Νατάσα Εξηνταβελώνη: Πλέον, δίνω χώρο στον εαυτό μου να κάνει λάθος. Κι αυτό είναι στάση ζωής

Μοιραζόμαστε σπιτική λεμονάδα με τζίντζερ, περήφανες για τα χάρτινα καλαμάκια που μας έχουν σερβίρει. Μοιραζόμαστε κοινές περιβαλλοντικές ανησυχίες, την αγάπη για τα ζώα και τις ταξιδιωτικές περιπέτειες. Γενικά αποδεικνύεται εύκολο να συνδεθείς με την Νατάσα Εξηνταβελώνη. Είναι ένα κορίτσι εξωστρεφές, ανοιχτό, με λαμπερό βλέμμα και σπινθηροβόλο χιούμορ. Περισσότερο από όλα, διακρίνεται σ’ αυτήν μια ηθική ένταση. Κάτι που η παραλυμένη εποχή μας χρειάζεται απελπισμένα.

Μόλις έχει γυρίσει από το Μεξικό – το τελευταίο της μακρινό ταξίδι – ενθουσιασμένη με έναν, μέχρι πρόσφατα, άγνωστο της πολιτισμό. «Παρατηρούσα κάτι γλυπτά, μιας άλλης φιλοσοφίας. Και αναρωτιόμουν γιατί με συγκινούσαν. Με συγκινούσαν, λοιπόν, γιατί κάποιος ασχολήθηκε με κάτι υψηλό, αφιέρωσε πραγματικό χρόνο για να τα δημιουργήσει. Κι αυτό όταν το βρίσκω το εκτιμώ πολύ. Στην εποχή μας, γίνονται όλα τόσο γρήγορα» λέει.

Ίσως γι’ αυτό τον τελευταίο καιρό έχει στραφεί στον κινηματογράφο. Μόλις τον περασμένο Μάϊο, έκανε το ντεμπούτο της στο Φεστιβάλ των Καννών, πρωταγωνίστρια του «Dodo», της νέας ταινίας του Πάνου Κούτρα, που αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες και με συνέχεια στα διεθνή φεστιβάλ. Εκεί έζησε ολόκληρη την a class φεστιβαλική εμπειρία: Γνωριμία με κινηματογραφικούς αστέρες από όλον τον κόσμο, φώτα, κάμερες, συνεντεύξεις και φυσικά catwalk στο κόκκινο χαλί με haute coutoure φορέματα. Έκτοτε, έχει αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο να δουλέψει στο εξωτερικό.

Κι όμως, η Νατάσα Εξηνταβελώνη δεν διαφέρει από τους ηθοποιούς της γενιάς της. Ανδρώθηκε επαγγελματικά στις άγριες συνθήκες της οικονομικής ύφεσης και συνεχίζει να παλεύει σε ένα χαοτικό εργασιακό περιβάλλον και με θεσμική απαξίωση. «Λατρεύω τη γενιά μου γιατί κάνει μεγάλο αγώνα» σχολιάζει. «Παρόλα αυτά, είναι πιο συντηρητική γιατί μεγάλωσε σε μια κατάσταση κρίσης». Στην ίδια περιγραφή, βάζει μέσα και τον εαυτό της. Πολεμάει ενάντια στα εκούσια και ακούσια κρατήματα της, εμβολιάζει τις επιλογές της με ρίσκα και παραμένει κοινωνικά ενεργή τόσο ως γυναίκα, όσο και ως καλλιτέχνις.

Κρατάει ακόμα η ανάμνηση από τις Κάννες;

Το καλοκαίρι μου είχε ξεκινήσει πολύ δυναμικά στις Κάννες. Έζησα μια ωραία αναμονή για όσα θα γίνονταν εκεί – αν και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας μου μεγέθυνε το άγχος. Τελικά, κύλησαν όλα πολύ πιο γλυκά κι αυθόρμητα από ότι φανταζόμουν, ήταν ένα πολύ ευχάριστο ταξίδι. Φυσικά, είχε τα κόκκινα χαλιά, τις πρεμιέρες και τα υπέροχα φορέματα. Πάντως, εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η στιγμή που έκλεισαν τα φώτα, στην ιστορική αίθουσα με όλο αυτόν τον κόσμο και ξεκίνησε το «Dodo».

Μου αρέσει να νιώθω ασφάλεια και να δημιουργώ οικογενειακές συνθήκες

Τι άλλο σε εντυπωσίασε εκεί;

Δεν είχα ξαναπάει στο Φεστιβάλ και δεν φανταζόμουν ότι ο κόσμος της πόλης είναι τόσο συμμετοχικός στις προβολές και γενικότερα στη διοργάνωση. Η κίνηση στους δρόμους ήταν κάτι το φοβερό: Δεν μπορούσες να φτάσεις στον προορισμό σου, ούτε με τα πόδια. Το πιο ελπιδοφόρο φυσικά είναι πως οι Κάννες είναι ένα τεράστιο πάρτι για την τέχνη και αποδεικνύει πως η ανάγκη μας γι’ αυτήν είναι φυσική, πρωτογενής και συλλογική. Όλη η πόλη είναι φτιαγμένη για το Φεστιβάλ.

Και η συνάντηση με τον Μαντς Μίκελσεν πώς πήγε;

Την επόμενη μέρα, μετά την προβολή, ήμασταν καλεσμένοι σε ένα γεύμα με πολλά αστέρια του σινεμά. Ομολογώ πως ακροβατούσα μεταξύ ψυχραιμίας και υστερίας! Κάπως έτσι πλησίασα τον Μαντς Μίκελσεν και μέσα σε 15 δευτερόλεπτα – όχι παραπάνω – του είπα «Γεια, είμαι θαυμάστρια σου, είμαι κι εγώ ηθοποιός, είσαι πάρα πολύ όμορφος – δεν εννοώ φυσικά ότι είσαι μόνο όμορφος, είσαι και καταπληκτικός ηθοποιός. Σε θαύμασα στο Κυνήγι, σε θαύμασα στον Άσπρο Πάτο». Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως κι αυτοί οι ηθοποιοί είναι επίσης άνθρωποι, σαν κι εμάς, που τρώνε φαγητό και πηγαίνουμε μαζί στο μπουφέ.

Εσύ αισθάνεσαι πως έχεις άστρο;

Πάντα έλεγα πως δεν πιστεύω στο ταλέντο αλλά στη δουλειά, στις συναντήσεις των ανθρώπων που, με έναν τρόπο, θα τους οδηγήσει σε κατακτήσεις και επιτυχίες. Αρχίζω να αλλάζω γνώμη σχετικά με αυτό και αναγνωρίζω πως με κινεί μια δύναμη η οποία σχετίζεται με την περιέργεια, με την τάση να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. Κι αυτό με τροφοδοτεί και με κάνει πιο δυνατή.

Πρωτογενώς, τι σε έφερε στο θέατρο;

Ήμουν μια πάρα πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο, η οποία δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει. Και κάπου εκεί, μετά τις Πανελλήνιες, όπου πήγαν όλα καλά, εξακολουθούσα να μην ξέρω τι να κάνω. Άρχισα να πειραματίζομαι, έκανα ένα σεμινάριο θεάτρου για ένα μήνα και αμέσως μετά έδωσα εξετάσεις στη δραματική του Εθνικού. Όταν πέρασα, δεν ήξερα καθόλου τι σημαίνει αυτό. Και για πολύ καιρό ένιωθα ότι φοιτώ διερευνητικά.

Έχω κάνει επιλογές που δεν ήξερα που στοχεύουν και άλλες που ήξερα ότι δεν θα πάνε καλά. Έβαζα τρικλοποδιά στον εαυτό μου, θέλοντας να δω μέχρι που θα κατρακυλήσω!

Το Παιδαγωγικό της Φιλοσοφικής το τελείωσες;

Όχι βέβαια! Αν και δεν χρωστάω σχεδόν τίποτα, μου λείπουν μόνο δυο πρακτικές. Ήμουν μια τυπικά καλή φοιτήτρια, είχα πάρει και υποτροφία. Θεωρούσα ότι μπορώ να σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο παράλληλα με το Εθνικό, αλλά διαψεύστηκα.

Γιατί τελικά αφοσιώθηκες στο θέατρο…

Ναι. Θα ήθελα να έχω την πολυτέλεια να αφοσιώνομαι και περισσότερο. Οι καλλιτεχνικές περίοδοι όπου επένδυσα σε κάτι ήταν οι καλύτερες μου στιγμές. Όπως η συνεργασία μου με την Έλενα Μαυρίδου. Εκεί ήμουν ολόκληρη μέσα σε κάτι· δεν θυμάμαι καν αν με απασχολούσε ο βιοπορισμός. Επίσης, η περίοδος στην ομάδα του Δημήτρη Λάλου και το διάστημα που συνεργάστηκα με συμφοιτητές μου. Γενικά, μου αρέσει να νιώθω ασφάλεια και να δημιουργώ οικογενειακές συνθήκες.

Ήξερα ότι ήθελα να κάνω σινεμά, αλλά δεν πίστευα ότι είμαι φτιαγμένη γι’ αυτό. Τελικά, οι εμπειρίες μου σε όλες αυτές τις ταινίες μου έχουν ανοίξει την όρεξη για περισσότερα

Σε ποιες περιπτώσεις έχεις πάρει ρίσκο;

Έχω κάνει επιλογές που δεν ήξερα που στοχεύουν και άλλες που ήξερα ότι δεν θα πάνε καλά. Έβαζα τρικλοποδιά στον εαυτό μου, θέλοντας να δω μέχρι που θα κατρακυλήσω! Ρίσκο, επίσης, ήταν ο χαρακτήρας της «Δασκάλας», ο οποίος εξελίχθηκε σε μια κανονική παράσταση στο Six Dogs. Είχα τη συνολική ευθύνη του, για το πως γράφτηκε, πως στήθηκε και δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα πάει. Το θυμάμαι σαν όνειρο.

Πέρυσι συμμετείχες στη «Βίλα», σε μια ακόμα παράσταση όπου συμπρωταγωνίστησες με προσωπικές σου φίλες. Επιδιώκεις να ορίζεις κάπως τα πράγματα;

Στη σχολή δεν ήμουν από τους ηθοποιούς που μπορούσαν να στηρίξουν απόλυτα μια σκηνοθετική ιδέα, όταν αυτή προέκυπτε από τους ίδιους. Με το πέρασμα των χρόνων, κατάλαβα ότι αυτό έχει να κάνει με μια δική μου ανασφάλεια να εμπλακώ παραπάνω. Η «Ενισχυτική διδασκαλία» – όπως ονόμασα την παράσταση της Δασκάλας – με απελευθέρωσε τρομερά γύρω από το τι θέλω. Μου αρέσει πολύ που αλλάζει αυτό: Από ηθοποιοί των οντισιόν, έχουμε γίνει ηθοποιοί-δημιουργοί.

Άρα είσαι έτοιμη να αρθρώσεις ξανά κάτι δικό σου.

Νομίζω πως ναι. Αν και χάνομαι στις υποχρεώσεις κι αυτό χρειάζεται αφοσίωση. Θέλω, ωστόσο, ν’ αφήσω το χώρο για να το κάνω.

Τους τελευταίους μήνες κάνεις λιγότερο θέατρο και ανοίγεσαι περισσότερο στα οπτικά μέσα. Είναι επιλογή;

Πράγματι, τον τελευταίο χρόνο έχω κάνει τέσσερις ταινίες. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω σινεμά, αλλά δεν πίστευα ότι είμαι φτιαγμένη γι’ αυτό. Τελικά, οι εμπειρίες μου σε όλες αυτές τις ταινίες μου έχουν ανοίξει την όρεξη για περισσότερα. Το σινεμά συνδυάζει πολλά πράγματα, προσφέρει άλλες δυνατότητες στον ηθοποιό, οι χρόνοι είναι πιο μαλακοί (σε σχέση με την τηλεόραση). Κατάλαβα ποια είναι τα υλικά του μέσου μετά από αυτές τις συνεργασίες.

Ποιες άλλες ταινίες έκανες;

Έκανα το «REM», μια ταινία με τον Κάρολο Ζωναρά, η οποία παίχτηκε ήδη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το «Guest Star» του Βασίλη Χριστοφιλάκη – ένας νέος άνθρωπος με τρομερή αισθητική και φρέσκια ματιά– ενώ πρόσφατα τελείωσα γυρίσματα για την νέα ταινία της Χριστίνας Ιωακειμίδου. Είμαι πολύ χαρούμενη που συνεργάστηκα με μια νέα γυναίκα που διαθέτει με μια πολύ ευαίσθητη ματιά για τα πράγματα.

Θα ήθελες να αναζητήσεις και την τύχη σου έξω;

Έχω κρατήματα ως άνθρωπος. Πηγαίνοντας, όμως, στις Κάννες και βιώνοντας το διεθνές κοινό, άρχισα να μπαίνω σε ένα άλλο διάλογο με σκηνοθέτες, ηθοποιούς. Κι εκεί είδα πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται την τέχνη και τι μας ενώνει πραγματικά. Ήταν μια κατάσταση που με ενέπνευσε και εννοείται πως θα έφευγα για να κάνω μια ταινία έξω – δεν το συζητώ. Ασφαλώς, το ζήτημα της γλώσσας με προβληματίζει, αλλά νομίζω ότι λύνεται. Ακόμα και ο Πάνος Κούτρας με έχει παροτρύνει να φύγω.

Ποια είναι τα κρατήματα σου;

Είμαι ένα κορίτσι από το Περιστέρι, το οποίο επιζητά αρκετά τη σταθερότητα. Και νομίζω πως γι’ αυτό το λόγο με έχει γοητεύσει η τέχνη· γιατί είναι η επανάσταση που κάνω ως ένα λαϊκό, mainstream και βαρύ – σε πολλά επίπεδα- άτομο. Το αντιστάθμισμα σε αυτή την κατασκευή είναι η τέχνη, τα ταξίδια και ενίοτε τα καμπανάκια που βαράω στον εαυτό μου, τα οποία αν δεν άκουγα θα μπορούσα να μην κατεβαίνω ούτε στο κέντρο για καφέ! Πάντως, τον τελευταίο καιρό λέω περισσότερα ναι στο ρίσκο, παρά όχι.

Είμαι ένα κορίτσι από το Περιστέρι, το οποίο επιζητά αρκετά τη σταθερότητα. Και νομίζω πως γι’ αυτό το λόγο με έχει γοητεύσει η τέχνη· γιατί είναι η επανάσταση που κάνω ως ένα λαϊκό, mainstream και βαρύ – σε πολλά επίπεδα – άτομο

Ποια είναι τα σχέδια σου για το χειμώνα;

Θα παίξω σε μια σειρά εποχής στον Alpha τον «Παράδεισο των Κυριών». Επίσης, θα κάνω και θέατρο σε μια σκηνοθεσία του Γιάννη Παναγόπουλου. Και θα ήθελα πολύ να ανεβάσουμε ξανά τη «Βίλα» με τις φιλενάδες μου, τη Λίλα Μπακλέση και την Αγγελική Πασπαλιάρη.

Τι σου έχει μάθει η τηλεόραση;

Την αντιμετωπίζω σαν μίνι σχολείο. Και αφού τόσος κόσμος απασχολείται σε αυτό το μέσο, ελπίζω να γίνονται όλο και πιο δημιουργικά πράγματα, να γράφονται πιο καλά σενάρια. Το κακό που διαπιστώνω στον χώρο της τηλεόρασης είναι πως μοιάζει να αντιστέκεται πολύ σε όλα. Στη διάρκεια του covid είδαμε το θέατρο να επηρεάζεται, το σινεμά το ίδιο, ωστόσο η τηλεόραση αντιστέκεται στην αλλαγή. Αυτό πιστεύω ότι σχετίζεται με την θεώρηση ότι η τηλεόραση πρέπει να είναι πιο εύκολη, να αποφορτίζει, να είναι εύπεπτη. Θεωρώ πως θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς.

Φοβήθηκες τη φθορά της τηλεόρασης;

Απίστευτα πολύ. Αλλά έχω μια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ως προς το ότι πατάω καλά στα πόδια μου. Οπότε ακόμα κι αν κάτι στραβώσει, πιστεύω πως δεν θα χάσω την ταυτότητα μου.

Έχω μια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ως προς το ότι πατάω καλά στα πόδια μου. Οπότε ακόμα κι αν κάτι  στραβώσει, πιστεύω πως δεν θα χάσω την ταυτότητα μου

Γενικά, δεν μοιάζεις να φοβάσαι την έκθεση. Τηλεόραση, social media. Είσαι κορίτσι της εποχής σου;

Ναι, και sτα social συμμετέχω και εθίζομαι κατά καιρούς στη χρήση τους. Αλλά πάντα, σε κάθε επόμενη στροφή, σκέφτομαι σε τι αποσκοπούν όλα αυτά. Έχω μια ευαισθησία στο τι αφήνω προς τα έξω από τον εαυτό και την εικόνα μου. Και καταλήγω πως δεν μπορώ να την πουλήσω πολύ. Για παράδειγμα, όταν η «Δασκάλα» έγινε τόσο αναγνωρίσιμη αποφάσισα ότι δεν θα την διαθέσω άλλο. Γιατί μου τη ζήτησαν ως χαρακτήρα σε ταινία, σε σειρά, μέχρι και για διαφήμιση. Αντιστάθηκα, λοιπόν.

Που στοχεύεις καλλιτεχνικά;

Μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις στο θέατρο και στο χώρο μας προσπαθώ να παντρεύω όλους μου τους στόχους σε ένα σύστημα: Να βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου και την ίδια στιγμή ν’ αφήνω χώρο στον εαυτό μου να μπορεί να προτείνει. Και τέλος, να μην χάσω αυτό το νήμα που έπιασα όταν πρωτομπήκα στο θέατρο: Χρειάζομαι να πιστεύω σε αυτό που κάνω.

Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου έχεις;

Ναι, έχω. Ευτυχώς, ζω σε ένα περιβάλλον που με κρατά προσγειωμένη στο τι έχει σημασία. Και πως δεν πειράζει αν κάτι δεν πάει καλά.

Έχω υπάρξει αρκετά συντηρητική στο παρελθόν και η προστασία που επέβαλλα στον εαυτό μου, με κρατούσε πίσω. Πλέον, δίνω χώρο στον εαυτό μου να κάνει λάθος. Κι αυτό είναι στάση ζωής

Είσαι αυστηρή με σένα;

Ήμουν πολύ περισσότερο· έχω αρχίσει να αφήνομαι. Οι αποφάσεις μου τον τελευταίο καιρό με κατευθύνουν στο να δω τι πραγματικά θέλω.

Τι θα ήθελες να αλλάξεις;

Έχω υπάρξει αρκετά συντηρητική στο παρελθόν και η προστασία που επέβαλλα στον εαυτό μου, με κρατούσε πίσω. Κάθε φορά που σκληραίνω απέναντι σε μια κατάσταση, αποσυνδέομαι κιόλας. Αν μαλακώσω, συνδέομαι περισσότερο με αυτό που μου συμβαίνει. Πλέον, δίνω χώρο στον εαυτό μου να κάνει λάθος. Κι αυτό είναι στάση ζωής.

Τι εμπόδια υψώνονται σε μια νέα γυναίκα να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει;

Δεν θα πρωτοτυπήσω: Η πατριαρχία έχει γίνει κτήμα μας. Έχει διαλύσει οικογένειες και προσωπικότητες, έχει διαστρεβλώσει τα θέλω μας – ακόμα και σε προστατευμένα περιβάλλοντα. Όλα αυτά είναι τραύματα που χρειάζεται χρόνος να τα αναγνωρίσεις, χρόνος να τα επουλώσεις και μετά χρειάζεται μια συνολική αλλαγή. Και παρότι κινούμαι σ’ ένα πιο ανεκτικό περιβάλλον, απορροφώ ακόμα τους κραδασμούς της πατριαρχίας. Έχουμε πάρα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Προσωπικά, άργησα πολύ να υπερασπιστώ την αξία της γυναικείας φιλίας και να αναγνωρίσω πως η γυναίκα έχει την ίδια ανάγκη απόλαυσης στο σεξ. Θέλω, όμως, να πιστεύω, ότι οι γυναίκες δυναμώνουμε σε σχέση με το ποιοι είναι οι ρόλοι που μας δίνονται.

Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντα υπερηφανευόταν ότι έχει αντισταθεί. Τελικά, συνειδητοποιώ πως δεν με αφορά καθόλου να είμαι αντράκι

Δεν διστάζεις να έρθεις σε ρήξη. Κάπως, έτσι, ακούγεσαι.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω έρθει σε ρήξη μέσα στη δουλειά, αλλά αυτή είναι μια νοοτροπία που είχα από πολύ μικρή. Ήμουν ένας άνθρωπος που πάντα υπερηφανευόταν ότι έχει αντισταθεί. Τελικά, συνειδητοποιώ πως δεν με αφορά καθόλου να είμαι αντράκι, να αμύνομαι, πάντα με οξυμένα αντανακλαστικά για να την πω σε κάποιον.

Έχεις χάσει δουλειές από αυτή τη στάση-θέση;

Εκ των πραγμάτων, ναι. Η αδικία με ξεπερνά, μπορεί να με κάνει να μην κοιμηθώ, με ταράζει βαθιά. Και, ειδικά την τελευταία χρονιά συνειδητοποίησα πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στην απόδοση δικαιοσύνης. Βρίσκεσαι στη δίνη κάποιων γεγονότων που σε οδηγούν στην απόλυτη απελπισία και τον απόλυτο θυμό και πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι σου συμβαίνει έρχεται κι άλλο, κι άλλο. Είναι μια τρομερά επίπονη κατάσταση.

Είσαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι. Έπρεπε να το υπερασπιστείς ή να αμυνθείς;

Τίποτα από τα δύο. Από τη φύση μου θέτω πολύ γρήγορα όρια και αν δεν θέλω να μπω, δεν θα με παρασύρει κανείς στα πρότυπα ομορφιάς του. Από την άλλη, έπρεπε να πασχίσω για να αποδείξω ότι είμαι έξυπνη.

Αυτό σου έχει κοστίσει και στην προσωπική σου ζωή;

Ναι, πολύ. Μετά από καιρό κι έχοντας κάνει την αυτοκριτική μου, καταλαβαίνω ότι πολλά σχετικά με την αυτοπεποίθηση μου στοιχεία είναι φορετά. Σκλήρυνα πολύ για να κατακτήσω τη θέση μου στα πράγματα, σε όλους τους τομείς. Ακόμα και στις ερωτικές μου σχέσεις φρόντιζα να συστηθώ ως ένα κορίτσι που ξέρει τι του γίνεται. Φυσικά και μέσα μου δεν θα ήθελα να το κάνω αυτό, γιατί οι ερωτικές μας σχέσεις πρέπει να είναι αθώες. Αλλά κι αυτό είναι ένα κομμάτι του σεξισμού που βιώνουμε ως γυναίκες και πρέπει κάπως να κατοχυρώνουμε τους εαυτούς μας.

Πώς εισέπραξες το ξέσπασμα του me too;

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αναρωτηθώ αν οι κακοποιητές είχαν φίλους να τους νουθετήσουν. Να τους συνεφέρουν. Προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα λειτουργούσα αν ήμουν φίλη κάποιου κακοποιητή. Αργήσαμε πολύ – και βάζω μέσα και τον εαυτό μου – να καλλιεργήσουμε το κομμάτι της ενσυναίσθησης προς τα θύματα. Παρόλα αυτά, από τον πρώτο καιρό θυμάμαι να παρακολουθώ την κατάσταση με δέος, σεβασμό και ελπίδα. Και συνεχίζω να πιστεύω ότι είναι μόνο για καλό. Απλώς, πλέον, εμπλέκομαι περισσότερο συναισθηματικά. Φυσικά, εξακολουθούν να είναι πολλά εκείνα που με αφήνουν άφωνη, όπως η έλλειψη ανάληψης ευθύνης από τον οποιονδήποτε. Να είσαι υπουργός και να μην ιδρώνει το αυτί σου. Πάντα θα με εκπλήσσει το πόσο χαμηλά μπορούν να πέσουν τα πράγματα.

Η υποκριτική μας τέχνη δεν εξαπατά, ευτυχώς όμως ούτε εμείς εξαπατόμαστε

Πώς σχολιάζεις την αποφυλάκιση Λιγνάδη;

Είναι τραυματικό συναίσθημα να πρέπει να δεχθείς ότι ζεις σε έναν τόπο, όπου η δικαιοσύνη είναι επιλεκτική, άρα ανύπαρκτη – σαν να πρέπει να μάθεις τον κόσμο με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Το θέμα είναι ότι αυτό συμβαίνει σε μια υπόθεση που έχει όλα τα μάτια στραμμένα πάνω της. Φοβάμαι να σκεφτώ τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες και υποθέσεις που δε θα μαθαίναμε ποτέ. Ο γνωστός δικηγόρος μειώνει τα θύματα, εξευτελίζει τους μάρτυρες, σπάει πλάκα με τα σωματεία και παρατονίζει τα ονόματα των ηθοποιών που δεν του κάνουν, σύμφωνα με τα δικά του (ρατσιστικά και ομοφοβικά κυρίως) κριτήρια, χωρίς καμία συνέπεια. Αλλά μιλάμε για τον “γνωστό σκηνοθέτη”, με τον “γνωστό δικηγόρο”, με τους “γνωστούς φίλους” και αυτό καταντά τόσο προκλητικό που δεν ξέρω από που να πιάσω το νήμα.

Είσαι περήφανη για τις αντιδράσεις του καλλιτεχνικού χώρου;

Απολύτως. Για κάθε μια φωνή που εναντιώνεται νιώθω ότι ανακτώ την ελπίδα. Και εννοώ την ελπίδα μου στον άνθρωπο, που εδώ και καιρό οι κυβερνώντες τον βγάζουν από την εξίσωση. Νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια για τα αντανακλαστικά του σωματείου μου, να αντιδρά με ψυχραιμία και ευγένεια στα όσα εξωπραγματικά ζούμε εδώ και καιρό. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως παραείμαστε καλά παιδιά. Μετά λέω: Δεν πειράζει. Ας είμαστε. Η αντίδρασή μας, ας μας συστήσει και πάλι στον κόσμο: Η υποκριτική μας τέχνη δεν εξαπατά, ευτυχώς όμως ούτε εμείς εξαπατόμαστε. Λυπάμαι να βλέπω ότι ακόμη και τώρα το Υπουργείο Πολιτισμού μας αντιμετωπίζει σαν όχλο, σαν παρέα, σαν παράταξη. Είναι πολύ υποτιμητικό και άδικο, ενώ την ίδια ώρα τόσο αναμενόμενο. Να είσαι υπουργός και να μην αναλαμβάνεις καμία πολιτική ευθύνη, να μη σου περνάει από το μυαλό να παραιτηθείς, να παραδεχθείς, να φανείς άνθρωπος. Αντ’ αυτού να επινοείς σκευωρίες. Μεγάλη θλίψη.