Είδαμε το «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων» στην Κάμιρο

Πότε τέλειωσε ο κόσμος όπως τον ξέραμε; Για όσους είναι σαραντάρηδες ή μικρότεροι, ο κόσμος τους, ο κόσμος του 21ου αιώνα, άλλαξε πολλές φορές: Το 2001, ασφαλώς, με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αλλά κυρίως το 2008, με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και τα «Δεκεμβριανά» που την ακολούθησαν. Έκτοτε, σε μια συνθήκη διαρκούς κρίσης, ο κόσμος δεν έπαψε να αλλάζει, σωρεύοντας χρονολογίες ορόσημα και ματαιωμένες προσδοκίες: Το 2010 η οικονομική κρίση, το 2015 το δημοψήφισμα, το 2020 η πανδημία, το 2022 ο πόλεμος στην Ουκρανία…

Ορόσημα διαδέχονται το ένα το άλλο, συγκροτώντας ένα μετα-ουτοπικό σκηνικό  κρίσης, που μεταβάλλεται σε καθεστώς. Πώς επηρέασαν οι αλλεπάλληλες αυτές αλλαγές τα σχέδια ζωής και τις προσδοκίες μας; Ποια από αυτά ματαιώθηκαν; Τι σήμαινε κάθε φορά αυτή η ματαίωση, για μας και για την κοινωνία μας; Αυτά είναι τα κεντρικά ερωτήματα που θέτουν ο Παντελής Φλατσούσης και οι συνεργάτες του μέσα από την παράσταση «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων», που παρουσιάζεται στον χώρο «Κάμιρος», στην Κυψέλη.

Έχοντας επιλέξει αυτή τη φορά τη φόρμα της ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής (οι δύο ηθοποιοί, Γιώργος Κριθάρας και Άλκηστη Πολυχρόνη, βρίσκονται διαρκώς μέσα σε έναν σκηνικό ραδιοθάλαμο και το κοινό τους ακούει από ακουστικά), διαμόρφωσαν τον πυρήνα του κειμένου της παράστασης βασισμένοι στις απαντήσεις μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Όσο βλέπουμε και ακούμε τους δύο ηθοποιούς να βιώνουν επί σκηνής τη δική τους ματαίωση, οι θεατές καλούνται να απαντήσουν, μέσω κινητού, σε πραγματικό χρόνο, σε ανάλογες ερωτήσεις.

Τέλος, για να συμπληρωθεί η ραδιοφωνική συνθήκη, το κοινό μπορεί να αναζητήσει μια σειρά από πέντε podcasts, με τους Αντώνη Λιάκο, Δημήτρη Παπανικολάου, Λευτέρη Σταύρακα, Λίνα Ρόκου, Βαρβάρα Σαββίδη, στους οποίους ο σκηνοθέτης θέτει αυτά τα ερωτήματα.

Όλα αυτά τα στοιχεία συγκροτούν ένα αρχείο, ακριβώς όπως το θέλει ο τίτλος της παράστασης, ένα αρχείο όμως γεμάτο φρεσκάδα, από το οποίο δεν λείπει η συγκίνηση, αλλά και ανοιχτό στους «χρήστες» του, που καλούνται κάθε βράδυ να το εμπλουτίσουν, συμπληρώνοντας την πρόταση «Την επόμενη φορά ελπίζω πως θα…».