Hot or Not #20: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε παραστάσεις, ταινίες και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Μέσα σε μια κοινωνία που φοβάται το γήρας, εφεύρει τρόπους για να το ξορκίζει και τρέμει στην ιδέα του θανάτου και του πένθους, έρχεται η «Μέσα χώρα». Θεωρητικά θα έλεγε κανείς ότι είναι και θέμα αντι-εμπορικό. Κι όμως. Το εκπληκτικά τολμηρό το έργο του Άγγελου Τριανταφύλλου και του Γιάννη Αστερή (στο λιμπρέτο) σε ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, προσεγγίζει το μεγαλύτερο σύστημα των φόβων του ανθρώπου: Ανημπόρια, ασθένεια, μοναξιά, γήρας, θάνατος. Στην πρώτη του όπερα – που δεν ακολουθεί τυπικά τους κανόνες του είδους – ο Τριανταφύλλου πετυχαίνει να δει με λυρισμό το πένθος αλλά και να βγει στο φως: Εκεί όπου οι ζωντανοί συνυπάρχουν με τους νεκρούς μέσα από τη μνήμη. Ένα γερό πλατάνι σαν σύμβολο της πηγής της ζωής έστεκε περήφανο στο κέντρο της σκηνής κατά την τελευταία πράξη του έργου, όπου νέοι και γέροι, ζωντανοί και αναχωρητές, οργανώνονταν γύρω από ένα τραπέζι στην πλατεία του χωριού, για να πουν ένα τραγούδι που τους χωράει όλους. Τι σπουδαία έκφραση πίστης στο θαύμα και στο τραύμα της θνητότητας μας ήταν αυτή· και πώς αναδείχθηκε μέσα από την, πάντα ευαίσθητη κι ανθρώπινη, ματιά του Νίκου Καραθάνου που την σκηνοθέτησε. Μια εξαιρετική στιγμή για το ρεπερτόριο της ΕΛΣ που αξίζει να επαναληφθεί.
Στέλλα Χαραμή

Ένα αλλιώτικο Ηρώδειο, χαλαρό, νεανικότερο, χωρίς “επώνυμους” και φωτογραφίσεις στην είσοδο, χωρίς βραδινές τουαλέτες, botox και τακούνια στιλέτο (ανεπίδεκτοι). Κόσμος χαρούμενος και καλοκαιρινός, πολλοί Έλληνες και αρκετοί ξένοι. Το Θέατρο γέμισε ευχάριστα, όχι ασφυκτικά. Και μετά από λίγο άρχισε. Πέντε πρωταγωνιστές, τέσσερεις εξαιρετικοί μουσικοί στην σκηνή και ένα τεράστιο φεγγάρι πίσω από τον επιβλητικό ρωμαϊκό τοίχο. Και μία κοινή για όλους – κοινό και μουσικούς – συγκλονιστική Jazz, Funk, Electronic και Τελείως Καινούργια μουσική εμπειρία. Ένα συμπαντικό ταξίδι, μία μοναδική αστρική εκπομπή από το Ηρώδειο κατευθείαν στο μέλλον. Jeff Mills, Jean-Phi Dary, Divinity Roxx και Rasheeda Ali, τι να λέμε. Όλοι μαζί σαν μουσικό σύνολο αλλά και ο καθένας και η καθεμία ατομικά, οι 4 μουσικοί έπαιξαν εκπληκτικά, εμφανώς επηρεασμένοι και οι ίδιοι από την δύναμη και την ομορφιά του μέρους αλλά και από την ενέργειά που τους ανταπέδωσε θερμά το αθηναϊκό κοινό. Η ζωή επιστρέφει στην πόλη με τον καλύτερο τρόπο.
Β. Νικολόπουλος

Photo Credits: @cabezon.bar/Instagram

Κάνοντας τη βόλτα σου στο κέντρο της Αθήνας, θα βρεις ανάμεσα στα στενά του Μεταξουργείου το πολυσύχναστο καφέ-bar- μεζεδοπωλείο «Cabezon» ή αλλιώς «Καμπεθόν». Μόλις φτάσεις στο Καμπεθόν, το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι η κεντρική πόρτα της εισόδου που σε καλωσορίζει στη μεγάλη χαλικόστρωτη αυλή με τα ψηλά δέντρα και τα λαμπάκια που την περιβάλλουν, τους ξύλινους πάγκους για τραπέζια, τα αυτοσχέδια καθίσματα από λάστιχα και τις ψάθινες καρέκλες. Η ιδιαιτερότητα του μαγαζιού είναι ότι στεγάζεται σε ένα αναπαλαιωμένο νεοκλασικό κτίριο, το οποίο -εκτός από τον όμορφο εξωτερικό του χώρο, ιδανικό για τις καλοκαιρινές βραδιές- διαθέτει έναν εξίσου όμορφα διακοσμημένο αν και μικρό σε τετραγωνικά εσωτερικό χώρο, όπου διοργανώνονται live, party και DJ sets. Η μουσική που ηχεί, από rock έως reggae και ρεμπέτικα, σε συνδυασμό με τις κορνίζες που διακοσμούν τους τοίχους και τα παλιά έπιπλα καφενείου με τις αντίκες -τα οποία προσδίδουν μια vintage αισθητική στο χώρο- την διάχυτη νεανική διάθεση και το ευχάριστο προσωπικό που είναι πάντα έτοιμο να σε εξυπηρετήσει δημιουργούν το ιδανικό κλίμα για να επισκεφτείς το Καμπεθόν. Παρόλο που ο κατάλογος του μαγαζιού είναι μικρός, τα επιλεγμένα πιάτα φαγητού και οι μεζέδες που προσφέρει είναι χορταστικά και περιποιημένα, παράλληλα με τον περιορισμένο αλλά πολύ οικονομικό κατάλογο του ποτού, ο οποίος δεν διαθέτει πληθώρα κοκτέιλ, αλλά μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε πολλά είδη κρασιού, μπύρας και αποσταγμάτων. Το Καμπεθόν αποτελεί την κατάλληλη καλοκαιρινή επιλογή για να απολαύσεις ένα βράδυ «τσιμπολογώντας» μεζέδες και πίνοντας μια δροσιστική μπύρα μαζί με την παρέα σου. Θα το βρεις στην οδό Κεραμεικού και αριθμό 110 στο Μεταξουργείο.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

Photo Credits: Ευδοκία Βαζούκη

Πόσο καιρό είχα να απολαύσω έτσι συναυλία…ούτε εγώ η ίδια δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το διάστημα. Τα προηγούμενα καλοκαίρια που η πανδημία «σάρωνε» – όχι ότι τώρα δεν το κάνει, αλλά η διάθεση όλων είναι σίγουρα διαφορετική – δεν ένιωθα πως οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές για να απολαύσει κανείς μια συναυλία και να βιώσει την όλη εμπειρία έτσι όπως της πρέπει. Φέτος, λοιπόν, βρέθηκαν και οι κατάλληλες συνθήκες και η χρονική συγκυρία και η καλύτερη παρέα για να βρεθούμε σε συναυλία του Γιάννη Χαρούλη και μάλιστα εκτός Αθηνών, στο Φεστιβάλ Αριστοναύτες στο Ξυλόκαστρο το προηγούμενο Σάββατο. Και μόνο το κέφι του ίδιου, τα λόγια του («καλώς ανταμώσαμε βρε παιδιά»), η ζεστή και ιδιαίτερη χροιά του κι αυτό το μοναδικό «πάντρεμα» του παραδοσιακού ήχου με το ροκ στοιχείο, ήταν αρκετά για να νιώσουμε κι εμείς από κάτω σαν μια μεγάλη παρέα που είχε καιρό να συναντηθεί και να «συνδεθεί» με τη λυτρωτική μουσική κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αέρας κανονικότητας έπνεε καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τα κινητά σηκώθηκαν σε ελάχιστα τραγούδια και όλοι απλά χορεύαμε, τραγουδούσαμε δυνατά και σηκώναμε τα ποτήρια μας κάθε φορά που ο Γιάννης μάς έλεγε «στην υγειά σας μωρέ κοπέλια». Καλή επιστροφή και πάντα τέτοια, γιατί το καλοκαίρι θα είναι για εμάς πάντα οι συναυλίες του!
Ευδοκία Βαζούκη

Μιζέρια στα μαγαζιά, μιζέρια στους δρόμους, πακέτα τουριστών ολόγυρα και ξαφνικά έγινε η Τρίτη Σάββατο, με τους Gogol Bordello να δικαιώνουν απόλυτα το όνομά τους, μετατρέποντας την Τεχνόπολη σε χοροπηδάδικο. Το (μικρό αλλά δυναμικό) πλήθος χόρευε και τραγουδούσε ενθουσιασμένο με τους “βαλκανικούς” gypsy punk ρυθμούς της αμερικανικής μπάντας. Ένα punk rock πολύ κοντά στα δικά μας ακούσματα, από ταλαντούχους μουσικούς, με βιολί και ακορντεόν, κεφάτο, ζωντανό και ανατρεπτικό. Μια εκρηκτική συναυλία, αφιερωμένη στον αγωνιζόμενο ουκρανικό λαό από την μπάντα και τον Ουκρανό frontman, Eugene Hütz. Κρίμα για τον λίγο κόσμο που το απόλαυσε – λόγω ημέρας, αλλά καθόλου κρίμα για όλους εμάς που ήμασταν εκεί και ζήσαμε αυτή την ξεσηκωτική βραδιά. Ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι του φετινού αθηναίικού καλοκαιριού.
Βύρων Ζάννος

Σε μία πόλη όπου η καθημερινότητα φαίνεται να κυλά με γοργούς ρυθμούς, το σινεμά αποτελεί τη δική μου διέξοδο από την πραγματικότητα. Πάντοτε θυμάμαι τον εαυτό μου, σε ένα θερινό σινεμά απολαμβάνοντας κινηματογραφικές ταινίες κάτω από τα αστέρια. Ως λάτρης των ταινιών, το σινεμά είναι ένα μέρος που μου ξυπνά τα πιο έντονα συναισθήματα. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν, παρακολούθησα το ντοκιμαντέρ «Η Ανατολή έδυσε» σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Παπαηλιού, στο Σινέ Όνειρο στο Ρέντη. Μία προβολή που έγινε με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρόκειται για μία τραγωδία που παρουσιάζει ο Μικρασιάτης πολεμικός ανταποκριτής, δημοσιογράφος και ποιητής Κώστας Μισαηλίδης, ο οποίος βίωσε τις συνθήκες αυτής της καταστροφής. Κατά την διάρκεια του ντοκιμαντέρ, ομολογώ πως δεν έλειψε η έντονη συγκίνηση  · η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναδεί στο παρελθόν κάποιο παρόμοιο ντοκιμαντέρ, αλλά το συγκεκριμένο το προτείνω ανεπιφύλακτα. Σίγουρα αυτή η κινηματογραφική βραδιά θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου…
Κατερίνα Τσιακαράκη

Οι περισσότερες animated ταινίες μέχρι περίπου το 2005 – 2007, απευθύνονταν τόσο στις μικρές ηλικίες όσο και τις μεγαλύτερες. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το The Road to El Dorado το οποίο αφηγείται μια υπέροχη ιστορία με μπόλικη δόση χιούμορ, που ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι. Αυτή η ταινία σημαίνει πάρα πολλά για μένα καθώς την έβλεπα συνέχεια όταν ήμουν μικρή – κυκλοφόρησε μάλιστα την χρονιά που γεννήθηκα. Ανά διαστήματα θυμόμαστε μαζί με την οικογένειά μου να την ξαναδούμε, καθώς όλοι την αγαπάμε και την ξέρουμε απ’ έξω. Και βλέποντάς την ξανά τώρα που είμαι πιο μεγάλη, σιγουρεύομαι ακόμη περισσότερο πως οι ταινίες τότε, που απευθύνονταν σε μικρούς και μεγάλους χάρη στο ευρύ τους χιούμορ, έκαναν την εμπειρία του να συνοδεύσουν το παιδί τους στον κινηματογράφο πιο απολαυστική για τον κάθε γονιό. Πλέον, παρατηρώ πως οι animated ταινίες έχουν γίνει πολύ πιο απλοϊκές. Έτσι σε αυτές τις καταστάσεις είναι καλό να θυμόμαστε τα παλιά και να τα εκτιμάμε.

Στην ταινία, η ιστορία των Miguel και Tulio που καταλάθος βρέθηκαν σε ένα νησί, όπου θεωρείται ότι βρίσκεται το El Dorado, αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα της εποχής που πραγματεύεται. Την εποχή της ανακάλυψης, των ταξιδιών στον Νέο Κόσμο! Με τους δύο απατεώνες φίλους να βρίσκουν το El Dorado, η ιστορία είναι ήδη από την αρχή αρκετά ενδιαφέρουσα. Όταν όμως οι ντόπιοι, που είναι λουσμένοι στον χρυσό, τους περνούν για τους θεούς τους που περπατούν στην γη, η…απατεωνιά τους παίρνει άλλη έννοια. Με την υπέροχη μουσική και τραγούδια του Elton John, αυτή η ιστορία των δύο φίλων είναι υπέροχη για κάθε ηλικία και δεν θα σταματώ να τη βλέπω ξανά και ξανά!
Νάνσυ Δεληγιώργη

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Toltecas (@toltecas_athens)

Το Toltecas βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και είναι ένα μεξικανικό bar restaurant, ιδανικό για δροσερά απογεύματα στη ζεστή Αθήνα του Ιουλίου. Με καλοκαιρινή διάθεση λοιπόν, συνοδευόμενη από δροσερά cocktail, νόστιμο φαγητό και διακόσμηση που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι σίγουρα μια από τις επιλογές μου αυτή την περίοδο. Τόσο η μουσική όσο και η ευχάριστη και ανάλαφρη ατμόσφαιρα, σίγουρα θα σε κάνουν να νιώσεις οικεία με τον χώρο. Έτσι δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να απολαύσει κανείς την παγωμένη μαργαρίτα του, αλλά φυσικά και να δοκιμάσει τα χειροποίητα tacos – που είναι ένα από τα «must» – και εννοείται τα curros του μαγαζιού (με γέμιση σοκολάτας ή κλασικά). Πολύχρωμες εικόνες και γεύσεις, είναι δυο από τα πράγματα που σου μένουν φεύγοντας. Αναμφισβήτητα ένα μέρος που θα σε αφήσει να ξεφύγεις λίγο από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, προσφέροντας σου ένα ξεχωριστό απόγευμα ή βράδυ που θα σε παρακινήσει να ταυτιστείς με το μεξικανικό vibe του. Μια σίγουρη επιλογή για να περάσει κανείς ξέγνοιαστα και χαλαρά με αγαπημένα πρόσωπα, ακόμα κι αν βρίσκεται ακόμη στην πόλη…
Ελένη Πάικου

Φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Κάθε καλοκαίρι ανυπομονώ να πάω στο Ηράκλειο για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η Plastelina, η πιο πρόσφατη μου ανακάλυψη στο κέντρο της πόλης. Ο χώρος είναι πανέμορφος με μωβ λουλούδια και φόντο τα χαρακτηριστικά γκράφιτι του street artist Spent1 -που στο νέο του mural εμπνεύστηκε από τους μεγαλύτερους θρύλους της μουσικής. Παράλληλα, βρίσκεται πάνω στον πεζόδρομο της Ιδαίου Άνδρου, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Τίτου, σε άκρως προνομιακό δηλαδή σημείο, για να ξεκουραστείς μετά τη βόλτα σου στο ιστορικό κέντρο. Και τώρα πάμε στο σημαντικό: το καταπληκτικό brunch του. Αυτή τη φορά δοκιμάσαμε το open toast banoffee -απίστευτα αφράτο μοναστηριακό ψωμί με φυστικοβούτυρο, αλμυρή καραμέλα και φρέσκια μπανάνα- και εξίσου αφράτα oreo pancakes με λευκή σοκολάτα. Παλαιότερα είχα δοκιμάσει και το open toast με σολομό, το οποίο με είχε αφήσει πολύ ευχαριστημένη, ενώ ανυπομονώ να δοκιμάσω και τα ζυμαρικά του, που έρχονται σε πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις. Με λίγα λόγια, η Plastelina είναι μία must στάση αν βρεθείτε στο Ηράκλειο και ψάχνετε καλό brunch. Βρείτε το εδώ.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Φωτογραφία: HBO

Την εβδομάδα που μας πέρασε και με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου το Ανώτατο Δικαστηρίο ανέτρεψε την απόφαση-ορόσημο «Roe v. Wade», ο οποίος διασφάλιζε το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, αποφάσισα να δω το πρόσφατο ντοκιμαντέρ της HBO με τίτλο «The Janes». Πρόκειται για την ιστορία της μυστικής οργάνωσης Abortion Counseling Service of Women’s Liberation ή αλλιώς  «The Janes», μιας συλλογικότητας στο Σικάγο η οποία από το 1969 έως το 1973 και την ψήφιση του « Roe v. Wade» πραγματοποίησε περισσότερες από 11.000 ασφαλείς αλλά παράνομες αμβλώσεις σε μια σκοτεινή εποχή όπου χιλιάδες γυναίκες δεν είχαν τον απόλυτο έλεγχο των σωμάτων τους και συνεπώς έχαναν τη ζωή τους από επιπλοκές λόγω επικίνδυνων πρακτικών, έπεφταν θύματα οικονομικής, σεξουαλικής ψυχολογικής βίας ή βρίσκονταν στο έλεος της μαφίας στην προσπάθεια τους να διακόψουν την κύηση με κάθε κόστος.

Πολλά είναι εκείνα που θα μου μείνουν από το συγκλονιστικό αυτό ντοκιμαντέρ των Tia Lessin και Emma Pildes. Τι κράτησα όμως περισσότερο; Πρώτον: Ανεξάρτητα αν πιστεύει κάποιος ή όχι στις αμβλώσεις, η διαδικασία αυτή θα εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμη και αν κηρυχθεί παράνομη και επιστρέψει στα χέρια «χασάπηδων» ή «τσαρλατάνων» κοστίζοντας ζωές. Δεύτερον: Στην περίπτωση που κηρυχθεί παράνομη, τα μεγαλύτερα θύματα θα είναι μη λευκές γυναίκες, που ανήκουν σε μειονότητες ή/και στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Απόδειξη ότι όταν το 1970 η Νέα Υόρκη τις επέτρεψε, αμέσως τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των πελατισσών των «Janes», σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, άλλαξαν αρκετά περιλαμβάνοντας κυρίως μαύρες ή/και φτωχές γυναίκες που δεν είχαν χρήματα για το ταξίδι. Τρίτον: Όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε και ένα πρώην μέλος των «Janes», καμιά γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να δικαιολογηθεί για τους λόγους που την οδήγησαν/οδηγήσουν στην έκτρωση, κάτι που η μυστική αυτή οργάνωση εφάρμοζε με σεβασμό. Τέταρτον: Όπως περιγράφεται και μέσα στο ντοκιμαντέρ από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της εποχής εκείνης, η περίοδος που οι εκτρώσεις θεωρούταν παράνομες ήταν μια σκοτεινή και τρομακτική περίοδος για τις γυναίκες (και δυστυχώς φαίνεται να επιστρέφει σιγά σιγά στον δυτικό κόσμο). Τέλος: Στη ζωή γενικότερα η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια μπορεί να σώσει ζωές. Ήταν αυτό ακριβώς που έκαναν οι «Janes».
Αριστούλα Ζαχαρίου

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί μια ιδιοφυή δραματουργική ιδέα, η οποία να εκτονώνεται στα δέκα πρώτα λεπτά μιας παράστασης. Και στη συνέχεια να ανακυκλώνεται με τρόπο βασανιστικά βαρετό. Ο Φίλιπ Κεν – ο Γάλλος σκηνοθέτης στην τρίτη επίσκεψη του στην Ελλάδα μετά τις ονειρικές παραστάσεις που παρουσίασε στη Στέγη – ήρθε στο Φεστιβάλ Αθηνών με το «Farm Fatale», μια πικρή αλληγορία για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την, ολοταχώς, πορεία της ανθρωπότητας προς τον αφανισμό. Πέντε σκιάχτρα, εναπομείναντες φύλακες γεωργικών εκτάσεων, στέκουν μόνα χωρίς πουλιά να σκιάζουν τον ουρανό τους. Τα ζώα έχουν εξαφανιστεί από τον πλανήτη και ο κόσμος σωπαίνει χωρίς κελαϊδίσματα και τιτιβίσματα. Η ομάδα τους, λοιπόν, αποφασίζει να ιδρύσει ένα παγκόσμιο ραδιόφωνο για να διασκεδάσει την βουβή πραγματικότητα της δυστοπίας. Μέχρι εδώ όλα καλά – παραστασιακά μιλώντας. Ωστόσο, το, ποιητικής στάθμης, θέατρο του Φίλιπ Κεν, πάσχει δραματουργικά, δεν εξελίσσει την σκέψη του, εξαντλείται στην επανάληψη, θυσιάζοντας μια οραματική ιδέα – σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή που και η τέχνη οφείλει να συμβάλλει στην περιβαλλοντική αφύπνιση του κοινού.
Στέλλα Χαραμή