Συν & Πλην: «Νυχιάνγκ» στο Θέατρο Πορεία

Το «Νυχιάνγκ» της Ευαγγελίας Γατσωτή δεν είναι απλώς ένα νεόκοπο έργο. Είναι ένα νέο έργο που γράφτηκε ύστερα από απόφαση ενός ανεξάρτητου θεατρικού επιχειρηματία, του Δημήτρη Τάρλοου (ευτυχώς τυγχάνει να είναι και καλλιτέχνης) να ενθαρρύνει οργανωμένα τη νεοελληνική γραφή. Το «Νυχιάγνκ», λοιπόν, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που η θέληση, η συστηματική προτροπή (λέγε με Σχολή Πυροδότησης) και οι καλοί δάσκαλοι (Θανάσης Τριαρίδης και Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης) προχωράει την παράδοση του ελληνικού κειμένου.

H νεότατη Ευαγελία Γατσωτή, λοιπόν, υπογράφει ένα κείμενο με παράξενο τίτλο, που τοποθετεί τη δράση σε μια στιγμή «ευτελούς» καθημερινότητας, στη διάρκεια ενός, κατ’ οίκον, μανικιούρ η οποία, ωστόσο, στην εξέλιξη της πλοκής εκτοξεύεται σε ένα συμβάν υψηλούς τραγικότητας. Η συνάντηση δύο γυναικών, της Αργυρώς που είναι αισθητικός και της Κάλλιας που είναι η νεαρή πελάτισσα της ξεκινάει ανάμεσα σε μανό, φουρνάκια για ημιμόνιμο μανικιούρ κι ένα κινητό τηλέφωνο που χτυπάει ασταμάτητα. Στην πορεία – όπου γίνεται φανερό πως η σχέση των δύο γυναικών δεν είναι τυπική ανάμεσα σε μια επαγγελματία και μια πελάτισσα, αλλά έχει βαθιές ρίζες εμπιστοσύνης – η δεύτερη αποκαλύπτει πως ο άνθρωπος πίσω από τις κλήσεις, δεν είναι παρά ένας παντρεμένος, πρώην εραστής της που τώρα την παρενοχλεί.

Το «Νυχιάνγκ» τοποθετείται στα όρια της υπαρξιακής, ψυχαναλυτικής τραγικωμωδίας, φιλτράροντας διάφορες θεματικές: Την «μητρική» σχέση, την γονεϊκή ανεπάρκεια και το πως αυτή τραυματίζει τα παιδιά, τον έρωτα που δεν γνωρίζει ηθικά όρια, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση εκτός κοινωνικών επιταγών, τις φροϋδικές θεωρίες περί σεξουαλικής επιθυμίας. Εκείνο, ωστόσο, που ΄ψηλώνει΄ την δραματουργία είναι η επαλήθευση πως το τραγικό μπορεί να φωλιάζει σε ανύποπτα σημεία και να βιώνεται από πρόσωπα της διπλανής πόρτας.

Το ανέβασμα του στο θέατρο «Πορεία» αποτελεί και το ντεμπούτο του σε ελληνική σκηνή.

Η Αλεξία Καλτσίκη στο ρόλο μιας συμπονετικής αισθητικού.

Καθώς το θέατρο «Πορεία» πιστώνεται την συγγραφή μιας αξιόλογης νέας δραματουργίας, ο Δημήτρης Τάρλοου την αξιοποιεί γενναιόδωρα. Και παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη παραγωγή, χωρίς δηλαδή να αρκείται σε μια απλή γνωριμία με ένα νέο έργο. Με την καλή πρώτη ύλη στα χέρια του, στήνει μια εύρυθμη, σημερινή και ωραίας αισθητικής παράσταση, εξασφαλίζοντας καλές ερμηνείες από τις δύο πρωταγωνίστριες του.

Η Θάλεια Σταματέλου συμπρωταγωνιστεί.

Με γλώσσα σύγχρονη και καθημερινή – ίσως και αναλώσιμη σε σημεία – μα και με κάποια ποιητικά πετάγματα μέσα στον ρεαλισμό, το «Νυχιάνγκ» προβάλλει ως ένα φρέσκο κείμενο με καλά δομημένους χαρακτήρες, λεπτό χιούμορ, υπόγειο σασπένς και ανατροπές. ‘Ο,τι δηλαδή χρειάζεται ένα έργο για να συστηθεί με αξιώσεις.

Μπορεί να ακουστεί μεροληπτικό αλλά η Αλεξία Καλτσίκη καταφέρνει να βρίσκει τα κλειδιά του εκάστοτε ρόλου – ακόμα κι αν αυτός της προσφέρει μια νέα συνθήκη ερμηνείας. Η Αργυρώ, την οποία υποδύεται στο «Νυχιάνγκ», μια αισθητικός που διαβάζει Κοέλιο αλλά και ακούει συμβουλές προσωπικής βελτίωσης στο YouTube είναι μια πολυεπίπεδη ηρωίδα: Είναι μια γυναίκα χωρισμένη, που ζει μακριά από την κόρη της, με ακρωτηριασμένο το μητρικό της ρόλο, συντηρητική, φιλεύσπλαχνη αλλά και αθυρόστομη, που πορεύεται – όπως όλοι μας – με ζωτικά ψεύδη.

Η Καλτσίκη, λοιπόν, ‘ξεφλουδίζει’ αυτό το πρόσωπο με σπουδαία τέχνη, εμφανίζει όλες τις ρωγμές της τόσο μέσα από πικρό χιούμορ όσο και από πιο δραματικές ποιότητες. Είναι χάρμα η ερμηνεία της σε ένα ρόλο «ανώνυμο», σ’ ένα έργο που παρασταίνεται για πρώτη φορά και αναμφίβολα ένα από τα κεντρικά προσόντα της παράστασης. Κοντά της, σ’ αυτό το γυναικείο bras de fer, η Θάλεια Σταματέλου, σε μια φρέσκια, ενθουσιώδη δυναμική ερμηνεία – που αν και της λείπει κάπου – κάπου η εσωτερικότητα, αποζημιώνει στη σκηνή του φινάλε. Και οι δύο γεύονται τη χαρά (και φαίνεται) να ερμηνεύουν ένα έργο με δύο γυναικείους ρόλους. Πόσες φορές δίνεται στο θέατρο, αυτό το προνόμιο;

Είχε καιρό να σκηνοθετήσει ένα σύγχρονο έργο ο Δημήτρης Τάρλοου – μετά τον εξαιρετικό «Θερισμό» του Δημήτρη Δημητριάδη στο Εθνικό και παλαιότερα την «Ευριδίκη» της Σάρα Ραλ. Και αυτή τη φορά – σταματάει να είναι σύμπτωση – φαίνεται πως συνδέεται και τροφοδοτείται από την τρέχουσα δραματουργία. Αποδίδοντας την με ευθύβολο μινιμαλισμό, οξεία αντανακλαστικά προτάσσοντας το πικρό χιούμορ και αποσπώντας απολαυστικές ερμηνείες από τις πρωταγωνίστριες του.

Τα σκηνικά, τα κοστούμια, όσο και ο φωτιστικός σχεδιασμός δουλεύουν προς όφελος της παράστασης. Η καλαίσθητη ξύλινη πλατφόρμα της Θάλειας Μέλισσα που δεσπόζει στο κέντρο της σκηνής, τα, ιαπωνικής έμπνευσης, κοστούμια του Αλέξανδρου Γαρνάβου και οι μοντέρνοι βιντεο-κλιπάτοι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου συλλειτουργούν σε ομόνοια και δρουν ευεργετικά στο συνολικό αποτέλεσμα.

Σταθερή συνεργάτιδα των παραγωγών του Δημήτρη Τάρλοου, η Κατερίνα Πολέμη υπογράφει μια ξεσηκωτική, beatάτη μουσική – τουλάχιστον για το δικό της ύφος – που τονώνει επιπλέον το ‘ηθικό’ της παράστασης.

Πλάνο από τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου.

Τίποτα το αξιοσημείωτο.

Το ιδανικό ντεμπούτο που φαντάζεται μια νέα συγγραφέας για το έργο της: Μια σύγχρονη, χορταστική τραγικωμωδία.