Η Αγγελική-Αριάδνη Βούλγαρη μάς μιλά για το νέο της βιβλίο «Η Τέχνη της Σύνδεσης»

Η Αγγελική-Αριάδνη Βούλγαρη παλεύει για την ανάδειξη της σημασίας που έχει η φροντίδα της ψυχικής υγείας και της σύνδεσης των ανθρώπων εδώ και μία δεκαετία. Από νοσοκομεία Παίδων μέχρι και μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, ταξιδεύει ανά την Ελλάδα και «κηρύττει» μέσα από τα σεμινάρια και τα ψυχοκινητικά και θεατρικά προγράμματά της την αγάπη για τη ψυχή και τον εαυτό μας, αλλά ταυτόχρονα και τη σημασία της σύνδεσης των ανθρώπων με τους συνανθρώπους τους.

Το πιο πρόσφατο εγχείρημά της ήταν η αποτύπωση των μεθόδων της στο χαρτί, για να υπάρχουν και να βοηθούν όσους έχουν ανάγκη να συνδεθούν ξανά με τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Έτσι, γεννήθηκε «Η Τέχνη της Σύνδεσης», μια ολιστική μέθοδος που μπορεί να αξιοποιηθεί από όσους αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο αυτό, από όσους νιώθουν κάποιες φορές «ξένοι».

Πράγματι, η εποχή που διανύουμε, όπου οι άνθρωποι νιώθουν όλο και πιο μόνοι, είναι η πλέον κατάλληλη για να κάνουμε ένα «ραντεβού» με τον εαυτό μας, να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε και έπειτα να μπορέσουμε να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας. Αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός της Αγγελικής-Αριάδνης, όταν δημιουργούσε την Τέχνη της Σύνδεσης.

“Ο λόγος που άρχισα να γράφω ήταν αρχικά για να καταγράψω τα «θαυμαστά» (με την έννοια του θαύματος) βιώματα που έζησα μέσα στα νοσοκομεία… και δευτερευόντως για να «συλλάβω» εγώ η ίδια τί ακριβώς ήταν αυτό που έκανα εσωτερικά και κατάφερνα να βοηθήσω τους ανθρώπους να επανασυνδεθούν με την ελπίδα μέσα τους.”

Η Τέχνη ήταν ένα όχημα το οποίο ακολούθησα από μικρή χωρίς να το καταλάβω. Έτυχε να πάω σε γερμανικό δημοτικό, όπου έδιναν μεγάλη σημασία στις τέχνες με πολύ καλές και ποιοτικές σχολικές  παραστάσεις στο τέλος της κάθε χρονιάς. Θέατρο, μουσική, χορός, ζωγραφική, όλα αυτά ήταν στην καθημερινότητά μου από 7 χρονών. Αυτό, σε συνδυασμό με μια μητέρα ζωγράφο και έναν πατέρα αρχιτέκτονα, με οδήγησαν σχεδόν ασυνείδητα στο να επιλέξω τη σχολή γραφικών και καλλιτεχνικών σπουδών που Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, μετά να περάσω στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και εν συνεχεία να ασχοληθώ και από μόνη μου με τον χορό.

Το βιβλίο μου στηρίχτηκε στη δεκαετή εμπειρία μου σε ιδρύματα και δομές ως καλλιτέχνιδα και εκπαιδεύτρια μέσω τεχνών. Ξεκίνησα να το γράφω επειδή ήθελα να καταγράψω τα «θαυμαστά» (με την έννοια του θαύματος) βιώματα που έζησα μέσα στα νοσοκομεία, σε ογκολογικά, σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, σε ιδρύματα παιδικής προστασίας, φορείς ειδικής αγωγής και δευτερευόντως για να «συλλάβω» εγώ η ίδια τί ακριβώς ήταν αυτό που έκανα εσωτερικά και κατάφερνα να βοηθήσω τους ανθρώπους να επανασυνδεθούν με την ελπίδα μέσα τους. Γιατί τελικά περί επανασύνδεσης με αυτή την ποιότητα επρόκειτο. Αυτό που ξεκίνησε να εκφράζεται πιο έντονα μαζί με την καριέρα μου, ήταν η έμφυτη σχεδόν έλξη μου για τους ανθρώπους που δοκιμάζονται. Έπρεπε να βρω την αιτία πίσω από την επιλογή μου να σπουδάσω τέχνες. Όταν αποφοίτησα από το Ωδείο Αθηνών, άνοιξα τον πρώτο Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό και ταυτόχρονα ξεκίνησα να παίζω θέατρο στο Αγλαΐα Κυριακού και στο Αγία Σοφία ως ηθοποιός, κάτι μέσα μου ησύχασε, ήξερα ότι είχα μπει στο δικό μου μονοπάτι. Ήταν η έναρξη.

Οι δεξιότητες με τις οποίες γεννιόμαστε χρειάζονται ανάπτυξη και εκπαίδευση συνειδητή, αλλιώς είναι εργαλεία που μπορούν να λειτουργήσουν εις βάρος μας.

Όσο ζούμε στην Ελλάδα πάντα έχουμε πολλά βήματα μπροστά μας… Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για στήριξη πολιτών. Αυτό που μας λείπει, είναι η συλλογική συνείδηση μιας και είμαστε πιο πολύ στο εγώ παρά στο εμείς σαν Έλληνες. Μπορείς να πεις ότι δεν αισθανόμαστε ακόμα το αόρατο δίκτυο που μας συνδέει. Όχι ότι οι ξένοι το αισθάνονται, απλά ακολουθούν περισσότερο το μαζί, αφού προτείνεται από τις κυβερνήσεις τους στις οποίες έχουν εμπιστοσύνη. Αυτή είναι η βασική διαφορά. Εμείς δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτούς που μας κυβερνάνε και δικαίως… Είναι θέμα χρόνου όμως να γίνει η μετάβαση από την ατομική στην συλλογική συνείδηση. Χρειάζεται χρόνος και εσωτερική ατομική εργασία.

Στήριξη δεν μπορώ να πω ότι βρήκα, αλλά μετά από χρόνια, που με γνώριζαν πλέον στους χώρους των νοσοκομείων και των δομών, οι πόρτες άνοιγαν πιο εύκολα. Έτυχαν και περιπτώσεις που με καλούσαν από κάποιο τμήμα νοσοκομείου για να ξεκινήσω πρόγραμμα εκεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, μετά από ένα πρόγραμμα που έκανα στο Τμήμα Ενδονοσοκομειακής Νοσηλείας του Αγία Σοφία, γεννήθηκε μία παράσταση, στην οποία έπαιζαν τα παιδιά που νοσηλεύονταν στην ψυχιατρική κλινική. Έχει μείνει στην ιστορία του ΤΕΝ (Τμήμα Ενδονοσοκομειακής Νοσηλείας) η παράσταση αυτή, όπως μου λένε ακόμα ψυχολόγοι που εργάζονται εκεί. Μετά από λίγο καιρό, με καλέσαν από το αντίστοιχο τμήμα του Παίδων Πεντέλης. Δεν κατάφερα να ξεκινήσω πρόγραμμα εκεί, καθώς είχε πολύ λίγα παιδιά και ήδη από τις πολλές και διαφορετικές δράσεις σκεφτόμουν πως πρέπει να κλωνοποιήσω τον εαυτό μου για να τα προλάβω όλα! Ανάγκη δυστυχώς υπάρχει έντονη, ειδικά στην Ελλάδα.

Όπως είπα και πριν, η «Τέχνη της Σύνδεσης» πρόκειται για μια μέθοδο αυτοανάπτυξης, στηριγμένη σε δεξιότητες ζωής και εσωτερικές ψυχικές καταστάσεις. Είναι η θεωρία που προέκυψε από την πράξη. Συνηθίζω να λέω ότι το moto μου είναι «η θεωρία ακολουθεί την πράξη» καθώς έτσι λειτουργώ στη ζωή μου. Είμαι φύση παρορμητική και το ‘χω πληρώσει. Πέφτω με τα μούτρα, παθαίνω, μαθαίνω και μετά διδάσκω και άλλους να πάνε πιο… προσεκτικά και με γνώση. Εγώ ας πούμε «κάηκα» συναισθηματικά, καθώς λειτουργούσα πολύ ενσυναισθητικά, χωρίς να ξέρω πώς να προστατεύομαι, πως να κλείνω τα όριά μου την κατάλληλη στιγμή χωρίς να χάνω την σύνδεση με τον άλλο.

Αυτό δεν το ήξερα, το έμαθα με τον θάνατο του Ηλία, ενός 5χρονου αγοριού που αγάπησα πολύ και έφυγε από καρκίνο. Νόμιζα ότι θα τον κάνω καλά με τις «θεραπευτικές καλλιτεχνικές  επισκέψεις» που κάναμε μαζί με τον σύζυγό μου Βασίλη Παναγιωτίδη, στο ΕΛΠΙΔΑ από το 2014 μέχρι το 2019. Αλλά κάποια πράγματα είναι πάνω από μας. Όπως και να χει, μετά από αυτό το γεγονός στη ζωή μου, συνέχισα μεν να είμαι ενσυναισθητική, αλλά με όρια, όπως λέω «αγάπη άνευ όρων, αλλά με όρια». Να, η ενσυναίσθηση είναι λοιπόν μια δεξιότητα που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο και που κάνω wokshops πάνω σε αυτή, γιατί οι περισσότεροι που την έχουμε ανεπτυγμένη, την έχουμε μάθει με τον δύσκολο τρόπο.

Ακούω κόσμο να λέει, “εγώ θα ήθελα να μην έχω τόση ενσυναίσθηση γιατί πληγώνομαι, γιατί με χειρίζονται” και τα λοιπά. Οι δεξιότητες με τις οποίες γεννιόμαστε χρειάζονται ανάπτυξη και εκπαίδευση συνειδητή, αλλιώς είναι όντως εργαλεία που μπορούν να λειτουργήσουν εις βάρος μας. Χρειάζεται να αρχίσουμε να μαθαίνουμε ποιοί είμαστε ως άνθρωποι, και δεν μιλάω θεωρητικά. Εννοώ εκπαίδευση πάνω στις βασικές αρχές από τις οποίες αποτελείται ο άνθρωπος. Σώμα, ψυχή, πνεύμα. Να γίνουμε καλοί χειριστές, επιδέξιοι. Στον τομέα της ψυχής λοιπόν, βρίσκονται κάποιες από τις δεξιότητες που αναφέρω και στην «Τέχνη της Σύνδεσης». Ενώ άλλες ποιότητες αφορούν πιο πνευματικές καταστάσεις. Συνεπώς δεν μιλάμε για ψυχοθεραπεία, αλλά ψυχική ενδυνάμωση και πνευματική ανάπτυξη.

“Η Τέχνη της Σύνδεσης” της Αγγελικής-Αριάδνης Βούλγαρη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite.

Είναι το θεωρητικό μέρος των σεμιναρίων που κάνω ως life skills trainer, είτε ως personal trainer, είτε ως facilitator, σε διάφορα workshops που ενδυναμώνουν το προσωπικό των εταιριών. Στην ουσία, στηρίζω ανθρώπους να ξανασυνδεθούν με αυτό που είναι. Η μέθοδός μου έχει στοιχεία από την πνευματική «επιστήμη», αρχές της ψυχολογίας και εργαλεία –πρακτικές καλλιτεχνικές. Αυτός είναι και ο συνδυασμός που κάνει πολύ διαφορετικά και ευχάριστα τα workshops. Η Τέχνη πάντα δείχνει έναν παιχνιδιάρικο τρόπο να μπαίνεις στα πράγματα και ο κόσμος το χρειάζεται αυτό. Έχουμε πλέον βαρεθεί τις «αμπελό-φιλοσοφίες», τις τεχνικές και πνευματικές θεωρίες που δεν έχουν πρακτικό αντίκρισμα παρά μόνο στην εικόνα που θα θέλαμε να είμαστε ή που νομίζουμε ότι είμαστε.

«Η επιθυμία του να θέλεις να φαίνεσαι ότι δεν μπορείς είσαι, είναι σφάλμα, ελάττωμα που γεννά πολλές συμφορές στη ζωή του ανθρώπου»,  έλεγαν οι διδασκαλίες πάνω στις οποίες εκπαιδεύτηκα και εγώ στα πρώτα μου χρόνια ως πνευματικός αναζητητής, πριν το ρίξω στην πράξη… Χρειάζεται λοιπόν να βρούμε τί μπορούμε να είμαστε, και όσο το βρίσκουμε να τολμάμε να το εκφράζουμε όλο και πιο πολύ. Να το δηλώνουμε με το σώμα και τη ψυχή μας. Να διαδηλώνει το πνεύμα μας σε κάθε μας βλέμμα, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε μας αναπνοή! Το βιβλίο όμως έχει μέσα αληθινές και πολλές φορές συγκλονιστικές ιστορίες με παιδιά, ανθρώπους με ειδικές δεξιότητες και ηλικιωμένους που υπήρξαν οι δικοί μου δάσκαλοι.

Ξεκίνησα να γράφω διάσπαρτα όταν ανέκυψε η ανάγκη να εκπαιδεύσω άλλους  για να μπουν σε χώρους υγείας και να κάνουν καλλιτεχνικές δράσεις και ψυχοκοινωνικά προγράμματα, με όχημα τις τέχνες. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι «εμπειρίες σύνδεσης», δεν σχετίζονται με την κατάρτιση που έχεις, αλλά με το επίπεδο που βρίσκεσαι εσωτερικά. Συνδεόμαστε από αυτό που είμαστε και όχι απ’ αυτό που μάθαμε στα πανεπιστήμια. Ερχόντουσαν επαγγελματίες καλλιτέχνες με μεγάλη εμπειρία, applied theatre practitioners κι όμως κάτι έλειπε. Έλειπαν εσωτερικές ποιότητες και δεξιότητες ζωής. Έτσι λοιπόν, όταν έμεινα έγκυος το 2019 στην κόρη μου και αποφάσισα ότι δε θα ξαναμπώ σε χώρους υγείας, άρχισα να γράφω. Ήταν κατάσταση ανάγκης, επιβίωσης για μένα, είχα πολλά πράγματα μέσα μου και σωματικά και ψυχικά και γνωστικά. Ήταν σαν να κυοφορούσα την ίδια στιγμή και το φυσικό και το πνευματικό μου παιδί, αν δεν ξεκίναγα να γράφω θα έσκαγα από τα πολλά βιώματα που ήθελα να μοιραστώ με τον κόσμο, από τα θαύματα που έζησα 10 ολόκληρα χρόνια.

Αυτό είμαι εγώ, μάλλον γι’ αυτό. Είμαι μια αναζητήτρια της αλήθειας, που έχει περάσει από διαφορετικούς και βαρβάτους χώρους αυτογνωσίας και έχει διαβάσει τόνους βιβλίων, όταν ακόμα πίστευα ότι μπορεί κανείς να εξελιχθεί θεωρητικά. Είμαι ακόμα ένας άνθρωπος με πολύ εργασία πάνω στην δική του ψυχή και τα σκοτάδια, με ψυχοθεραπείες, σεμινάρια αυτονάπτυξης, αλλά και εκπαίδευση πάνω σε βασικές αρχές ψυχολογίας δίπλα σε σημαντικά ονόματα. Και τέλος είμαι μια γυναίκα που μάλλον για να ξαναβρώ τη χαρά μου, αποφάσισα, παρά το θετικό μου μυαλό, να γίνω καλλιτέχνης.

“Το φως είναι η Αγάπη. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται ήδη μέσα μας, για να μην πω ότι είμαστε φτιαγμένοι από αυτή την ενέργεια και ακουστώ «λουλουδένια».”

Το φως είναι η Αγάπη. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται ήδη μέσα μας, για να μην πω ότι είμαστε φτιαγμένοι από αυτή την ενέργεια και ακουστώ «λουλουδένια». Στην ουσία,  τροφοδοτούμαστε συνεχώς από τα ρεύματα της πίστης και της ελπίδας, οι οποίες είναι οι πρώτες εκδιπλώσεις της αγάπης. Έχεις δει κάποιον να έχει ελπίδα και να μην έχει αγάπη ή να έχει πίστη και να μην πηγάζει από την αγάπη; Το μόνο που χρειάζεται, είναι να βάλουμε στην άκρη όσο γίνεται τα σκοτάδια της ψυχής μας για να αντιληφθούμε ξανά τα ρεύματα αυτών των ποιοτήτων. Δεν χρειάζεται να τιθασεύσουμε κάτι, αλλά να νιώσουμε την ελπίδα και την πίστη να μας ταΐζει σαν τροφός και να αντιληφθούμε ότι αυτές οι ποιότητες μάς  κρατάνε συνδεδεμένους με τα υπόλοιπα πλάσματα στη Γη. Σαν να μας «συγκρατούν» μαζί.

Τώρα πια είναι η κόρη μου, η Γλαύκη. Έχω την ευκαιρία να βλέπω τον Θεό στα μάτια της κάθε μέρα και να με επαναφέρει στο εδώ και στο τώρα. Για την ακρίβεια, δεν με κάνει αισιόδοξη, αλλά μου «θυμίζει» πώς μοιάζει η αγάπη στο υλικό επίπεδο. Αυτό μου δίνει ελπίδα. Θα ήταν όμως ανακρίβεια να πω ότι με κάνει πιο αισιόδοξη, πιο πολύ μου δίνει χαρά. Είμαι άνθρωπος φύση μελαγχολικός.

Τελικά, αναρωτιέμαι αν προφυλάξαμε ή χάσαμε τη «ζωή» μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γιατί ζωή είναι οι σχέσεις μας και κάθε σχέση ξεκινάει με μια Σύνδεση.

Πως δεν υπάρχει τίποτε έξω από μας. Χρειάζεται να στρέψουμε τον φακό προς τα μέσα και όχι προς τα έξω. Ενώ αυτό ακούγεται πολύ εύκολο, είναι πραγματικά δύσκολο να το επιτύχεις όταν ζεις σε μια κοινωνία, και μιλάω για μία δυτική κοινωνία, που στρατηγικά σε εκπαιδεύει για το αντίστροφο. Η οικογένεια, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, έχουν τελικό στόχο μόνο τον χώρο εργασίας! Γι’ αυτό και η «Τέχνη τη Σύνδεσης» είναι πολύ χρήσιμη σε corporate περιβάλλοντα. Εκεί υπάρχει η μεγαλύτερη ανάγκη, εκεί «ματώνει» ο σύγχρονος άνθρωπος.

“Προφύλαξε την ζωή σου και τους γύρω σου, αλλά τελικά τι είναι η ζωή χωρίς την αλληλεπίδραση με τους άλλους, χωρίς  να συνδέεσαι, να αγκαλιάζεσαι, να μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάποιον, κυριολεκτικά και μεταφορικά.”

Λιγότερο ή περισσότερο, βρίσκομαι και εγώ, όπως και όλοι μας, στην πορεία προς την κατάκτηση αυτής της σύνδεσης. Άλλωστε, όπως λέει και ο Dyer αν δεν κάνω λάθος, «διδάσκουμε αυτό που ποθούμε πιο πολύ να μάθουμε».

Το κλειδί είναι η σύνδεση με αυτό που είμαστε πρώτα, και μετά με τους γύρω μας. Αυτό ακούγεται απλό, αλλά θέλει τέχνη, ίσως την Τέχνη της Σύνδεσης.

Η πανδημία ήρθε και ολοκλήρωσε με τις «συστάσεις» και ενίοτε τις απαγορεύσεις της, την αποσύνδεση που βίωναν οι άνθρωποι και πριν. Για μένα, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα, Μην αγγίζεις, μην πλησιάζεις, μη μιλάς, κράτα αποστάσεις, προφυλάξου από τον αόρατο εχθρό που είναι μεν ένας ιός, αλλά… Προφύλαξε την ζωή σου και τους γύρω σου, αλλά τελικά τι είναι η ζωή χωρίς την αλληλεπίδραση με τους άλλους, χωρίς  να συνδέεσαι, να αγκαλιάζεσαι, να μπορείς να σταθείς δίπλα σε κάποιον, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τελικά, αναρωτιέμαι αν προφυλάξαμε ή χάσαμε τη «ζωή» μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γιατί ζωή είναι οι σχέσεις μας και κάθε σχέση ξεκινάει με μια Σύνδεση.

Η δική μου προσωπική ιστορία ξεκίνησε με με ένα αυτοάναοσο που μου χτύπησε την πόρτα στα 25. Ήμουν τελείως αποσυνδεδεμένη εσωτερικά. Η ψυχή μου βαριά, γεμάτη θλίψη και το σώμα μου έφτασε στο σημείο να αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό ως εχθρό. Ξεκίνησα τότε μία μεγάλη ιστορία, με ταξίδια στο εξωτερικό για να δω αν θα χρειαστεί τελικά να ζήσω όλη μου τη ζωή με κορτιζόνες. Έχεις «λύκο» μου είπαν οι Έλληνες γιατροί και δεν θα είναι εύκολο να κάνεις παιδιά αν το αποφασίσεις. Έφτασα στο σημείο από τις φλεγμονές στις αρθρώσεις να μην μπορώ να περπατήσω χωρίς βοήθεια. Ήταν ένας εφιάλτης. Τότε ήμουν στο 2ο έτος του Ωδείου και χρειάστηκε να το διακόψω για αρκετούς μήνες. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που βιώνω τα πράγματα, να ξαναθυμηθώ ποια είμαι και να αρχίσω να πλέκω το νήμα της εσωτερικής μου επανασύνδεσης. Τελικά, τα κατάφερα χωρίς κορτιζόνες και τώρα έχω μια κόρη 2,5 ετών. Το κλειδί είναι η σύνδεση με αυτό που είμαστε πρώτα, και μετά με τους γύρω μας. Αυτό ακούγεται απλό, αλλά θέλει τέχνη, ίσως την Τέχνη της Σύνδεσης.

Ίαση είναι να βρεις τον εαυτό σου. Συνεπώς, η θεραπεία μας είναι η αποστολή μας, αν και ο καθένας έχει άλλο κομμάτι του να «θεραπεύσει». Θεωρώ όμως ότι όταν βρούμε την αποστολή μας και αρχίσουμε να εργαζόμαστε συνειδητά πάνω σε αυτή, ταυτόχρονα θα αρχίσει να φαίνεται πιο καθαρά η «αλληλοϋπηρεσία» που κάνουμε ο ένας στον άλλον μέσω του δικτύου που μας συνδέει.

“Τα θετικά υπάρχουν όσο και τα αρνητικά, το θέμα είναι πάλι πού εστιάζεις.”, τονίζει.

Είναι το δράμα του υλικού κόσμου να έχουμε χάσει τον δρόμο μας. Ήρθαμε σε λήθη, συνεπώς αυτό δεν είναι το θέμα. Τα θετικά υπάρχουν όσο και τα αρνητικά, το θέμα είναι πάλι πού εστιάζεις. Πού στρέφεις τον φακό της όρασης σου. Ό, τι και να βάζουν μπροστά στα μάτια μας, εμείς θα επιλέξουμε αν θα το δούμε ή όχι. Έχουμε ελεύθερη βούληση, ό, τι δεν σ’ αρέσει, μην το κοιτάς. Ό, τι δεν σε εκφράζει, μην το αναπαράγεις. Ούτε με πράξεις, ούτε με λόγια. Ναι, είναι αλήθεια ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει μια τάση να αναπαράγει το αρνητικό συμβάν και αυτό ξεκινάει, σύμφωνα με έρευνες, από το ένστικτο της επιβίωσης, αλλά στόχος είναι να ανυψωθούμε πάνω από τα ένστικτα και να γίνουμε κάποια στιγμή Άνθρωποι.

Δεν νομίζω. Γραφώ όταν έχω κάτι να πω, κάτι που πιστεύω ότι θα φανεί χρήσιμο στο να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά σε αυτό που είναι. Δεν έχω πένα λογοτεχνική. Μόνο όταν γράφω για παιδιά. Εκεί ανοίγει ένας άλλος κόσμος. Μάλλον αισθάνομαι ελεύθερη να μιλήσω χωρίς τον φόβο της κριτικής για το πώς βλέπω τον κόσμο. Και στην «Τέχνη της Σύνδεσης» έχω εντάξει «Το παραμύθι της Μονάδας». Είναι ο τρόπος που πιστεύω ότι δημιουργήθηκε ο κόσμος, η δική μου κατανόηση της κοσμογονίας ας πούμε. Το εμφάνισα σαν παραμύθι, αλλά στην ουσία ό, τι γράφω εκεί το πιστεύω ως πραγματικότητα, απλά δεν το λέω ανοιχτά. Χαχαχα. Έχω γράψει κάποια παιδικά παραμύθια που θα τα εκδώσω στο άμεσο μέλλον.

Το γράψιμο, όπως και ο προφορικός λόγος, με βοηθάει να αποκρυσταλλώνω τις σκέψεις και τις συλλήψεις μου. Όσο μιλάω για όσα έχω μέσα μου ή όσα έχω ζήσει, όλα ξεκαθαρίζονται στο μυαλό μου. Στους ανθρώπους που θα μπουν στον κόσμο της Σύνδεσης, θα χαρίσω την χαρά του να μπορείς να υπάρχεις χωρίς να χρειάζεται να είσαι συνεχώς κάτι άλλο από αυτό που ήρθες στον κόσμο για να εκφράσεις. Αυτή είναι για μένα η ύψιστη απόλαυση. Να λες αυτός είμαι.. τώρα.. στην παρούσα στιγμή. Δεν είμαι τέλειος και τολμάω να σας το δείξω.

Τον Σεπτέμβριο θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου μου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στο αγαπημένο μου Μερόπειο Ίδρυμα, το οποίο βρίσκεται στον κήπο πίσω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Ακόμα, έχω οργανώσει διάφορα σεμινάρια και trainings για τον φθινόπωρο και τον χειμώνα.