Hot or Not #12: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε παραστάσεις, περάσαμε χρόνο στη θάλασσα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μας κέντρισε το ενδιαφέρον και μας ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Φταίει το momentum με την θύελλα των γυναικοκτονιών και των γυναικών θυμάτων της ανδρικής βίας; Πάντως, το «Σφαγείο του έρωτα» που σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης στην Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων φωτίζει αναπάντεχα τον αδυσώπητο μηχανισμό της πατριαρχίας – που έχει γίνει πολύ δημοφιλής τους τελευταίους μήνες μεταξύ των θεσμών και οργανώσεων που μιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την έμφυλη βία. Αντλώντας από το βιβλίο του Παντελή Μπουκάλα «Το αίμα της αγάπης» αλλά και άλλα δοκίμια του 19 ου και 20 ου αιώνα, ο Γκόνης (επιμελείται τη δραματουργία μαζί με την Ελένη Στρούλια και τον Ανδρέα Ανδρέου) κατασκευάζει ένα πικρό, ενίοτε σατιρικών αποχρώσεων αλλά, καθολικά δυνατό μανιφέστο για την θέση της γυναίκας στο πέρασμα των αιώνων, όπως έχει αποτυπωθεί από την ελληνική παράδοση και τα τραγούδια μας. Εκεί η απώλεια της γυναίκας, λογίζεται ως μη φόνος. Κι αυτή είναι μια ριζωμένη θεώρηση που μας δίνεται όχι μόνο από την ανδρική πρακτική αλλά και από τον τρόπο που ο ανδρικός τρόπος έχει εμποτίσει το σύνολο της κοινωνικής σκέψης. Παράσταση έξυπνη και καλοφτιαγμένη που σίγουρα θα βρίσκει χώρο σε θεατρικές σκηνές για καιρό. Γιατί όχι να μην βρει το δρόμο της και στα σχολεία. Ομάδα υψηλών δυνατοτήτων οι ηθοποιοί Άννα Καλαϊτζίδου, Μιχάλης Τιτόπουλος και Μαρία Χάνου συλειτουργούν άψογα με τους μουσικούς και ερμηνευτές Αθηνά Λαμπίρη, Τάσο Μισυρλή και Δημήτρη Χατζηζήση.
Στέλλα Χαραμή

Φωτογραφία: Γιάννης Gizmo Μπερερής

Πότε τέλειωσε ο κόσμος όπως τον ξέραμε; Για όσους είναι σαραντάρηδες ή μικρότεροι, ο κόσμος τους, ο κόσμος του 21ου αιώνα, άλλαξε πολλές φορές: Το 2001, ασφαλώς, με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, αλλά κυρίως το 2008, με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και τα «Δεκεμβριανά» που την ακολούθησαν. Έκτοτε, σε μια συνθήκη διαρκούς κρίσης, ο κόσμος δεν έπαψε να αλλάζει, σωρεύοντας χρονολογίες ορόσημα και ματαιωμένες
προσδοκίες: Το 2010 η οικονομική κρίση, το 2015 το δημοψήφισμα, το 2020 η πανδημία, το 2022 ο πόλεμος στην Ουκρανία… Ορόσημα διαδέχονται το ένα το άλλο, συγκροτώντας ένα μετα-ουτοπικό σκηνικό κρίσης, που μεταβάλλεται σε καθεστώς. Πώς επηρέασαν οι αλλεπάλληλες αυτές αλλαγές τα σχέδια ζωής και τις προσδοκίες μας; Ποια από αυτά ματαιώθηκαν; Τι σήμαινε κάθε φορά αυτή η ματαίωση, για μας και για την κοινωνία μας; Αυτά είναι τα κεντρικά ερωτήματα που θέτουν ο Παντελής Φλατσούσης και οι συνεργάτες του μέσα από την παράσταση «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων», που παρουσιάζεται στον χώρο «Κάμιρος», στην Κυψέλη. Έχοντας επιλέξει τη φόρμα της ζωντανής ραδιοφωνικής εκπομπής (οι δύο ηθοποιοί, Γιώργος Κριθάρας και Άλκηστη Πολυχρόνη, βρίσκονται διαρκώς μέσα σε έναν σκηνικό ραδιοθάλαμο και το κοινό τους ακούει μέσα από ακουστικά), διαμόρφωσαν τον πυρήνα του κειμένου της παράστασης βασισμένοι στις απαντήσεις μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων. Όσο βλέπουμε και ακούμε τους δύο ηθοποιούς να βιώνουν επί σκηνής τη δική τους ματαίωση, το κοινό καλείται να απαντήσει, μέσω κινητού, σε πραγματικό χρόνο, σε ανάλογες ερωτήσεις. Τέλος, για να συμπληρωθεί η ραδιοφωνική συνθήκη, το κοινό μπορεί να αναζητήσει μια σειρά από πέντε podcasts, με τους Αντώνη Λιάκο, Δημήτρη Παπανικολάου, Λευτέρη Σταύρακα, Λίνα Ρόκου, Βαρβάρα Σαββίδη, στους οποίους ο σκηνοθέτης θέτει αυτά τα ερωτήματα. Όλα αυτά τα στοιχεία συγκροτούν ένα αρχείο, ακριβώς όπως το θέλει ο τίτλος της παράστασης, ένα αρχείο όμως γεμάτο φρεσκάδα, από το οποίο δεν λείπει η συγκίνηση, αλλά και ανοιχτό στους «χρήστες» του, που καλούνται κάθε βράδυ να το εμπλουτίσουν, συμπληρώνοντας την πρόταση «Την επόμενη φορά ελπίζω πως θα…».
Σπύρος Κακουριώτης

“Το ισοκράτημα ενός παιδιού” Μπαλέτο ΕΛΣ, φωτό Α.-Σιμόπουλος

Με μια υπέροχη παράσταση, με την υπογραφή του Κωσταντίνου Ρήγου, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο η σεζόν για το Μπαλέτο της Λυρικής. Ο Διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, επιχείρησε και πέτυχε επί σκηνής έναν δημιουργικό διάλογο με δύο από τις σημαντικότερες μορφές του χορού παγκοσμίως: τον κορυφαίο Τσέχο χορογράφο Γίρζι Κύλιαν – πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Nederlands Dans Theater – και τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ισραηλινό χορογράφο Οχάντ Ναχαρίν. Στο τρίπτυχο «3 Rooms», είδαμε τους σπουδαστές της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης και της σχολής μπαλέτου της ΕΛΣ.- να ερμηνεύουν με άψογο συντονισμό «To ισοκράτημα ενός παιδιού, που υπέγραψε ο Ρήγος σε μουσική του Καλλιτεχνικού Διευθυντή της ΕΛΣ Γιώργου Κουμεντάκη, την εμβληματική χορογραφία του Γίρζι Κύλιαν «Petite mort» και τη διάσημη χορογραφία «Minus 16» του Οχάντ Ναχαρίν. Τρεις διαφορετικές χορογραφίες που όμως «έδεσαν» μοναδικά σε μια ανεβαστική παράσταση που ανέδειξε το ταλέντο της νέας γενιά του ελληνικού χορού. (Τελευταία παράσταση, Κυριακή 22 Μαϊου).
Μάρη Τιγκαράκη

“Korean Chickin” από Hoggies, φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Το Σάββατο κατάφερα για πρώτη φορά να πάω επιτέλους στο Athens Street Food Festival και έμεινα πολύ ικανοποιημένη! Αποφάσισα να δοκιμάσω φαγητό από δύο pop up μαγαζιά που μπορεί κανείς να βρει μόνο στο φεστιβάλ και από ένα θεσσαλονικιώτικο μαγαζί που μάλλον δύσκολα θα ξαναβρω -εκτός κι αν μας ξανάρθουν του χρόνου. Συγκεκριμένα, δοκίμασα ένα καταπληκτικό σάντουιτς με κορεάτικο τηγανητό κοτόπουλο σε γλάσο gochujang, από το Hoggies, ζουμερά chicken tacos από το Muchos Tacos, ένα ειδικά διαμορφωμένο Foodtruck με μεξικάνικο styling με την υπογραφή του chef Παύλου Σάφτη και άλλο ένα πεντανόστιμο σάντουιτς με μοσχαρίσια πικάνια από τους Θεσσαλονικείς Punx Attack. Άλλο ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για το Athens Street Food Festival, οπότε αν θέλετε κι εσείς να δοκιμάσετε sandwich, tacos, αυθεντική ιταλική πίτσα -με λίγα λόγια street food από όλο τον κόσμο- τότε μη χάσετε την ευκαιρία. Ραντεβού το επόμενο Σαββατοκύριακο στο Παλιό Αμαξοστάσιο του ΟΣΥ!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Η εμπειρία που θα κρατήσω περισσότερο από αυτή την εβδομάδα είναι το μπάνιο που έκανα στην παραλία της Αρτέμιδας. Ξεκινήσαμε με την παρέα μου πρωί πρωί και φτάσαμε όταν ακόμα ο ήλιος δεν είχε αρχίσει να καίει. Αφού βρήκαμε το κατάλληλο σημείο, στήσαμε στην άμμο τα πράγματα μας. Το περιβάλλον ήταν τόσο όμορφο και ταυτόχρονα χαλαρωτικό – κάτι που μου είχε λείψει – που δεν καταλαβαίνεις πώς περνάει η ώρα. Το νερό είχε την καταλληλότερη για εμένα θερμοκρασία, ούτε πολύ ζεστό, ούτε πολύ κρύο. Παραγγείλαμε και σούσι και το απολαύσαμε ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων. Τι καλύτερο από αυτό;
Nάνσυ Δεληγιώργη

Αρόδου. Φωτογραφία: Facebook/Αρόδου

Την προηγούμενη Παρασκευή ο δρόμος μου με έβγαλε στου Ψυρρή, στην τιμημένη Μιαούλη που έχει συντροφεύσει αρκετά φοιτητικά μου βράδια. Αυτή τη φορά βέβαια πήγα έχοντας χάσει την ιδιότητα της φοιτήτριας, όχι όμως και το κέφι (μάλλον;) εκείνων των ανέμελων πρώτων ετών, πριν καν μάθουμε τη λέξη πανδημία. Η περιοχή σφύζει από ζωή και ταβέρνες, όμως εμάς μας κέρδισε το μουσικό μεζεδοπωλείο «Αρόδου». Η ζωντανή μουσική μας κράτησε καλή παρέα, αν και ήταν… λίγο πιο δυνατά από ότι θα θέλαμε, καθώς μετά βίας ακούγαμε τον διπλανό μας. Και ίσως όταν η δυνατή μουσική αρχίζει να σε ενοχλεί καταλαβαίνεις πως τα έχεις φάει τα ψωμιά σου, αλλά μάλλον την έχω γλιτώσει προς το παρόν, αφού και τα 10 άτομα της παρέας μου παραξενευτήκαμε με την ένταση του live. Πέρα από αυτό πάντως, περάσαμε τέλεια και φάγαμε εξίσου καλά (η ποικιλία τους είναι νοστιμότατη και χορταστική), ενώ το κόκκινο ημίγλυκο κρασί τους πραγματικά μας ενθουσίασε όλους και σχεδόν αμέσως ξεχάσαμε το πρόβλημα που είχαμε με την ένταση της μουσικής. Όσο περνούσε η βραδιά μάλιστα, το κέφι άναβε ακόμα πιο πολύ, ενώ δεν έλειψαν και οι χοροί στο κέντρο του κάτω ορόφου. Σίγουρα θα ξανά επισκεφτούμε το μουσικό αυτό μεζεδοπωλείο, αλλά θα έχουμε φροντίσει να κάνουμε το εβδομαδιαίο μας catch up λίγο πριν μπούμε!
Ειρήνη Μωραΐτη

Καιρό τώρα ήθελα να δω κάποια στιγμή στο θέατρο τον «Αμερικάνικο Βούβαλο»– ένα έργο-σταθμό στη δραματουργία του Ντέιβιντ Μάμετ. Παρ’ όλα αυτά, όσα χρόνια μένω στην Αθήνα δεν είχα καταφέρει να δω κανένα από τα ανεβάσματα που έχουν γίνει στο θέατρο (ούτε καν στην πρώτη καραντίνα που το θέατρο Πορεία ανέβαζε κάποιες από τις παραγωγές του online χωρίς κάποιο αντίτιμο, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της παράστασης, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου). Έτσι, λοιπόν, όταν είδα πως η παράσταση ανεβαίνει αυτόν τον Μάιο, σε μια αναθεωρημένη μετάφραση του Δημήτρη Τάρλοου και σε σκηνοθεσία του Θανάση Σαράντου, στο θέατρο Φούρνος, θεώρησα πως είναι τώρα η ευκαιρία να δω κι εγώ αυτό το εμβληματικό έργο. Στα θετικά να πω πως για ένα έργο γραμμένο το 1975 είναι καταπληκτικό το πως μετά από 47 χρόνια «διαβάζεται» σαν μια προφητεία για την καπιταλιστική κοινωνία του σήμερα, το μάταιο κυνήγι της επιτυχίας και του χρήματος που πνίγει τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις. Η ιστορία με λίγα λόγια ακολουθεί τρεις άντρες, τον Δάσκαλο, τον Ντον και τον Μπομπ, οι οποίοι ζουν στο περιθώριο μιας αμερικανικής μητρόπολης το 1975 και έρχονται αντιμέτωποι με τις παγίδες του απατηλού αμερικάνικου ονείρου και τα αδιέξοδα που δημιουργεί. Παρ’ όλα αυτά και ενώ σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για μια «κακή» παράσταση – ίσως και γιατί εγώ είχα αυξημένες προσδοκίες – μπορώ να πω ότι το κείμενο δεν με συνάρπασε ιδιαίτερα. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι και οι τρεις ηθοποιοί (Θανάσης Σαράντος, Χριστόδουλος Στυλιανού και Πάρις Σκαρτσόλιας) έβαλαν τα δυνατά τους να το φέρουν σε πέρας. Θα του δώσω ξανά μια ευκαιρία στο μέλλον και τότε ίσως μπορώ να έχω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη για το έργο.
Ευδοκία Βαζούκη