Οι Placebo επιστρέφουν στην Ελλάδα πιο ανανεωμένοι και ώριμοι από ποτέ

Πολλά χρόνια πριν από τους Måneskin και τον Harry Styles, υπήρχαν τρία νέα αγόρια που έφερναν τα πάνω κάτω με την genderfluid αισθητική τους, καταρρίπτοντας κάθε στερεότυπο γύρω από την αρρενωπότητα, κάνοντας το ανδρόγυνο στιλ τάση μιας ολόκληρης εποχής. Αυτοί ήταν οι Placebo.

Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 1994, όταν ο Brian Molko συνάντησε τυχαία στο Λονδίνο τον κάποτε συμμαθητή του στο Λουξεμβούργο, Stefan Olsdal, ο οποίος έτυχε να κουβαλά τη κιθάρα του στον σταθμό του μετρό, τραβώντας την προσοχή του Molko, ο οποίος τον κάλεσε σε ένα live του. Εκεί ήταν που αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια δική τους μπάντα, την οποία θα ονόμαζαν Placebo (που στα λατινικά σημαίνει “Θα ευχαριστήσω”) ως απάντηση στο κλισέ που ήθελε τις ροκ μπάντες να παίρνουν το όνομά τους από ναρκωτικές ουσίες.

Ο Brian Molko ήθελε ένα όνομα που το κοινό θα μπορούσε να φωνάζει μαζικά -και λίγα χρόνια αργότερα η επιθυμία του θα γινόταν πραγματικότητα. Το ’97 θα κυκλοφορήσουν το θρυλικό “Nancy Boy”, με το οποίο ο David Bowie τους ανακάλυψε, λατρεύοντας το τραγούδι πολύ πριν κυκλοφορήσει -και πώς θα μπορούσε να μην το αγαπήσει ο ο «πατέρας» της glam rock που έκανε την ρευστή σεξουαλική ταυτότητα “okay” για ολόκληρες γενιές;

Σε μία Βρετανία, λοιπόν, που οι περισσότερες ανερχόμενες britpop μπάντες έμοιαζαν με αντίγραφα των Oasis, ξεπρόβαλε ένας Brian Molko που τραγουδούσε για ένα “Nancy Boy” (που μεταφράζεται πολύ γενικά σε “gay αγόρι”) φορώντας smokey μακιγιάζ, lip gloss, punk φούστες.

Πολλές φορές, μάλιστα, στα πρώτα τους βήματα, το κοινό νόμιζε ότι είχε να κάνει με… frontwoman και όχι frontman. “Αυτό έγινε κάτι πολύ διασκεδαστικό για εμένα. Ειδικά γιατί πολλές φορές έρχονταν στις συναυλίες μας άτομα με μπλουζάκια Oasis που έβρισκαν σέξι την “τραγουδίστρια” της μπάντας και όταν μάθαιναν ότι το όνομα της ήταν Brian έπρεπε να κάνουν μερικές ερωτήσεις στον εαυτό τους. Αυτή η σιωπηρή αντίσταση στην ομοφοβία απλά με το να είσαι ο εαυτός σου, ήταν ό,τι πιο πολιτικό μπορούσαμε εκείνη την εποχή” είχε εξομολογηθεί ο Brian.

“Δεν θέλαμε να είμαστε ξεχωριστοί” επιμένει “θέλαμε απλά να είμαστε ο εαυτός μας”. Κι όμως, ξεχώρισαν αμέσως τόσο για το ανδρόγυνο στιλ τους, όσο και για τους στίχους τους που μιλούσαν ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα, την ψυχική υγεία, την υποκρισία της καθωσπρέπει κοινωνίας.

Από το “Nancy Boy” και το ντεμπούτο τους μέχρι και το 2013, οι Placebo έμειναν πιστοί στην αισθητική τους, κυκλοφορώντας ασταμάτητα νέα άλμπουμ -το ένα πιο επιτυχημένο από το άλλο. Το 1998 μάς χάρισαν το “Without You I’m Nothing” με το ομώνυμο κομμάτι να αφήνει εποχή, ύστερα υποδέχτηκαν την νέα χιλιετία με το “Black Market Music” με κομματάρες όπως το “Slave to the Wage” και το “Special K”, τρία χρόνια αργότερα ήρθε το καταπληκτικό “Sleeping with Ghosts”, ενώ μία δεκαετία μετά την πρώτη τεράστια επιτυχία τους κυκλοφόρησε ίσως ο πιο θρυλικός δίσκος τους -μιλάμε φυσικά για το “Meds”– με το “Battle for the Sun” και το “Loud Like Love” να ακολουθούν το 2009 και το 2013 αντίστοιχα.

Τότε ήταν που έκαναν το πρώτο και μεγαλύτερο διάλειμμα της καριέρας τους. Εξάλλου πλησίαζε η 20ή επέτειός τους, την οποία γιόρτασαν με μια τεράστια περιοδεία -η οποία τους έφερε και στη χώρα μας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είδα live τους Placebo, μία δροσερή νύχτα του Ιουλίου στο Terra Vibe Park, πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, στο πλαίσιο της μεγάλης αυτής περιοδείας τους για τα 20 χρόνια παρουσίας τους στη σκηνή. Το setlist της συναυλίας ήταν γεμάτο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους -αποδεικνύοντας ότι από τα 90s δεν είχαν χάσει στιγμή αυτό το “κάτι” που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς- και το κοινό όπως πάντα τους αποθέωνε.

Μετά το τέλος της περιοδείας αυτής, ωστόσο, ο Brian Molko, όπως έχει δηλώσει πολλές φορές με το χαρακτηριστικό μπλαζέ ύφος του, “βαρέθηκε”. “Ο Στέφαν λέει πως ποτέ δεν έχει γνωρίσει άλλον άνθρωπο που να βαριέται τόσο εύκολα όσο εγώ” είχε πει ο Molko, που παραδέχτηκε ότι αυτός ήταν και ο λόγος που άργησαν τόσο πολύ να κυκλοφορήσουν νέα μουσική.

Είχαν συμφωνήσει -ως duo πλέον αφού έφυγε και ο τρίτος ντράμερ τους- ότι  θα έγραφαν νέα μουσική, μόνο αν είχαν κάτι εντελώς καινούριο να πουν. Και έτσι έγινε.

Ο Molko και ο Olsdal βρέθηκαν ξανά οι δυο τους, μέσα σε ένα στούντιο, να παίζουν με τον ήχο τους -ακριβώς όπως όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα πριν από δύο δεκαετίες. Το αποτέλεσμα αυτής της “επιστροφής” στις ρίζες τους; Το Never Let Me Go -ίσως ο πιο δυνατός δίσκος των Placebo τα τελευταία χρόνια.

Με νέο πλέον look για τον Brian Molko, ο οποίος με μακριά μαλλιά και μούσι μοιάζει πιο διαφορετικός από ποτέ, οι Placebo έκαναν ίσως την πιο επιτυχημένη επιστροφή που μπορούσαμε να περιμένουμε.

Μέσα από δεκατρία άκρως μελωδικά post-punk, αλλά και rock κομμάτια, οι Placebo βρέθηκαν να μιλούν για ζητήματα που μάλλον απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη αυτή τη στιγμή: την οικολογική καταστροφή που απειλεί άμεσα τη γη, την γενικευμένη απογοήτευση που νιώθουμε για την ανθρωπότητα που καταστρέφει τον πλανήτη, την μάστιγα που είναι ο καπιταλισμός.

Ναι, οι Placebo ωρίμασαν και έχουν πολλά να πουν -και εμείς θέλουμε να τους ακούσουμε! Σε λίγες ημέρες θα είναι και πάλι εδώ, στην Ελλάδα που τόσο αγαπούν. Την Πέμπτη 21 Ιουλίου θα ταξιδέψουν στην Αθήνα για μία συναυλία στην Τεχνόπολη.
Μία συμβουλή: Μην τους χάσετε!