Hot or Not #13: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε σε φεστιβάλ, είδαμε παραστάσεις, και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Δεν είναι υπερβολή, αν πούμε, ότι ο Τσέχωφ υπερκαταναλώνεται από το ελληνικό θέατρο – όχι μόνο για την σπουδαιότητα των έργων του αλλά και το ασφαλές… brand του ονόματος του. Γι’ αυτούς τους λόγους, βρίσκεται συχνά στα χέρια νέων ομάδων, συνεπώς υπό αυτήν την έννοια, οι C for Circus δεν πρωτοτυπούν. Πρωτοτυπούν, ωστόσο, για την ξεγνοιασιά και την ελευθερία με την οποία διαχειρίζονται το υλικό τους, το «Γλάρο» συγκεκριμένα που απολήγει σε ένα ουσιαστικό, ειλικρινές, λιτό ανέβασμα – ιδανικό για να συστήσει το έργο και στη νεότερη γενιά των θεατών. Μολονότι, το σκηνικό περιβάλλον ήταν φτωχό και δεν ήταν όλες οι ερμηνείες της πολυπληθούς ομάδας (Βαλέρια Δημητριάδου, Βαγγέλης Αμπατζής , Νικόλας Παπαδομιχελάκης  Μαρία Μοσχούρη, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Ειρήνη Μακρή, Χρύσα Κοτταράκου, Άλκης Μπακογιάννης, Παύλος Παυλίδης, Γιώργος Κισσανδράκης) αξιοσημείωτες, το άγγιγμα τους στο «Γλάρο» είχε μια ενθουσιώδη αλήθεια που, πολλοί έμπειροι στον Τσέχωφ, ηθοποιοί θα ζήλευαν. Και είναι ευχάριστο που βλέπουμε αρκετούς από τους ηθοποιούς της ομάδας να διακρίνονται σε παραγωγές εκτός αυτής. Για δύο παραστάσεις ακόμα στο «Τζένη Καρέζη».
Στέλλα Χαραμή

Add Festival

Δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω ένα μόνο event από όσα βρέθηκα αυτές τις μέρες στην Αθήνα, που μοιάζει να επέστρεψε για τα καλά στην κανονικότητα. Η δική μου λίστα με τα «Hot» της εβδομάδας που πέρασε περιλαμβάνει:

• Την έκθεση “Plásmata: Bodies, Dreams, and Data” της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Άρεως. Μια μαγική περιπλάνηση στο Πάρκο, εκεί που η φύση συναντά την τεχνολογία και η τεχνίτη νοημοσύνη το συναίσθημα. Ό,τι πιο εντυπωσιακό έχουμε δει σε digital art σε δημόσιο χώρο στην πόλη.
• Μια ξενάγηση στο The Ellinikon Experience Centre, που μας έδωσε μια πρώτη γεύση για το πώς θα είναι σύντομα το μεγάλο Έργο του Ελληνικού, και το όραμα που κρύβεται πίσω του. Το Experience Centre βρίσκεται μέσα στο Experience Park – που άνοιξε τα Χριστούγεννα για το κοινό- και στεγάζεται σε ένα υπόστεγο της Πολεμικής Αεροπορίας, το οποίο έχει μετατραπεί σε έναν εκθεσιακό χώρο με δεκάδες interactive και βιωματικά εκθέματα. Οι επισκέψεις είναι ανοικτές στο κοινό με προκράτηση θέσης (εδώ).
• Τις τρεις βραδιές που βρέθηκα στο Αthens Jazz. Με women only line up, πολύχρωμο meet market και μια ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας, ήταν γιορτή που μας θυμίζει γιατί αγαπάμε να επιστρέφουμε στην Τεχνόπολη!
•  Τις δύο εκρηκτικές βραδιές του ADD Festival. Το μεγαλύτερο αθηναϊκό party της ηλεκτρονικής μουσικής, μια καθ’ όλα άψογη διοργάνωση στους χώρους της Πειραιώς 260, ήταν η απόλυτη επιβεβαίωση ότι «επιτέλους επιστρέψαμε» και η καλύτερη προθέρμανση για το φεστιβαλικό καλοκαίρι που αναμένουμε με λαχτάρα!
  Μάρη Τιγκαράκη

Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Η εντυπωσιακή εγκατάσταση του Βρετανού καλλιτέχνη Luke Jerram, με τίτλο «Museum of the Moon», έφτασε επιτέλους στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Athens Digital Arts Festival. Έχω γράψει ήδη για την εμπειρία μου από το φεστιβάλ (μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ), το έργο αυτό όμως μου έκανε τόση εντύπωση, που όσο περισσότερο διαβάζω γι’ αυτό, τόσο περισσότερο ενδιαφέρον μου φαίνεται. Αρχικά, είναι πολύ εντυπωσιακό -δεν είναι τυχαία το πιο πολυφωτογραφημένο έργο του ADAF. Με διάμετρο 7 μέτρα, το έργο αποτελείται από φωτογραφίες σε 120 dpi από την επιφάνεια της σελήνης από την NASA. Παράλληλα, η φωτεινή αυτή σελήνη έδωσε νέα “ζωή” στην πλατεία Κοτζιά (απόδειξη για το πόσο τεράστια διαφορά μπορεί να κάνει η τέχνη στους δημόσιους χώρους). Αυτό που μου φάνηκε περισσότερο ενδιαφέρον όμως είναι ότι ανάλογα με την πόλη, στην οποία παρουσιάζεται, το έργο αλλάζει σημασία και ερμηνεία. Έχει κάνει ήδη πολλές στάσεις στην Ευρώπη και αξίζει να δείτε πόσο διαφορετικά παρουσιάζεται κάθε φορά. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που μπορείτε να δείτε κι εσείς από κοντά το “Μουσείο της Σελήνης”, οπότε μην το χάσετε!
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: Αθανασία Δεληγιώργη

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο βρέθηκα ξανά στην Ακρόπολη, που είχα να επισκεφθώ πολλά χρόνια. Όπως πάντα το να ανέβεις μέχρι πάνω είναι αρκετά δύσκολο, πόσο μάλλον για άτομα με αναπηρίες. Επιτέλους όμως παρατηρείται μία εξέλιξη στον χώρο, καθώς πλέον μπορούν όλοι να ανέβουν για να μπορέσουν να θαυμάσουν από κοντά τον αρχαιολογικό χώρο. Με την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, έγιναν πλέον βήματα για να μπορούν άτομα με αναπηρία πιο εύκολα να επισκεφθούν την Ακρόπολη – με ανελκυστήρα πλέον – η οποία είναι προσβάσιμη για όλους. Έτσι ο χώρος όπου οι Αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν χιλιάδες χρόνια πριν μπορεί να ιδωθεί από όλων των ειδών τα μάτια, χωρίς την απόκλιση κανενός.
Αθανασία Δεληγιώργη

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Το προηγούμενο, άκρως καλοκαιρινό από άποψη καιρού – πρωινό της Κυριακής με βρήκε εντελώς απρογραμμάτιστα στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Γενικά με βρίσκει λίγο σκεπτική η ύπαρξη ζωολογικών κήπων σήμερα και το κατά πόσο πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα ζώα ως «εκθέματα». Παρ΄όλα αυτά αναγνωρίζω το θετικό της ευκαιρίας που σου δίνεται να έρθεις σε επαφή με ζώα που πιθανόν να μην έρθεις ποτέ σε επαφή στο φυσικό τους περιβάλλον. Οπότε βρίσκομαι κάπου στη μέση και φυσικά, το υποστηρίζω όταν τηρούνται οι σωστές προϋποθέσεις, τα ζώα αντιμετωπίζονται όπως πρέπει και γενικά όταν τίποτα δεν γίνεται καθαρά και μόνο κερδοσκοπικά. Σε γενικές γραμμές η βόλτα μου ήταν απολαυστική – περπατούσα σχεδόν 4 ώρες κάτω από τον δυνατό ήλιο αδιαμαρτύρητα – και μου έμαθε αρκετά που δεν ήξερα. Η ομορφιά μερικών ζώων ήταν κάτι το συγκλονιστικό που πραγματικά αδυνατεί να το συλλάβει ο νους μου. Απογοητεύτηκα μόνο που δεν είδα τα δελφίνια καθώς ο χώρος τους ήταν υπό ανακαίνιση και φυσικά με την τιμή του εισιτηρίου καθώς τα 18 ευρώ κατ΄άτομο είναι μια απαγορευτική τιμή για τα σημερινά δεδομένα – πόσο μάλλον για μια οικογένεια με παιδιά!
Ευδοκία Βαζούκη

Ο Αιμιλιανός Σταματάκης στην παρουσίαση της συλλεκτικής κασετίνας «Moby Dick The Musical». Φωτογραφία: Μωραΐτη Ειρήνη

Την Παρασκευή που μας πέρασε, παρευρέθηκα στην αίθουσα τέχνης του Ιανού για την παρουσίαση της συλλεκτικής κασετίνας «Moby Dick The Musical». Όσοι είχαν την τύχη αυτό το χειμώνα να παρακολουθήσουν το φαντασμαγορικό μιούζικαλ Moby Dick, σίγουρα θα ήθελαν να δουν από κοντά το μαγευτικό λιμπρέτο του Δημήτρη Παπαδημητρίου και να ξανά ακούσουν τα τραγούδια που τόσο μελωδικά ερμήνευσαν οι ηθοποιοί της παράστασης. Αυτό ακριβώς σκέφτηκαν και οι συντελεστές της παράστασης και μαζί με το Όγδοο Music Group και το Ίδρυμα Ωνάση, «αιχμαλώτισαν» σε μία συλλεκτική κασετίνα το λογοτεχνικό αριστούργημα που ο Δημήτρης Παπαδημητρίου τόσο μοναδικά οραματίστηκε σε μιούζικαλ και ο Γιάννης Κακλέας μετέφερε επί σκηνής, για να κρατήσουν ζωντανό το δημιουργικό, πολυτάραχο και λυτρωτικό ταξίδι του Moby Dick και του καπετάνιου Αχαάβ με το πλήρωμά του. Όπως μας είπε στην παρουσίαση του δίσκου ο συνθέτης του μιούζικαλ, Δημήτρης Παπαδημητρίου, το να ξανά ανέβει αυτή η παράσταση είναι αρκετά δύσκολο, όμως όλοι οι συντελεστές της είναι χαρούμενοι που θα μείνει για πάντα ζωντανή μέσα από τη μουσική της και τη συλλεκτική αυτή κασετίνα. Highlight της παρουσίασης ήταν ο Αιμιλιανός Σταματάκης και ο Ιβάν Σβιτάιλο, που ερμήνευσαν μοναδικά και με την συνοδεία του Αλέξιου Πρίφτη στο πιάνο, κάποια αποσπάσματα από τα τραγούδια της παράστασης.
Ειρήνη Μωραΐτη

Φωτογραφία: Φωτεινή Νικολίτσα

Την εβδομάδα που μας πέρασε επισκέφτηκα την έκθεση «Νίκος Εγγονόπουλος – Ο Ορφέας του Υπερρεαλισμού» στο Ίδρυμα Θεοχαράκη. Είχα μεγάλη ανυπομονησία για την συγκεκριμένη έκθεση αφενός γιατί λατρεύω τον Εγγονόπουλο και αφετέρου γιατί θα έβλεπα πάρα πολλά έργα που
ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές και είναι κάπως έτσι δυσεύρετη η απόλαυσή τους. Και τα είδα! Αλλά το θέμα είναι πώς τα είδα! Ο φωτισμός στην πλειοψηφία των πινάκων – και ειδικά των μεγάλων σε μέγεθος – ήταν κάκιστος. Δημιουργούσε γυαλάδες πάνω στον πίνακα με αποτέλεσμα να μη μπορείς να τον δεις καλά αν στεκόσουν ευθεία μπροστά του. Αλλά ποιο το νόημα να φτάσω στη γωνία, σχεδόν αγκαλιά με τον τοίχο, για να δω τι απεικονίζει; Που και πάλι δεν θα δω γιατί δεν θα είμαι εκεί που πρέπει. Κι αν δεν υπήρχαν οι γυαλάδες, τότε θα σχηματίζονταν οι σκιές μας πάνω τους. Ομολογώ πως δεν περίμενα κάτι τέτοιο από την συγκεκριμένη έκθεση και αυτά είναι καλό να λέγονται για να λαμβάνονται μελλοντικά υπόψιν ως παρατηρήσεις. Οι πίνακες, αν μη τι άλλο, ήταν υπέροχοι και θα ήταν ακόμη κι αν κρεμόμουν ανάποδα από το ταβάνι…
Φωτεινή Νικολίτσα