Hot or Not #14: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, ταξιδέψαμε, είδαμε εκθέσεις και παραστάσεις, και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Το θεατρικό καλοκαίρι ξεκινά για εμένα επίσημα με την πρώτη παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – κι αυτή για φέτος δεν ήταν άλλη από την «Άλλη πλευρά της καταιγίδας», τη νέα παράσταση του Γιάννη Χουβαρδά στην Πειραιώς 260. Η αποθήκη Δ’  μεταμορφώνεται σ΄ ένα εγκαταλελειμμένο κινηματογραφικό στούντιο κι εμείς μεταφερόμαστε στη Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ. Σε αυτό το πρωτότυπο θεατρικό σύμπαν που στήνει «μαγικά» ο Γιάννης Χουβαρδάς, κινηματογράφος και θέατρο ενώνονται και ο κόσμος του Όρσον Ουέλς συναντά τον κόσμο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Συγκεκριμένα, τα δύο κύκνεια άσματα των δύο σπουδαίων αυτών προσωπικοτήτων – η σαιξπηρική «Καταιγίδα» και η τελευταία ταινία του Όρσον Ουέλς, «Η άλλη πλευρά του ανέμου», που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γίνονται τα βασικά συστατικά κι ένας φανταστικός διάλογος των δύο αυτών ευφυών ανδρών «ζωντανεύει». Οι ηθοποιοί της παράστασης ενσαρκώνουν την ίδια στιγμή χαρακτήρες του έργου του Σαίξπηρ αλλά και ιστορικές προσωπικότητες από τον κόσμο του Ουέλς, σε ένα φανταστικό σκηνικό που συνεχώς αλλάζει. Σαίξπηρ και Ουελς φαίνεται πως θίγουν τα ίδια ζητήματα, αυτά της εξουσίας, της ελευθερίας, της δημιουργίας, του ονείρου. Γιατί αξίζει να το δεις; Γιατί στην ουσία του πρόκειται για ένα βαθιά συναισθηματικό έργο που μοιάζει κάπως με απολογισμό. Ζωής, τέχνης, έρωτα! Υπέροχη η στιγμή που ο 96χρονος σήμερα ηθοποιός, Γιάννης Βογιατζής, ανεβαίνει στη σκηνή και κάνει τον δικό του απολογισμό. Για 3 ακόμη μέρες, σπεύσατε!
Ευδοκία Βαζούκη

Credits: Φωτεινή Νικολίτσα

Καθώς βρέθηκα στην Σαντορίνη για λίγες ημέρες, αποφάσισα να επισκεφτώ το θερινό σινεμά Cine Kamari, το οποίο βρίσκεται στις λίστες με τα καλύτερα θερινά σινεμά της Ευρώπης. Η πρόσβαση είναι εύκολη καθώς υπάρχει στάση λεωφορείων που σε αφήνει ακριβώς από έξω. Η επιλογή της ταινίας που είδαμε ήταν μία και μοναδική, μιας και δεν παιζόταν άλλη εκείνες τις μέρες. Και ήταν το «Top Gun:Maverick». Ως η μόνη στην παρέα που είχε δει την πρώτη ταινία, φρόντισα να κατατοπίσω τους υπόλοιπους. Και πραγματικά ανεβήκαμε στους αιθέρες – σχεδόν το εννοώ αφού είχε πολύ αέρα, το οποίο όμως μάς «έβαλε» εντελώς στην ταινία. Η οθόνη ήταν πολύ μεγάλη για θερινό – μεγάλο συν – και ο ήχος ήταν λες και ήμασταν σε κλειστή αίθουσα – ακόμη μεγαλύτερο συν. Ο χώρος γεμάτος φυτά και εξωτική διακόσμηση, με ένα μπαρ που σου έφτιαχνε δροσιστικά κοκτέιλ και ντορίτος με γεύση μπάρμπεκιου και λιωμένο τυρί. Η ατμόσφαιρα ήταν ειδυλλιακή και το κοινό απαρτιζόταν από τουρίστες από κάθε γωνιά του πλανήτη – στο τέλος έριξαν και χειροκρότημα! Όσο για την ταινία, μού έμεινε η φράση «ντάξει, αμερικανιές» που σχολίασε κάποιος κύριος μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους αλλά για μένα ήταν μια αξιοπρεπής συνέχεια της αξέχαστης πρώτης ταινίας που βέβαια, εδώ που τα λέμε, ίσως να
συνέβαλε και ο χώρος σε αυτήν μου την άποψη…
Φωτεινή Νικολίτσα

Credits: Νάνσυ Δεληγιώργη

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε αποφάσισα να πάω στο μαγαζί που πολλοί μου πρότειναν συνεχώς. Για τα Μελίσσια είναι περίεργο να υπάρχει Ταϊλανδέζικο. Δεν είναι κέντρο. Και όμως υπάρχει και έχει υπέροχη ατμόσφαιρα. Είχα περάσει δύο βράδια πριν και είχε τόσο κόσμο που δεν είχα καταφέρει να βρω τραπέζι. Η διακόσμηση είναι 50s με πόστερ και μια παλιά τηλεόραση που παίζει πάντα ασπρόμαυρο κινηματογράφο. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ Ταϊλανδέζικο οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα. Σου έβγαζε ένα συναίσθημα λες και πήγες να φας στην γιαγιά σου που τυχαίνει να είναι από Ταϊλάνδη, μια ζέστη και θαλπωρή που δεν συναντάς συχνά. Προτείνω να αφήσετε αυτό το Σαββατοκύριακο το κέντρο και να πάτε μια βόλτα από τα εξωτικά Μελίσσια για μια γεύση…Ταϊλάνδης. Δεν νομίζω να απογοητευθείτε. Το εστιατόριο «Ταϊλάνδη» βρίσκεται στη Σωκράτους 7 στα Μελίσσια.
Νάνσυ Δεληγιώργη

Την Παρασκευή 3 Ιουνίου εγκαινιάστηκε μία νέα υβριδική έκθεση, στο πλαίσιο του προγράμματος «2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης». Εγώ είχα την ευκαιρία να περιηγηθώ στα δύο μέρη της έκθεσης αυτής, τα “Θραύσματα” -μία in situ εγκατάσταση από 60 καθρεφτένιες στήλες πάνω στις οποίες αναγράφονται στίχοι του Διονύσιου Σολωμού- και την “Πολεμική Σκηνή”, που όπως προδίδει και το όνομά της, μοιάζει πράγματι με σκηνή που θα έβλεπε κανείς σε στρατόπεδο του 19ου αιώνα. Από τη μία, η “Πολεμική Σκηνή” με μετέφερε σε μία άλλη εποχή -εκείνη του πολέμου του 1821-1827, ενώ έμαθα πολλά για την (άγνωστη σε εμένα) σημαντική συμβολή της Ελευσίνας στην Επανάσταση του 1821, αλλά και για τους “αφανείς ήρωες” του Αγώνα. Από την άλλη, τα “Θραύσματα” μου προσέφεραν μία ιδιαίτερη στιγμή αναστοχασμού: Πώς ήταν άραγε να ζεις στο Μεσολόγγι κατά τη πολιορκία και να ζεις όσα περιγράφει ο Σολωμός στους Ελεύθερους Πολιορκημένους; Ή μάλλον πώς είναι δυνατόν δύο αιώνες αργότερα, να βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε άκρη της γης την ίδια φρίκη του πολέμου; (Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για την έκθεση εδώ).
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: Μωραΐτη Ειρήνη

Όταν μία εκπληκτική θέα συνοδεύεται από ένα εξίσου εκπληκτικό κοκτέιλ, τότε προκύπτει ένα καινούριο στέκι που δεν ξέραμε ότι είχαμε ανάγκη, ειδικά τώρα που ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες. Εγώ αυτό το βρήκα στον λόφο του Αγίου Δημητρίου στην Πετρούπολη και ακούει στο όνομα Apolis lounge & beat. Η αλήθεια είναι πως στο μαγαζί αυτό έχω πάει αρκετές φορές για καφέ και brunch, ποτέ όμως για ποτό, μιας και το «αδερφάκι» του το Scherzo είναι πάντα η νούμερο ένα επιλογή μου για τις καλοκαιρινές βραδινές εξόδους. Το προηγούμενο Σάββατο όμως είπαμε με την παρέα μου να αλλάξουμε παραστάσεις και να ανέβουμε έναν όροφο ψηλότερα, γνωρίζοντας και την «νυχτερινή ζωή» του Apolis. Και κάναμε εξαιρετική επιλογή ομολογουμένως, γιατί ωραία και η νησιώτικη ατμόσφαιρα του Scherzo, αλλά σαν τα κοκτέιλ του Apolis δεν έχει… Αν λοιπόν ο δρόμος σας σάς βγάλει στα δυτικά, να το επισκεφτείτε σίγουρα και να προτιμήσετε το δροσιστικό και ισορροπημένο κοκτέιλ Blue Moon, όπου η μπανάνα και το Blue Curacao κλέβουν την παράσταση, αλλά και το Pink Kiss, το οποίο μαγεύει τους λάτρεις των γλυκών κοκτέιλ με τη σαντιγί και το ροζ χρώμα του.
Μωραΐτη Ειρήνη

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ακύλλας Καραζήσης επιχειρεί μια θεατρική σύνθεση με πολιτικό έρεισμα και σε συνεργασία με νέες ομάδες ερμηνευτών – που τις περισσότερες φορές έχουν υπάρξει και μαθητές του. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που αυτή η σύνθεση με τίτλο «Μικρό Αναρχικό καλοκαίρι» λειτουργεί ως ένα εξαντλητικό πείραμα για τους θεατές. Το «Μικρό Αναρχικό καλοκαίρι» – που καταπιάνεται και σχολιάζει το
πρότυπο καθεστώς αναρχίας το οποίο επικράτησε για μερικούς μήνες στη Βαρκελώνη εν μέσω του Ισπανικού Εμφυλίου (1936) – εμφανίζεται ως μια σπουδή στο πως μια πολύ ενδιαφέρουσα δραματουργική αφετηρία μπορεί να θυσιαστεί σε μια χαοτική προσέγγιση. Η μηδενική δραματουργική συνοχή, η υπονόμευση της όποιας αφηγηματικής αρχής, σε συνδυασμό με ερμηνείες που αντλούν από το μεταδραματικό θέατρο κατασκευάζουν μια
πολύωρη, σε σημεία βασανιστική, παράσταση – διάλεξη. Το μοναδικό, ίσως, ενδιαφέρον σημείο της είναι η απόφαση της ομάδας ν’ ανοίξει την παράσταση στο κοινό, σε μια ολιγόλεπτη χειρονομία συζήτησης για την αδυναμία του μοντέλου της αναρχίας να αφομοιωθεί από τις σύγχρονες κοινωνίες. Σταγόνα στον ωκεανό, φυσικά, αυτής της τρίωρης (στη μικρή της εκδοχή μάλιστα) παράστασης που αποτέλεσε σπατάλη για το σπουδαίο ερμηνευτικό ταλέντο του Ακύλλα Καραζήση αλλά και των νεότερων, άξιων, συνεργατών του: Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Παπανδρέου, Μάνος Βαβαδάκης, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου.
Στέλλα Χαραμή