Το soundtrack των καλοκαιριών των ‘80s επιστρέφει: Ένα ντοκιμαντέρ για την Italo Disco

Και δεν είναι σαν αερικό σε παραγωγές των Daft Punk, ή σαν συστατικό με ιδιαίτερη επίγευση στην DJ κουλτούρα. Επιστρέφει σαν το φαινόμενο που υπήρξε με τους βασικούς πρωταγωνιστές του μέσα από το νέο ντοκιμαντέρ του Alessandro Melazzini “Italo Disco – The Sparkling Sound of the  80s”.

Ένας συνδυασμός ανεμελιάς και μελλοντολογίας, ηλεκτρονικής έξαψης και θρυλικού κιτς, μέσα από τραγούδια που τρύπωσαν στην ιστορία της ποπ και ιπτάμενα δισκάκια στις κονσόλες των DJs. Η ευρωπαϊκή ντίσκο χρωστάει πολλά σε εκείνη την εποχή που η Ιταλία ήταν, για ένα διάστημα,η πρώτη χώρα στην Γηραιά Ήπειρο, σε εξαγωγές μουσικής.

Ας πούμε τέλος 70ς αρχές δεκαετίας 80 και καθώς η Italo-disco (δηλαδή παραγωγές με χορευτικό στιλ που γίνονταν στην Ιταλία) εξελισσόταν από τάση της underground σκηνής σε ένα dance / pop ιδίωμα με αλλεπάλληλες επιτυχίες. Συνθεσάιζερ, drum machines, vocoder και οι La Bionda. Don’t cry tonight τραγουδούσε ο Savage και ρίγη συγκίνησης έφταναν στο κοινό.

«Μου κίνησε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ πρώτα από όλα το γεγονός ότι στο είδος αυτό της μουσικής υπάρχουν πολλές όψεις» μου λέει ο ο δημιουργός τουντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης.

La Bionda + Melazzini © Alpenway Media

«Είναι ταυτόχρονα genius και trashy, είναι πειραματικό και είναι την ίδια στιγμή mainstream, γνωστό σε όλους αλλά κατανοητό από πολύ λίγους» λέει ο Alessandro Melazzini.

«Από την πλευρά της παραγωγής, η πρόκληση του να εξασφαλίζεις τα δικαιώματα των τραγουδιών ήταν συναρπαστική επειδή ακριβώς αυτή η πλευρά ενός μουσικού ντοκιμαντέρ είναι συχνά και η πιο προβληματική. Από την πλευρά του δημιουργού, έχοντας πρόσφατα ασχοληθεί με το κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της Ilona Staller –της γνωστής Cicciolina – και έχοντας περάσει από τα Ιταλικά Κιστερ κιανά μοναστήρια, σκέφτηκα ότι η Italo Disco θα ήταν ένας νέος διαφορετικός, συναρπαστικός χώρος προς εξερεύνηση».

Savage © Alpenway Media

Και έτσι ήταν. Italo Disco, το soundtrack των καλοκαιριών της δεκαετίας του 80, όπως αναφέρεται κάποια στιγμή στην ταινία. Και ένα φαινόμενο, καθώς, πολύ εύκολα ξεπέρασε τα σύνορα της Ιταλίας και κυκλοφόρησε στον κόσμο. Στην Ελλάδα τραγούδια και μουσικές από τον χώρο ήταν εγγύηση για να σηκώσουν τον κόσμο να χορέψει. Επιτυχία που και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν. «Κάποια στιγμή, λέει ο Pierluigi Giombini (που έχει γράψει επιτυχίες όπως το I Like Chopin για τον Gazebo και το Dolce Vita για τον Ryan Paris) βρέθηκε στο Λονδίνο «και ανάμεσα στον Michael Jackson και στον Elton John άκουσα στο ραδιόφωνο το DolceVita- δεν πίστευα στα αυτιά μου».

«Το πιο δύσκολο ήταν να επιλέξω σε ποιον να μην μιλήσω, επειδή ακριβώς υπάρχουν χιλιάδες ρεύματα και τραγουδιστές της Italo-disco. Αλλά ήξερα ότι ήθελα να είχα και παραγωγούς, συνθέτες και θεωρητικούς να μιλάνε, χωρίς να ξεχνάω είδωλα όπως η Sabrina Salerno και ο Johnson Righeira. Η ντετεκτιβική δουλειά πάντως, τού να εντοπίζεις τους πιθανούς συνεντευξιαζόμενους είναι πολύ συναρπαστικό κομμάτι της διαδικασίας του ντοκιμαντέρ. Μόνο έναν παραγωγό που ήθελα να έχω για συνέντευξη δεν μπόρεσα να βρω. Τον Freddy Naggiar τηςBaby Records. Οι τελευταίες πληροφορίες που είχα έλεγαν ότι ζει απομονωμένος σε ένα κάστρο στην Σκωτία».

Βρίσκει όμως πολλούς. Τους εντοπίζει σε στούντιο, στα σπίτια τους, στην Ιταλία και εκτός Ιταλικών συνόρων. Η αίσθηση είναι πως και οι ίδιοι δεν έχουν πιστέψει πως τα τραγούδια τους έχουν διασχίσει τέτοιες αποστάσεις στο χρόνο. Πώς η Italo Disco είναι βασική αναφορά σε πολλά ρεύματα της ποπ μουσικής σήμερα. Ίσως επειδή το βλέμμα ήταν στραμμένο μπροστά, στο μέλλον. Φουτουριστικά «Είμαι φουτουριστής ακόμη και σήμερα, κοιτάω πάντα μπροστά» λέει κάποια στιγμή στο φακό, ο Stefano Righi, από το ντουέτο των Righeira.

«Υπήρχε μια αισιοδοξία εκείνη την εποχή» ,θα σχολιάσει ο κοινωνιολόγος Ivo Stefano Germano, «ο κόσμος ήθελε να περάσει καλά, να ντυθεί καλά και βγει έξω και να διασκεδάσει, να φλερτάρει. Η Italo Disco μετέφερε αυτό το πνεύμα».

Ένα revival σήμερα, «πιθανώς μόνο ως μια μορφή διαφυγής, δεδομένου ότι τα νέα τα τελευταία χρόνια (πανδημία) και μήνες (πόλεμος στην Ουκρανία) είναι τρομακτικά. Αλλά πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι μετά από μια περίοδο θλίψης, οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν έντονα. Και όλα να τελειώνουν. Ακόμη και ένας Πούτιν»,

«Οπωσδήποτε όχι. Κάποια πολύ εμπνευσμένα κομμάτια είχαν χαρακτηριστεί ως easy listening, σκέφτομαι στο Vamos ala Playa, ένα κομμάτι new wave αρχικά με επιρροές από Kraftwerk από τους αδελφούς La Bionda παγκόσμια επιτυχία, και με στίχους που θυμίζουν τους φόβους μας για τον πυρηνικό κίνδυνο, που δυστυχώς και σήμερα είναι στο μυαλό μας από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και επίσης υπάρχουν και καταπληκτικά ευφυή κομμάτια που λίγοι τα ξέρουν. Σκέφτομαι του Casco το Cybernetic Love, του Mr. Flagio το Take a Chance και των Cellophane το Gimme Love… Υπάρχουν χιλιάδες Italo Disco τραγούδια που περιμένουν να τα ανακαλύψουμε».

Linda Jo Rizzo 2 © Alpenway Media

Συχνά οι τραγουδιστές που βλέπαμε να ερμηνεύουν, δεν ήταν αυτοί που το είχαν ηχογραφήσει. «Πρώτα έβγαινε το τραγούδι και αν είχε επιτυχία οι παραγωγοί έψαχναν να βρουν ποιον θα είχαν στο εξώφυλλο» λέει η Linda JoRizzo, και αυτομάτως το παράπτωμα των Milli Vanilli – το ότι οι ίδιοι δεν τραγουδούσαν στα τραγούδια τους – ακούγεταιπιο ελαφρύ.

Στη νέα εποχή της μουσικής με τα ατέλειωτα streaming στις πλατφόρμες, τα σουξέ του Tik Tok και τους σταρ της μιας μέρας, ό,τι έρχεται από τα πιο παλιά φέρνει μαζί του περισσότερα από μερικές δόσεις νοσταλγίας.

Τον Melazzini που ζει στην Γερμανία, αλλά έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ιταλία, τον ενδιαφέρει όπως λέει, να παρουσιάσει με τις δουλειές του εκείνη την Ιταλία «που δεν είναι προβλέψιμη και – ελπίζω –περισσότερο μυστηριώδης, που περιμένει να την ανακαλύψουν. Ωστόσο δεν αποκλείω άλλα θέματα και άλλες χώρες. Η φαντασία δεν έχει όρια-Όσο για την έμπνευση, συχνά έρχεται τυχαία αλλά τρέφεται από βιβλία, ταινίες, τραγούδια που ακούω, ανθρώπους που συναντώ, ό,τι η ζωή φέρνει μπροστά μου ή μου κρύβει και προσπαθώ να ανακαλύψω με την δουλειά μου».