ορατός στόχος φαίνεται να έχει αποτύχει.
(Πέμπτη 21 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

TO KOYTI στέκεται. Ανοίγει. Μεταμορφώνεται.
ΤΟ ΚΟΥΤΙ αποκαλύπτει το σώμα, το καταπίνει.
Θέτει όρια, ώστε το σώμα να τα υπερβεί.
Μέσα στο ΚΟΥΤΙ, ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος αυξομειώνεται.
Μέσα στο ΚΟΥΤΙ, προκύπτουν συναντήσεις.
Επαναπροσδιορίζοντας τη σωματική διάδραση υπό ένα καθεστώς αιώρησης.
ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ. 

Το THE BOX || that dead space between us μας παρασύρει σε ένα υπόγειο ταξίδι μεταξύ του πραγματικού και του ψηφιακού, του φωτός και της σκιάς, των βαθύτερων επιθυμιών μας και των χειρότερων φόβων μας. Ανάμεσα στη θύμηση και τη λησμονιά, αυτή η παράσταση αποτελεί μία αναζήτηση αυτοπροσδιορισμού και μια ανάκτηση της αίσθησης ενός σκοπού, του χρόνου, της ανθρώπινης φύσης μέσω της απτής επικοινωνίας.

Το 2021, η Πηνελόπη Μωρούτ ίδρυσε την ομάδα Cross iMPact, έναν οργανισμό ο οποίος προέκυψε από τη βαθιά πεποίθηση ότι η καλλιτεχνική πρωτοπορία μπορεί να βρεθεί στα σημεία συνάντησης μεταξύ πολλαπλών καλλιτεχνικών εκφράσεων και τεχνικών και ότι η τέχνη είναι ικανή να παράγει ουσιαστικό αντίκτυπο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.(Παρασκευή 22 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Το Hidden ολοκληρώνει την τριλογία — μετά τα Kokoro (2015) και iU an Mi (2017) — που επικεντρώνεται στην αναζήτηση της ταυτότητας. Αυτό το τελευταίο μέρος διερευνά τα πράγματα εκείνα που μας καθορίζουν, αλλά τα οποία, με την πάροδο του χρόνου, έχουν καλυφθεί από το πέπλο του ασυνείδητου. Στηρίζεται στην ιδέα ότι το παρόν θολώνει το παρελθόν μας. Εξερευνά το πώς η ζωή, η οποία δεν σταματά και μας σπρώχνει αδιάκοπα μπροστά, αφήνει ίχνη αναμνήσεων στις διαδρομές της. Και το πώς οι αναμνήσεις αυτές συσσωρεύονται στις πτυχές του εγκεφάλου, όπως η σκόνη κάτω από τα έπιπλα. Και μένουν στη σκιά, κρυμμένες κάτω από ένα τεχνητό τούλι, του ονείρου, της υποκειμενικής ψευδαίσθησης. Γιατί το παρελθόν έχει περάσει και το παρόν το διαστρεβλώνει.
(Σάββατο 23 Ιουλίου, 22:00, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Στο Scarbo, η χορεύτρια Manon Parent [Μανόν Παρόν] αποκαλύπτεται στο κοινό, με τρόπο ρευστό, οργανικό και άμεσο, χωρίς διάμεσους ή αυτολογοκρισία. Η δυνατότητα να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας σε κάθε πιθανή συνθήκη (είτε ψυχική είτε σωματική), μία ελευθερία που σπάνια μας δίνεται, αποτελεί τον πυρήνα του Scarbo· πρόκειται για την κοινοποίηση της οικειότητας. Μια προσωπική ιστορία αποκαλύπτεται μέσω του χορού. Το Scarbo αμφισβητεί έτσι τη θέση της παραδοσιακής αφήγησης στον σύγχρονο χορό, προσφέροντας μια εκδοχή της που είναι ταυτόχρονα άκρως αφηρημένη και εντελώς συγκεκριμένη, με την ερμηνεύτρια πάντα στο επίκεντρο. Το έντονα κινηματογραφικό σόλο συνοδεύεται εν μέρει από έργα των Maurice Ravel και Claude Debussy. Ο ρυθμικός διάλογος χρωμάτων και υλικών που λαμβάνει χώρα μεταξύ μουσικής και χορού δημιουργεί μια φυσική συνέχεια, μία σινεφίλ ταινία που παρουσιάζεται ζωντανά.(Κυριακή 24 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας)

Από το Σάββατο 16 Ιουλίου έως το Σάββατο 23 Ιουλίου, οκτώ βραδιές με δεκατρείς παραστάσεις χορού παρουσιάζονται σε σταθερό βραδινό ραντεβού, κάθε μέρα στις 21:00, στην Κεντρική Πλατεία της Καλαμάτας. Όλες οι παραστάσεις είναι με ελεύθερη είσοδο.

PIERGIORGIO MILANO: DENTI

Χορευτικό σόλο σύντομης διάρκειας, «ένας αγώνας κρυμμένος στις πτυχές ενός σακακιού».
Denti είναι η ιταλική λέξη για τα δόντια. Σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, η απώλεια δοντιών συνδέεται με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, με αισθήματα ζήλιας και με την ανάγκη να φύγει κάποιος από την πατρίδα του.

Το Denti είναι ένα ταξίδι μέσα από τις φυσικές αισθήσεις και τη μνήμη των αισθήσεων, μία πάλη ανάμεσα στη δυσκολία του να φύγεις και στην επιθυμία να ξεχάσεις. Έχει να κάνει με την αδυναμία μας να αφεθούμε, με το αίσθημα του παγιδευμένου, με την ψευδαίσθηση του επαναπατρισμού, με την αίσθηση της πτώσης, με την επιθυμία να τραβήξουμε την προσοχή και με την ανάγκη να μείνουμε κρυμμένοι.

Το έργο έχει δημιουργηθεί στον απόηχο της απώλειας, της μοναχικότητας και της επιθυμίας. Διερεύνησα το πώς το σώμα συγκεντρώνει τις αισθήσεις για να τις ελευθερώσει ξανά, το πώς η μνήμη αποθηκεύει τις ευχές και ξεχνά τους εφιάλτες. Ανακάλυψα έναν χαρακτήρα χαμένο στις δικές του αναμνήσεις, που η ευαισθησία δεν του επιτρέπει να μείνει στα πόδια του και η παρορμητικότητα δεν του επιτρέπει να μην ξανασηκωθεί. Έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αντισταθεί στη μεταμόρφωση, αλλά, όπως ένα δόντι, έχει βαθιές ρίζες.

Τα έχω επεξεργαστεί όλα αυτά μέσα από το δικό μου σωματικό λεξιλόγιο, μεταφράζοντας όλες τις αισθήσεις που έχω βιώσει σε κίνηση, επιτρέποντας στον χορό μου να λειτουργήσει ως οδηγός και ως θεραπευτής. Το Denti είναι αυτό που απομένει. Είναι η φωνή που μπορούμε ακόμα να ακούσουμε.

Είναι η επιθυμία μας είναι να γραπωθούμε από αυτό που φεύγει, να το κυνηγήσουμε με νύχια και με δόντια. Το Denti είναι μια Τραγικωμωδία.
Βραβείου κοινού «MasDanza» 2009 στο Λας Πάλμας (Γκραν Κανάρια)/ Α’ Βραβείο Factory Dance Competition 2011 στη Fabbrica (Ευρώπη) / A’ Βραβείο Baltic Dance Competition 2012 στο Γκντανσκ (Πολωνία)

Σε όλους έχει συμβεί, τουλάχιστον μία φορά, να μας ξαφνιάσει κάποιος καλύπτοντας τα μάτια μας και ζητώντας μας να μαντέψουμε ποιος είναι. Ένα απλό παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά ή οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι –τι γίνεται όμως αν ξαφνικά αποκτήσει άλλη διάσταση;

ΞΕΝΙΑ ΣΤΑΘΟΥΛΗ: ΝΕΡΤΙ

Νέρτι (=βυθίζω)
Αν καθίσω, χάνω τον αυθορμητισμό μου
Ο χρόνος γίνεται αντιληπτός από τη φθορά
Η αναζήτηση αλλάζει με τον χρόνο

Η πραγματικότητα είναι κρυμμένη, δε γίνεται εύκολα αντιληπτή. Στη ρίζα κάθε ψευδαίσθησης, η πραγματικότητα. Το έργο πραγματεύεται την προσπάθεια δόμησης μιας διαδρομής, ενός συλλογισμού. Είναι ο ορισμός ενός στόχου συγκεντρωτικός ή εν τέλει χαοτικός; Είναι η πληθώρα των επιλογών λυτρωτική; Πόσο μας δεσμεύει κάθε τέτοια επιλογή και μας βυθίζει μέσα της; Πόσο μας δεσμεύει κάθε τέτοια επιλογή και μας βυθίζει μέσα της; Καλλιεργούμε την αντίσταση έτσι ώστε να βρούμε ένα τρόπο να ελευθερωθούμε από αυτήν;

ARIAS FERNANDEZ / THE JOKERZ COMPANY: ‘US’

Με ρωτάς ποιος είμαι;… Κανείς. Δεν είμαι κανείς. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είμαι μια απόπειρα ύπαρξης. Το ψυχικό κενό κάποιου, ή ίσως ένα μήνυμα για σένα τυλιγμένο σε ένα σώμα. Ένα κάτι που κάτι προσπαθεί να πει… Ένας εθισμένος στην ανθρώπινη φύση! Ένας βουβός τραγουδιστής, ανεπανόρθωτα μοναχικός, μια απτή σκιά, στάχτες που χορεύουν, η αντανάκλασή σου! Αυτό είμαι, μια απλή αντανάκλασή σου.

ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΛΓΕΡΗ: ΦΑΡΑ

Το ταξίδι μου, το σπίτι μου, το χώμα μου, όλα στην τσάντα μου
Η σιωπή μου, η γη μου.
Το σέβας για το μεράκι.
Ιεροτελεστία για τον χρόνο και την ιστορία μου στο τώρα.
Το σώμα είναι γεμάτο μνήμη και εικόνα της ιστορίας μου.
Για ό,τι φαίνομαι και για ό,τι πραγματικά είμαι.
Το φύτρωμα μου. Εγώ και η επιθετική σιωπή μου.
Η γυναίκα της αρχής, σαν αρχοντιά, σαν ρίζα, σαν ιστορία με ευπρέπεια.

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΩΡΟΥΤ: NADEZHDA

 Η πραγματική ιστορία πίσω από ένα όνομα.
Ένα καλύτερο μέλλον εμπνευσμένο από ένα μόνο ουσιαστικό.
Ο πολιτιστικός αντίκτυπος μιας στιγμής.

Με το πρώτο όνομα της μητέρας μου ως σημείο εκκίνησης της κινητικής έρευνας, αυτή η σόλο παράσταση αναφέρεται στη δύναμη που φέρει ένα όνομα. Ένα όνομα προσδιορίζει, απομακρύνοντας το φόβο του αγνώστου. Ένα όνομα δημιουργεί υποθέσεις, όχι απαραίτητα ψευδείς αλλά σίγουρα όχι εμπεριστατωμένες. Nadezhda σημαίνει Ελπίδα. Το σόλο αυτό αφορά στη συνειδητή επιλογή του ονόματός μας ως πράξη θάρρους.

ΣΩΤΗΡΙΑ ΚΟΥΤΣΟΠΕΤΡΟΥ: SO IT GOES*

Με αφορμή τις αναμνήσεις, το so it goes ανοίγει διάλογο μεταξύ της σωματικής μνήμης και της αποτύπωσής της στην κίνηση. Ανασύρει και φέρνει στο παρόν, μέσω της σωματικής καταγραφής, την αίσθηση των εμπειριών του παρελθόντος. Με αφετηρία την προσωπική ανάγκη, την παρόρμηση και τις αισθήσεις, αποτελεί μία βιωματική διαδικασία που εξερευνά νέους τρόπους έκφρασης της κινητικής εμπειρίας.
*Αναφορά στο Σφαγείο νο. 5 του Kurt Vonnegut

ΝΕΦΕΛΗ ΑΣΤΕΡΙΟΥ: ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Το σόλο Και Άλλα Σύμβολα είναι ένα έργο που ξανακοιτάζει την παιδικότητα, τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα. Αναζητά τις αντηχήσεις που αυτές οι έννοιες έχουν στη σωματική εκφραστικότητα και επιχειρεί να αρθρώσει με αυτές μία χορευτική ταυτότητα. Το σώμα πλέει ανάμεσα σε εικόνες, σύμβολα και αφομοιωμένες πρακτικές, επιχειρεί να συμπτύξει τον μέσα και τον έξω χώρο και να συναντηθεί με τη μουσική.

ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΕΩΣ

Το Αντικείμενο της Πτώσεως είναι μια ανάλαφρη εξομολόγηση που προκύπτει από τη συνάντηση του χορού με την performance και το θέατρο του αντικειμένου. Σε μια παιδική ζωγραφιά, ένας μικρός κύλινδρος που καπνίζει γίνεται αφορμή για να ξεδιπλωθούν τα αρχέτυπα στο οικογενειακό περιβάλλον και αποτελεί τον κεντρικό χαρακτήρα του Αντικειμένου της Πτώσεως – ένα σώμα που πέφτει σε διαρκή αναζήτηση της επιθυμίας των άλλων και ξαφνικά ανακαλύπτει τη δική του προσωπική επιθυμία.

ΦΕΝΙΑ ΧΑΤΖΑΚΟΥ & CSENGER K. SZABÓ: STILL LOVE

Το Still Love είναι ένα ντουέτο για τις σχέσεις. Σε ένα περιβάλλον παιχνιδιού, οι προσωπικές μας ιστορίες αποκτούν διαλεκτική μορφή μέσω της σωματικής αλληλεπίδρασης. Δημιουργείται έτσι ένα τοπίο καταστάσεων, στο οποίο η παρουσία μας προκύπτει μέσα από τις αντιδράσεις μας στον παρόντα χρόνο, που συνθέτουν τελικά το πλέγμα της συλλογικής αφήγησης και νοηματοδότησης. Η διαρκώς αναπτυσσόμενη σωματικότητα ως εργαλείο έκφρασης μας συνδέει με τον χώρο και μετουσιώνει τα συναισθήματά μας σε ατμόσφαιρες διαφορετικών αποχρώσεων. Παίζουμε για να μάθουμε εκ νέου και για να επανεφεύρουμε την αγάπη μας.

LALI AYGUADÉ & AKIRA YOSHIDA: GIZAKI

Το Gizaki είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της καραντίνας, εμπνευσμένο από τη συνθήκη που προκλήθηκε από τον Covid-19. Στο πλαίσιο δύο χαρακτήρων που συνυπάρχουν σε ένα δωμάτιο, ο Akira Yoshida [Ακίρα Γιοσίντα] και η Lali Ayguadé [Λάλι Αϊγουαδέ] αναλύουν τον άνθρωπο με βάση την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι βαθιά σύνθετοι μηχανισμοί, τους οποίους δεν είμαστε καν σε θέση να κατανοήσουμε.

FABIAN THOMÉ / FULL TIME COMPANY: IMPERMANENCE

Το Σώμα, ο Νους και ο Χώρος αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Είναι όργανα που μεταμορφώνονται, καθώς και όργανα μεταμόρφωσης.
Το όχημα για όσα μας φέρνει η εμπειρία της ζωής και μέσα από το οποίο εκφράζουμε το αποτύπωμά της.

«Το σώμα είναι το όχημα της ύπαρξής μας στον κόσμο και το μυαλό είναι η δημιουργική του δύναμη». Έτσι, το σώμα μετατρέπεται σε ένα είδος μηνύματος που συνεχώς γράφεται, διαβάζεται, μεταγράφεται, σβήνεται και ξαναγράφεται. Είμαι ένα σώμα που σκέφτεται. Σπάζοντας τα καλούπια που μας περιορίζουν, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά, δημιουργούμε ένα δικό μας μονοπάτι, αποκαλύπτοντας αυτή τη διαρκώς εν εξελίξει μεταμόρφωση. Μια διαδικασία που μας οδηγεί από την ασυνείδητη στη συνειδητή μεταμόρφωση.

ΜΑΡΙΑΝΑ ΤΖΟΥΔΑ: ΛΑΧΤΑΡΑ

Μια υπενθύμιση πριν το συμβάν: Πρέπει να σεβόμαστε τα όρια, να εμπιστευόμαστε και να αποδεχόμαστε τα γεγονότα. Καμιά φορά κινούμαστε πέραν της ανάγκης. H ελευθερία είναι απλά ένας παραλογισμός. Είναι μια λαχτάρα, ένα όνειρο, στο οποίο θα χάσουμε τους εαυτούς μας. Πράγματι η αυτοσυγκράτηση είναι η μόνη λύση. Είμαστε όλοι εδώ πριν το συμβάν. Το πρόβλημα είναι ότι και η ελευθερία είναι ακόμα εδώ – πώς γίνεται λοιπόν να την αρνηθούμε;