Hot or Not #24: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε σειρές και ταινίες, ταξιδέψαμε και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Ομολογώ πως ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού και των διακοπών δεν παρακολουθώ και τόσο σειρές και ταινίες, καθώς η διάθεση είναι διαφορετική: περισσότερες βόλτες, εκδρομές αλλά και θέατρο και θερινό σινεμά γεμίζουν την καθημερινότητά μου. Παρ’ όλα αυτά ένα Σαββατοκύριακο που με βρήκε να κάνω «scroll» στο Netflix, με έριξε τυχαία πάνω στη μίνι σειρά «Heartstopper», της οποίας το τρέιλερ μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Κάπως έτσι, μέσα σε ένα διήμερο, «ρούφηξα» τη σειρά, η οποία με άφησε με μια γλυκιά αίσθηση, αντίστοιχη με εκείνη που με είχε αφήσει το «Call me by your name». Και όσοι έχετε δει την ταινία, ίσως πιάνετε λίγο το vibe. Ας μιλήσουμε όμως εδώ για τη σειρά και αφού με διαβάσετε βάλτε αμέσως να τη δείτε. Το «Heartstopper» είναι μία νεανική σειρά, βασισμένη στο ασπρόμαυρο graphic novel της Άλις Όζμαν και μάς συστήνει το love story ανάμεσα σε δύο εφήβους, τον Τσάρλι και τον Νικ, το οποίο εκτείνεται σε οχτώ εικοσιπεντάλεπτα επεισόδια. Ο τρόπος με τον οποίο ξεκινάει το φλερτ μεταξύ τους είναι τόσο αθώος και ταυτόχρονα τόσο αληθινός, που δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο κι αυτό το feeling σε συνοδεύει σε όλη την πορεία της εξέλιξης της κοινής τους ιστορίας. Η ομοφοβία στο σχολείο των δύο αγοριών υπάρχει, ωστόσο απουσιάζει κάθε αγριότητα που θα κατέληγε να δέσει κόμπο το στομάχι μας, ενώ δίνεται η αίσθηση πως η αγάπη υπερνικάει τα πάντα και υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο που τους χωράει όλους! Ένα «ζεστό χάδι» ήταν για εμένα αυτή η σειρά – λάτρεψα τα δύο αγόρια και τον ρεαλιστικό τρόπο με τον οποίο απέδωσε ο καθένας τον ρόλο του, μα λίγο περισσότερο αγάπησα και κατανόησα τον ευαίσθητο και ενοχικό Τσάρλι. Δείτε την και θα με καταλάβετε!
Ευδοκία Βαζούκη

Φωτογραφία: Ναταλία Βουρλιωτάκη

Φτάνοντας στο Λιμάνι της Σκάλας, υπάρχουν δύο εναλλακτικές. Η δεξιά πλευρά οδηγεί στο ανεπτυγμένο τουριστικά μέρος του Αγκιστρίου, γεμάτο με ξενοδοχεία και μαγαζιά και η αριστερή πλευρά στο πιο απομονωμένο μέρος του νησιού, το οποίο ορισμένοι αποκαλούν «πραγματικό Αγκίστρι». Στα αριστερά της Σκάλας, αν ακολουθήσεις τον παραλιακό δρόμο προς τα νοτιοανατολικά, θα βρεθείς στη βραχώδη περιοχή της «Σκληρής», ένα καταπράσινο ήσυχο μέρος περιτριγυρισμένο από πεύκα, με θέα τον Αργοσαρωνικό και την Αίγινα. Ακολουθώντας με τα πόδια το μονοπάτι -περίπου στα 600 μέτρα- θα φτάσεις στο τέρμα του, όπου αν κοιτάξεις κάτω θα παρατηρήσεις την «Χαλικιάδα», μία πανέμορφη παραλία, σε έναν καταγάλανο κόλπο με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά. Η πρόσβαση στην παραλία δεν είναι πολύ εύκολη και χρειάζεται προσοχή κατεβαίνοντας τα βράχια, όμως όσοι το επιχειρήσετε, θα ανταμειφθείτε! Τα πεντακάθαρα νερά και η ησυχία που επικρατεί, κάνουν την Χαλικιάδα την κατάλληλη παραλία
για να χαλαρώσεις διαβάζοντας το βιβλίο σου. Λίγο πριν τη δύση του ηλίου -αφού έχεις απολαύσει το μπάνιο σου- αξίζει να επισκεφτείς για φαγητό το εστιατόριο «Αλκυώνη», τον ιδανικό προορισμό για όσους επισκέπτονται την Χαλικιάδα, αφού βρίσκεται στο μέσο του μονοπατιού της «Σκληρής», χτισμένο στην άκρη ενός γκρεμού. Πρόκειται για ένα εστιατόριο-ξενοδοχείο που λειτουργεί από το 1982, όπου επικρατεί χαλαρό, οικογενειακό κλίμα σερβίροντας ένα πεντανόστιμο μενού ελληνικής κουζίνας -που εναλλάσσεται καθημερινά- με παραδοσιακούς σπιτικούς μεζέδες τόσο για το δείπνο σου όσο και για συνοδεία του ποτού σου αργά το βράδυ. Η μαγευτική θέα του Αργοσαρωνικού και το πρόσχαρο προσωπικό ολοκληρώνουν το ειδυλλιακό περιβάλλον του μαγαζιού, στο οποίο -δεδομένης της μικρής έκτασης του νησιού- γίνεσαι συχνός θαμώνας, άπαξ και το επισκεφτείς μια φορά.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

Φωτογραφία: Nάνσυ Δεληγιώργη

Κάνοντας διακοπές στην πανέμορφη Λευκάδα, δεν γίνεται να μην επισκεφθεί κανείς το Νυδρί. Αν, λοιπόν, βρεθείτε εκεί, μην παραλείψετε να καθίσετε για φαγητό στο πανέμορφο εστιατόριο «Φλοίσβος», που βρίσκεται πάνω στο λιμάνι στο Νυδρί. Έχοντας θέα τον υπέροχο κόλπο του Βλυχού, κοιτώντας την Αγία Κυριακή και τη Μαδουρή, που πάνω της είναι χτισμένο το σπίτι του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, το μέρος είναι υπέροχο. Και το καλό φαγητό έρχεται να συμπληρώσει ο «Φλοίσβος», με μια ποικιλία από διαφορετικά πιάτα και πεντανόστιμα, όπως λιγκουίνι με γαρίδες, χταπόδι ψητό, καλαμαράκια τηγανητά, αλλά και μαγειρευτά, όπως φρέσκο χειροποίητο μουσακά αλλά και ψητά κρεατικά όλων των ειδών. Εάν είστε επίσης φαν της σαλάτας, σίγουρα θα μείνετε ικανοποιημένοι από τα φρέσκα υλικά. Η εξυπηρέτηση επίσης τέλεια, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης περιποιήθηκε εμένα και την παρέα μου και με το παραπάνω. Μάλιστα, μάς μίλησε και για το εστιατόριό του, που βρίσκεται εκεί από το 1972, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε ακόμη περισσότερο σίγουροι πως είμαστε σε καλά χέρια.
Nάνσυ Δεληγιώργη

Φωτογραφία: Κατερίνα Τσιακαράκη

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η Λίμνη Ευβοίας αποτελούσε τον αγαπημένο μου καλοκαιρινό προορισμό. Για την ιστορία, το όνομά της δεν έχει σχέση με λίμνη, αλλά προέρχεται από την παραφθορά του ονόματος της αρχαίας πόλης Ελύμνιον. Τον 16ο αιώνα, πολλοί αιγαιοπελαγίτες καπετάνιοι μετοίκησαν στην περιοχή αυτή και με αυτόν τον τρόπο έγινε κατοικήσιμη πλέον πόλη. Αυτό που αγαπώ ιδιαίτερα σε αυτήν την κωμόπολη, είναι η αμφιθεατρική της κατασκευή, δίνοντας την δυνατότητα να απολαύσει ο επισκέπτης τη θέα του Ευβοϊκού κόλπου ήδη από την είσοδο στην πόλη. Μπορεί οι πυρκαγιές τον περσινό Αύγουστο να έκαψαν σχεδόν ολοκληρωτικά το δάσος της, ωστόσο η ομορφιά της δεν χάθηκε μαζί με το πράσινο. Μέχρι και σήμερα, αυτό που απολαμβάνω κατά την απόδρασή μου στη Λίμνη είναι οι βόλτες στα στενά δρομάκια καθώς και στην παραλία όπου βρίσκονται όλα τα μαγαζιά που συνηθίζω να πηγαίνω. Πλέον συνειδητοποιώ πως αυτό που την κάνει ξεχωριστή είναι η διατήρηση του παραδοσιακού της χαρακτήρα αλλά και η αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει.
Κατερίνα Τσιακαράκη

Σε ένα καλοκαίρι όπου οι τηλεοπτικές σειρές φαντασίας έχουν την τιμητική τους, το «The Sandman», μεταφορά στη μικρή οθόνη της πολυβραβευμένης σειράς κόμικ του Νιλ Γκέιμαν από το Netflix, τοποθετείται επάξια ανάμεσα στα κορυφαία τηλεοπτικά highlights του φετινού καλοκαιριού. Επίτευγμα όχι μικρό, αν σκεφτεί κανείς πως μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες ακολουθεί η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του «House of Dragons»– prequel του «Game of thrones»- αλλά και του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης». Έχοντας ένα εξαιρετικά δυνατό πρωταρχικό υλικό, το «Sandman» παρουσιάζει τις περιπέτειες του Μορφέα, Βασιλιά των Ονείρων, καθώς καταφέρνει να δραπετεύσει μετά από σχεδόν έναν αιώνα αιχμαλωσίας ξεκινώντας ένα «ταξίδι» για να επανακτήσει τις δυνάμεις του, να αποκαταστήσει την τάξη στον «ονειροκόσμο» αλλά και τον κόσμο των θνητών, μαθαίνοντας στην πορεία και κάνα δύο πραγματάκια για τη σημασία της ενσυναίσθησης, της ταπεινότητας και της αποδοχής στην αλλαγή.

Το πρώτο σημαντικό στοιχείο που πρέπει να έχει κανείς υπόψιν του αν επιθυμεί να δει τη σειρά είναι ότι δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει τα κόμικ του Γκέιμαν, καθώς όλες οι απαραίτητες για απρόσκοπτη παρακολούθηση πληροφορίες γίνονται απόλυτα κατανοητές στον θεατή. Το δεύτερο, ότι πρόκειται για μια σειρά φαντασίας με έναν απύθμενο σε βάθος συναισθηματικό κόσμο και μια πλούσια σε ανθρωπιά ιστορία με τρομερά ενδιαφέροντες και εκτενούς ποικιλομορφίας χαρακτήρες που προσωπικά με έκαναν να την αγαπήσω από την πρώτη στιγμή. Σε αυτό βοήθησε ο ωραίος ρυθμός της πλοκής καθώς και το εξαιρετικό και ιδιαίτερα συμπεριληπτικό καστ, ο καθένας απόλυτα ταιριαστός με τον ήρωα που κλήθηκε να υποδυθεί: Από τον Τομ Στάριτζ (Μορφέας) και την Γκουέντολιν Κρίστι (Λούσιφερ) έως το Μέισον Αλεξάντερ Παρκ (Επιθυμία), τη Βιβιέν Ατσεαμπόνγκ (Λουσιέν) και τον Ντέιβιντ Θιούλις (John Dee). Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω τα εντυπωσιακά εφέ και την προσεγμένη παραγωγή, αλλά ευτυχώς το «The Sandman» δεν ήταν μόνο αυτά. Κατά τη γνώμη μου ακόμη και αν ο τομέας του φανταστικού δεν ενθουσιάζει πολύ κάποιον, αυτή τη σειρά αξίζει κανείς να τη δει.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Φωτογραφία: Ειρήνη Μωραΐτη

Την Ακρόπολη, όσες φορές και να τη δω δε θα τη βαρεθώ ποτέ. Η… ρομαντική αυτή μου φύση με οδήγησε το βράδυ της Τετάρτης στο σχετικά νεοσύστατο Hyper Astro Bar. Εδώ και καιρό είχα ακούσει πως είναι μία από τις καλύτερες ταράτσες της Αθήνας με εκπληκτική θέα την Ακρόπολη, και τελικά όλες αυτές οι «φήμες» ήταν αληθινές. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κοιτάω για ώρες την υπέροχη αυτή θέα, αλλά κάπου στη συνέχεια της βραδιάς το μαγαζί με κέρδισε και για άλλους δύο λόγους. Πρώτος ήταν το ευγενικό και χαρούμενο προσωπικό του και δεύτερος ήταν το κοκτέιλ που απόλαυσα. Ο λόγος για το Porn Chic, μία μικρή παραλλαγή του κλασικού και αγαπημένου Porn Star, το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τις γλυκόξινες γεύσεις. Δεν ξέρω αν ήταν η μαγευτική θέα και η καλή παρέα, που με έκαναν να αγαπήσω τόσο αυτό το μαγαζί, αλλά σίγουρα θα το ξανά επισκεφτώ σύντομα.
Ειρήνη Μωραΐτη

«Make Up» της Claire Oakley

Ακολουθώντας την φρενίτιδα γύρω από τον Joseph Quinn -τον ηθοποιό που ενσάρκωσε τον Eddie Munson στην τέταρτη σεζόν του «Stranger Things» που κυκλοφόρησε πρόσφατα- αποφάσισα να τον δω και σε μια ταινία. Διάλεξα το «Make Up» της Claire Oakley, καθώς με τράβηξε η υπόθεση. Δυστυχώς προκειμένου να πω δύο λόγια για την ταινία θα ακολουθήσουν spoilers. Δεν έμεινα δυσαρεστημένη από την σκηνοθεσία και τη διεύθυνση φωτογραφίας -ειδικά η τελευταία έχτισε ωραία ατμόσφαιρα και αισθητική- και μιας και είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτριας, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε αυστηροί. Ο Quinn έπαιξε πολύ ωραία -έχω ήδη πεισθεί άλλωστε για τις υποκριτικές του ικανότητες- αν και δεν συμμετείχε σε πολλές σκηνές. Αυτό που με «χάλασε» με έναν τρόπο, είναι η εξέλιξη στην πλοκή. Προσωπικά δεν κατάφερε να με πείσει για αυτήν την ξαφνική μετάβαση της πρωταγωνίστριας από την ζήλια και τις υποψίες πως το αγόρι της την απατά, σε σημείο που να έχει παραισθήσεις, στο γεγονός πως τελικά ήθελε την λεσβία συνάδελφό της που όλοι της έλεγαν να αποφεύγει! Μπορεί για άλλους να…στέκει. Εγώ δεν το είδα να έρχεται προσωπικά από πουθενά και το μοντάζ άρχισε να δένει αυτήν την αλλαγή της πρωταγωνίστριας προς το τέλος με κάποια flashback, που δεν κατάλαβα αν σκόπευαν να δημιουργήσουν ένα plot twist! Αλλά για μένα, δεν χωρούσε plot twist σε μια τέτοια ταινία! Μου φάνηκε βεβιασμένο και να μην έχει χτιστεί καθόλου. Σίγουρα η πρωταγωνίστρια σε μια νεαρή ηλικία ακόμη ψάχνει τον εαυτό της αλλά ο τρόπος που άλλαξαν τα συναισθήματά της δεν πέτυχε, δεν προετοιμάστηκε και με έκανε να απαρνηθώ όλη την ταινία. Σαν πλοκή, σαν τέλος για την ίδια την πρωταγωνίστρια, θα ήταν μια ωραία εξέλιξη αν είχε προετοιμαστεί καλύτερα!
Φωτεινή Νικολίτσα