Το ΑΝΙΜΕ του Φοίβου Δεληβοριά είναι ο δίσκος που (ξέραμε ότι) χρειαζόμασταν

Έχουν περάσει 10 μέρες από την κυκλοφορία του νέου δίσκου του Φοίβου Δεληβοριά, ΑΝΙΜΕ, και ακόμα δεν τον έχουμε ξεπεράσει.

Μπορεί να είχαμε ήδη ακούσει μερικά από τα κομμάτια -άλλα είχαν ακουστεί πριν από την πανδημία στις συναυλίες του Φοίβου Δεληβοριά στο Κύτταρο και άλλα είχαν ανέβει στο YouTube- αυτό όμως δεν εμπόδισε κανέναν από το να κολλήσει ξανά και ξανά με το ΑΝΙΜΕ.

Δύο κομμάτια από αυτά τα “γνωστά κι αγαπημένα” είναι το “Μόνο Ψέματα”, που “λιώσαμε” στα lockdown (το video στο YouTube έχει πάνω από 1,5 εκ. προβολές) και το “Απόψε είμαι κοντά σου” που ακούσαμε για πρώτη φορά στις συναυλίες αλληλεγγύης κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας (πριν από ένα μήνα απέκτησε -υπέροχο- video clip που γυρίστηκε στην Καλλιθέα).

Αυτά, καθώς και τα υπόλοιπα κομμάτια γράφτηκαν κυρίως πριν και κατά την πανδημία (από το ’18 μέχρι το ’21 σύμφωνα με τον ίδιο τον Φοίβο Δεληβοριά). Όπως ήταν λοιπόν λογικό, κάποια κομμάτια αντανακλούν σε απίστευτο βαθμό τα συναισθήματα που μας κυριεύουν στην μετα-covid εποχή: από την νοσταλγία  για τις βόλτες μας στο Παγκράτι, μέχρι την αγανάκτηση για τη δυστοπία που ζούμε.

Κάποια άλλα κομμάτια μάς συγκινούν -και το πιο σημαντικό: μας κάνουν να κοιτάξουμε μέσα μας, όπως μόνο τα σπουδαία τραγούδια ξέρουν να κάνουν (Mήπως όλοι μας είμαστε “παιδάκια” που μετριόμαστε με τους άλλους; Και μήπως υπάρχουν κι άλλοι “Αταίριαστοι” τελικά;)

Και κάποια άλλα κομμάτια κατονομάζουν με το όνομά τους παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας -παθογένειες που έχουμε πια σιχαθεί. Γιατί αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας άλλαξαν πολλά και μαζί τους αλλάξαμε κι εμείς. Η υπομονή μας έχει πλέον στερεύσει και είναι αναζωογονητικό να ακούς τραγούδια που δεν είναι αποκομμένα από την κοινωνική πραγματικότητα -όχι ότι δεν το χρειαζόμαστε καμιά φορά κι αυτό.

Ίσως λοιπόν “φταίει” η πανδημία, ίσως “φταίνε” τα social media, πάντως το σίγουρο είναι ότι έχουμε πια βαρεθεί όλους εκείνους τους κολλημένους “Λωτοφάγους”, που προτιμούν να ξεχνούν παρά να μαθαίνουν, που δεν μπορούν να δεχτούν ότι ο κόσμος προχωράει -άλλα δεν θα το μάθουν κιόλας ποτέ, αφού “δεν ξέρουν καν ότι κοιμούνται”.

Έχουμε βαρεθεί και αυτή την “αρχιδίσια ερημιά” που περιγράφει η “Άγρια Ορχιδέα” και χαρακτηρίζει τόσους συνανθρώπους μας, που ενδιαφέρονται περισσότερο για την “ομαδάρα” τους, την ματσίλα τους, τη μεγαλομανία τους, τις τέλειες ζωές τους, παρά για τον συνάνθρωπο.

Κυρίως όμως έχουμε σιχαθεί εκείνους που κλείνουν τα μάτια μπροστά στην πανδημία, που ονομάζεται γυναικοκτονία. Όταν είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2022, μόνο ανακούφιση μπορείς να νιώσεις, όταν υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Καλλιτέχνες που σκέφτονται την Ελένη Τοπαλούδη όσο την σκεφτόμαστε κι εμείς… Ο Φοίβος Δεληβοριάς είχε γράψει το τραγούδι που ονόμασε “Ελένη Τοπαλούδη” πριν από περίπου δύο χρόνια και δυστυχώς παραμένει ακόμα επίκαιρο. Μπορεί η οικογένεια Τοπαλούδη να δικαιώθηκε στο δικαστήριο, οι δολοφονίες χαρακτήρα όμως συνεχίζονται στα “δίκτυα” -είτε μιλάμε για την Ελένη, είτε για τη Γεωργία, είτε για οποιαδήποτε γυναίκα έχει δεχτεί βία και βρίσκεται αντιμέτωπη με το λαϊκό δικαστήριο της ελληνικής κοινωνίας.

Ίσως οι παραπάνω αναγνώσεις να είναι πιο προσωπικές (αν και ο Φοίβος Δεληβοριάς αναρτά σχεδόν κάθε μέρα και από μία μικρή ιστορία ή μάλλον backstory για το κάθε τραγούδι του δίσκου -μπορείτε να τις βρείτε στο Facebook), νομίζω όμως ότι όποια και αν είναι η “ανάγνωση” σου, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το ΑΝΙΜΕ είναι ένας δίσκος επίκαιρος και αναγκαίος.

Ή μάλλον όχι απλά επίκαιρος και αναγκαίος. Το ΑΝΙΜΕ είναι ένας σπουδαίος δίσκος -ίσως ο σπουδαιότερος ελληνικός δίσκος που έχουμε ακούσει φέτος. Γι’ αυτό και θα τον ξεπεράσουμε δύσκολα. Και είναι σπουδαίος όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και κοινωνικά. Όσο πιο πολύ άκουγα τον δίσκο, τόσο περισσότερο ένιωθα ότι χρωστάμε στον Φοίβο Δεληβοριά ένα “ευχαριστώ”, γιατί είπε όλα όσα (οι περισσότεροι τουλάχιστον) σκεφτόμαστε με τον πάντα ευφυή, εύστοχο και αφοπλιστικό τρόπο του.

Ευχαριστούμε λοιπόν, Φοίβο!