ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Για τον ζωγράφο Μπάμπη Πυλαρινό κατά την εικαστική δημιουργία πρώτα προκύπτουν τα έργα και μετά «γεννιέται» η «ιδέα». Κατά τον τρόπο αυτό πραγματοποιείται ένας ελεύθερος διάλογος ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη και την τέχνη του. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη νέα σειρά έργων του, υπό τον γενικό τίτλο «Σημεία Ονείρων», η οποία ξεκινάει το Σάββατο, 14 Μαΐου, στο ατελιέ του, στην πλατεία Μητροπόλεως. Όπως εξομολογείται και ο ίδιος, δηλαδή, πρώτα ξεκίνησε να αφηγείται όλα όσα αγάπησε τα τρία τελευταία χρόνια, και ύστερα προέκυψε η σύνδεση τους με τα «όνειρα».
Αυτό το Σάββατο, λοιπόν, ο Μπάμπης Πυλαρινός «ανοίγει» για το κοινό που πρόκειται να επισκεφτεί τη νέα ατομική του έκθεση «δύο πόρτες», οι οποίες και θα μάς εισάγουν στο ευφάνταστο «σύμπαν» του ζωγράφου. Η πρώτη είναι εκείνη του Atelier Pilarinos, του χώρου μέσα στον οποίο δημιούργησε τα ίδια αυτά 22 έργα που θα δούμε. Και η δεύτερη είναι μια «πόρτα» που θα μάς οδηγήσει κατευθείαν στην ψυχή του καλλιτέχνη. Κάτι σαν, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, «ζωγραφικό ημερολόγιο», μέσα από το οποίο θα μοιραστεί μαζί μάς αυτό που κατοικεί μέσα στην καρδιά του ελπίζοντας στην ανακάλυψη ενός «κοινού τόπου».
Με αφορμή το γεγονός, ο Μπάμπης Πυλαρινός, μάς μιλάει για τη νέα του εικαστική δουλειά και την επικείμενη έκθεση του, για τα όνειρα και τη θέση που αυτά κατέχουν στη ζωή και την τέχνη του και την επιθυμία του να αναδείξει τις όμορφες πτυχές αυτού του κόσμου μέσα από τη ζωγραφική του κοιτάζοντας την πραγματικότητα με τρόπο που θα τον κάνει να αισθάνεται τυχερός για όσα έχει.
Έργο: Τοπίο λαμπερό, 80χ80 εκ., ψηφιακή ζωγραφική τυπωμένη σε βαμβακερή επιφάνεια fine art
Είναι 22 έργα που ζωγράφισα τα τελευταία τρία χρόνια. Τοπία ρεαλιστικά που έχουν όμως και σουρεαλιστικά στοιχεία. Αστικά τοπία, ύπαιθρος αλλά και υπνοδωμάτια. Όλα όμως τοπία εσωτερικά, ψυχικά, επικεντρωμένα σε ότι αγάπησα. Το έλεγε και ο Τσαρούχης, “ζωγράφιζε μόνο ότι αγαπάς”. Κάπως έτσι αφηγούμαι ότι αγάπησα αυτά τα τρία τελευταία χρόνια, σαν ζωγραφικό ημερολόγιο και ήθελα τα μοιραστώ μαζί σας γιατί μπορεί και να σας αφορούν.
Όπως διαβάζουμε αντλήσατε έμπνευση για τη συγκεκριμένη σειρά έργων από τα όνειρα. Τι είναι εκείνο που σας παρακίνησε να στραφείτε στη συγκεκριμένη θεματολογία; Με ποιον τρόπο αντικατοπτρίζεται στα έργα σας; Και πώς συνδέεται με τις επιμέρους θεματικές τους;Μα η ζωγραφική είναι διάλογος με τα σκοτάδια, με το ασυνείδητο μας, οπότε όταν του φοράς ένα καπέλο από την αρχή, μια ιδέα, ε τότε το κάνεις πιο φτωχό.
Μάλλον ανάποδα συνέβη, με είχε πάρει τηλέφωνο ένας φίλος μου, που του είχα στείλει στο messenger κάποια από τα καινούρια έργα και μου λέει: Αυτά είναι σαν τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας και μετά τα αφηγούμαστε στο ψυχαναλυτή για να μας πει τι σημαίνουν για τη ζωή μας. Κάπως έτσι. Ξέρετε δεν αποφασίζω τι θα ζωγραφίσω, ζωγραφίζω και μετά αποφασίζω τι είναι αυτό. Δηλαδή πρώτα έκανα τα έργα και μετά κατάλαβα ότι είναι σαν όνειρα. Γενικά ακολουθώ αυτή την τακτική τη θεωρώ πιο ελεύθερη, πιο συναρπαστική και να σας πω και πιο τίμια. Θα ήταν πιο εύκολο να βρω καμιά δημοφιλή πιασάρικη ιδέα και να κάνω έργα πάνω σε αυτή. Μα η ζωγραφική είναι διάλογος με τα σκοτάδια, με το ασυνείδητο μας, οπότε όταν του φοράς ένα καπέλο από την αρχή, μια ιδέα, ε τότε το κάνεις πιο φτωχό.
Στα έργα θα βρείτε πολλούς συμβολισμούς όπως και στα όνειρα νομίζω, με αυτό το τρόπο νομίζω μιλάω για κάποια πράγματα που φαινομενικά δεν συνδέονται αλλά προσπαθώ να τα συνδέσω στη ζωγραφική μου αφήγηση γιατί κατοικούν στο ίδιο δωμάτιο στη καρδιά μου.
Με ποιον τρόπο θεωρείται ότι συνδέονται γενικά τα όνειρα με την τέχνη;Η τέχνη είναι όπως τη νύχτα περνά ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και με τα φώτα του φωτίζει για πολύ λίγο το σκοτεινό δωμάτιο, σαν ένα φλας και βλέπεις πράγματα που δεν περίμενες. Έτσι πολλές φορές όταν βλέπεις ένα έργο τέχνης σου ξεθάβει κομμάτια εντελώς ξεχασμένα και τα φωτίζει λίγο, και τότε έχουμε αυτό που λέμε εσωτερική κίνηση, συγκίνηση.
Και ποιο ρόλο κατέχουν τα όνειρα στη δική σας ζωή και στην τέχνη σας;Θα έλεγα ότι είναι δώρα, θεία δώρα, να δω κάτι από μένα που αγνοώ, να μου αποκαλύψουν κάτι που είχα ίσως παραμελήσει. Όσο για την τέχνη μου, ανταγωνίζομαι μάλλον τον ονειροποιητή, την ίδια δουλειά κάνουμε νομίζω ή τουλάχιστον προσπαθώ, γιατί ποιος τον φτάνει αυτόν.
«Η τέχνη είναι όπως τη νύχτα περνά ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και με τα φώτα του φωτίζει για πολύ λίγο το σκοτεινό δωμάτιο, σαν ένα φλας και βλέπεις πράγματα που δεν περίμενες», σχολιάζει ο καλλιτέχνης | Έργο: Η μελαγχολία του ελαιώνα, 80χ80 εκ., ψηφιακή ζωγραφική τυπωμένη σε βαμβακερή επιφάνεια fine art.
Για τον εαυτό του σίγουρα είναι τα όνειρα η κινηματογραφική ταινία του ασυνειδήτου οπότε τι πιο πολύτιμο από το να ξέρεις τι πραγματικά κρύβει αυτός ο περίφημος εαυτός. Ο ονειροποιητής δε λέει ψέματα, ούτε σκηνοθετεί άσχετα από μας. Τα όνειρα είναι ο καλύτερος καθρέφτης για το τι παίζεται στο μη ελεγχόμενο ασυνείδητο. Τώρα για τους άλλους δεν ξέρω τι να σας πω, μπορεί, δεν αποκλείεται, υπάρχουνε και πράγματα που δεν είναι ένα και ένα κάνουν δύο. Θέλω να πω ότι τα όνειρα μας γενικά αφορούν εμάς που τα βλέπουμε και κανέναν άλλον όσο και αν πρωταγωνιστούν και άλλα πρόσωπα, πάντα εμείς είμαστε το θέμα. Αλλά κανείς δεν ξέρει, δεν αποκλείω τίποτα, υπάρχουν μάλλον και επικοινωνίες που δεν τις έχουμε ακόμα διερευνήσει.
Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν τρόπο να κοιτάς την πραγματικότητα, τρόπο που αναδεικνύει το καλό και αισθάνεσαι τυχερός για ότι έχεις, όπου βρίσκεται και με όποιους σχετίζεσαι.
Ο κόσμος μπορεί να ομορφύνει. Η ομορφιά υπάρχει όσο υπάρχει ο σκαπανέας που θα την ανακαλύψει και θα την αναδείξει. Ο σκουπιδότοπος μπορεί να γίνει κήπος. Δεν γίνεται μαγικά, θέλει ψυχικό σθένος, πείσμα, σκληρή εργασία και πίστη. Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής, όχι εξυπνάδες και δήθεν, κατά ένα μέρος τα κατάφερα κατά ένα άλλο μέρος απέτυχα. Η ζωγραφική μου ασχολείται με ότι έγινε στο παρελθόν, το οποίο βέβαια δεν υπάρχει πια, όμως υπάρχει μέσα μας, και αυτό το περιεχόμενο θα είναι κρίσιμο για το μέλλον. Οπότε αν η ζωγραφική μου είναι μια επεξεργασία των όσων συνέβησαν, ίσως είναι μια χρήσιμη πληροφορία για τα επόμενα. Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν τρόπο να κοιτάς την πραγματικότητα, τρόπο που αναδεικνύει το καλό και αισθάνεσαι τυχερός για ότι έχεις, όπου βρίσκεται και με όποιους σχετίζεσαι. Υπάρχουν εν κατακλείδι δυο τρόποι είτε να αναλογίζεσαι και να απολαμβάνεις όσα κατάφερες ή σου χαρίστηκαν ή να ζεις γκρινιάζοντας για ότι σου λείπει. Τα τελευταία χρόνια είτε με την πανδημία είτε τώρα με τον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση φάνηκε ότι όλα αυτά που ζούσαμε, η λεγόμενη κανονικότητα, τώρα μας φαίνεται πολύτιμη.
Το κάθε έργο, όπως πληροφορούμαστε, συνοδεύεται από ένα πεζό ή ένα ποίημα το οποίο γράφτηκε από την ποιήτρια Νόνη Σταματέλου. Με ποιον τρόπο τα εν λόγω πεζά και ποιήματα πλαισιώνουν και αλληλοσυμπληρώνονται με τη ζωγραφική σας;Η ζωγραφική είναι μια γλώσσα μάλλον ασαφής. Ο λόγος είναι περισσότερο ακριβής, είναι η υψηλότερη τεχνολογία ανθρώπινης έκφρασης. Ο λόγος λοιπόν εκθέτει μία από τις πολλές ερμηνείες ενός ζωγραφικού έργου. Στη περίπτωση μας είναι η ανάγνωση μια παράλληλης ιστορίας με το έργο. Αυτή η ιστορία δεν είναι η δική μου ιστορία που έκανα το έργο, γιατί κάποιο αφήγημα είχα και εγώ όταν το ζωγράφιζα. Μου άρεσε πολύ που μια ποιήτρια, που αγαπώ πολύ τα έργα της, αφηγήθηκε τις δικές της ιστορίες που τις εμπνέουν τα έργα. Εξαίρεση είναι ένα έργο που εγώ ζωγράφισα με αφορμή το ποίημα που είχε ήδη γράψει. Δείτε πρώτα τη ζωγραφική και δείτε μετά τι «είδε» η Νόνη Σταματέλου στο ζωγραφικό έργο. Νομίζω είναι ένα πολύ δημιουργικό και απολαυστικό ταξίδι.
Έργο: Αλλού ταξιδεύω,80χ80 εκ., ψηφιακή ζωγραφική τυπωμένη σε βαμβακερή επιφάνεια fine art
Ζωγράφιζα μέχρι τώρα με ακρυλικά, με την αρχαιότατη μέθοδο της εγκαυστικής ζωγραφικής δηλαδή με κερί μέλισσας αλλά και με αυγοτέμπερα και fresco δηλαδή υδατοχρώματα σε νωπό σοβά. Κάθε τρόπος έχει τα προβλήματα του, την ομορφιά του, τις ευκολίες του. Έτσι είναι και η ψηφιακή ζωγραφική έχει κάποιες ευκολίες πχ αλλάζεις κάτι που έκανες και το επαναφέρεις εκεί που ήταν πριν, αν δεν σου αρέσει και πολλά άλλα που είναι κάπως πολύπλοκο να τα εξηγήσω, από την άλλη έχεις και τα προβλήματα όπως ότι όλα τα βλέπεις σε μια οθόνη που μπορεί να είναι μικρότερη σε μέγεθος από το τελικό έργο που θα τυπωθεί και επίσης πάντα υπάρχει κάποια απόκλιση από ότι βλέπεις στην οθόνη μέχρι την τελική εκτύπωση. Έχει όμως ενώ λαϊκό θα έλεγα χαρακτήρα η ψηφιακή ζωγραφική. Αντί να κάνεις ένα έργο, ορίζεις εσύ ένα συγκεκριμένο αριθμό εκτυπώσεων και έτσι μπορείς να διαθέσεις το έργο σου σε χαμηλότερη τιμή, αφού επιμερίζεται στον αριθμό των εκτυπώσεων, όπως γίνεται με τα χαρακτικά. Έτσι είναι πιο προσιτό ένα έργο τέχνης να αγοραστεί.
Τι ήταν εκείνο που σας οδήγησε ώστε να ενσωματώσετε την τεχνολογία στη διαδικασία της εικαστική σας δημιουργία;Γενικά ασχολούμαι με την τεχνολογία τους υπολογιστές κτλ. έτσι μοιραία έπεσα πάνω στο ψηφιακό τρόπο και στη ζωγραφική. Δοκιμές κάνει κανείς να βρει τι του ταιριάζει κάθε φορά. Η τεχνολογία είναι συνεχώς μια πρόκληση να τη δοκιμάσεις. Θα έλεγα ότι δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα περισσότερο από ότι νομίζουμε.
Υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία με έναν ζωγράφο και όταν απολυθήκαμε έγινε δάσκαλος μου στη ζωγραφική, έτσι ξεκίνησα. Πριν από αυτό ασχολούμουν με τη φωτογραφία και πριν με τη Φυσική στο πανεπιστήμιο Πατρών. Είναι μια πορεία, αγαπώ πολύ τα πράγματα, την ύλη. Να την έχω στα χέρια μου να την πλάθω να τη διαμορφώνω. Μου αρέσει η λέξη μεταμόρφωση.
Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες και τα κινήματα που έχουν ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στο έργο σας συνολικά;Πιστεύω και εγώ στην άξια της Ελληνικής τέχνης τότε αλλά και σήμερα
Έχω μια αδυναμία, ίσως και να είναι πια και λίγο μπανάλ, στη γενιά του τριάντα. Πιστεύω και εγώ στην άξια της Ελληνικής τέχνης τότε αλλά και σήμερα. Νομίζω ότι παράγουμε υψηλή τέχνη σε σχέση με το μέγεθος της Ελλάδας. Αλλά μέχρι εκεί, βαριέμαι λίγο και την υπεροχή της φυλής. Αγαπώ την πατρίδα μου όπως αγαπώ και τα παιδιά μου όχι γιατί είναι καλύτερη από τις άλλες αλλά γιατί απλά είναι η πατρίδα μου, η μήτρα που με γέννησε. Ξέφυγα, από το ερώτημα σας. Από τη γενιά του τριάντα αγαπώ ιδιαίτερα τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Ράλλη Κοψίδη. Τους χαράκτες Βάσω Κατράκη και Τάσο. Αγαπώ πολύ επίσης τον Βαν Γκογκ, τον Χόπερ, και τον Ντέιβιντ Χόκνεϊ.
Ποια είναι η μέχρι πρότινος εμπειρία συνεργασίας σας με γκαλερί και αίθουσες τέχνης στο εξωτερικό; Ποιες ομοιότητες και ποιες διαφορές παρατηρείτε με τον ελληνικό χώρο;Στο Παρίσι τα μεγέθη είναι τεράστια, σε σχέση με την Αθήνα. Είναι δύσκολο κομμάτι γιατί είσαι μάλλον στη πρωτεύουσα της τέχνης. Παράλληλα εκεί η τέχνη είναι λίγο πιο λαϊκή, με την έννοια ότι αφορά περισσότερους, αυτό ναι είναι μια μεγάλη διαφορά. Είναι εκπαιδευμένοι έτσι. Στην Ελλάδα ο κύκλος είναι πολύ μικρός, το θέμα αφορά ελάχιστους. Τα μεγαλύτερα μεγέθη που είπα σε κάνουν πιο σκληρό, πιο ωμό, αλλά αυτό είναι καλό, δεν χάνεις χρόνο σε πράγματα χωρίς νόημα.
Έργο: «Σχέσεις ανιδιοτελείς», 80χ80 εκ., ψηφιακή ζωγραφική τυπωμένη σε βαμβακερή επιφάνεια fine art
Γαλάζιος καθαρός ουρανός, θάλασσα πλατιά αλλά και Αθηναϊκές πλατείες που συνυπάρχουμε, κουρσάκια πολύχρωμα, μια χορταστική αγκαλιά, ένα φιλί πίσω από το πλάτανο, ένας περαστικός να χαζεύει χωρίς νόημα, στην άκρη της παραλίας, κάποιος ακούει με τα ακουστική του κινητού μουσική, η γιαγιά χαμογελάει, και ένας νέος πατέρας έχει την μικρή του κόρη στους ώμους του.
