Νατάλια Οσίποβα: Ως Ρωσίδα μπαλαρίνα, θα συνεχίσω να μοιράζω αγάπη, χωρίς να ασχολούμαι με την πολιτική

Η Νατάλια Οσίποβα, γεννήθηκε στη Μόσχα και σπούδασε στην Ακαδημία Χορού της Μόσχας, κερδίζοντας από νωρίς πολλές διακρίσεις και τον θαυμασμό του κοινού. Σύμφωνα με την ίδια όμως, το να είσαι πρίμα μπαλαρίνα δεν είναι τόσο ειδυλλιακό, όπως κανείς θα φανταζόταν.

Έχοντας αφήσει το στίγμα της σε κορυφαίους κλασικούς ρόλους, όπως στην Κίτρη του «Δον Κιχώτη» και στη Ζιζέλ του ομώνυμου έργου, η Νατάλια Οσίποβα, ως πρώτη μπαλαρίνα του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας και «μία από τις δώδεκα μεγαλύτερες μπαλαρίνες όλων των εποχών» σύμφωνα με το Telegraph και φυσικά την κοινή γνώμη, αποφάσισε να δοκιμαστεί και στον σύγχρονο χορό, μιας και δεν της αρέσει να επαναπαύεται και προσπαθεί πάντα να βρίσκει νέους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης.

Το CARMEN reimagined στο οποίο πρωταγωνιστεί, είναι μία σύγχρονη προσαρμογή της κλασικής ιστορίας του Προσπέρ Μεριμέ. Η χορογράφος της παράστασης, Didy Veldman, εμπνεύστηκε μία Κάρμεν ίδια αλλά ταυτόχρονα και διαφορετική από τον εμβληματικό ρόλο που γνωρίζουμε, καθώς κατάφερε να συγχωνεύσει το κλασικό μπαλέτο με τις πραγματικές ζωές αυτών που το ζωντανεύουν.

Πιο συγκεκριμένα, την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου στις 21:00, το Αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει την ιστορία μίας σύγχρονης Κάρμεν στο Ηρώδειο με τους χορευτές της να παρουσιάζονται όχι μόνο μπροστά, αλλά και πίσω από τα φώτα, όπου αναπτύσσουν τις δικές τους σχέσεις, παράλληλα με αυτές των ρόλων που υποδύονται.

Για το CARMEN reimagined αλλά και για το ταξίδι της στον κόσμο του μπαλέτου και τις δυσκολίες που συνάντησε μάς μίλησε η Νατάλια Οσίποβα, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Ηρώδειου.

“Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να «λογοκρίνουν» ή να «εξομαλύνουν» την απόδοσή μου, επισημαίνοντάς μου τον τρόπο που πρέπει να φαίνομαι ή το πώς πρέπει να νιώθω” (Credit: Amanda Fordyce)

Για να είμαι ειλικρινής, η ιδέα να μπω σε σχολή μπαλέτου ήταν των γονιών. Ήδη ασχολούμουν με τη γυμναστική, όμως ήθελαν να γίνω μπαλαρίνα, αρχικά ίσως περισσότερο από εμένα! Μόλις έκλεισα τα 9, εμφανιζόμουν ήδη στα Μπολσόι. Μέχρι τότε, δεν με ενδιέφερε τόσο το μπαλέτο. Συχνά βαριόμουν κατά τη διάρκεια της προπόνησης και οι δάσκαλοί μου πάντα «μου την έλεγαν». Αλλά μόλις πάτησα σε εκείνη τη σκηνή και ένιωσα το κοινό να με παρακολουθεί, κατάλαβα αμέσως το νόημα πίσω από όλη αυτή τη προετοιμασία, που μέχρι πριν έβρισκα βαρετή. Μετά από την πρώτη μου εμφάνιση, απέκτησα μια τέτοια εσωτερική βεβαιότητα, που ήταν αδύνατο να μου την κλονίσει το οτιδήποτε.

Σχεδόν από τα πρώτα μου χρόνια στα Μπολσόι, άρχισα να λαμβάνω πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έτσι, η καριέρα μου απογειώθηκε από πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα. Το ίδιο γρήγορα ακολούθησε και η διεθνής μου καριέρα. Μία μέρα, με κάλεσαν από το Κόβεντ Γκάρντεν για να κάνω μία guest εμφάνιση στη «Λίμνη των Κύκνων». Έτσι, έφτασα στο Λονδίνο και έμεινα εκεί για δύο μήνες. Τότε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, άρχισα να σκέφτομαι ότι μόνο στη Βασιλική Όπερα της Αγγλίας θα μπορούσα να μείνω για πάντα. Προς έκπληξή μου, ένιωσα πολύ σαν στο σπίτι μου και ήταν μια νέα θαυμάσια αίσθηση που δεν είχα ξανά βιώσει.

Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να «λογοκρίνουν» ή να «εξομαλύνουν» την απόδοσή μου, επισημαίνοντάς μου τον τρόπο που πρέπει να φαίνομαι ή το πώς πρέπει να νιώθω

Δεν μου αρέσει όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να «λογοκρίνουν» ή να «εξομαλύνουν» την απόδοσή μου, επισημαίνοντάς μου τον τρόπο που πρέπει να φαίνομαι ή το πώς πρέπει να νιώθω. Πάντα μου άρεσαν όλα τα είδη χορού. Από τότε που ήμουν στο κολέγιο, θαύμαζα τον σύγχρονο χορό. Τότε βέβαια δεν υπήρχε διαδίκτυο και έτσι βλέπαμε τα πάντα από τις βιντεοκασέτες. Εγώ για παράδειγμα, γνώρισα τον σύγχρονο χορό μέσα από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους, τα μπαλέτα του Γίρι Κιλιάν ή του Γουίλιαμ Φόρσαϊθ και τις ερμηνείες της Συλβί Γκιλέμ.

Την πρώτη φορά που δοκίμασα κι εγώ τον σύγχρονο χορό δεν ένιωσα υπέροχα, ούτε ψυχικά ούτε σωματικά. Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να “μεταβώ” από το κλασικό μπαλέτο, στον σύγχρονο χορό. Δεν είναι εύκολη αυτή η αλλαγή, επειδή πρέπει το σώμα να συνηθίσει στη συγκεκριμένη και αρκετά διαφορετική αίσθηση που έχει ο σύγχρονος χορός. Πρέπει η κίνηση να «χαμηλώσει» και ο συντονισμός να αλλάξει. Για αυτό και το σύγχρονο είναι τόσο διαφορετικό από το κλασικό μπαλέτο.

“Δεν με ενδιαφέρει να είμαι η πρώτη ή η καλύτερη. Δεν με νοιάζει, πραγματικά. Μου αρκεί αυτό που θέλω να μεταφέρω, να φτάνει στο κοινό” (Credit: Annabel Moeller)

Για να μπω στον κάθε ρόλο που μου ανατίθεται, πρέπει να μάθω πολλά κάθε φορά, όπως πρέπει να κάνει και ο καθένας που ξεκινά να ασχολείται με κάτι καινούριο. Βοηθάει πολύ η παρακολούθηση άλλων χορευτών, εργαστηρίων και master-class και πάνω από όλα η συνεργασία με τους δασκάλους μου. Προσπαθώ δηλαδή πάντα να συγκεντρώνω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες και ερεθίσματα για τον ρόλο μου.

Έχω ακούσει πολλές φορές πως δεν θα έφτανα ποτέ στην κορυφή του επαγγέλματος. Έχουν γράψει για μένα πως είχα παραπάνω κιλά, πως ήμουν πολύ κοντή, με μεγάλο κεφάλι και στραβά πόδια. Κάποια στιγμή σταμάτησα και εγώ να διαβάζω κριτικές.

Έχω ακούσει πολλές φορές πως δεν θα έφτανα ποτέ στην κορυφή του επαγγέλματος. Με επέκριναν από νωρίς στην καριέρα μου στα Μπολσόι. Έχουν γράψει για μένα πως είχα παραπάνω κιλά, πως ήμουν πολύ κοντή, με μεγάλο κεφάλι και στραβά πόδια. Κάποια στιγμή σταμάτησα και εγώ να διαβάζω κριτικές. Τελικά όμως, αυτά τα λόγια με έκαναν πιο αποφασισμένη να πετύχω. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι η πρώτη ή η καλύτερη. Δεν με νοιάζει, πραγματικά. Μου αρκεί αυτό που θέλω να μεταφέρω, να φτάνει στο κοινό.

Καθώς δούλευα τον χαρακτήρα μου, πάντα ρωτούσα: «Δείξε μου τις κινήσεις, αλλά πες μου και τα πάντα για τον χαρακτήρα μου». Πάντα προσπαθώ να μπαίνω 100% στον ρόλο μου και, μετά από λίγο ψάξιμο, ανακαλύπτω πως βρίσκω κάποια χαρακτηριστικά του και στον εαυτό μου.

Μερικές φορές καταλαβαίνεις εύκολα τον ρόλο σου, αλλά τα βήματα και οι χορογραφίες δεν σου ταιριάζουν. Στο όραμα της χορογράφου μου όμως, της Didy Veldman, βρήκα έναν χαρακτήρα που θα μπορούσα να απολαύσω. Υποδύομαι μια ηθοποιό που παίζει το ρόλο της Κάρμεν. Είναι μία ηθοποιός διάσημη αλλά και μοναχική, ενώ μερικές φορές είναι και κουρασμένη, όπως εγώ.

Κυρίως υποδύομαι τον εαυτό μου. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να το αναγνωρίσω αυτό

Η Didy «ξετρύπωσε» ένα χαρακτηριστικό μου, το οποίο αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω τη φήμη και την προκατάληψη, δύο πράγματα που και η Κάρμεν έπρεπε να αντιμετωπίσει. Έτσι και το κοινό, θέλει να δει ακριβώς αυτό. Το πώς ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει και πώς ανταποκρίνεται στη φήμη του.

Αρκετά συχνά διαβάζω τις κριτικές και τις λαμβάνω υπόψη μου. Για παράδειγμα, εάν κάποιος σχολιάσει ότι κάτι του φάνηκε υπερβολικό, θα προσπαθήσω να το προσέξω την επόμενη φορά, εάν βέβαια συμφωνώ με αυτήν την παρατήρηση. Λατρεύω τα εποικοδομητικά σχόλια για την ερμηνεία μου, αλλά όχι αυτά που αναφέρονται στην εκάστοτε ηρωίδα μου.

Είναι αλήθεια ότι οι ρόλοι μου ήταν πάντα συνεπείς με τον χαρακτήρα μου και κυρίως υποδύομαι τον εαυτό μου. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να το αναγνωρίσω αυτό. Πάντα υπάρχουν πολλά στοιχεία του εαυτού μου στους χαρακτήρες που υποδύομαι. Ίσως επειδή δεν είμαι ηθοποιός ή ίσως επειδή είμαι κακή ηθοποιός.

“Ο Jason είναι από τους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν απόλυτα και μου προσφέρει όλα όσα χρειάζομαι για να νιώσω ασφάλεια στη σκηνή” (Credit: Annabel Moeller)

Στην Κάρμεν, όπως φαίνεται, είμαι στο στοιχείο μου. Όπως λένε άλλωστε, αν νιώθεις καλά, το σώμα σου δεν λέει ποτέ ψέματα. Είναι σαν το συναίσθημα και η τεχνική να συνεργάζονται, και αυτό ακριβώς για μένα είναι η τέχνη. Συνεπώς, θα δείτε την πραγματική τέχνη του χορού να ζωντανεύει μπροστά σας.

Ναι!  Έχω ξανά έρθει στην Ελλάδα και έχω κάνει αρκετές παραστάσεις εδώ. Θυμάμαι πώς όλες αυτές τις φορές είχα μία πολύ ευχάριστη διαμονή. Σίγουρα πάντως, αυτή τη φορά ανυπομονώ να εμφανιστώ σε ένα τόσο μοναδικό μέρος, όπως είναι το Ηρώδειο.

“Η αλήθεια είναι πως σαν άνθρωπος χρειάζομαι πολλή προσοχή, και ειδικά από τους άντρες. Πίσω από αυτή την ανάγκη ίσως να κρύβεται ο πατέρας μου, ο οποίος είχε πάντα μια τόσο καθησυχαστική και εκπληκτική ενέργεια”, (Credit: Annabel Moeller)

Όταν καταπιάνομαι με ένα έντονο project, γίνομαι και εγώ πιο απαιτητική και χρειάζομαι περισσότερη άνεση. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αγανακτώ πολύ εύκολα. Η αλήθεια είναι πως σαν άνθρωπος χρειάζομαι πολλή προσοχή, και ειδικά από τους άντρες. Πίσω από αυτή την ανάγκη ίσως να κρύβεται ο πατέρας μου, ο οποίος είχε πάντα μια τόσο καθησυχαστική και εκπληκτική ενέργεια. Ο Jason πάντως, είναι από τους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν απόλυτα και μου προσφέρει όλα όσα χρειάζομαι για να νιώσω ασφάλεια στη σκηνή.

Είμαι χαρούμενη που μοιράζομαι τη σκηνή με τον σύντροφό μου. Μοιραζόμαστε μία πραγματικά δημιουργική ένωση. Δουλεύουμε συχνά μαζί, οπότε χαίρομαι που η παραγωγός μας, Aleksandrina Markvo, πρότεινε να πάρουμε και οι δύο μέρος στην Κάρμεν. Ο Jason ήταν μάλιστα αυτός που μάς σύστησε την εξαιρετική μας χορογράφο, Didy Veldman, με την οποία είχαν συνεργαστεί με επιτυχία στο παρελθόν.

Αυτή τη στιγμή συνεργάζομαι με τον Jason, ελπίζοντας ότι στο μέλλον οι πρωτοβουλίες μας θα μετατραπούν σε μια μόνιμη θεατρική ομάδα. Λατρεύω την τέχνη του χορού και θα συνεχίσω να χορεύω για όσο μου το επιτρέπει το σώμα μου, ωστόσο, δεν νομίζω ότι θα με δείτε ξανά στη σκηνή της Ρωσίας, στο κοντινό μέλλον.

“Πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη δεν έχει εθνικότητα ή χρώμα δέρματος, μιας και το ταλέντο είναι το μόνο που έχει σημασία” (Credit: Andrej Uspenski)

Πάνω σε αυτό το θέμα, μπορώ να τοποθετηθώ μόνο ως μπαλαρίνα, και να πω πως τίποτε δεν έχει «ακυρωθεί» στην πραγματικότητα. Και ειλικρινά απορώ με το πώς μπορεί κανείς να «ακυρώσει» τον Τσαϊκόφσκι, για παράδειγμα. Είναι μια τόσο σημαντική προσωπικότητα στην παγκόσμια ιστορία του μπαλέτου, όπως και άλλες δεκάδες προσωπικότητες που κατάγονται από τη Ρωσία.

Πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη δεν έχει εθνικότητα ή χρώμα δέρματος, μιας και το ταλέντο είναι το μόνο που έχει σημασία. Με στενοχωρεί αρκετά όταν βλέπω πώς αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει ακόμα και τους ανθρώπους των τεχνών, οι οποίοι, όπως και εγώ, δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Δεν είναι δουλειά μας να διαμαρτυρόμαστε στη σκηνή. Ως Ρωσίδα μπαλαρίνα, θα συνεχίσω να ερμηνεύω και να μοιράζω αγάπη, χωρίς να ασχολούμαι με την πολιτική. Σε αυτό το σημείο μάλιστα, θα ήθελα να προσθέσω πως ανυπομονώ να μοιραστώ τη σκηνή του Ηρώδειου με τον επί χρόνια συνεργάτη μου και κορυφαίο Ουκρανό χορευτή, Denis Matvyenko, ο οποίος υποδύεται τον ρόλο του Escamillo.

Έχω πολλούς ρόλους ακόμα να υποδυθώ στην καριέρα μου, και μου αρέσει που καταφέρνω να ανακαλύπτω όλο και κάτι καινούριο κάθε φορά που αναλαμβάνω ένα νέο project. Η Κάρμεν μου έδωσε την ευκαιρία να δω τον εαυτό μου περισσότερο ως μία δραματική ηθοποιό και πραγματικά ανυπομονώ να συναντήσω περισσότερους ρόλους που θα μου επιτρέψουν να εμβαθύνω σε αυτήν την οπτική.

Ποτέ μην λέτε «δεν μπορώ». Να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας και να παραδέχεστε πως στην πραγματικότητα, πίσω από το «δεν μπορώ», κρύβεται το «δε θέλω» ή «βαριέμαι». Αν δώσει κανείς όσα περισσότερα μπορεί, τότε θα πετύχει τα πάντα.