Refugee Week Greece: 4 καλλιτέχνες μάς αποκαλύπτουν την προσωπική τους διαδρομή

Το φεστιβάλ πολιτισμού Refugee Week Greece είναι μία μεγάλη γιορτή, η οποία με οδηγό τις τέχνες και τον πολιτισμό προωθεί τη συνεισφορά, τη δημιουργικότητα και την ανθεκτικότητα των προσφύγων και των ανθρώπων που αναζητούν καταφύγιο. Αφετηρία του Φεστιβάλ είναι η 20η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, όμως οι δράσεις του θα απλώνονται για μία ολόκληρη εβδομάδα σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας.

Ήδη από το 1998, το φεστιβάλ πραγματοποιείται με επιτυχία στην Αγγλία. Από τότε, έχει «ταξιδέψει» σε αρκετές χώρες και φέτος, από τις 20 μέχρι τις 26 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί και στην Ελλάδα. Με αφορμή το Φεστιβάλ Refugee Week Greece, μιλήσαμε με 4 πρόσφυγες καλλιτέχνες, οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στο Φεστιβάλ και μοιράστηκαν μαζί μας το προσωπικό τους ταξίδι μέχρι την Ελλάδα, τις εμπειρίες τους αλλά και τα όνειρά τους για το μέλλον.

Ο Fridoon Joinda είναι Αφγανός ανεξάρτητος σκηνοθέτης, ο οποίος δημιουργεί κυρίως ταινίες που επικεντρώνονται σε ανθρωπιστικά θέματα.

Ο Fridoon Joinda είναι ανεξάρτητος σκηνοθέτης και ιδρυτής της Joinda Production, ο οποίος δημιουργεί κυρίως ταινίες που επικεντρώνονται σε ανθρωπιστικά θέματα. Από έφηβος ήθελε να γίνει σκηνοθέτης και η καλλιτεχνική του οικογένεια τον επηρέασε πολύ σε αυτό. Στην πατρίδα του την Καμπούλ, δούλεψε σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές και αυτή τη στιγμή σπουδάζει επικοινωνία στο Deree.

Στο Refugee Week Greece, ο Fridoon έχει αναλάβει το δημιουργικό και σημαντικό έργο της δημιουργίας μία ταινίας αφιερωμένης στο Φεστιβάλ. Μίας ταινίας που θα κρατήσει ζωντανό το θεσμό και θα τον «ταξιδέψει» ακόμα πιο μακριά. Επιπλέον, την Παρασκευή 24 Ιουνίου στις 19:00, ο Fridoon θα παρευρεθεί στην έκθεση Betwixt and Between: Art and the Paradoxes of Humanitarian Action,  στο Todd Rigos studio (Σερρών 74, Ακαδημία Πλάτωνος) και θα παρουσιάσει το ντοκιμαντέρ του, «Nice Lies».

Το ταξίδι μου ήταν πράγματι ψυχοφθόρο. Επηρέασε κυρίως την ιδεολογία μου για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια εποχή που σχεδόν όλοι μπορεί να υποστούν αδικίες, διώξεις και προσφυγιά έχτισε έναν νέο άνθρωπο μέσα μου. Επομένως, για να μην τα ζήσουν όλα αυτά περισσότεροι άνθρωποι, πρέπει να εκπαιδεύσουμε τις κοινωνίες μας σχετικά με την ευθραυστότητα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίζω να ευαισθητοποιώ το κοινό με τις ταινίες μου.

Fridoon Joinda: Κάνω ντοκιμαντέρ για να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να κατανοήσουν τους άλλους και να υπάρχει αμοιβαία αποδοχή.

Πιστεύω ότι το να γεννηθείς σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο για δεκαετίες, είναι από την αρχή μια σημαντική πρόκληση. Το να φύγεις όμως από αυτή τη χώρα και να προσπαθήσεις να ενσωματωθείς σε μία νέα κοινωνία και κουλτούρα, το να μάθεις μία ξένη γλώσσα και να έχεις ταυτόχρονα να αντιμετωπίσεις τον ρατσισμό σε καθημερινό επίπεδο, είναι ακόμα πιο δύσκολο και αυτά είναι όλα εμπόδια με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος κάποιος σαν και εμένα. Ωστόσο, κατάφερα να ξεπεράσω μερικά από αυτά!

Είμαι χαρούμενος που ζω στην Ελλάδα. Εκτιμώ τους ανθρώπους της και απολαμβάνω το φαγητό και τον καιρό της! Όσον αφορά τη δουλειά μου, δεδομένου ότι ο πυρήνας των ταινιών μου είναι η πολιτική και τα ανθρώπινα δικαιώματα, σίγουρα υπάρχει επιτακτική ανάγκη για υποστήριξη από συγκεκριμένες κοινότητες. Έτσι, δυσκολεύτηκα κάπως να επεκτείνω σημαντικά τη δουλειά μου στην Ελλάδα, χωρίς όμως αυτό να με σταματά. Θα συνεχίσω λοιπόν, για να μοιραστώ ακόμα περισσότερες ιστορίες ανθρώπων που πρέπει να ακουστούν.

Όταν άκουσα για πρώτη φορά τον θεσμό του Refugee Week, έψαξα στο διαδίκτυο για να μάθω περισσότερες πληροφορίες, καθώς δεν ήξερα τί ακριβώς είναι. Πλέον, θα το περιέγραφα ως ένα εμπνευσμένο, μοναδικό και πολυπολιτισμικό γεγονός και ανυπομονώ πολύ να συμμετάσχω και να απολαύσω την εμπειρία!

“Στην Joinda Production παράγουμε κυρίως βίντεο που εστιάζουν σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και λαϊκής κουλτούρας.”

Είμαι ιδρυτής και διευθυντής της Joinda Production από το 2017 μέχρι και σήμερα. Στην Joinda Production παράγουμε κυρίως βίντεο που εστιάζουν σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και λαϊκής κουλτούρας. Έχω κάνει αρκετές ταινίες μικρού μήκους και τρία ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για διάφορα ανθρωπιστικά θέματα. Οι ταινίες μου έχουν προβληθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ και έχουν αποσπάσει αρκετά βραβεία. Για παράδειγμα, η ταινία μου «I am Not Dangerous» βραβεύτηκε από τα Ηνωμένα Έθνη για την πρόληψη της ξενοφοβίας. Στο Refugee Week Greece θα έχω την τιμή να δημιουργήσω μια ταινία αφιερωμένη στις δράσεις που θα σημειωθούν στα πλαίσια του Φεστιβάλ.

Κάνω ντοκιμαντέρ για να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να κατανοήσουν τους άλλους και να υπάρχει αμοιβαία αποδοχή. Εκδηλώσεις όπως το Refugee Week αυξάνουν τη δυνατότητα ανταλλαγής και αμοιβαίας κατανόησης διαφορετικών πολιτισμών, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό και εκτιμώ αυτήν την πρωτοβουλία.

Νομίζω ότι η Ελλάδα είναι πιο συμπεριληπτική από άλλα μέρη που έχω ζήσει. Έτσι, νιώθω περισσότερο σαν στο σπίτι μου στην Ελλάδα από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, και αυτό οφείλεται στις πολιτισμικές μας ομοιότητες. Πιστεύω πραγματικά ότι οι Έλληνες είναι ζεστοί και πολύ φιλόξενοι. Ωστόσο, δεν είμαι τόσο σίγουρος όταν πρόκειται για υπηρεσίες ασύλου και ούτω καθεξής.

Έχω ακόμη έναν χρόνο για να αποφοιτήσω από το κολέγιο και να πάρω το πτυχίο μου στην επικοινωνία. Παρόλα αυτά, εργάζομαι σε ένα νέο ντοκιμαντέρ που εστιάζει σε εργάτες του δρόμου, κυρίως σε συλλέκτες χαρτονιού.

Η Roya Rasuli είναι ζωγράφος από το Αφγανιστάν που βρίσκει διέξοδο στην τέχνη της, την οποία χρησιμοποιεί για να ακουστούν οι φωνές όσων δεν μπορούν να “φωνάξουν”.

Η Roya Rasuli είναι ζωγράφος από το Αφγανιστάν.  Από μικρό παιδί της άρεσε η ζωγραφική αλλά δεν ζωγράφιζε πολύ, τουλάχιστον μέχρι να φτάσει στη Σάμο. Εκεί ζωγράφισε για πρώτη φορά και κέρδισε έτσι εκτός από μεγάλη δόση χαράς, την ελευθερία να εκφραστεί, καθώς όταν ζωγραφίζει είναι σαν να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους.

Την Παρασκευή 24 Ιουνίου στις 19:00, η Roya θα μας παρουσιάσει στο Todd Rigos studio (Σερρών 74, Ακαδημία Πλάτωνος) το έργο της, σε μία έκθεση με τίτλο Betwixt and Between: Art and the Paradoxes of Humanitarian Action, ελπίζοντας να βάλει το λιθαράκι της στην ευαισθητοποίηση του κοινού για το δύσκολο ταξίδι ζωής των προσφύγων.

Όταν έφτασα με την οικογένειά μου στη Σάμο, είδα για πρώτη φορά σε ένα πάρκο έναν αφρικανό άνδρα, ο οποίος ζωγράφιζε, και μου άρεσε πολύ. Τότε, τον ρώτησα αν μπορούσα να ζωγραφίσω μαζί του, και παρόλο που δεν ήξερα να ζωγραφίζω καθόλου, δέχτηκε. Μετά από αυτό, ήθελα να ζωγραφίσω κι άλλο, οπότε ξεκίνησα μόνη μου. Κατάλαβα γρήγορα ότι οι ζωγραφιές μου ήταν πολύ απλές αλλά μου έδιναν απίστευτη χαρά. Όταν μας μετέφεραν από το νησί σε ένα ξενοδοχείο στην Πρέβεζα, ήταν σαν να μπήκα σε μία φυλακή, καθώς δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω ούτε να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο.

Από τη στεναχώρια, κλείστηκα στο δωμάτιο μου, δεν έβλεπα κανέναν, δεν ήθελα να μιλήσω  σε κανέναν. Είχα κατάθλιψη. Η μητέρα μου το παρατήρησε και ταξίδεψε 8 ώρες μακριά με το λεωφορείο για να μου αγοράσει υλικά να ζωγραφίσω. Από τότε, ξεκίνησα να ζωγραφίζω 4 με 5 πίνακες την ημέρα, οπότε είμαι στην ουσία αυτοδίδακτη.

Σήμερα έχω το instagram μου με 3.000 followers, το οποίο ξεκίνησα όταν πήρα το πρώτο μου κινητό στα 16 μου. Τώρα που είμαι 18, καταλαβαίνω πόσο τυχερή είμαι που βρήκα την ζωγραφική. Στην Θήβα, διδάσκω ζωγραφική στα παιδιά της Δομής. Παλιά είχα περισσότερες ζωγραφιές αλλά έχω αρχίσει να τις πουλάω. Έχω πάει σε κάποια φεστιβάλ στην Αθήνα και παρουσιάζω τα έργα μου. Όταν μας είπαν ότι θα μας μεταφέρουν από Πρέβεζα στην Θήβα, από την χαρά μου, έδωσα όλες μου τις ζωγραφιές μου στο ξενοδοχείο. Τώρα είμαι στην Θήβα δύο χρόνια.

Ένα από τα προβλήματά που αντιμετωπίζω είναι η έλλειψη υλικών. Εκτός του ότι βρίσκω δύσκολα, είναι και πολύ ακριβά. Στην οικογένειά μου είμαστε 6 άτομα και οι γονείς μου είναι άρρωστοι, οπότε το να αγοράσω τα υλικά μου θα ήταν άσκοπη πολυτέλεια. Όμως ακόμα και όταν ζητούσα βοήθεια για αυτό, για παράδειγμα να μου φέρουν κάποια υλικά στο ξενοδοχείο, άκουγα πάντα αρνητικές απαντήσεις.

Έμαθα πολλά μέσα από το ταξίδι μου και δεν μετανιώνω για τίποτα. Η Ελλάδα μου έχει χαρίσει πολλά εφόδια. Νιώθω ότι μου έχει δώσει έμπνευση και τρέφω πράγματι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Εδώ τα ένιωσα αυτά τα συναισθήματα. Δεν είχα ζωγραφίσει ποτέ πριν να έρθω εδώ! Ωστόσο, οι συνθήκες είναι ακόμα δύσκολες στις Δομές και δεν ξέρω πως μπορώ να εξελιχθώ.

Roya Rasuli: Πολλοί πιστεύουν ότι λόγω της κατάστασης στο Αφγανιστάν δεν μπορεί να μιλήσει καμία γυναίκα, αλλά στην πραγματικότητα η φωνή της γυναίκας μπορεί να ακουστεί με διαφορετικές μορφές.

Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και χαίρομαι που θα μπορέσω να παρουσιάσω τη ζωγραφική μου. Πέρασα πολλές δυσκολίες ως πρόσφυγας και δεν θέλω κανένας άλλος να το περάσει αυτό. Και χαίρομαι ακριβώς για το γεγονός ότι το Φεστιβάλ βοηθάει στο να ακουστούν οι φωνές μας. Θέλω να δώσω στον εαυτό μου τη δυνατότητα να εκφραστώ χωρίς λόγια, αυτό είναι το αίσθημα του «healing» που προσπαθεί να μεταδώσει και το φεστιβάλ.

“Θα ήθελα με την τέχνη μου να αλλάξω την εντύπωση που έχει ο κόσμος για τους πρόσφυγες.”

Την Παρασκευή 24 Ιουνίου θα εκθέσω 8 ζωγραφιές μου στον χώρο του Todd Rigos Studios. Η έκθεση μου εστιάζει πάνω στην Αφγανή γυναίκα και στις διαφορετικές φωνές που έχει. Πολλοί πιστεύουν ότι λόγω της κατάστασης στο Αφγανιστάν δεν μπορεί να μιλήσει καμία γυναίκα, αλλά στην πραγματικότητα η φωνή της γυναίκας μπορεί να ακουστεί με διαφορετικές μορφές.

Θα ήθελα να ακουστούν περισσότερες φωνές στην ελληνική κοινωνία. Εδώ και 3 χρόνια που είμαι στην Ελλάδα, έχω βοηθηθεί αρκετά και θέλω και εγώ να συνεισφέρω στην κοινωνική αλλαγή.

Δυστυχώς έχω ταλαιπωρηθεί και δυσκολευτεί πολύ. Κάποιοι Έλληνες με συμπάθησαν και με κατάλαβαν, ήταν όμως πολλοί που δεν μας ήθελαν. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Στο ξενοδοχείο που ήμασταν, πολλές φορές ζήτησα να παρακολουθήσω διάφορα μαθήματα αλλά δεν με βοήθησαν ποτέ. Οι γονείς μου είναι άρρωστοι και όταν ζήτησαν ιατρική περίθαλψη δεν τη λάβανε. Κόντεψα να χάσω τη μητέρα μου 3 φορές και αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη εμπειρία.

Θέλω να ταξιδέψω και να παρουσιάσω τη δουλειά μου στον κόσμο. Να μάθουν ποια είναι η Roya Rasuli μέσα από την τέχνη μου. Θα ήθελα να σπουδάσω και να μπορέσω ζήσω από την ζωγραφική μου, βοηθώντας και τους πρόσφυγες. Όμως κυρίως, θα ήθελα με την τέχνη μου να αλλάξω την εντύπωση που έχει ο κόσμος για τους πρόσφυγες. Θα ήθελα να γίνω εκπρόσωπος των Αφγανών γυναικών και να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας. Εδώ έχουμε την δυνατότητα να εκφραστούμε και αυτός είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης.

Ο Tandu ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική στην ηλικία των 10 ετών, όταν είχε μόλις χάσει τη μητέρα του. Από τότε, μέσα από την τέχνη του προσπαθεί να περνάει σημαντικά μηνύματα για τη ζωή των Αφρικανών γυναικών.

Ο Tandu ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική 30 χρόνια πριν, στη νεαρή ηλικία των 10 ετών στην πατρίδα του, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, όταν είχε μόλις χάσει τη μητέρα του. Οι μέρες του ήταν άδειες και είχε την τύχη να βρει έναν καλλιτεχνικό χώρο στην Κινσάσα, όπου ζωγράφιζαν πολλοί καλλιτέχνες και έτσι άρχισε να τους βοηθάει και να μαθαίνει μέσα από αυτούς. Από τότε, η τέχνη του είναι η ζωή του και μέσα από αυτή προσπαθεί να περνάει σπουδαία και σημαντικά μηνύματα για τη ζωή των Αφρικανών γυναικών.

Ο Tandu θα παρουσιάζει την τέχνη του στα πλαίσια του φεστιβάλ Refugee Week Greece στη ΜΚΟ ΑΝΚΑΑ Project (Ιθάκης 29, Αθήνα) καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ (20-26 Ιουνίου) και το Σάββατο 25 Ιουνίου στις 18:00, θα παρουσιάσει ο ίδιος τα έργα του, στην έκθεση με τίτλο Tandu: The African Woman, όπου θα αναφερθεί στον Αφρικανικό πολιτισμό και στο προσωπικό του ταξίδι.

Πρώτα ασχολήθηκα με τη φύση και αργότερα έμαθα για τον κυβισμό, το κολάζ και τις φιγούρες. Μόνος μου τα έμαθα όλα, δεν πήγα ποτέ σε σχολή. Έμαθα να ζωγραφίζω παρέα με θρησκευτική μουσική από το Κονγκό. Η τέχνη είναι η καρδιά μου και στις δύσκολες στιγμές ακούω μουσική και ζωγραφίζω. Αυτή τη περίοδο ζωγραφίζω στιγμές από την κουλτούρα των Αφρικανών γυναικών, των οποίων έχω δει και ζήσει την καθημερινότητα. Μπορεί να εκπλαγείτε, αλλά έχω μόνο 5 βασικά χρώματα, τα οποία ανακατεύω μεταξύ τους για να δημιουργήσω συνδυασμούς. Μου αρέσει να χρησιμοποιώ ζωντανά χρώματα πάντως, γιατί αυτά δίνουν ζωή και ακόμα και στις δύσκολες στιγμές μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους.

Δεν ήταν, ούτε είναι, εύκολο αυτό το ταξίδι, καθώς είμαι ένας καλλιτέχνης χωρίς επίσημα έγγραφα. Πρέπει να είμαι ψύχραιμος και να πιστεύω πάντα ότι όλα θα πάνε καλά. Πρέπει να πιστεύω στο ταλέντο μου και στη δουλειά μου. Ονειρεύομαι τη δουλειά μου, πουλάω πράγματα για να αγοράσω τα υλικά μου. Εδώ στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να δουλέψεις. Παρόλα αυτά, αν και δεν έχω κάτι σταθερό, έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Επιτέλους υπάρχει γαλήνη γύρω μου, όμως ακόμα υποφέρω και οι συνθήκες διαβίωσης μου είναι δύσκολες, καθώς μένω σε καταυλισμό.

Όσον αφορά την τέχνη μου, δεν είχα συναντήσει κανένα εμπόδιο στη χώρα μου. Ανέπτυξα βέβαια περισσότερο την τέχνη μου τα 6 χρόνια που έζησα στην Αγκόλα. Εκεί γνώρισα κόσμο και έλαβα σημαντικά εφόδια, όμως το 2018, ο νέος πρόεδρος της Αγκόλα ξεκίνησε να διώχνει όλους τους ξένους κατοίκους και έτσι αναγκάστηκα να αφήσω πίσω όλη τη σκληρή δουλειά μου. Όταν έφτασα για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έμεινα για 20 μήνες στην Κω και δεν είχα χρήματα, δεν είχα τίποτα. Έπαιρνα μόλις 90 ευρώ το μήνα από ανθρωπιστική υποστήριξη και μετά 70 ευρώ. Δεν τα χρησιμοποίησα για φαγητό ή είδη πρώτης ανάγκης, αλλά αγόρασα εργαλεία για τη δουλειά μου! Μου πήρε λίγο χρόνο, αλλά τελικά βρήκα τρόπο να συνεχίσω την τέχνη μου.

Tandu: Είναι θετικό που ο κόσμος επιτέλους μαθαίνει ότι εγώ, ένας πρόσφυγας, μπορώ να είμαι και καλλιτέχνης.

Η ελληνική κοινωνία δεν αγαπά ακόμα την τέχνη μου γιατί δεν τη γνωρίζει. Ο τομέα της τέχνης είναι πιο δύσκολος στην Ελλάδα. Κυρίως οι ξένοι πληρώνουν για την τέχνη μου, κάποιοι Ευρωπαίοι, κάποιοι Γάλλοι. Όμως πέρα από την τέχνη, η ζωή μου είναι αρκετά δύσκολη στην Ελλάδα. Μένω στη Δομή Φιλοξενίας του Ελαιώνα, η οποία κλείνει σύντομα και δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό για το μέλλον μου. Δεν έχω οικογένεια εδώ.

Για μένα, είναι μια καλή ευκαιρία να συνδεθώ με άλλους ανθρώπους. Είναι θετικό που ο κόσμος επιτέλους μαθαίνει ότι εγώ, ένας πρόσφυγας, μπορώ να είμαι και καλλιτέχνης. Επιπλέον, λατρεύω το θέμα της φετινής χρονιάς, το «Healing» και είμαι πολύ χαρούμενος που θα συμμετέχω σε αυτό. Από πολλές απόψεις, η τέχνη μου με έχει γιατρέψει από τις δυσκολίες που έχω περάσει. Με το φεστιβάλ αυτό θα καταφέρουν να ενωθούν τα «προβλήματα» όλων μας, τα οποία είναι κάπως κοινά. Έτσι, θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε μία κοινή πορεία προς την ίαση.

“Αν ήθελα να δώσω έναν τίτλο στην απήχηση που θέλω να έχει το Φεστιβάλ στην ελληνική κοινωνία, αυτός θα ήταν η αγάπη.”

Το έργο μου θα παρουσιάζεται στον χώρο της ΑΝΚΑΑ Project καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, μέχρι δηλαδή τις 26 Ιουνίου. Το Σάββατο 25 Ιουνίου στις 18:00 όμως, στην ΑΝΚΑΑ θα φιλοξενηθεί και μία εκδήλωση, στην οποία θα μιλήσω για την πορεία μου, την τέχνη μου αλλά και τη ζωή μου στην Ελλάδα.

Αν ήθελα να δώσω έναν τίτλο στην απήχηση που θέλω να έχει το Φεστιβάλ στην ελληνική κοινωνία, αυτός θα ήταν η αγάπη. Όπως είπα και πριν, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι έχουμε ίδια προβλήματα, τότε μπορούμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη αγάπη.

Βρίσκομαι στην Ελλάδα τα τελευταία 3 χρόνια. Έχω συναντήσει ανθρώπους που με καλωσόρισαν και μου έδωσαν τροφή και στέγη. Ωστόσο, έχω αντιμετωπίσει και πολλές δυσκολίες με το σύστημα της χώρας. Όταν πηγαίνω για παράδειγμα στο νοσοκομείο, δεν έχω και την καλύτερη περίθαλψη. Έχω ακούσει πολλά «όχι» και προσπαθώ ακόμα να αποδεχτώ αυτήν την κατάστασή όσο καλύτερα μπορώ.

Μένω στη Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων του Ελαιώνα εδώ και ένα χρόνο. Δεν μπορώ να κάνω μεγάλα σχέδια, καθώς τα χαρτιά μου δεν μου το επιτρέπουν. Στο μεταξύ όμως, παραδίδω μαθήματα για την αφρικανική τέχνη σε μικρά παιδιά που μένουν στη Δομή. Θα ήθελα όμως πολύ να βρω μια γκαλερί στην Αθήνα με την οποία θα μπορούσα να συνεργαστώ. Επίσης, θα ήθελα πολύ να μείνω στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα έχω την τέχνη μου μαζί όπου κι αν πάω!

Ο Rouddy είναι ένας μουσικός από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ο οποίος αυτή τη στιγμή εδρεύει στη Λέσβο.

Ο Rouddy είναι ένας μουσικός από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ο οποίος αυτή τη στιγμή εδρεύει στη Λέσβο και συνεργάζεται με τη RAD Music international, βοηθώντας στη διοργάνωση του Refugee Week Greece στη Λέσβο. Με την μουσική άρχισε να ασχολείται από μικρή ηλικία στην πατρίδα του, όπου ήταν μέλος μιας εκκλησιαστικής χορωδίας και έπαιζε τα μουσικά όργανα Bombardo και ντραμς.

Στα πλαίσια του Refugee Week Greece, ο Rouddy θα παρουσιάσει στο νησί τη δουλειά του, δίνοντας ζωή με τη μουσική του στο φεστιβάλ, από την έναρξη μέχρι και το τέλος του.

Το ταξίδι μου ως πρόσφυγας είναι μια μεγάλη ιστορία, την οποία έκανε πιο θετική η τέχνη! Με την τέχνη μπόρεσα να βοηθήσω τους ανθρώπους που ήταν παγιδευμένοι στη φυλακή, τραγουδώντας ελπιδοφόρα τραγούδια και χορεύοντας. Από τότε, κατάλαβα πως η μουσική, και γενικότερα οι τέχνες, έχουν μεγάλη δύναμη γιατί έσωσαν πολλές ζωές στη φυλακή της Τουρκίας.

Είχα να παλέψω με πολλά εμπόδια, και πρώτο από αυτά ήταν η επικοινωνία. Χωρίς να μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους, το ταλέντο μου δεν μπορούσε να φτάσει στους ανθρώπους, αφού δεν μπορούσα να μιλήσω μαζί τους. Φέτος, είναι πολύ όμορφο και ενδιαφέρον που στην Ελλάδα, αντί να γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων μόνο μία μέρα, έχει αφιερωθεί μία ολόκληρη εβδομάδα!

Rouddy: Για μένα, η πρωτοβουλία αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί φέρνει περισσότερη ελπίδα στους πρόσφυγες και επικοινωνεί στο ευρύτερο κοινό την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά.

Η ζωή μου στην Ελλάδα δεν θα χαρακτηριζόταν ακριβώς καλή, μιας και μένω στη Δομή Προσφύγων της Λέσβου, όμως σίγουρα είμαι ασφαλής, σε αντίθεση με την πατρίδα μου. Τώρα που βρίσκομαι στην Ελλάδα, δεν ακούω για παράδειγμα ποτέ πυροβολισμούς και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Στη χώρα μου, οι πυροβολισμοί ακούγονταν κάθε ώρα και κάθε μέρα, σαν να ήταν τραγούδια. Συνεπώς, θα έλεγα πως η ζωή μου στην Ελλάδα είναι τελικά καλή. Αγαπώ την Ελλάδα και θέλω να μείνω εδώ, γιατί έχω αναπτύξει καλές σχέσεις με τους Έλληνες και τους συμπαθώ σαν λαό. Σίγουρα νιώθω καλύτερα εδώ από ότι σε άλλες χώρες στην Ευρώπη, και στη Λέσβο που βρίσκομαι, η κοινωνία έχει αγκαλιάσει εμένα και το έργο μου, καθώς πάντα όταν παρουσιάζω τη μουσική μου σχεδόν όλοι είναι εκεί να με παρακινούν και να μου δείχνουν πως δεν είμαι μόνος!

Όταν έλαβα για πρώτη φορά το email από την Ντίνα, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και είπα αμέσως το ναι! Για μένα, η πρωτοβουλία αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί φέρνει περισσότερη ελπίδα στους πρόσφυγες και επικοινωνεί στο ευρύτερο κοινό την κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά. Οπότε, είναι πολύ σημαντικό το ότι φέτος η Ελλάδα θα αφιερώσει μια εβδομάδα στους πρόσφυγες.

Από την πλευρά μου, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, θα βάλω τα δυνατά μου να στηρίξω αυτή την πρωτοβουλία με τη μουσική μου στη Λέσβο, όπου και μένω, δίνοντας ζωντάνια και κίνητρο στους συμμετέχοντες του φεστιβάλ από τη Δευτέρα έως και την Κυριακή.

Εύχομαι η ελληνική κοινωνία να στηρίξει αυτήν την εκδήλωση και στο μέλλον, γιατί η Ελλάδα είναι μία χώρα με μεγάλη σημασία για τους πρόσφυγες και πρέπει να αναλάβει δράση και να βοηθήσει στη διοργάνωση και το μέλλον της εκδήλωσης σε όλη την Ελλάδα.

Ναι, αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι πιο συμπεριληπτική από πριν, ειδικά στη Λέσβο, όπου η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη τα τελευταία 6 χρόνια. Πλέον όμως, οι περισσότεροι έχουν αρχίσει να αποδέχονται την πραγματικότητα και η καθημερινότητα των προσφύγων γίνεται λιγότερο δύσκολη.

Το πρώτο μου σχέδιο είναι φυσικά να αποκτήσω την ελευθερία μου! Έπειτα, θα ήθελα πολύ να κάνω την RAD Music International ένα μέρος που θα βοηθάει τους ανθρώπους να γνωρίσουν τους διαφορετικούς πολιτισμούς και να υποστηρίξουν τους πρόσφυγες, με σκοπό την ομαλή και εύκολη ένταξή τους στην Ελλάδα και την Ευρώπη.