ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ο Νίκος Ορφανός μετράει λίγο παραπάνω από έναν χρόνο στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης, σε μια εξαιρετικά ασταθή περίοδο: μια πανδημία που ανέδειξε χρόνιες παθογένειες σε κοινωνικό επίπεδο και μια οικονομική κρίση που προκύπτει από τον συνδυασμό πανδημίας και πολέμου. Παρά τα όσα προβλήματα, που δεν άφησαν κανέναν κλάδο ανεπηρέαστο και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να μετράει ήδη κάποια κεκτημένα για το θέατρο της Περιφέρειας. Στη βάση αυτή ξεκίνησε η συζήτησή μας για τον θεσμό των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ στη χώρα μας, τι ανάγκες υπάρχουν και τι είναι επείγον να αλλάξει άμεσα, ενώ ο ίδιος απέδειξε για ακόμη μια φορά πως δεν «μασά» τα λόγια του.
Αυτή την περίοδο βρίσκεται εν μέσω καλοκαιρινού θεατρικού ταξιδιού με την παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», το εμβληματικό και τελευταίο έργο του Μολιέρου. Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης, στην πρώτη του έξοδο μετά από 8 περίπου χρόνια, θα σταματήσει συνολικά σε 35 ανοιχτά θέατρα της χώρας, με σκοπό να συστήσει στο ευρύ κοινό το διαχρονικό έργο του δημοφιλούς δημιουργού.
Από τις πιο διάσημες κωμωδίες του παγκόσμιου θεάτρου, «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1673 με τον ίδιο τον συγγραφέα στο ρόλο του πρωταγωνιστή, παρουσιάζεται τώρα σε μια πρωτότυπη διασκευή, σκηνοθεσία και μουσική του Κώστα Γάκη, με ζωντανή μουσική και έναν δεκαμελή θίασο. Και δεν αποτελεί μια καθόλου τυχαία επιλογή, αφού στις 14 Ιανουαρίου της φετινής χρονιάς συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου. Έτσι, από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι προκλήσεις που συνόδευσαν το ανέβασμα της παράστασης, η προσωπική του σύνδεση με τον Μολιέρο αλλά και γενικά ένας απολογισμός για την πορεία του στο θέατρο, υπηρετώντας κάθε φορά έναν διαφορετικό ρόλο.
Ο Νίκος Ορφανός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, που πραγματοποιεί καλοκαιρινή περιοδεία.
Καταφέραμε πολλά και πολύ γρήγορα. Όλοι μαζί με την ομάδα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Παρουσιάσαμε μία κεντρική παραγωγή, μία θεματική μουσικοθεατρική, τρεις συμπαραγωγές, ένα μικρό θεατρικό φεστιβάλ, καλύπτουμε τα τεχνικά κενά των δημοτικών θεάτρων της πόλης μας, διαχειριζόμαστε το θερινό μας σινεμά για δεύτερο στη σειρά καλοκαίρι, ετοιμάσαμε καλοκαιρινή περιοδεία μετά από 8 χρόνια και κρατάμε ψηλά τη σημαία του επαγγελματικού θεάτρου στην Περιφέρειά μας.
Το πρώτο δεν είναι αποτέλεσμα του δεύτερου. Μπαίνοντας στη Βουλή, είδα το κενό που υπάρχει στα στελέχη του Πολιτισμού, τις υποκειμενικές διαδικασίες επιλογής, αλλά κυρίως ότι δεν υπάρχει στη χώρα μας το επάγγελμα του manager του πολιτισμού. Μάς πιάνει αλλεργία και να το προφέρουμε. Αλλά ακριβώς και επειδή δεν έχουμε managers και ατζέντηδες, που να έχουν γνώση επί του πεδίου, από την ίδια την καλλιτεχνική διαδικασία, πελαγοδρομούμε διαρκώς ανάμεσα στον ημιερασιτεχνισμό και την έλλειψη επαγγελματικής κατοχύρωσης για τους καλλιτέχνες μας.
Ξεκινώντας τι θεωρούσατε πως ήταν πιο επείγον να αλλάξει άμεσα στην περιοχή, δεδομένων και των νέων συνθηκών που επέβαλε η πανδημία;Σημασία έχει τι θεωρώ τώρα που μπήκα στο χορό: έπρεπε να θυμηθεί ξανά το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ τι σημαίνει παραγωγή θεατρικής παράστασης, τι σημαίνει πρεμιέρα, κατασκευή σκηνικών, επικοινωνία εκδήλωσης, πώς φτιάχνεται μια περιοδεία, τι σημαίνει στόχευση, πολιτιστική στρατηγική, όραμα. Πρέπει άλλα να τα ξαναθυμηθούμε και άλλα να τα μάθουμε από την αρχή, γιατί εν τω μεταξύ έχουν αλλάξει πολλά.
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία με την πανδημία να συνεχίζει να επηρεάζει σχεδόν 2 χρόνια τώρα όλους τους τομείς, το θέατρο έχει να αντιμετωπίσει τις δικές του δυσκολίες. Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας πώς βιώνετε εσείς από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή αλλά και του ηθοποιού όλη αυτή την κατάσταση;Στη χώρα μας, πελαγοδρομούμε διαρκώς ανάμεσα στον ημιερασιτεχνισμό και την έλλειψη επαγγελματικής κατοχύρωσης για τους καλλιτέχνες μας.
Η μεγάλη δυσκολία δεν ήταν τόσο τα κλειστά θέατρα, καθώς αυτό ήταν παγκόσμιο. Η μεγάλη δυσκολία είναι η επανεκκίνηση. Από που ξεκινάς; Από εκεί που σταμάτησες; Αν δεν πιάσουμε το νήμα από κάπου ψηλότερα, αποτύχαμε. Θα ξαναγυρίσουμε στην ίδια κατάσταση, ελαφρώς χειρότερη κιόλας, αφού οι δυσκολίες δεν έχουν σταματήσει εντελώς, ακόμη νοσούν καλλιτέχνες, θεατές, κλπ. Ποια είναι η χάρτα του Πολιτισμού για το από εδώ και μπρος, για τα επαγγέλματα του πολιτισμού, τους θεσμικούς φορείς; Δεν την έχω δει από κάπου. Εν τέλει, αφήνουμε κάποιο καλλιτεχνικό αποτύπωμα ή απλώς ψυχαγωγούμε τον κόσμο; Παράγουμε πολιτισμό ή παραμένουμε μεταπράτες εισαγόμενων καλλιτεχνικών πρώτων υλών; Δύσκολες απαντήσεις ζητώ.
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ στηρίχτηκε οικονομικά από την πολιτεία μέσα στην πανδημία; Πως είναι τα πράγματα τώρα;Μάς στηρίζει κυρίως ο δήμος Λαμιέων και η Περιφέρεια Στερεάς. Στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, μάς βοηθούν πολύ, και οικονομικά και πρακτικά. Υπάρχει έντονη πολιτική βούληση από τη δημοτική αρχή η Λαμία να αποκτήσει εξωστρέφεια και χαίρομαι που είμαστε μέρος αυτού του οράματος. Η κεντρική πολιτεία μάς βλέπει ακόμη με συμπάθεια, αλλά είναι λίγο σαν τη θεία μας, μάς δίνει ένα χαρτζιλίκι, αλλά τα πολλά τα δίνει στα παιδιά της, το Εθνικό, το ΚΘΒΕ και το Φεστιβάλ. Εμείς, οι Ακρίτες της περιφέρειας, παλεύουμε με παράγοντες που οι κεντρικοί οργανισμοί έχουν ξεπεράσει. Και αυτό μάς κάνει οργανισμούς δύο κατηγοριών, Α’ και Β’ εθνικής.
Ποια εξακολουθούν να είναι τα προβληματικά σημεία στη λειτουργία ενός ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, εν γένει; Τι πρέπει να αλλάξει και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του υπουργείου εδώ;Οι δημιουργικοί οργανισμοί, δε μπορούν να αντιμετωπίζονται το ίδιο με θεσμούς διεκπεραιωτικών αναγκών, γιατί μαραζώνουν.
Πρέπει να ξαναδούμε από την αρχή το θεσμό σε συνάρτηση με το όραμα που πρέπει να υπηρετεί και τα αποτελέσματα που οφείλει να επιτυγχάνει. Τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ στραγγαλίζονται από μια ασφυκτική γραφειοκρατία, από απανωτούς θεσμικούς ελέγχους, από περιοριστικό καθεστώς λειτουργίας και ασαφή κριτήρια στελέχωσης. Έχω εξαντλήσει κάθε εφευρετικότητα ώστε να μπορούμε να μην είμαστε ασυνεπείς και να μην έχουμε μπλοκαρίσματα, για να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Συνεχίζω να εργάζομαι εντατικά, αλλά δεν κρύβω ότι είναι στιγμές που με πιάνει μια τρομερή αίσθηση ματαιότητας. Και είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος. Αλλά αν δε γίνει κάτι δραστικό, φοβάμαι ότι υπηρετώ έναν θεσμό που φθίνει. Οι δημιουργικοί οργανισμοί, δε μπορούν να αντιμετωπίζονται το ίδιο με θεσμούς διεκπεραιωτικών αναγκών, γιατί μαραζώνουν.
Οι ανάγκες του είναι πιο πρακτικές. Εμείς είμαστε λαϊκός οργανισμός. Πρέπει να απευθυνόμαστε σε όλο το κοινό της πόλης. Το οποίο έχει πρωτίστως ανάγκη ψυχαγωγίας, θέλει να έρθει να γελάσει, να ξεσκάσει και οφείλεις να το σεβαστείς αυτό στην κατάρτιση του ρεπερτορίου. Από εκεί και πέρα, ασχέτως εξοικείωσης, κάθε κοινό μπορεί να αναγνωρίσει την ποιότητα, την αλήθεια και την τιμιότητα στις προθέσεις. Εμείς δεν υποτιμούμε το κοινό μας. Προσπαθούμε να προσφέρουμε υψηλή αισθητική, ευφρόσυνη διάθεση, πολυθεματικότητα και ελπίζω να συμπεριλάβουμε ακόμα περισσότερους επαγγελματίες με καταγωγή από την πόλη. Από την άλλη, ο όρος «παραγκωνισμένο κοινό» δεν είναι ακριβής, όταν και το θέατρο βρίσκεται ενίοτε στην ίδια μοίρα.
Έχουμε συνηθίσει οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο να ζουν σε μεγάλα αστικά κέντρα και συγκεκριμένα στη χώρα μας στην Αττική. Θα θέλαμε, λοιπόν, να μάς δώσετε μια γεύση για το πώς είναι η ζωή ενός καλλιτέχνη στην περιφέρεια. Βοηθά αυτό στη δημιουργικότητά του γενικότερα; Υπάρχουν προοπτικές;Θα μιλήσω για τους ηθοποιούς. Δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο για έναν ηθοποιό που θα θελήσει να ζήσει εκτός Αθήνας, να πετύχει μια σχετική σταθερότητα εισοδήματος και απασχόλησης. Τα θέατρα, οι σειρές, οι ταινίες, γυρίζονται και βρίσκονται στην Αθήνα. Εμείς, δε μπορούμε να απασχολούμε ηθοποιούς σε σταθερή βάση. Και οι κύκλοι παραστάσεων στα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ έχουν συρρικνωθεί, παίζουμε πολύ λιγότερο σε σχέση με το παρελθόν. Αλλά αν τα καταφέρεις να έρθεις, εργάζεσαι πολύ πιο δημιουργικά, απερίσπαστος από την κούραση και το τρέξιμο της μεγάλης πόλης, σε πιο ανθρώπινες συνθήκες και αν ταιριάξει και η παρέα του θιάσου, περνάς μοναδικά.
Κατά τη διάρκεια των lockdown παρατηρήθηκε μια προσπάθεια να γίνει μια στροφή στο live streaming. Αρχικά πως σας φάνηκε εσάς αυτή η πρακτική; Καινοτόμα ή αναγκαίο κακό;Δε μπορώ να καταλάβω την εγωιστική άποψη ότι το θέατρο συμβαίνει μόνο μέσα στο θέατρο. Κάθε άλλο. Συμβαίνει παντού.
Αναγκαίο καλό. Αργήσαμε. Έπρεπε να το κάνουμε χρόνια πριν και ξέρετε γιατί; Για λόγους προσβασιμότητας. Δε μπορώ να καταλάβω την εγωιστική άποψη ότι το θέατρο συμβαίνει μόνο μέσα στο θέατρο. Κάθε άλλο. Συμβαίνει παντού. Σε ένα θέατρο, μια αποθήκη, έναν δρόμο, ένα μπαρ, μια γκαλερί, ένα σπίτι, ένα ερείπιο, μια οθόνη. Όπου θέλει ο θεατής και ο καλλιτέχνης. Και σκεφτείτε τι δώρο ήταν για συνανθρώπους σε μέρη απομακρυσμένα, ΑΜΕΑ, με κινητικά ή προβλήματα ακοής, περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων αλλά και μεγάλης ηλικίας, να μπορούν να παρακολουθούν θέατρο, έστω κι έτσι. Κι αντί να βελτιώσουμε τις συνθήκες θέασης, πολλοί το αρνήθηκαν. Δικαίωμά τους βέβαια, αλλά ουδείς έχει δικαίωμα από την άλλη να βγάζει νόμους στην τέχνη.
Η περιοδεία της Μολιερικής κωμωδίας, «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» συνεχίζει την περιοδεία της σε σταθμούς ανά την Ελλάδα.
Το θέατρο βρίσκεται σε διαρκή κρίση. Και από την άλλη ακμάζει. Θυμάστε εσείς ποτέ τόσα θέατρα, θιάσους περιπλανώμενους, δραματικές σχολές, ηθοποιούς; Τι γίνεται και μέσα στην κρίση αυξάνονται και πληθαίνονται; Είναι κορακοζώητο υπό μία έννοια, αλλά από την άλλη, δυστυχώς, αν δεν υπήρχε η τηλεόραση να συντηρεί κάπως τους ηθοποιούς, μιλάμε για μια τέχνη που ακόμη παλεύει να κατοχυρώσει τους επαγγελματίες του. Και αυτή η ρευστότητα των θεατρικών επαγγελμάτων δημιουργεί ένα τοπίο που σαρώνεται με κάθε αναταραχή.
Η υγειονομική κρίση θα λέγατε πως έφερε στην επιφάνεια κάποιες χρόνιες παθογένειες από τις οποίες πάσχει ο χώρος του θεάτρου; Είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή για να ξεκινήσει μια αλλαγή του τοπίου;Η ρευστότητα των θεατρικών επαγγελμάτων δημιουργεί ένα τοπίο που σαρώνεται με κάθε αναταραχή.
Το ελπίζω και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά. Έσπασαν πολλά αποστήματα. Αλλά τι μάς διαβεβαιώνει ότι θα πάμε καλύτερα; Η μόνη μας ελπίδα η νέα γενιά ηθοποιών που ελπίζω να σταθεί καλύτερη και ανώτερη από τη δική μου σε θέματα ανοχής.
Τον τελευταίο χρόνο το κίνημα #metoo έφερε μεγάλες αναταραχές στο χώρο του θεάτρου. Εσείς πώς παρακολουθείτε όλη αυτή τη σοβαρή κινητικότητα για φαινόμενα λεκτικής βίας, σωματικής κακοποίησης και σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο του θεάτρου;Την καλωσόρισα με όλη μου την καρδιά. Από την άλλη πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, μην ξεπέσουμε σε κυνήγι μαγισσών. Να κυνηγάμε τα πραγματικά και επικίνδυνα περιστατικά και να αφήνουμε τη δικαιοσύνη να βγάλει τα συμπεράσματά της. Γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή επαναπροσδιορισμού των αξιών, των κωδίκων συμπεριφοράς, της κοινωνικής ορολογίας εν γένει. Με όλα τα παρατράγουδα και τις υπερβολές που αυτό συνεπάγεται.
Είστε ένας άνθρωπος που έχετε αποδείξει πως έχετε το θάρρος της γνώμης. Σας έχει κοστίσει αυτό στο χώρο μέσα στα χρόνια;Στη δικτατορία των κοινωνικών δικτύων, είσαι αυτός που λένε ότι είσαι, όχι αυτός που λες εσύ.
Το θάρρος πάντα κοστίζει. Ποτέ δεν είναι τζάμπα. Πόσο μάλλον, που στη δικτατορία των κοινωνικών δικτύων, είσαι αυτός που λένε ότι είσαι, όχι αυτός που λες εσύ. Ειδικά δε στην πολιτική το θάρρος διαστρεβλώνεται αμέσως. Γιατί θάρρος δε σημαίνει να λες κάτι εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι θα εισπράξεις μπράβο και like. Θάρρος σημαίνει να λες πράγματα άλλα από τα προφανή. Δεν είναι εύκολο. Ναι, μου έχει ενίοτε κοστίσει. Αλλά χαλάλι.
Στη διάρκεια της δικής σας πορείας στον χώρο έχετε βιώσει πιο «δύσκολες» ή καταπιεστικές συνεργασίες; Συμβάντα που σας ανάγκασαν να αποχωρήσετε από κάποια δουλειά;Ναι, αλλά δεν αποχώρησα γιατί ήταν προς το τέλος και έδωσα τόπο στην οργή. Αποχώρησα όμως όταν αθετήθηκαν συμφωνημένοι όροι από την παραγωγή. Και δεν ξαναδούλεψα με ανθρώπους ασυνεπείς, αγενείς ή άλλους που έψαχναν αυλικούς. Με προφύλαξε το ότι ήμουν πάντα ξεκάθαρος στο τι πιστεύω και ποιος είμαι.
«Τώρα πιο πολύ αγαπώ να γράφω. Κάποια στιγμή θα τα παρατήσω όλα και θα κάνω μόνο αυτό», εξομολογείται.
Προσέχω να είμαι δίκαιος, να σέβομαι, να είμαι ευγενής αλλά και να αναλαμβάνω την ευθύνη. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάποια εξουσία, απλώς έχω μια ελευθερία επιλογών. Για μένα η εξουσία σημαίνει ευθύνη, σημαίνει υπευθυνότητα, καθήκον, χρέος. Παλιομοδίτικα ίσως πράγματα, αλλά η εξουσία ως μέσο καταπίεσης είναι έξω από το αξιακό μου σύστημα.
Με ποια ερεθίσματα μπήκατε στο θέατρο και με ποια όνειρα;Η εξουσία ως μέσο καταπίεσης είναι έξω από το αξιακό μου σύστημα.
Μπήκα για να κάνω ένα επάγγελμα που θα απολάμβανα και να για να βρω τον εαυτό μου. Δε σκέφτηκα ποτέ να κάνω καριέρα. Πάντα με ενδιέφερε να είμαι μέρος μιας ωραίας ομάδας, να συνυπάρχω με ανθρώπους που θαυμάζω, που με εμπνέουν, που αγαπώ. Μου ήρθαν καλά πράγματα, λιγότερο καλά, άλλοτε και καθόλου, κατάφερα όμως να εργάζομαι και να ζω από τη δουλειά μου αποκλειστικά, έστω και με κάποια σκαμπανεβάσματα, 33 χρόνια. Είναι κάτι.
Στο διάστημα αυτής της μακρόχρονης πορείας σας στον χώρο, τι θα λέγατε πως σας έμαθε η δουλειά αυτή;Να αγαπάς τους άλλους, να τους κατανοείς, ακόμη και μέσα στη σκληρότητά τους, να συγχωρείς, να ξεπερνάς και να προχωράς. Είναι άλλωστε τόσο εφήμερα όλα για να κρατάς στενοχώριες ή να γίνεσαι κι εσύ σαν τα παλιοτόμαρα που σε κακοποίησαν. Μόνο η αγάπη αξίζει και η ευγένεια. Και η αγάπη στα ζώα.
Απολογιστικά πως θα περιγράφατε την παρουσία σας στα θεατρικά πράγματα; Τι εικόνα έχετε για την δυνατότητα σας ως ηθοποιού;Τι να σας πω, δεν ξέρω. Βλέπετε ο ηθοποιός όσο μεγαλώνει αλλάζει και γκάμα. Πιστεύω είμαι καλός και αρκετά καλός και στην κωμωδία. Μπορώ να σκηνοθετήσω, γιατί συλλαμβάνω τη μεγάλη εικόνα και τώρα πια την πλήρη εικόνα, από το στήσιμο έως την υλοποίηση μιας παραγωγής. Ας είναι καλά οι δάσκαλοί μας στο Τέχνης, που μας έβαλαν με το καλημέρα να κουβαλάμε, να βοηθάμε στα σκηνικά, να βοηθάμε στους φωτισμούς και έτσι μάθαμε όλη την «τσαγκαρική» του θεάτρου. Τώρα πιο πολύ αγαπώ να γράφω. Κάποια στιγμή θα τα παρατήσω όλα και θα κάνω μόνο αυτό.
Πόσο έχετε μετακινηθεί σαν άνθρωπος από την εποχή που κάνατε τα πρώτα σας βήματα στον χώρο μέχρι σήμερα;Νομίζω είμαι καλύτερος. Ακόμα είναι μοναχικός και κολλημένος με τα ίδια πράγματα: τα βιβλία, τη μουσική, τις ταινίες, τη θάλασσα, τα ζώα, τη φύση. Δεν έχω πολλούς φίλους, ο κόσμος μου είναι οι οικογένειά μου και η βιβλιοθήκη μου.
Η διοικητική θέση φαντάζομαι έχει περιορίσει την καλλιτεχνική σας ιδιότητα. Σας λείπει η σκηνή;Η σκηνή όχι, η έλλειψη ευθυνών της ενίοτε ναι. Πας, παίζεις, αλλάζεις και πας για ένα ποτό, τι ωραία. Ειδικά αν δεν έχεις άγχος για το μισθό σου. Τώρα καρδιοχτυπώ για τα πάντα. Είναι ψυχοφθόρο πολλές φορές, αλλά κάποιος δεν πρέπει να το αναλάβει;
Το μέγιστο. Αλλά θα τα καταφέρουμε. Θα ζήσουμε και θα επιζήσουμε και θα θριαμβεύσουμε, θείε Βάνια. Μην ακούς τη Σόνια, θα σκίσουμε.
Μάλιστα για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης αυτή είναι η πρώτη του έξοδος μετά από 8 περίπου χρόνια, κάνοντας στάση συνολικά σε 35 ανοιχτά θέατρα. Μια τέτοια κίνηση αποτελεί κάποιου είδος προσωπικό «στοίχημα» για εσάς; Ποιες δυσκολίες κληθήκατε να αντιμετωπίσετε για να γίνει αυτό πράξη;Αααχ, τι να πρωτοπώ; Μέχρι την παραμονή της πρεμιέρας, περιμέναμε ακόμη την επικύρωση της προγραμματικής μας για να εισπράξουμε την ετήσια επιχορήγησή μας. Και τόσα άλλα που θα γίνονταν εξαιρετικό σενάριο του Νίκου Περάκη.
Εσείς πώς συνδέεστε με τον Μολιέρο και με το συγκεκριμένο έργο;Μέσω της αγωνίας του. Συγγραφέας, θιασάρχης, παραγωγός, σύζυγος ηθοποιών, συγκρούστηκε με το θεατρικό κατεστημένο και τους αυλοκόλακες της εποχής, είναι να απορείς πώς άντεξε τόσο. Ο Μολιέρος είναι ήρωας από μόνος του, δεν είναι τυχαίο που τον έκανε έργο ο Μπουλγκάκοφ, ίσως θαυμαστότερος από όλους τους πρωταγωνιστές που έπλασε.
Ποια είναι η θέση σας για τον υπερπληθωρισμό των παραστάσεων ακόμα και το καλοκαίρι;Ας έχουμε παραστάσεις και ας είναι και πολλές. Αρκεί να πληρώνονται όλοι σωστά. Συμβαίνει άραγε; Θέλω να το ελπίζω.
Ο Νίκος Ορφανός πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής», σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, που πραγματοποιεί καλοκαιρινή περιοδεία ανά την Ελλάδα. Tην Κυριακή 17 Ιουλίου παρουσιάζεται στο Faliro Summer Theater. Δείτε όλους τους σταθμούς της περιοδείας εδώ.
