Η φλόγα που τρεμοσβήνει

Ο Αλέν αναρρώνει σε μια κλινική απεξάρτησης από το αλκοόλ στις Βερσαλλίες. Έχει χωρίσει από τη σύζυγό του, η οποία ζει στη Νέα Υόρκη, και είναι βυθισμένος στην απελπισία. Σκέφτεται να αυτοκτονήσει, μα αποφασίζει πρώτα να επισκεφθεί τους φίλους του στο Παρίσι, προσπαθώντας να βρει έναν λόγο για να συνεχίσει να ζει.

Βασισμένο σε μυθιστόρημα του Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ που αναφέρεται στη ζωή του αυτόχειρα Γάλλου ποιητή Ζακ Ριγκό, το Η Φλόγα που Τρεμοσβήνει επικεντρώνεται με εξαιρετικό τρόπο στο θέμα-ταμπού της αυτοκτονίας, όντας μια διεισδυτική μελέτη της ατομικής και κοινωνικής malaise. Κινηματογραφημένη με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια, αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές και προσωπικές δημιουργίες του Μαλ, κερδίζοντας το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1963.

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις τελευταίες ώρες της ζωής ενός αυτοκτονικού αλκοολικού συγγραφέα, καθώς προσπαθεί να βρει έναν λόγο για να ζήσει. Ήσυχο και τολμηρό ταυτόχρονα, απεικονίζει με ακρίβεια την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, ενώ ο Μορίς Ρονέ αποδίδει υπέροχα το πορτρέτο ενός ανθρώπου που βρίσκεται στα άκρα, χωρίς συναισθηματισμούς αλλά με ενσυναίσθηση.

Η Φλόγα που Τρεμοσβήνει είναι ένα οπτικό αριστούργημα κινηματογραφημένο με έντονα κοντράστ, με πολλά από τα χαρακτηριστικά του Νέου Κύματος όπως αναφορές στη λογοτεχνία και σε αμερικάνικα είδωλα όπως ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και η Μέριλιν Μονρόε, φιλοσοφικές συζητήσεις και περιπλάνηση στους στυλάτους δρόμους του Παρισιού, και με την εξαιρετική μουσική του Ερίκ Σατί να τονίζει ακόμη περισσότερο τη μοναξιά του πρωταγωνιστή που έψαχνε έναν τρόπο να ζει αληθινά, ξεχνώντας πόσο ριψοκίνδυνο είναι το να βασίζει κανείς την ευτυχία του στους άλλους ανθρώπους.