40 χρόνια “The Thing”: Όταν η ταινία του Τζον Κάρπεντερ άλλαξε για πάντα τα δεδομένα στο horror

Στην απομακρυσμένη Ανταρκτική, μια ομάδα Αμερικανών ερευνητών δέχεται μία ανεπιθύμητη επίσκεψη στην βάση της από ένα ελικόπτερο που προσπαθεί να πυροβολήσει ένα χάσκι που τρέχει προς τα εκεί. Όταν παίρνουν το σκυλί μέσα στη βάση, αυτό επιτίθεται βάναυσα τόσο σε ανθρώπους όσο και σε σκύλους και γρήγορα ανακαλύπτουν ότι το θηρίο μπορεί να πάρει τη μορφή των θυμάτων του. Ο πολυμήχανος πιλότος του ελικοπτέρου και ο γιατρός της βάσης οδηγούν το πλήρωμα σε μια απελπισμένη, αιματηρή μάχη ενάντια στο μοχθηρό πλάσμα πριν τους ξεπαστρέψει όλους, έναν έναν. Έτσι οι Μακρίντι, Μπλέρ, Νάουλς, Κούπερ, Κλάρκ, Γκάρι, Πάλμερ και Τσάιλντς έπρεπε να επιβιώσουν μόνοι τους, και να βρουν ποιος δεν είναι αυτός που προσποιείται πως είναι.

Αυτή είναι η βασική ιδέα, η πλοκή αυτής της φανταστικής ταινίας, που όταν βγήκε στις μεγάλες οθόνες, δεν είχε ανταπόκριση. Ο ίδιος ο Τζον Κάρπεντερ πίστευε ότι ο λόγος ήταν πως την ίδια χρονιά είχε βγει το επίσης γνωστό σε όλους μας “Ε.Τ”. Όλα όμως άλλαξαν όταν το “The Thing” βγήκε σε DVD. Αγαπήθηκε αμέσως από τους «horror fans» και για πάντα θα θεωρείται αριστούργημα για τα απίστευτα πρακτικά του εφέ, και τις απίστευτες ερμηνείες που κάνουν ένα έργο με μόνο 8 ηθοποιούς, τόσο ενδιαφέρον, τόσο διαχρονικό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για το πώς και το γιατί αυτή η ταινία έγινε αυτή που είναι. Ας τους ανακαλύψουμε.

Ο Κάρπεντερ ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει αυθεντικές τοποθεσίες αντί για σκηνικά στο στούντιο. Η μεγάλη επιτυχία του με το “Halloween” και την “Ομίχλη” (1980) του έδωσαν την αξιοπιστία να αναλάβει την παραγωγή του «The Thing» με πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Ο κινηματογραφιστής εντόπισε μια περιοχή λίγο έξω από το Στιούαρτ, κατά μήκος της καναδικής ακτής, η οποία προσέφερε στο έργο τόσο εύκολη πρόσβαση όσο και γραφική αξία κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Στις 2 Δεκεμβρίου 1981, περίπου 100 Αμερικανοί και Καναδοί – μέλη του συνεργείου – μετακινήθηκαν στην περιοχή για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής , το λεωφορείο του συνεργείου γλίστρησε στο χιόνι προς την απροστάτευτη άκρη του δρόμου και παραλίγο να το στείλει κάτω από ένα ανάχωμα 150 μέτρων. Μερικοί από το συνεργείο έμεναν στη μικρή πόλη των ορυχείων κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ενώ άλλοι έμεναν σε οικιστικές φορτηγίδες στη διώρυγα του Πόρτλαντ. 43 χιλιόμετρα έκαναν με το αυτοκίνητο σε ένα μικρό, ελικοειδή δρόμο μέχρι την τοποθεσία των γυρισμάτων στην Αλάσκα, όπου χτίστηκαν τα εξωτερικά σκηνικά του φυλακίου, της βάσης των επιστημόνων, στην οποία αυτό το αριστούργημα θα γυριζόταν.

Τα σκηνικά είχαν κατασκευαστεί στην Αλάσκα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, στην κορυφή μιας βραχώδους περιοχής με θέα έναν παγετώνα, για να προετοιμαστούν ώστε να πέσει χιόνι και να τα καλύψει. Έξω, η θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή που οι φακοί της κάμερας πάγωναν και έσπαγαν.

Το συνεργείο έπρεπε να αφήσει τις κάμερες στις παγωμένες θερμοκρασίες, καθώς η διατήρησή τους μέσα στη ζέστη είχε ως αποτέλεσμα να θολώνουν οι φακοί που χρειάζονταν ώρες για να καθαριστούν. Τα γυρίσματα, που εξαρτώνταν σε μεγάλο βαθμό από τον καιρό, χρειάστηκαν τρεις εβδομάδες για να ολοκληρωθούν, με το πυκνό χιόνι να καθιστά αδύνατη την πραγματοποίηση των γυρισμάτων κάποιες ημέρες. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Τζόν Λόιντ επέβλεψε το σχεδιασμό και την κατασκευή όλων των σκηνικών, καθώς δεν υπήρχαν υπάρχουσες τοποθεσίες που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία. Ο Κάνντει πρότεινε ότι τα σκηνικά θα έπρεπε να έχουν οροφές και σωλήνες που να φαίνονται στην κάμερα για να κάνουν τους χώρους να φαίνονται πιο κλειστοφοβικοί. Ο Κιθ Ντέιβιντ (Τσάιλντς) έσπασε το χέρι του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα την ημέρα πριν από την έναρξη των γυρισμάτων. Ο Ντέιβιντ συμμετείχε στα γυρίσματα την επόμενη μέρα, αλλά όταν ο Κάρπεντερ και ο Φράνκο είδαν το πρησμένο του χέρι, τον έστειλαν στο νοσοκομείο, όπου το τρύπησαν με δύο καρφίτσες. Επέστρεψε φορώντας ένα χειρουργικό γάντι κάτω από ένα μαύρο γάντι που ήταν βαμμένο ώστε να μοιάζει με την επιδερμίδα του. Το αριστερό του χέρι δεν εμφανίζεται στο πρώτο μισό της ταινίας.

Ο Κάρπεντερ γύρισε τις σκηνές της Νορβηγικής βάσης μετά τις σκηνές του τέλους, χρησιμοποιώντας την κατεστραμμένη αμερικανική βάση ως υποκατάστατο της απανθρακωμένης νορβηγικής. Η καταστροφή της βάσης έγινε με εκρηκτικά. Απαιτούσε από τους βοηθούς της κάμερας να στέκονται μέσα στο σκηνικό με τα εκρηκτικά, τα οποία ενεργοποιούνταν εξ αποστάσεως. Στη συνέχεια, οι βοηθοί έπρεπε να τρέξουν σε ασφαλή απόσταση ενώ επτά κάμερες κατέγραφαν την καταστροφή της βάσης. Γυρισμένο όταν η έντονη χρήση ειδικών εφέ ήταν σπάνια, οι ηθοποιοί έπρεπε να προσαρμοστούν στο να τους περιγράφει ο Κάρπεντερ τι έβλεπαν οι χαρακτήρες τους, καθώς τα εφέ δεν θα προστίθεντο παρά μόνο μετά την παραγωγή. Υπήρχαν κάποιες μαριονέτες που χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργήσουν την εντύπωση του τι συνέβαινε στη σκηνή, αλλά σε άλλες περιπτώσεις, οι ηθοποιοί κοίταζαν έναν τοίχο ή ένα αντικείμενο σημειωμένο με ένα Χ.

Ο Κάρπεντερ στα γυρίσματα

Ο Ένιο Μορικόνε συνέθεσε τη μουσική της ταινίας, καθώς ο Κάρπεντερ ήθελε το «The Thing» να έχει μια ευρωπαϊκή μουσική προσέγγιση. Πέταξε στη Ρώμη για να μιλήσει με τον Μορικόνε και να τον πείσει να αναλάβει τη δουλειά. Μέχρι τη στιγμή που ο Μορικόνε πέταξε στο Λος Άντζελες για να ηχογραφήσει τη μουσική, είχε ήδη αναπτύξει μια κασέτα γεμάτη με μια σειρά από μουσική συνθεσάιζερ, επειδή δεν ήταν σίγουρος για το είδος της μουσικής που ήθελε ο Κάρπεντερ.

Έγραψε ολοκληρωμένες ξεχωριστές ορχηστρικές και συνθεσάιζερ μουσικές και μια μείξη αυτών των δύο, η οποία γνώριζε ότι ήταν η προτίμηση του Κάρπεντερ. Διάλεξε ένα κομμάτι, που έμοιαζε πολύ με τις δικές του παρτιτούρες, το οποίο έγινε το κύριο θέμα που χρησιμοποιήθηκε σε όλη την ταινία. Ο Μορικόνε έκανε αρκετές ακόμα προσπάθειες, φέρνοντας τη μουσική πιο κοντά στο μουσικό ύφος του Κάρπεντερ. Συνολικά, έγραψε μουσική περίπου μιας ώρας, η οποία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αχρησιμοποίητη, αλλά αργότερα κυκλοφόρησε ως μέρος του «soundtrack» της ταινίας. Εν τέλη, ο Κάρπεντερ και ο μακροχρόνιος συνεργάτης του Άλαν Χόουαρθ ανέπτυξαν ξεχωριστά κάποια κομμάτια σε στυλ «synth» που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία.

Ο Ρομπ Μπότιν με την μαριονέτα

Σχεδιάζοντας τις διάφορες μορφές του πλάσματος, ο Ρομπ Μπότιν εξήγησε ότι το πλάσμα είχε βρεθεί σε όλο τον γαλαξία. Αυτό του επέτρεπε να επικαλείται διαφορετικά χαρακτηριστικά ανάλογα με τις ανάγκες, όπως στομάχια που μεταμορφώνονται σε γιγάντια στόματα και πόδια αράχνης που ξεφυτρώνουν από τα κεφάλια.

Ο Μπότιν είπε ότι η πίεση που βίωσε τον έκανε να ονειρεύεται ότι δούλευε πάνω σε σχέδια, μερικά από τα οποία σημείωνε αφού ξυπνούσε. Μια ιδέα που εγκαταλείφθηκε περιελάμβανε μια σειρά από νεκρά μωρά τέρατα, η οποία θεωρήθηκε «πολύ αηδιαστική». Ο Μπότιν παραδέχτηκε ότι δεν είχε ιδέα πώς θα εφαρμόζονταν πρακτικά τα σχέδιά του, αλλά ο Κάρπεντερ δεν τα απέρριψε, αλλά αντίθετα είπε: «Αυτό που δεν ήθελα να καταλήξει σε αυτή την ταινία ήταν ένας τύπος με κοστούμι… Μεγάλωσα ως παιδί βλέποντας ταινίες επιστημονικής φαντασίας με τέρατα, και ήταν πάντα ένας τύπος με κοστούμι».

Σύμφωνα με τον Κάνντει, ο Μπότιν ήταν πολύ υπερπροστατευτικός σχετικά με τα σχέδιά του και ανησυχούσε μήπως η ταινία δείξει πάρα πολλά από αυτά. Κάποια στιγμή, ως προληπτική κίνηση ενάντια σε οποιαδήποτε λογοκρισία, πρότεινε να κάνει τις βίαιες μεταμορφώσεις του πλάσματος και τα εσωτερικά όργανα πιο φαντασμαγορικά, πιο ψεύτικα, χρησιμοποιώντας χρώματα. Η απόφαση πάρθηκε και το χρώμα του αίματος και των σπλάχνων μειώθηκε, αν και μεγάλο μέρος των γυρισμάτων είχε ολοκληρωθεί μέχρι τότε. Τα εφέ του πλάσματος χρησιμοποίησαν μια ποικιλία υλικών, όπως μαγιονέζα, καλαμπόκι σε κρέμα, τσιχλόφουσκα στον φούρνο μικροκυμάτων και μαρμελάδα.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο 21χρονος τότε Μπότιν νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για εξάντληση, διπλή πνευμονία και αιμορραγικό έλκος, που προκλήθηκε από τον μεγάλο φόρτο εργασίας του. Ο ίδιος ο Μπότιν εξήγησε ότι «έκανε υπερβολικά πολλά», επιλέγοντας να συμμετέχει άμεσα σε πολλές από τις περίπλοκες εργασίες. Η αφοσίωσή του στο έργο τον έκανε να περάσει πάνω από ένα χρόνο στο οικόπεδο της «Universal». Είπε ότι δεν πήρε ούτε μια μέρα άδεια κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου και κοιμόταν στα σκηνικά ή στα αποδυτήρια.

Για να αποφορτίσει το συνεργείο του, ζήτησε τη βοήθεια του δημιουργού ειδικών εφέ Σταν Γουίνστον για να ολοκληρώσει μερικά από τα σχέδια, κυρίως το Σκυλί – Πλάσμα. Με ανεπαρκή χρόνο για τη δημιουργία ενός εξελιγμένου μηχανικού πλάσματος, ο Γουίνστον επέλεξε να δημιουργήσει μια μαριονέτα χειρός. Έφτιαξε ένα εκμαγείο από το χέρι και το κεφάλι του μακιγιέρ Λανς Άντερσον, γύρω από το οποίο σμιλεύτηκε το Σκυλί – Πλάσμα σε πηλό με βάση το λάδι. Η τελική μαριονέτα από αφρολέξ – λατέξ, που φορούσε ο Άντερσον, διέθετε ασύρματα ελεγχόμενα μάτια και πόδια που ελέγχονταν από καλώδια και λειτουργούσε από κάτω από ένα υπερυψωμένο σκηνικό πάνω στο οποίο ήταν χτισμένο το κυνοκομείο.

Η γλίτσα από τη μαριονέτα διέρρεε πάνω στον Άντερσον κατά τη διάρκεια των δύο ημερών που χρειάστηκαν για να γυριστεί η σκηνή, και έπρεπε να φορέσει κράνος για να προστατευτεί από τα εκρηκτικά που προσομοίαζαν τους πυροβολισμούς. Ο Άντερσον τράβηξε τα πλοκάμια μέσα στο Σκυλί – Πλάσμα και χρησιμοποιήθηκε αντίστροφη κίνηση για να δημιουργηθεί το εφέ του να γλιστρούν από το σώμα του. Ο Γουίνστον αρνήθηκε να πληρωθεί για τη δουλειά του, επιμένοντας ότι ο Μπότιν άξιζε την αποκλειστική αναγνώριση – ο Γουίνστον έλαβε απλώς ένα «Ευχαριστώ» στους τίτλους αντί αυτού.

Η πιο διάσημη σκηνή του έργου είναι όταν ο Ντόκτορ Κούπερ προσπαθεί να επαναφέρει τον Νόρις με έναν απινιδωτή. Αποδεικνύεται τότε πως δεν είναι πλέον άνθρωπος, αλλά ένα με το πλάσμα, το στήθος του μεταμορφώνεται σε ένα μεγάλο στόμα που κόβει τα χέρια του Κούπερ. Ο Μπότιν ολοκλήρωσε αυτή τη σκηνή προσλαμβάνοντας έναν διπλά ακρωτηριασμένο και τοποθετώντας του προσθετικά χέρια γεμάτα με κέρινα οστά, λαστιχένιες φλέβες και ζελέ. Τα χέρια στη συνέχεια τοποθετήθηκαν στο πρακτικό «στόμα του στομάχου», όπου τα μηχανικά σαγόνια τα έσφιγγαν, οπότε ο ηθοποιός τραβήχτηκε μακριά, κόβοντας τα ψεύτικα χέρια.

Το εφέ της αποκόλλησης του κεφαλιού του Νόρις από το σώμα για να σωθεί χρειάστηκε πολλούς μήνες δοκιμών πριν ο Μπότιν μείνει αρκετά ικανοποιημένος για να το γυρίσει.

Η σκηνή περιλάμβανε ένα εφέ φωτιάς, αλλά το συνεργείο δεν γνώριζε ότι οι αναθυμιάσεις από τα χημικά από αφρώδες καουτσούκ στο εσωτερικό της κούκλας ήταν εύφλεκτες. Η φωτιά άναψε τις αναθυμιάσεις, δημιουργώντας μια μεγάλη μπάλα φωτιάς που καταπλάκωσε τη μαριονέτα. Η μαριονέτα υπέστη ελάχιστη ζημιά μετά την κατάσβεση της φωτιάς και το συνεργείο γύρισε με επιτυχία τη σκηνή.

Ο ειδικός σε «stop – motion» Ράνταλ Γουίλιαμ ανέπτυξε μια σειρά από σκηνές για το τέλος της ταινίας όπου ο Μακρίντι έρχεται αντιμέτωπος με το γιγαντιαίο Μπλέρ – Πλάσμα. Ο Κουκ δημιούργησε ένα μικροσκοπικό μοντέλο του σκηνικού και κινηματογράφησε ευρυγώνια πλάνα του τέρατος σε «stop – motion», αλλά ο Κάρπεντερ δεν πείστηκε από το εφέ και χρησιμοποίησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα από αυτό.

Η παραγωγή σκόπευε να χρησιμοποιήσει μια φυγόκεντρο κάμερα – ένα περιστρεφόμενο τύμπανο με μια σταθερή πλατφόρμα κάμερας – για τη σκηνή του Πάλμερ – Πλάσματος, επιτρέποντάς του να φαίνεται ότι τρέχει κατ’ ευθείαν στον τοίχο και στην οροφή. Και πάλι, το κόστος ήταν πολύ υψηλό και η ιδέα εγκαταλείφθηκε για έναν κασκαντέρ που έπεφτε στο κάδρο πάνω σε ένα πάτωμα που είχε φτιαχτεί για να μοιάζει με το ταβάνι του φυλακίου. Ο κασκαντέρ Άνθονι Σέσερε αντικατέστησε το Πάλμερ – Πλάσμα, αφού ο Μακρίντι του βάζει φωτιά και αυτό πέφτει μέσα στον τοίχο του φυλακίου.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις λεπτομέρειες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία μίας από τις πιο εμβληματικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Σήμερα, η επέτειος των 40 χρόνων από την πρεμιέρα της ταινίας, είναι η καλύτερη αφορμή για να ξαναδούμε το “The Thing” λαμβάνοντας υπόψη μας όλες αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες, υπό τις οποίες γυρίστηκε.