Πήγαμε στο Ejekt για τους Muse και φύγαμε με μία εμπειρία ζωής

Μέσα στις πολλές αλλαγές και δυσκολίες που έφερε η κατάσταση των προηγούμενων χρόνων, λόγω της πανδημίας, ήταν και αναβολή όλων των μουσικών φεστιβάλ. Ένα από αυτά ήταν και το EJEKT – με το line-up εκείνης της χρονιάς να έχει headliners τους Red Hot Chilli Peppers.

Παρ’ όλο που κάποια φεστιβάλ προσπάθησαν δειλά-δειλά να επανέλθουν πέρσι, το EJEKT δεν τα κατάφερε. Αυτό άλλαξε όμως φέτος, με το αγαπημένο φεστιβάλ να κάνει τη δυναμική επιστροφή του, αυτή τη φορά με τους Muse -πράγμα καθόλου δυσάρεστο, αφού πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα στον πλανήτη.

Εμείς βρεθήκαμε στο EJEKT Festival και απολαύσαμε από κοντά την Danai Nielsen, τον Yunglub, τους Nothing But Thieves και φυσικά τους Muse -και αυτές είναι οι εντυπώσεις μας.

Το φεστιβάλ ξεκίνησε αρκετά νωρίς, με την Danai Nielsen να ανεβαίνει στη σκηνή, για να ανοίξει την πολυαναμενόμενη βραδιά. Αν και δεν ήμουν πλήρως εξοικειωμένη με τη μουσική της, η Δανάη έθεσε τέλεια τον τόνο για να μπορέσεις να μπεις στο mood. Συνειδητοποιούσες πλέον πως ήρθε η ώρα, η συναυλία που περίμενες τόσο καιρό ήταν γεγονός. Όσο ερμήνευε τα κομμάτια της, άνοιξε την σκηνή και κατάφερε να βάλει τον κόσμο να χορεύει και να απολαμβάνει τα τραγούδια της.

Φωτογραφία: Νάνσυ Δεληγιώργη

Επόμενοι ήταν οι Nothing But Thieves, αγαπημένο συγκρότημα της παρέας μου -που ναι, είχαν δίκιο, έπρεπε να είχα ακούσει τη μουσική τους πιο νωρίς! Ανέβηκαν στην σκηνή και αμέσως κοκκάλωσα. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Conor Mason, με την υπέροχη χροιά της φωνής του, σε έκανε να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την σκηνή. Παρόλο που υπήρξαν αρκετά προβλήματα ήχου, δεν χάλασε την εμπειρία καθόλου, καθώς όλα τα μέλη του συγκροτήματος ήταν πάρα πολύ ευγενικά, και μιλούσαν στο κοινό λέγοντάς τις εμπειρίες τους από την Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί, πως ο Conor είπε στον κοινό πως τα λίγα ελληνικά που ξέρει τα έμαθε από το My Big Fat Greek Wedding. Ποιoς το περίμενε ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε μόλις το 2012, θα μπορούσε τόσο γρήγορα να βρει τον ήχο του και να μπορεί να είναι τόσο ξεχωριστό, που να σε κάνει αμέσως fan του, με μία μόλις συναυλία;

Φωτογραφία: Νάνσυ Δεληγιώργη

Νομίζω πως ό,τι και να πω για τον Yungblud αλήθεια θα είναι λίγο. Πριν την συναυλία δεν ήξερα πολλά γι’ αυτόν. Ήμουν όμως σίγουρη πως η σκηνική του παρουσία δεν θα με απογοητεύσει. Ανέβηκε στην σκηνή και ήταν ένα με τον κόσμο. Ένιωθες πως τραγουδάς μαζί του πάνω στην σκηνή. Δεν είχε κανένα όριο και ήθελε να γίνει και ο ίδιος ένα με το κοινό.

Κατέβαινε από την σκηνή, χωνόταν στο πλήθος, ανέβασε άτομα στην σκηνή μαζί του να τραγουδήσουν και μίλαγε μαζί μας σε όλη την διάρκεια της συναυλίας. Έβαλε το κοινό να του υποσχεθεί πως όταν θα του πει να πηδήξει στον αέρα θα το κάνει, κανοντάς υπόσχεση με το μικρό του δαχτυλάκι και βάζοντας και το κοινό να σηκώσει το μικρό του δαχτυλάκι ψηλά. Μας έμαθε μάλιστα ένα από τα τραγούδια του, λέγοντας πως σίγουρα πολλοί δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι -και ίσως να μην είχε άδικο. Σίγουρα φεύγοντας από το σετ τους, όμως, όλοι πλέον ήξεραν ποιος είναι, και δύσκολα θα ξεχάσουν.

Φωτογραφία: Νάνσυ Δεληγιώργη

Οι Muse ήρθαν φέτος στην Αθήνα μετά από τόσα χρόνια με σκοπό να αφήσουν ιστορία και ακριβώς αυτό έκαναν. Από την στιγμή που ανέβηκαν στην σκηνή μέχρι που τελείωσαν, οι εκπλήξεις έρχονταν η μία μετά την άλλη. Ξεκινούν το πρόγραμμά τους, ανεβαίνοντας στην σκηνή φορόντας την μάσκα από το καινούργιο τους album – Won’t Stand Down. Και ξαφνικά άναψε μια φωτιά πάνω στην σκηνή, που δημιουργούσε το logo του νέου τους album. Και αυτή η μάσκα έγινε απλά μεγαλύτερη όταν αργότερα στην σκηνή εμφανίστηκε ένα τεράστιο άγαλμα που φορούσε την μάσκα, κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά, έχοντας Led φώτα σε μία τεράστια παλάμι, που εναλλάσονταν με τον ήχο.

Το κοινό, μαζί με εμένα, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί, χόρευε και χοροπηδούσε σε κάθε τραγούδι, τραγουδούσε μαζί τους, και πολλές φορές ο τραγουδιστής Matt Bellamy άφηνε το κοινό να τραγουδήσει μόνο του. Ο ήχος τους, που έβγαινε από τις φωνές τους αλλά και από τις εξελιγμένες κιθάρες τους, που είχαν πάνω touch pad, και παρήγαγαν έναν υπέροχο ηλεκτρονικό ήχο ένιωθες πως είναι από κάποια άλλη διάσταση, από ένα μακρινό σύμπαν. Η εμπειρία αυτή ήταν εκτός αυτού του κόσμου, και το να μπορείς να τραγουδησεις μαζί με τους Muse το Uprising μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Φωτογραφία: Νάνσυ Δεληγιώργη

Ήταν μία εμπειρία που δεν θα ξεχαστεί από κανέναν, με ένα ξεχωριστό Line Up, που το καθένα με τα δικά του προτερήματα έκανε το κοινό να συμμετέχει ενεργά, να χορεύει και να μην μπορεί να κάτσει στάσιμο. Τραγούδι και φωνές, όλα έκαναν αυτή την συναυλία μία και μοναδική!