ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε παραστάσεις, σειρές και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όλα όσα μάς άρεσαν (+) Η επιστροφή ενός μπεκετικού ΖίμερμανH περσινή του εμφάνιση στην Πειραιώς 260 έγινε γρήγορα talk of the town – με τον γνωστό τρόπο που λειτουργούν οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Κι έτσι (παρότι έρχεται στα μέρη μας εδώ και μια δεκαετία) η φετινή επανεμφάνιση του Μάρτιν Ζίμερμαν ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Δικαίως, όπως αποδείχθηκε. Ο πολυτάλαντος Ελβετός με το «Danse Macabre» έστησε ένα θλιμμένο χορο-τσίρκο, αεικίνητο και θεότρελο, αστείο μα και βαθιά υπαρξιακό, με τέσσερις εκπλητικούς περφόρμερς (συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου) που δεν σταμάτησαν λεπτό να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους μα και με το εντυπωσιακό σκηνικό: Μια παράγκα στο γκρεμό ενός άθλιου σκουπιδότοπου. Μια μπεκετική ποίηση διέτρεχε το «Danse Macebre» που δεν το άφηνε να τοποθετηθεί ούτε στο χορό, ούτε στο τσιρκολάνικο θέαμα, αλλά κάπου ανάμεσα και σίγουρα με αγάπη προς το θέατρο.
Στέλλα Χαραμή
Στο κέντρο της Αθήνας, χωμένο μέσα στα στενά της γειτονιάς του Ψυρρή, βρίσκεται «Το Λοκάλι», ένα bohème πρωτότυπο στέκι, ιδανικό για να χαλαρώσεις κάθε στιγμή της ημέρας, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ. Αυτοσυστήνεται ως «ελληνική pub, cup, tap, tavern» που προσφέρει καφέ, ελληνικό brunch με αυγά, sandwich και pancakes, ενώ επίσης περιλαμβάνει ένα δημιουργικό μενού με ελληνικές-μεσογειακές συνταγές αλλά και δροσιστικά cocktail. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς μόλις μπαίνεις στο «Λοκάλι» είναι η σύγχρονη αρχιτεκτονική και η διακόσμηση -των «Cluster architects»- με πέτρα και ξύλο του ατμοσφαιρικά φωτισμένου εσωτερικού χώρου, ο οποίος τα πρωινά φωτίζεται με φυσικό φως από τα παράθυρα. Η ψηλοτάβανη σάλα με τους πέτρινους τοίχους, τα φυτά εσωτερικού χώρου, μία τοιχογραφία και οι ζωγραφιές εμπνευσμένες από την ελληνική παράδοση συμπληρώνουν την εναλλακτική αισθητική του χώρου. Στα δεξιά παρατηρείς το καμπυλωτό σε σχήμα bar και τα αναρχικά καυστικά σκίτσα -του καλλιτέχνη The Rabbit Knows, ο οποίος δημιούργησε και το πρωτότυπο logo και character design του «Λοκάλι». Προχωρώντας στον επάνω όροφο ανακαλύπτεις μία όμορφη ταράτσα που θυμίζει αστική αυλή με θέα όλη την Αθήνα. Οι μουριές, τα πλατάνια, τα πολύχρωμα λαμπάκια που στολίζουν περιμετρικά την ταράτσα, τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια και οι καρέκλες σε συνδυασμό με τη reggae μουσική που παίζει από πίσω δημιουργούν ένα καλοκαιρινό σκηνικό που σε ταξιδεύει νοητά σε κάποιο εξωτικό νησί. Τα διαρκώς ανανεωμένα cocktails, μία μεγάλη λίστα από κρασιά, μπύρες και ελληνικά αποστάγματα, όπως τζιν, βερμούτ, μαστίχα, τσίπουρο, ούζο και απόσταγμα από φραγκόσυκο -για τα οποία μάς ενημέρωσε το ευγενικό προσωπικό- σε συντροφεύουν με την παρέα σου στο όμορφο καλοκαιρινό σκηνικό. Εάν είστε λάτρεις των γλυκόξινων ποτών, τότε τα cocktails που δοκιμάσαμε, «Buena Vibra» με τριαντάφυλλο, λεμόνι, τσίλι, κάρδαμο, σοκολάτα και tequila και το «It’ s a Sin» με αγαύη, μοσχολέμονο, σύκο και tequila, θα σας καταπλήξουν. Παρόλο που επισκεφτήκαμε βράδυ, το «Λοκάλι» μάς έπεισε σίγουρα να πάμε ξανά για να δοκιμάσουμε το κυρίως μενού των μαμαδίστικων φαγητών -για τα οποία φημίζεται-, τα νόστιμα γλυκά και το brunch του. Θα βρείτε το «Λοκάλι» στη διεύθυνση Σαρρή 44, Ψυρρή. Γίνονται παραγγελίες μέσω efood και wolt.
Ναταλία Βουρλιωτάκη
Ακόμα και αν έχετε αργήσει σχεδόν δύο δεκαετίες να παρακολουθήσετε την περίφημη σειρά του J. J. Abrams, Lost, αξίζει να το κάνετε ακόμα και τώρα. Ίσως δεν την παρακολουθήσατε στο παρελθόν επειδή ήσασταν πολύ νέοι ή δεν σας ενδιέφερε το θέμα. Με βάση τα τρέιλερ και τη φήμη του, μπορεί να φαίνεται ότι το Lost είναι απλώς μια φανταστική σειρά επιβίωσης. Η αλήθεια όμως είναι πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Μιλά για τη μοίρα, την απώλεια, την αποδοχή, την αγάπη και τη συγχώρεση. Όπως πολλοί θα ξέρετε, η πλοκή ξεκινά απλά, με ένα αεροπλάνο να πέφτει σε ένα απόμερο νησάκι, με τους επιβάτες που επιβίωσαν να ψάχνουν διαφορετικούς τρόπους να εντοπιστούν, να επιβιώσουν και να καταλάβουν τι συμβαίνει σε αυτό το περίεργο νησί. Ξεκινώντας αυτή την σειρά είναι σίγουρο πως θα επενδύσετε στους χαρακτήρες, θα παρακολουθήσετε και τις έξι σεζόν και θα προβληματιστείτε για την ανθρώπινη κατάσταση, για το πόσο εύκολα ο άνθρωπος μπορεί να χάσει την ελπίδα, τις αρχές και τις αξίες του. Ταυτόχρονα, αυτό το νησί έχει κάποιες ικανότητες, και όλο και πιο αξιοπερίεργα πράγματα έρχονται στο φως. Θα έλεγα πως φέτος είναι η ώρα να του δώσετε μια ευκαιρία, και να δείτε εάν έχω δίκιο!
Νάνσυ Δεληγιώργη
Photo Credits: Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή που πέρασε πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη το καθιερωμένο Athens Music Week, ένα τριήμερο αφιερωμένο στη μουσική -και μόνο στη μουσική. Η ημέρα ξεκινούσε δυναμικά από το πρωί, με ενδιαφέρουσες ομιλίες, παρουσιάσεις και workshops, που αφορούν το “σήμερα” της μουσικής βιομηχανίας. Εγώ παρακολούθησα μερικές πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τον ρόλο των καλλιτεχνών σε περιόδους κρίσης, όπως η τωρινή (με την Δήμητρα Γαλάνη και τον Στάθη Δρογώση μεταξύ άλλων), ένα πάνελ για την εξέλιξη της ελληνικής ραπ, που περιλάμβανε δημοσιογράφους, αλλά και δύο από τους πιο διάσημους μουσικούς παραγωγούς στην ελληνική ραπ σκηνή αυτή τη στιγμή, αλλά και μία παρουσίαση για την απαραίτητη συμβολή των social media στη μουσική βιομηχανία με τον media specialist Γιάννη Παπαδημητρίου. Το highlight της βραδιάς βέβαια ήταν οι live συναυλίες, με αποκορύφωμα τη μεγάλη συναυλία με τους εκρηκτικούς Θραξ Πανκc, την αγαπημένη μας Μαρία Παπαγεωργίου, το ρουμανικό συγκρότημα Zimbru και τον ανερχόμενο Z.E.N – το τέλειο κλείσιμο για ένα πολύ ενδιαφέρον τριήμερο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Photo Credits: Lorenzo Montanelli Gallery
Όταν άκουσα ότι η σπουδαιότερη εν ζωή σταρ του Rock and Roll επρόκειτο να έρθει στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αμέσως ήταν ότι η συγκεκριμένη συναυλία αποτελεί ένα σημαντικό καλοκαιρινό μουσικό γεγονός το οποίο δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να χάσω. Μπορεί η Πάτι Σμιθ να έχει έρθει ξανά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, δεν είχα καταφέρει να την απολαύσω ποτέ live. Αυτό άλλαξε χθες, όταν και βρέθηκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο για να παρακολουθήσω ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά highlights του φετινού καλοκαιριού. Η χθεσινή συναυλία της εμβληματικής τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και ποιήτριας τα είχε όλα. Αξέχαστες επιτυχίες όπως το «Dancing Barefoot» ή το «People Have the Power», μια εκπληκτική και γεμάτη ενέργεια και τσαγανό Πάτι Σμιθ πάνω στη σκηνή να τραγουδά, να παίζει μουσική, να μοιράζεται ιστορίες -ανάμεσα σε αυτές μια για την επίδραση που είχε η αλησμόνητη Μαρία Κάλλας πάνω της- να αστειεύεται με το κοινό, να απαγγέλει ποίηση. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς όταν, με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από τον θάνατο του σπουδαίου ποιητή της γενιάς μπιτ και φίλου της Άλλεν Γκίνσμπεργκ, η Σμιθ απήγγειλε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο το ποίημα του «Footnote to Howl». Ενώ δεν δίστασε να δηλώσει τη δυσαρέσκεια της επί σκηνής για την πρόσφατη αποτρόπαια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να καταργήσει το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Από την βραδιά στο Ηρώδειο δεν έλειπε ούτε και η βροχή, αν και ελάχιστη και προς το τέλος, ωστόσο, δεν πτόησε σε καμία περίπτωση την εμβληματική Αμερικανίδα η οποία έκλεισε τη συναυλία υπενθυμίζοντας μας ότι «Εμείς Έχουμε τη Δύναμη!». Και μετά από μια τόσο υπέροχη βραδιά δεν θα μπορούσαμε παρά μόνο να την πιστέψουμε.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Το γεμάτο με 10.000 άτομα στάδιο του Tae Kwon Do, λίγο πριν ξεκινήσουν τα βραβεία Mad VMA. Photo Credits: Ειρήνη Μωραΐτη
Δεν κατάφερα να δω τον θίασο των La Re Sentida πέρυσι, όταν παρουσίαζαν μια παράσταση-ντοκουμέντο για την βία που βιώνουν οι νεαρές γυναίκες στη Χιλή. Αλλά η μέθοδος της χιλιανής ομάδας εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και η επάνοδος της στα φεστιβαλικά μας λημέρια έμοιαζε αναπόφευκτη. Παρότι, το θέμα δεν απείχε πολύ από το περσινό – πιάνεται ξανά από την διαλεκτική της βίας, αυτή τη φορά με αφορμή την αιματηρή αστική εξέγερση της Χιλής το 2018 – η παράσταση «Όαση ατιμωρησίας» δεν κατάφερε να επικοινωνήσει τις ιδέες της. Αισθητικά παράξενη, με διαρκή και σε στιγμές πρωτότυπη σωματικότητα, έπασχε δραματουργικά, ξεχείλωνε τα επεισόδια, δημιουργώντας μια στριφνή και μακρόσυρτη αφήγηση. Από τις φορές που το φεστιβαλικό προφίλ μιας παράστασης δοκίμασε τις αντοχές μας.
Στέλλα Χαραμή
Το λογοτεχνικό φαινόμενο «Ματωμένος Γάμος» γράφτηκε το 1932 από τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος εμπνεύστηκε την ιστορία από ένα άρθρο που διάβασε στην εφημερίδα σχετικά με ένα έγκλημα στην ανδαλουσιανή πόλη Nijar. Δεν είχα παρακολουθήσει κανένα ανέβασμα του εμβληματικού αυτού και κλασικού έργου, όμως μπορώ να αντιληφθώ τη δυσκολία του να προσπαθήσεις δώσεις μια πιο “φρέσκια” πνοή και να κοιτάξεις το έργο με μια πιο σύγχρονη και διαφορετική ματιά, θέλοντας να αποφύγεις το τετριμμένο. Κι αυτή ίσως είναι καμιά φορά η παγίδα…Ένα έργο που βρίθει από λυρισμό, συμβολισμούς, έναν ρεαλισμό (με ηθογραφικά και λαογραφικά στοιχεία, κοινωνικές και πολιτικές αναφορές) που «συνομιλεί» την ίδια στιγμή με έναν εμφανή σουρεαλισμό εξαιτίας του έντονου μεταφυσικού στοιχείου, σχεδόν σε καθοδηγεί να ακολουθήσεις για την ανάγνωσή του έναν και μόνο δρόμο. Και ο ποιητικός λόγος του Λόρκα δύσκολα μπορεί να καταστεί «εύπεπτος» για ένα μαζικό κοινό. Προσωπικά αυτό που με παρακίνησε να πάω να παρακολουθήσω την παράσταση ήταν το γεγονός πως ο αγαπημένος μου Αλκίνοος Ιωαννίδης «ντύνει» μουσικά την παράσταση, έχοντας αναλάβει τη σύνθεση, την ενορχήστρωση καθώς και τη μουσική διδασκαλία (μαζί με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο) της πρωτότυπης μουσικής και των τραγουδιών, που ερμηνεύονται επί σκηνής από τους ηθοποιούς. Αν και βρήκα υπέροχο το γεγονός της «ζωντανής» μουσικής – αφού πολλές φορές η μουσική για εμένα έχει «σώσει» παραστάσεις – ένιωσα πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η συμβολή της μάλλον έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που η τραγική ατμόσφαιρα του έργου επιτάσσει. Και σε αυτή την ατμόσφαιρα, την τραγική, την κατανυκτική δεν κατάφερα δυστυχώς να μπω. Ακόμη και στη σκηνή που το Φεγγάρι συνομιλεί με τη Ζητιάνα – που και οι δυο μαζί προοικονομούν τον θάνατο των δύο πρωταγωνιστών – ένιωσα μια αμηχανία. Παρ’ όλα αυτά επειδή βρέθηκα στην πρεμιέρα της παράστασης, δεν θέλω να είμαι αυστηρή, καθώς πολλές φορές οι πρεμιέρες αποτελούν αμήχανη συνθήκη ακόμη και για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Η παράσταση θα «ταξιδέψει» ανά την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι, οπότε θα έλεγα να της δώσετε μια ευκαιρία.
Ευδοκία Βαζούκη
