Γιώργος Χρυσοστόμου: Μάλλον, δεν ξέρω πού είναι η χαρά. Ή την ζω έντονα και φοβάμαι πως θα τη χάσω

Τα τζιτζίκια τραγουδούν τόσο δυνατά που καμιά φορά υπερκαλύπτουν το μπάσο της φωνής του. Κι όταν μιλάμε για την φωνή του Γιώργου Χρυσοστόμου αυτό μοιάζει με επίτευγμα. Βαθύ καλοκαίρι, ανάμεσα στους πολλούς σταθμούς της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, που περιοδεύει ανά την Ελλάδα σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, πριν ανέβει και στο Θέατρο της Επιδαύρου, κλείνοντας τη φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Επιδαύρου στις 19 και 20 Αυγούστου.

Με τα σχέδια επανάληψης του «Σώσε» στο Παλλάς – ένα ρόλο που του δίδαξε την αθωότητα στη σκηνή, όπως λέει και του απόλυτου κακού «Αρτούρο Ούι» σε νέο χώρο στην Κυψέλη, δεν προβλέπεται παύση για τον Γιώργο Χρυσοστόμου. Μάλλον γιατί δεν την επιζητά. «Αν με αναγκάσεις να μην κάνω τίποτα για έξι μήνες θα δυστυχήσω. Μπορώ να κάτσω αραχτός το πολύ για ένα δίωρο – μετά πλήττω. Ούτε διακοπές δεν μπορώ να κάνω. Δούλευα κάθε καλοκαίρι από τα 13 μου χρόνια και ποτέ δεν συντονίστηκα με τις διακοπές – ούτε καν τις σχολικές διακοπές. Όταν πηγαίνω στη θάλασσα, μετά το κολύμπι, είναι σχεδόν βέβαιο πως θ’ αρχίσω να καθαρίζω την παραλία. Για την ακρίβεια, αυτό σκοπεύω να κάνω αύριο» λέει.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στο πριν και το μετά. Σε μια έντονη φάση προσωπικής και εργασιακής αναθεώρησης, θέτει διαρκώς στόχους αυτο – βελτίωσης – μνημονεύοντας συχνά την ψυχοθεραπεύτρια του.

Σε μια εποχή που ακόμα βασανίζεται από λάθη, έχει εστιάσει στην εξέλιξη του στο θέατρο (το σινεμά και την τηλεόραση τ’ αφήνει στο pause) και στον ρόλο του ως πατέρας. Για τον δεύτερο ωστόσο, αρνείται να μιλήσει. «Δεν θέλω να δημοσιοποιώ τη ζωή μου· μια φωτογραφία μπορεί να πάρει μια ανεξέλεγκτη έκθεση σ’ αυτή τη μικρή χώρα. Δεν θέλω να βρεθώ μπροστά σε μια συνθήκη που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω κάτι, οπότε επιλέγω να προστατεύω κάπως τα πράγματα» εξηγεί. Για όλα τα υπόλοιπα πάλι, γίνεται πολύ προσωπικός.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου φωτογραφίζεται στο Cine της Αίγλης Ζαππείου.

Είμαι ενθουσιασμένος γι’ αυτό. Υπήρχε πρόθεση συνεργασίας με τον Άρη πριν τον covid, χαθήκαμε, μετά ξαναζεστάθηκε η συζήτηση. Και τώρα θα υλοποιηθεί σ’ έναν καινούργιο χώρο, στο προβάδικο της Δροσοπούλου, στην Κυψέλη που μου θύμισε λίγο Βερολίνο. Συνδέθηκα αμέσως μ’ αυτό το χώρο γιατί πιστεύω πως είναι ό,τι χρειάζεται το έργο.

Στο θέατρο, όχι, δεν έχω κάνει κάτι ανάλογο. Πράγματι, αυτός ο ήρωας δεν έχει φως. Ουσιαστικά, με τον με τον Αρτούρο ανατέλλει το σκοτάδι.

Είμαι λίγο μπέμπης σε αυτό, δεν μπορώ να διαβάσω ένα έργο και να δω και τον εαυτό μου μέσα. Είμαι, ακόμα, βολεμένος στην ιδέα του «διάλεξε με»

Είναι τιμή μου που είναι επικεφαλής της προσπάθειας ο Άρης Μπινιάρης, ο οποίος θα παίζει κιόλας. Εγώ, πάλι, έχω την ευθύνη να είμαι καλός στο ρόλο, να ανταπεξέλθω στην προσδοκία. Είναι μια ωραία πρόκληση. Δεν βλέπω πέρα από αυτό.

Στους σκηνοθέτες μου λέω, «πάρε με άνθρωπε μου και παίξε μπάλα. Πάρε τα υλικά μου και κάνε παράσταση. Απλώς μην με βάλεις να τραγουδήσω». Είμαι διαθέσιμος, ναι. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συνδημιουργώ.

Στους σκηνοθέτες μου λέω, «πάρε με άνθρωπε μου και παίξε μπάλα. Πάρε τα υλικά μου και κάνε παράσταση. Απλώς μην με βάλεις να τραγουδήσω».

Μου αρέσει και το αποζητώ να συμβαίνει. Πολλοί με ρωτάνε πώς το επιλέγω, θεωρώντας πως είναι ελαφρύς ο τρόπος με τον οποίο οδηγούμαι από το ένα θέατρο στο άλλο. Κι όμως έχει πολύ βάσανο. Συνδέεσαι κάθε φορά με άλλους ανθρώπους, σου λείπουν οι προηγούμενοι, αλλά καλλιτεχνικά αποδίδει και, κατά την γνώμη μου, έχει την αξία ενός σεμιναρίου. Θεωρώ πως με εξελίσσει, με απομακρύνει από το αίσθημα της σιγουριάς και της ασφάλειας. Θέλω να με ‘τρέχω’, θέλω να κουνιέται το σώμα και το πνεύμα μου – πιστεύω ότι με πάει παρακάτω. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πρόκληση.

Η ένωση και ο χωρισμός από τους ανθρώπους με τους οποίους έχω μοιραστεί πράγματα. Είναι ένα… ταχύρυθμο σχολείο σχέσεων. Το ίδιο επώδυνο φυσικά είναι να είσαι κάπου σταθερά και να φεύγεις. Όταν έφυγα, μετά από χρόνια από το Πόρτα, το είχα πάρει βαριά.

Δεν ξέρω αν θα ακουστεί επηρμένο, αλλά έχω fans στο θέατρο. Και χαίρομαι που είναι οπαδοί καλλιτεχνικού χαρακτήρα

Το θέατρο είναι ο βασικός τόπος που συνδέομαι με τους άλλους. Δεν βγαίνω για καφέ, δεν πάω σε σπίτια φίλων, έχω κόψει τα μπαρ και τα ξενύχτια. Οπότε το θέατρο είναι για μένα ένα εργαλείο κοινωνικοποίησης. Πλέον, κάνω ψυχανάλυση και προσπαθώ να βελτιώσω τους τρόπους επικοινωνίας μου.

Μάλλον το ότι έφυγα νωρίς από το σπίτι για σπουδές στο ΚΘΒΕ οπότε είχα αποφασίσει πως δεν θα εμπλέκομαι συναισθηματικά. Γενικά, προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος. Τώρα, μετά από μια μέτρια πρόβα δεν καταστρέφομαι – παλιότερα πίστευα πως έρχεται το τέλος του κόσμου. Ήμουν δραματικός, συνέχεια σε κατάσταση σοκ. Τώρα, έχω αποδεχθεί πως ο ήλιος θα βγει και την επόμενη μέρα και το θέατρο είναι μια δουλειά, όπως όλες οι άλλες.

Υποδύεται το ρόλο του Αχιλλέα στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που θα ανέβει και στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 19 και 20 Αυγούστου σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη.

Είναι πολύ ωραίο αυτό που λες, είναι η επόμενη πίστα που θα ήθελα να πάω. Ακόμα, είμαι λίγο μπέμπης σε αυτό, δεν μπορώ να διαβάσω ένα έργο και να δω και τον εαυτό μου μέσα. Ακόμα είμαι βολεμένος στην ιδέα του «διάλεξε με». Πάντως, θα ήθελα πολύ να φτάσω σε αυτό το σημείο, όπως κάνει ο αγαπημένος μου Αιμίλιος (Χειλάκης). Δεν μπορώ να αναλάβω το κόστος μιας παραγωγής, δοκίμασα ξυστά την σκηνοθεσία στο «Mute» αλλά δεν το έχω, όπως δεν έχω και την διδασκαλία. Ας μείνω σε αυτά που είμαι καλός.

Πιστεύω πως έχω περάσει σε μια εσωτερική πίστα που έχει να κάνει με το τι θέλω να πω εγώ στο θέατρο. Μέχρι πρόσφατα, δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό, ήμουν απλώς ένα καλό εκτελεστικό όργανο

Όσο να πεις, έχει. Παίρνω την ικανοποίηση πως είμαι σημαντικός για κάποιον. Και λίγο πρέπει να ξεφύγω από αυτό. Πρέπει να περάσω σε μια πιο ώριμη φάση.

Το ένιωσα πολύ στο «Mute», ειδικά στην τελευταία πανηγυρική παράσταση στη Θεσσαλονίκη και σκεφτόμουν πως όλοι αυτοί είχαν έρθει για μένα. Δεν ξέρω αν θα ακουστεί επηρμένο, αλλά έχω fans στο θέατρο. Και χαίρομαι που είναι οπαδοί καλλιτεχνικού χαρακτήρα.

«Δεν μπορώ να αναλάβω το κόστος μιας παραγωγής, δοκίμασα ξυστά την σκηνοθεσία αλλά δεν το έχω, όπως δεν έχω και την διδασκαλία. Ας μείνω σε αυτά που είμαι καλός» παραδέχεται.

Φυσικά. Φυσικά και με γνωρίζουν περισσότεροι, φυσικά και βγαίνοντας σε μια περιοδεία, θα με αναγνωρίζουν και οι θεατές της επαρχία. Η τηλεόραση είναι το μέσο για να μπορείς να δουλεύεις και το καλοκαίρι. Έχει τύχει να έρθει θεατής μετά το τέλος της παράστασης και να σχολιάσει το έργο, ένα έργο που ποτέ του δεν είχε ξαναδεί. Αλλά αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Από εκεί και πέρα, η τηλεόραση είναι ένα μεγάλο σχολείο γιατί σου λέει «πάρε το κείμενο και παίξε». Την ώρα που προσπαθείς να βρεις επαφή με τον συνάδελφο σου, πρέπει να συγκεντρωθείς και να παίξεις μαζί με 50 άτομα στο πλατό. Επίσης, βοηθάει η γνωριμία με πολλές άλλες ειδικότητες επαγγελμάτων γιατί είναι αποτοξινωτική. Στην τηλεόραση συναναστρέφεσαι πιο πολύ με ανθρώπους τεχνικών επαγγελμάτων – δηλαδή κανονικούς ανθρώπους.

Ο Γιώργος και το σινεμά είναι ένα ζευγάρι που παριστάνουν και οι δύο ότι δεν θέλουν. Περιμένει ο ένας να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση. Δεν πάω εγώ και δεν έρχεται κι αυτό. Έχουν γίνει και κάποιες αποτυχημένες απόπειρες ως τώρα και έκανα πίσω. Επίσης, δεν βλέπω σινεμά και κυρίως δεν βλέπω ελληνικό σινεμά.

Με απασχολούσε μόνο το πόσο καλός είμαι. Και το λέω με πολύ πόνο. Ξόδεψα πολλή ενέργεια να αρέσω στους συναδέλφους μου και ξεχνούσα τι ήθελα να πω

Αφήνω τα έργα και τις προτάσεις να έρχονται λίγο μεταφυσικά. Δεν μπορώ να αγνοήσω πως αρκετά έργα με έχουν συναντήσει τη στιγμή που κάτι παρόμοιο συνέβαινε στην προσωπική μου ζωή. Αρχικά τρόμαζα, αλλά μετά αποφάσισα να το αφήσω να δουλέψει παράλληλα με την πραγματικότητα μου.

Ναι, έτσι είναι. Ήταν πολύ μοναχική διαδικασία. Κι αν μου ζητούσαν να το ξανακάνω, θα έλεγα όχι. Πήγαινα στο θέατρο μόνος, ετοιμαζόμουν μόνος στο καμαρίνι, ήμουν μόνος στη σκηνή, έφευγα μόνος. Δυσκολεύτηκα. Μετά ήρθε το «Σώσε» με πολύ κόσμο επί σκηνής και διάδραση και είδα τι είναι πιο υγιές. Έκλεισε αυτό το κεφάλαιο της μοναχικότητας, το χόρτασα. Ίσως, λοιπόν, φεύγω από τη μοναχικότητα γενικά.

«Έκλεισε αυτό το κεφάλαιο της μοναχικότητας, το χόρτασα. Ίσως, λοιπόν, φεύγω από τη μοναχικότητα γενικά» λέει.

Πιστεύω πως έχω περάσει σε μια εσωτερική πίστα που έχει να κάνει με το τι θέλω να πω εγώ στο θέατρο. Μέχρι πρόσφατα, δεν ήξερα τι σημαίνει αυτό, ήμουν απλώς ένα καλό εκτελεστικό όργανο. Τώρα, ζω μια φάση όπου αρχίζει και με εκφράζει προσωπικά αυτό που πρόκειται να γίνει. Θέλω να συνδέομαι με τα λόγια που λέω. Να, για παράδειγμα, τώρα στην «Ιφιγένεια», έχοντας ξαναπαίξει το ρόλο του Αχιλλέα, τα ίδια λόγια με δονούν αλλιώτικα. Υπάρχει μια φράση που λέει «η ειρήνη θέλει πολλή δύναμη να την αντέξεις». Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται πολλή δουλειά από τον άνθρωπο για να μπορεί να συνυπάρχει. Παλαιότερα, ήταν εντελώς άλλη η φάση μου.

Με απασχολούσε μόνο το πόσο καλός είμαι. Και το λέω με πολύ πόνο. Ξόδεψα πολλή ενέργεια να αρέσω στους συναδέλφους μου και ξεχνούσα τι ήθελα να πω. Αναζητούσα μόνον το θαυμασμό, μόνο το «μπράβο». Κι αυτό το είχα γενικότερα στη ζωή μου, πήγαζε από προσωπική ανασφάλεια. Τελευταία, αισθάνομαι πως μπορώ να πάρω από το πως είναι η ζωή και πως θα ήθελα να είναι. Ας πούμε, θα έπαιζα ένα έργο με πιο ακτιβιστικό χαρακτήρα.

Έχω πληγώσει ανθρώπους, αλλά τους πλήγωσα άθελα μου. Δηλαδή δεν ξυπνούσα ένα πρωί και σκεφτόμουν «ας καταστρέψω την ημέρα του τάδε». Εκείνο που ίσως σώζει την κατάσταση είναι πως δεν διστάζω να πω αμέσως συγνώμη

Κάθε μέρα μου συμβαίνει αυτό. Αλλά το πιο κομβικό ήταν μετά από μια ερωτική απογοήτευση. Εκεί μου χτύπησαν κόκκινα κουμπάκια και κατάλαβα ότι πρέπει να αρχίσω να φτιάχνω τον εαυτό μου, να τον θεραπεύσω από παλιές πληγές που με οδηγούσαν σε κακές συμπεριφορές. Ήταν τραύματα που είχα από εφηβάκι, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, να ερωτεύομαι και τέτοια.

Ναι. Τόσο εγώ όσο και η μεγάλη μου αδερφή ήμασταν λιγότερο… παιδιά εξαιτίας αυτών των ευθυνών. Υπήρξα ένας αυστηρός… μπαμπάς για τα αδέρφια μου. Μου πήρε καιρό να αποκτήσω μια καλή σχέση και επικοινωνία με την οικογένεια και τους γονείς μου.

«Τελευταία, αισθάνομαι πως μπορώ να πάρω από το πως είναι η ζωή και πως θα ήθελα να είναι. Ας πούμε, θα έπαιζα ένα έργο με πιο ακτιβιστικό χαρακτήρα» εξηγεί.

Αν παρατηρήσω πως αντιδρώ σε δύσκολες καταστάσεις, αισθάνομαι ώριμος σε κάποια πράγματα, ναι.

Όσο να πεις… Αλλά τους πλήγωσα άθελα μου. Δηλαδή δεν ξύπνησα ένα πρωί και σκέφτηκα «ας καταστρέψω την ημέρα του τάδε». Εκείνο που ίσως σώζει την κατάσταση είναι πως δεν διστάζω να πω αμέσως συγνώμη.

Έχω υπάρξει και ανώριμος και οξύθυμος. Έχω κινηθεί στα άκρα. Έχω υπάρξει τρυφερός και δοτικός και μετά εκτοξευόμουν προς το θυμό και το παράπονο. Είναι εύκολο στο θέατρο να πετάς τα σκουπίδια της υπόλοιπης ζωής σου

Ναι. Έχω υπάρξει και ανώριμος και οξύθυμος. Έχω κινηθεί στα άκρα. Έχω υπάρξει τρυφερός και δοτικός και μετά εκτοξευόμουν προς το θυμό και το παράπονο. Είναι εύκολο στο θέατρο να πετάς τα σκουπίδια της υπόλοιπης ζωής σου. Είναι λάθος, αλλά είναι εύκολο.

Όχι.

Για την προσωπική του ζωή: «επειδή δεν βγαίνω και δεν έχω επαφή με τα social, είμαι κάπου μετέωρος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ξέρω πως γνωρίζονται οι άνθρωποι πια».

Ναι, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, την Σοφία Παυλίδου, την Ιωάννα Παππά και σαν αδέρφια μου είναι ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Χρήστος Μαλάκης και ο Μάκης Παπαδημητρίου. Παλιότερα έλεγα πως είναι λίγοι, αλλά εν τέλει είναι όσο πρέπει. Και είναι φιλίες δοκιμασμένες στο χρόνο.

Όχι. Μόνο με την εις άτοπον απαγωγή μπορώ να ισχυριστώ αυτό, ξέροντας τι δεν θέλω να μου συμβαίνει πια. Θα έλεγα ότι «το χρωστάω το μάθημα» των σχέσεων. Δοκίμασα να το λύσω μαζί με άλλα προβλήματα μου, είδα πως δεν γίνεται και είπα «άστο για την ώρα», οπότε έχω κεντράρει στην κόρη μου και στη δουλειά μου. Επίσης, επειδή δεν βγαίνω και δεν έχω επαφή με τα social, είμαι κάπου μετέωρος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν ξέρω πως γνωρίζονται οι άνθρωποι πια.

Είχα κάποιες απόπειρες σχέσεων μέχρι εκεί. Δεν το έχω ζήσει ποτέ, δεν ξέρω πως είναι. Ξέρω τους κανόνες, αλλά δεν έχω παίξει το παιχνίδι

Ναι, αλλά δεν είναι ωραίο για όλες τις ώρες. Πάντως, με βοηθάει να οργανώνομαι καλύτερα. Είναι και μνήμη από μια παλιά version μου όπου η μοναξιά έχει κάτι το γοητευτικό. Την πουλούσα μέχρι και στις συνεργασίες μου. Έχει τύχει να είμαι καλεσμένος σε πρωτοχρονιάτικο πάρτι απ’ όπου έφυγα γιατί ένιωσα πως ήθελα να είμαι μόνος. Στα μάτια μου, η μοναξιά δεν είναι πια γοητευτική, δεν την πουλάω πια – γιατί υπήρξα και παιδί του Kurt Cobain. Πλέον, παίρνω μόνο τα καλά της μοναξιάς, κάποιες ώρες που έχω προσωπικά ανάγκη. Μάλλον, δεν ξέρω που είναι η χαρά. Ή την διαπιστώνω έντονα και φοβάμαι πως θα την χάσω. Σε συζητήσεις με την ψυχοθεραπεύτρια μου, η οποία με παροτρύνει να γνωρίσω μια κοπέλα, εγώ προεξοφλώ πως θα μαλώσουμε και θα χωρίσουμε. Πάω αμέσως στο άκρο.

«Είμαι λίγο Μόγλης, λίγο αγρίμι. Στη ζούγκλα, βέβαια, βούτηξα μόνος μου. Κι έτσι όταν κάποιος μου εκφράζει τρυφερότητα, μπλοκάρω» ομολογεί.

Ναι, είμαι λίγο Μόγλης, λίγο αγρίμι. Στη ζούγκλα, βέβαια, βούτηξα μόνος μου. Όπως σου είπα, βρέθηκα άφραγκος και μόνος για σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Κι αυτό δεν άλλαξε όταν ήρθα στην Αθήνα. Κι έτσι όταν κάποιος μου εκφράζει τρυφερότητα, μπλοκάρω.

Μπορεί να φοβάμαι τη δέσμευση, ότι πρέπει να το… ξεπληρώσω κάπως. Να φανταστείς πως δεν μπορώ να δεχτώ από άλλους ούτε δώρα.

Ναι. Είχα κάποιες απόπειρες σχέσεων μέχρι εκεί. Δεν το έχω ζήσει ποτέ, δεν ξέρω πως είναι. Ξέρω τους κανόνες, αλλά δεν έχω παίξει το παιχνίδι.

Δεν θα ισχυριστώ πως είναι εκπληκτική η ζωή μου. Αλλά πλέον οι δυσκολίες με βρίσκουν νηφάλιο. Έπινα για να μην αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Συνέχιζα να υποδύομαι ένα ρόλο κι έξω, ήμουν ψεύτικος. Το κακό είναι πως αυτή η κατάσταση αχνίζει ακόμα, έχει για καιρό αναθυμιάσεις

Με την ψυχαναλύτρια που δουλεύω τώρα έχω αναπτύξει μια πραγματικά θεραπευτική σχέση. Είχα ναρκισσιστικά ξεσπάσματα μέχρι και σε αυτήν. Έκανα απίστευτα παράπονα πως κανείς δεν με νοιάζεται και δεν με φροντίζει. Έχω κατακτήσει μεγαλύτερες ισορροπίες, έχω κόψει τις καταχρήσεις, έχω κάνει άλματα.

Με τρόμο. Αναρωτιόμουν σε ποιο σημείο είχα φέρει τον εαυτό μου. Έφτασα ένα βήμα πριν το κέντρο απεξάρτησης. Το μόνο που προστάτευα από αυτό ήταν το θέατρο. Δεν έπινα ποτέ πριν από παράσταση αλλά μετά… Δούλευα νύχτα κι έτσι με πήρε μια μπάλα χρόνων. Τώρα, αν πάει μία η ώρα και δεν έχω κοιμηθεί λέω «πω, πω».

Είμαι πιο ήρεμος και ήσυχος. Και ίσως πιο αληθινός. Δεν θα ισχυριστώ πως είναι εκπληκτική η ζωή μου. Αλλά πλέον οι δυσκολίες με βρίσκουν νηφάλιο. Έπινα για να μην αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Για να μην αντιμετωπίζω τον εαυτό μου μετά την παράσταση. Συνέχιζα να υποδύομαι ένα ρόλο κι έξω, ήμουν ψεύτικος. Το κακό είναι πως αυτή η κατάσταση αχνίζει ακόμα, έχει για καιρό αναθυμιάσεις. Νομίζω, πάντως, πως είναι ακόμα νωρίς για να δω το φως. Να φανταστείς δεν είχα γνωρίσει ποτέ μια κοπέλα νηφάλιος. Πλέον, ονειρεύομαι να γνωρίσω έναν άνθρωπο μέρα μεσημέρι. Εκεί θα καταλάβω την πραγματική δόνηση.