Hot or Not #19: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε παραστάσεις, ταινίες και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πόσο καιρό είχα να συγκινηθώ τόσο πολύ και τόσο πηγαία μέσα στην αφοπλιστική αμεσότητα του θεάτρου – που όσο κι αν φαίνεται περίεργο κάνει την συγκίνηση πιο σπάνια. Η Καρολίν Γκυγελά Ενγκυγέν, η Γαλλο-βιετναμέζα δημιουργός που γνωρίσαμε πριν την πανδημία  (και πάλι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών) με την «Σαϊγκόν», επέστρεψε με την «Αδελφοσύνη», ένα φουτουριστικό σενάριο για την εξαφάνιση του μισού πληθυσμού του πλανήτη. Και την πληγωμένη γη που αφήνει αυτό πίσω του: Χιλιάδες πενθούντες – όλων των φυλών και ηλικιών – για τους αγνοούμενους τους που δεν ξέρουν πότε και αν θα ξαναδούν.

Η προβληματική της Ενγκυγέν περιστρέφεται και πάλι γύρω από την απώλεια – που εδώ πυροδοτεί (για άγνωστο λόγο) το φυσικό φαινόμενο μιας ‘Εκλειψης. Έχει άφθονες αναγωγές η παράσταση της για το πως ο μηχανισμός της ανθρώπινης ψυχής, το συναίσθημα γίνεται υλικό προσωπικής και συλλογικής μνήμης και είναι αυτό που τελικά κάνει τον κόσμο να κινείται. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί δόθηκαν σε αυτό εγχείρημα με αληθινή ψυχή, έγιναν εργαλεία μιας φθαρτής ποίησης, υμνώντας το μέγιστο αγαθό που μας κάνει ανθρώπους: Την αγάπη και την αδερφοσύνη. Μακάρι, να έβλεπε περισσότερος κόσμος την παράσταση από τους 1000-1200 θεατές της Πειραιώς. Γιατί είναι πολλοί εκεί έξω που διψούν (κι ας μην το ξέρουν) για ερεθίσματα τα οποία θα τους φέρουν πιο κοντά στην πονεμένη καρδιά τους. Πιθανώς, η καλύτερη φετινή μετάκληση του Φεστιβάλ Αθηνών – μέχρι τώρα.
Στέλλα Χαραμή

Το καλοκαίρι του 2020, όταν η πανδημία είχε σαρώσει σχεδόν όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, ήμουν ανάμεσα στους- λίγους- τυχερούς που βρέθηκαν στην Επίδαυρο στη συναυλία του Λεωνίδα Καβάκου, αφιερωμένης στα 65 χρόνια ιστορίας του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Ήταν τότε που ο κορυφαίος βιολονίστας στάθηκε μόνος του στην ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου, με μόνη «υποστήριξη» τους υποβλητικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ, ερμηνεύοντας έργα του Μπαχ. Με την έντονη ανάμνηση αυτής της μυσταγωγικής εμπειρίας, βρέθηκα την Τετάρτη 6 Ιουλίου στο Ηρώδειο, σε μια ακόμα συνάντηση του Λεωνίδα Καβάκου με τα κοντσέρτα του Γερμανού συνθέτη. Αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος στη σκηνή, αλλά πλαισιωμένος από έξι εξαιρετικούς δεξιοτέχνες μουσικούς (δύο βιολιά, μία βιόλα, ένα τσέλο, ένα κοντραμπάσο, ένα τσέμπαλο). Και αν η αξέχαστη βραδιά της Επιδαύρου έμοιαζε με μια «συλλογική προσευχή» στον ιερό χώρο, συναισθηματικά φορτισμένη για πολλούς λόγους, η συναυλία του Ηρωδείου ήταν μια γιορτή της μουσικής, μια ακόμα υπενθύμιση για τη λυτρωτική δύναμη της υψηλής Τέχνης. *Ανεξήγητο για μένα γιατί αυτή η συναυλία δεν ήταν sold out.
Μάρη Τιγκαράκη

Ναι, θα το παραδεχτώ. Τα μιούζικαλ είναι η ένοχή μου απόλαυση. Αλλά και γιατί «ένοχη»; Επειδή είναι πιο χαρούμενα αυτό δεν τα κάνει ταυτόχρονα λιγότερο «ποιοτικά» από τα άλλα είδη. Και γιατί άλλωστε να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας εν δυνάμει θεατές για κάθε είδος; Έχω αποφασίσει να δίνω ευκαιρία σε κάθετι που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον – είτε χαρακτηρίζεται (ακόμη από κάποιους) «ελαφρύ» είτε «βαριά κουλτούρα» – και θα σταματήσω να βάζω τον εαυτό μου σε καλούπια και να φοράω στα θεάματα «ταμπέλες». Και το ξεκαθάρισμα σταματάει εδώ για να συνεχίσω λέγοντας πως βρέθηκα στο Ct Garden, στον ανοιχτό, καλοκαιρινό χώρο του Christmas Theater στο Γαλάτσι, για να παρακολουθήσω το «Mamma Mia!», το διάσημο και πολυβραβευμένο μιούζικαλ με τα εμβληματικά τραγούδια των ABBA, που παρουσιάζεται με ανανεωμένη διανομή κι έναν θίασο 30 ηθοποιών, χορευτών και μουσικών. Δεν είχε τύχει να δω κάποιο άλλο θεατρικό ανέβασμα, παρά μόνο την ταινία – και ποιος δεν την έχει δει; – που γυρίστηκε στη Σκόπελο με την υπερταλαντούχα Μέριλ Στριπ στον ρόλο της Donna. Η γνωστή σε όλους μας ιστορία εκτυλίσσεται σε ελληνικό νησί, οπότε χρώματα όπως το λευκό, το μπλε και το έντονο ροζ χρώμα από τις βουκαμβίλιες κυριαρχούσαν στο σκηνικό του Ct Garden, ενώ εμείς καθόμασταν σε τραπεζάκια και μπορούσαμε να απολαύσουμε κάτι δροσερό παρακολουθώντας. Η παράσταση ήταν προσεγμένη, το κείμενο φερμένο πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, η απόδοση στα ελληνικά των στίχων των εμβληματικών τραγουδιών των ABBA από τη Θέμιδα Μαρσέλλου άρτια και γενικώς η αίσθηση του διασκεδαστικού στοιχείου ενός feel good μιούζικαλ ήταν διάχυτη. Φυσικά στο τέλος κανείς δεν κατάφερε να παραμείνει στη θέση του, αφού όλοι σηκώθηκαν πάνω και ξεκίνησαν να χορεύουν στους ρυθμούς των hits των ABBA, σαν να βρίσκονταν σε ένα ανέμελο πάρτι σε κάποιο νησί. Η Donna της Νάντιας Κοντογιώργη ήταν απλά εξαιρετική και δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο γνωρίζοντας το εύρος της φωνής της.
Ευδοκία Βαζούκη

Το 28 Days Later χαρακτηρίζεται από ένα αρκετά ενδιαφέρον σενάριο και παραδόξως, υπέροχο cast. Η ιστορία είναι αρκετά απλή. Ένας ιός που κάνει τους ανθρώπους αρχικά υπερβολικά βίαιους, ύστερα να χάνουν το μυαλό τους και τελικά να φέρονται σαν zombie ξεσπά στην καρδιά του Λονδίνου. Και η ιστορία του πρωταγωνιστή μας ξεκινά, όπως λέει και ο τίτλος του, 28 ημέρες μετά το πρώτο κρούσμα. Ο φανταστικός Cilian Murphy, που πλέον όλοι γνωρίζουν από το Peaky Blinders και το Dark Knight, ξυπνά στο νοσοκομείο 28 ημέρες μετά, και δεν βρίσκει ούτε ψυχή. Βγαίνοντας έξω, βρίσκει ολόκληρο το Λονδίνο εγκαταλελειμμένο, με τα πιο υπέροχα πλάνα ενός άδειου Λονδίνου χωρίς κόσμο και φασαρία, που από μόνο του σε κάνει να αισθάνεσαι αρκετά άβολα. Η περιπλάνηση του τον οδηγεί σε μία εκκλησία, όπου έχει την πρώτη του επαφή με έναν μολυσμένο και σώζεται τελευταία στιγμή από έναν άντρα και μία γυναίκα που του εξηγούν τι έχει συμβεί. Η δράση είναι αρκετά καλή, όπως και το design της κίνησης και του προσώπου των zombie. Με τον ένα και μοναδικό Doctor Who, τον Christopher Eccleston, να παίζει επίσης στην ταινία, είναι ιδανική για ένα χαλαρό βραδάκι σπίτι. Θα σας τρομάξει, αλλά σίγουρα θα σας βάλει να σκεφτείτε την έννοια της ζωής.
Νάνσυ Δεληγιώργη

Ο Εισβολέας στη σκηνή του Faliro Summer Theater

Πριν από την πανδημία, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρξε καλοκαίρι που δεν θα πήγαινα σε κάθε συναυλία που μου τραβούσε την προσοχή. Οι μεγάλες, ανοιχτές συναυλίες του καλοκαιριού είναι και θα είναι οι αγαπημένες μου. Η πανδημία όμως μου άλλαξε λίγο τα σχέδια. Από τη μία τα αυξημένα κρούσματα, από την άλλη οι φοβίες μου, έφτασε Ιούλιος και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάει σε καμία συναυλία! Όταν λοιπόν άκουσα ότι ο Εισβολέας και οι Χατζηφραγκέτα θα ξεκινούσαν καλοκαιρινή περιοδεία, έκανα στην άκρη το άγχος μου και έκλεισα αμέσως εισιτήρια -μιας και είχα ήδη χάσει τη συναυλία τους στην Τεχνόπολη που βγήκε αμέσως sold out. Την Πέμπτη λοιπόν βρέθηκα στο Faliro Summer Theater και μέχρι το τέλος της βραδιάς μπορούσα με σιγουριά να πω ότι δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Στο πρώτο κομμάτι της συναυλίας ανέβηκαν στη σκηνή οι Χατζηφραγκέτα, με μερικά guest από τον Εισβολέα σε ρόλο hypeman. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι Χατζηφραγκέτα είπαν όλες τις επιτυχίες τους, από τις πρώτες μέχρι και τις πιο πρόσφατες, με το κοινό να τρελαίνεται από την πρώτη μελωδία. Σειρά είχε ο Εισβολέας που επέλεξε για αρχή μερικά από τα πιο δυναμικά ραπ κομμάτια του, που ταίριαξαν πολύ με το κοινωνικοπολιτικό κλίμα που επικρατεί τελευταία. Ο Είσβο έχει αυτή την καταπληκτικά ικανότητα να συμπαρασύρει κάθε ένα άτομο από το κοινό, είτε ραπάρει κάποιο κομμάτι με κοινωνικό στίχο, είτε ένα από τα πολυαγαπημένη ρεμπέτικά του, είτε κάποιο από τα πιο fun ραπ κομμάτια του. Περιττό να πω ότι όλο το κοινό με μία φωνή τραγούδησε στίχο-στίχο την  “Μπανιστιρτζού” και σε αυτό το σημείο θέλω πόσο καταπληκτική ήταν η Ανδριάνα Αχιτζάνοβα στο τραγούδι. Τέλος προσωπικό highlight της βραδιάς ήταν όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Μάριος Νταβέλης από τους Fundracar για τα “Αμερικάνικα” και τη “Στροφή στο Λαϊκό” -ήταν υπέροχος όπως πάντα. Η ώρα είχε πάει 00:30 και κάνεις δεν ήθελε να φύγει -ούτε οι ίδιοι οι μουσικοί- και ποιος μπορεί να μας αδικήσει; Μέχρι το τελευταίο λεπτό, η διάθεση ήταν στα ύψη και αυτή ήταν σίγουρα η καλύτερη συναυλία για να ξεκινήσει για εμένα η καλοκαιρινή συναυλιακή σεζόν.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Photo Credits: Netflix

Μπορεί η χθεσινή βροχή να χάλασε τα σχέδια που είχαμε κάνει με την παρέα μου, το Netflix όμως ήταν εκεί για να επανορθώσει, όπως πάντα. Απορρίπτοντας από νωρίς την πιθανότητα να σταματήσει η βροχή και να μπορέσουμε να πάμε για εκείνα τα πολυπόθητα κοκτέιλ που περιμέναμε να απολαύσουμε από τα μέσα κιόλας της εβδομάδας, είπαμε τελικά να μαζευτούμε σε ένα σπίτι, να παραγγείλουμε και να δούμε μία ταινία. Μετά από αρκετά λεπτά, μιας και σχεδόν ποτέ δεν μπορούμε να επιλέξουμε γρήγορα τι ταινία θα δούμε, το μάτι μας έπεσε στον «Άντρα από το Τορόντο», μία σχετικά νέα ταινία του Netflix, στην οποία και είπαμε να δώσουμε μια ευκαιρία. Το τιμόνι της κρατούν ο Κέβιν Χαρτ και ο Γούντι Χάρελσον, οι οποίοι ήταν απολαυστικότατοι στους ρόλους τους, προσπαθώντας στην ουσία να βγουν ζωντανοί από μία δύσκολη, και πολύ παράνομη, αποστολή, στην οποία ο χαρακτήρας του Χαρτ μπλέχτηκε εντελώς κατά λάθος και ο Χάρελσον, ο άνδρας δηλαδή από το Τορόντο, θα κάνει τα πάντα για να ολοκληρωθεί σωστά, με τον δικό του όμως τρόπο. Ο «Άντρας από το Τορόντο» είναι από αυτές τις κωμωδίες δράσης που θα γελάσεις και θα χαλαρώσεις ταυτόχρονα, χωρίς να χρειαστεί να συγκεντρωθείς ιδιαίτερα στην ταινία, από τις ιδανικές δηλαδή ταινίες για μία χαλαρή βραδιά στο σπίτι. Πέρα από το στοιχείο της κωμωδίας όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη δράση, η οποία είναι αρκετή και οι σκηνές μάχης είναι δυναμικές, αλλά όχι τόσο splatter που θα ενοχλήσουν κάποιον ο οποίος δεν αντέχει το αίμα. Συνεπώς, σίγουρα θα σας πρότεινα για το επόμενο movie night σας να παραγγείλετε κάτι νόστιμο, να καθίσετε αναπαυτικά στον καναπέ σας και να επιλέξετε να δείτε τον «Άντρα από το Τορόντο»!
Μωραΐτη Ειρήνη

Δημήτρης Γκοτσόπουλος και Μαρία Κίτσου στην αφίσα της παράστασης

Στις αρχές της εβδομάδας έγινε γνωστό ότι αναβλήθηκε η περιοδεία της “Ηλέκτρας” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα, συνεχίζοντας ωστόσο τις παραστάσεις από τις 10 Ιουλίου στον Βόλο. Ο λόγος; Ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η Μαρία Κίτσου. Αυτή σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιες παραστάσεις αναβάλλονται λόγω ασθένειας του πρωταγωνιστή, είναι όμως από τις λίγες φορές που ένα τέτοιο θέμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε lifestyle εκπομπές -και εν μέρει γι’ αυτό ευθύνεται η δημοφιλία που γνώρισε η Μαρία Κίτσου μέσα από τις “Μέλισσες”. Πώς λοιπόν κάλυψαν το γεγονός οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές (και -για να είμαι δίκαιη- αρκετά ειδησεογραφικά site); Όχι απλά μεταφέροντας την πληροφορία για την ενημέρωση του κοινού, αλλά δίνοντας έμφαση στην ασθένεια της Μαρίας Κίτσου, η οποία πολλές φορές έχει ζητήσει να γίνει σεβαστή η επιθυμία της να κρατά τα προσωπικά της ζητήματα ιδιωτικά, παρά τη δημοφιλία της. Διάφορες πληροφορίες για την “σοβαρότητα” της κατάστασης της έγιναν γνωστές -πληροφορίες που δεν έχει δώσει η ίδια στην δημοσιότητα. Μάλλον λοιπόν η Μαρία Κίτσου δικαιώθηκε για τα σχόλια που είχε κάνει, όταν είχε ερωτηθεί γιατί δεν προτιμά τις τηλεοπτικές εκπομπές… Εν πάση περιπτώσει μέχρι να μάθουμε περισσότερα από την ίδια (αν φυσικά ποτέ θελήσει να μιλήσει γι’ αυτό), εμείς προτιμούμε να μιλάμε για την εκπληκτική ερμηνεία της στο τελευταίο επεισόδιο των “Άγριων Μελισσών”. Για ακόμη μια φορά μάς συγκίνησε και μας θύμισε ότι είναι μία σπουδαία ηθοποιός που μπορεί να φέρει λίγη από τη μαγεία του θεάτρου και στην τηλεόραση. Και αυτό έχει μόνο σημασία.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου