Hot or Not #27: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε σειρές, διαβάσαμε βιβλία, ταξιδέψαμε και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Είχα αρκετά χρόνια να αισθανθώ τέτοια ανυπομονησία για την πρεμιέρα μιας σειράς όσο αισθανόμουν τις τελευταίες ημέρες για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης» που ξεκίνησε την Παρασκευή στην streaming υπηρεσία Amazon Prime Video με διπλό επεισόδιο. Η ευκαιρία να «εμβυθιστώ» για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο λογοτεχνικό σύμπαν του εμβληματικού συγγραφέα Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, πάνω στον οποίο βασίστηκε, απάλυνε κατά κάποιον τρόπο την επιστροφή μου στην πόλη μετά και το πέρας των διακοπών. Οι πρώτες εντυπώσεις από την πρεμιέρα απέδειξαν ότι η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Αν και είναι ακόμη αρκετά νωρίς για να βγάλει κανείς οριστικά συμπεράσματα για τα «Δαχτυλίδια της Δύναμης» ωστόσο κάποια πράγματα μπορούν να ειπωθούν με σίγουρια. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή παραγωγή- η ακριβότερη στην ιστορία της τηλεόρασης- οπτικά πλούσια και τεχνολογικά άρτια, που δίνει την αίσθηση μιας απόλυτης κινηματογραφικής εμπειρίας. Η υπόθεση μάς μεταφέρει σε μια περίοδο σχετικής ειρήνης στη Δεύτερη Εποχή της Μέσης Γης. Στο ξεκίνημα, ξωτικά, νάνοι, άνθρωποι, «τριχοπόδαροι» (πρόγονοι των Χόμπιτ), επιδίδονται στις καθημερινές τους ασχολίες, πλοηγούνται στα ταραχώδη νερά της πολιτικής, βιώνουν το τραύμα της απώλειας και του πολέμου, αγωνίζονται, ενόσω το «κακό», που πάντα παραμόνευε, αρχίζει να διαταράσσει τις ζωές τους.

Τα πρώτα δύο επεισόδια λειτουργούν σαν μια «εισαγωγή γνωριμίας» σε ένα μωσαϊκό χαρακτήρων και ιστοριών. Οι πληροφορίες δίνονται με τέτοια σαφήνεια που ως θεατής μπαίνεις εύκολα στο κλίμα. Η σκιαγράφηση των ηρώων- είτε εκείνων που «ξεπηδούν» μέσα από τα βιβλία είτε όσων δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για τη σειρά- προς το παρόν δείχνει να θέλει να ξεφύγει από εκείνο το αρχετυπικό-μυθικό στο οποίο ανάγονται οι ήρωες του Τόλκιν. Πολύπλοκοι και οικείοι ταυτόχρονα μας επιτρέπουν σιγά σιγά να ρίξουμε μια ματιά στα κίνητρα, τις επιθυμίες, τους φόβους και τα ελαττώματα τους. Ο σεβασμός και η προσοχή με την οποία οι δημιουργοί J. D. Payne και Patrick McKay διαχειρίστηκαν το πρωτότυπο υλικό, ιδιαίτερα όσον αφορά το βάθος και τη λεπτομέρεια του, είναι εμφανείς σε κάθε βήμα. Και η συνέχεια αυτού του επικού και άκρως ψυχαγωγικού «ταξιδιού» που υπόσχεται να δώσει σάρκα και οστά σε χαρακτήρες, τόπους, διηγήσεις και γεγονότα, τα οποία την εποχή του Φρόντο και της «Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού» είχαν περάσει στη σφαίρα του θρύλου, κάνει την επόμενη Παρασκευή να φαντάζει ακόμα πιο μακριά από ότι είναι στην πραγματικότητα.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Ο χώρος αναμονής του εστιατορίου, Φωτογραφία: Ελένη Πάικου

Mη θέλοντας να αποχωριστώ ακόμα το καλοκαίρι, συνειδητοποιώ πως αυτή είναι η εποχή που συνδέεις άρρηκτα με τις όμορφες παραλίες, την ανεμελιά και φυσικά το νόστιμο φαγητό. Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν βρέθηκα στην Κρήτη και ανακάλυψα ένα από τα πιο όμορφα εστιατόρια που έχω επισκεφτεί. Στην περιοχή του Κισσάμου βρίσκεται λοιπόν η Γραμπούσα, που κατ’ εμέ δεν είναι ένα απλό εστιατόριο, αλλά εμπειρία. Ένας πραγματικά πανέμορφος χώρος που πέρα από τον βασικό χώρο του εστιατορίου, διαθέτει και ένα δεύτερο χώρο -αυτόν της αναμονής. Η αναμονή – όσο παράλογο και αν ακούγεται- είναι ένα από τα highlight του μαγαζιού, μιας και περνάς σε ένα εξωτερικό χώρο, που ξεχωρίζει για τις μπόχο πινελιές του και την όμορφη αύρα του. Εκεί υπάρχει ένα μπαρ, που πέρα από τα άφθονα σνακ από φρούτα και λαχανικά δικής τους παραγωγής, προσφέρει και δροσερά κοκτέιλ με βάση τη ρακή. Το καλωσόρισμα της Γραμπούσας, όταν πια έχει έρθει η ώρα του φαγητού, είναι ένα μπουκαλάκι ρακή, ώστε να σε συντροφεύσει μέχρι να ολοκληρώσεις την παραγγελία σου. Να πω σε αυτό το σημείο, πως είναι το ιδανικό μέρος για όλα τα γούστα και για όλες τις διατροφικές συνήθειες, μιας και η πρώτη ύλη των προϊόντων είναι δική τους, και έτσι εάν είσαι vegetarian ή vegan, οι επιλογές είναι πολλές. Ο κατάλογος σχεδιαστικά θυμίζει κάπως εφημερίδα και αν κάτι με δυσκόλεψε, τότε αυτό ήταν να καταλήξω στο τι θέλω να παραγγείλω, μιας και όλα τα πιάτα ήταν εξίσου δελεαστικά, βασισμένα σε παραδοσιακές κρητικές συνταγές, που εύστοχα με μικρές παραλλαγές ταιριάζουν στο σήμερα. Εφόσον έχεις τελειώσει με το φαγητό, να ξέρεις ότι σε περιμένει το φρουτο-μπαρ που θα βρεις στον κάτω όροφο, μαζί με άφθονες επιλογές σε φρούτα. Τα τραπέζια είναι μοιρασμένα ανάμεσα σε δυο ορόφους, που έχουν θέα τη θάλασσα και τα γύρω κτήματα και μάλιστα στον κάτω όροφο μπορείς να δεις και την ανοιχτή κουζίνα του εστιατορίου. Επιπλέον αυτό που κάνει την Γραμπούσα ιδιαίτερη, είναι το πραγματικά πολύ προσιτό και ευγενικό προσωπικό της, με αληθινούς ανθρώπους, που σε κάνει αμέσως να νιώσεις οικεία και που ταιριάζει απόλυτα με την αυθεντικότητα του εστιατορίου. Τέλος αξίζει να αναφέρω, πως μιας και τα περισσότερα προϊόντα είναι δικά τους (από τη ρακή μέχρι το λάδι), δραστηριότητες όπως το μάζεμα και πάτημα σταφυλιών για την παραγωγή ρακής, αλλά και πολλές άλλες δραστηριότητες κατά τις οποίες μπορείς να συμμετέχεις, καθιστούν την Γραμπούσα το ιδανικό μέρος για όλες τις εποχές.
Ελένη Πάικου

Φωτογραφία: Δημοτικός Κινηματογράφος Χανίων «Κήπος»

Οι διακοπές στα Χανιά για εμένα περιλαμβάνουν τρεις must στάσεις. Επίσκεψη στο αγαπημένο βιβλιοπωλείο «Μικρό Καράβι», θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στην Ανατολική Τάφρο –το ομορφότερο σημείο της πόλης- και φυσικά, πολλές ταινίες στον Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο της Πόλης «Κήπο». Κάθε καλοκαίρι που επισκέπτομαι τα Χανιά, μία από τις αγαπημένες μου βόλτες είτε με παρέα είτε μόνη, καταλήγει με θερινό σινεμά -μετά από την καθιερωμένη περιήγηση στα σοκάκια της πόλης- στο ιστορικό σινεμά των Χανίων. Νομίζω ότι αυτό που με μαγεύει περισσότερο είναι η τοποθεσία του «Κήπου» και το ήσυχο, καταπράσινο περιβάλλον μέσα στο Άλσος, που με ηρεμεί. Το μεγαλοπρεπές πέτρινο ρολόι, που χρονολογείται από το 1913, και βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου σε συνδυασμό με την μοναδική αίσθηση που νιώθεις καθώς παρακολουθείς την ταινία σου μέσα στη φύση, με το πέτρινο χαλικάκι και το δροσερό αέρα των καλοκαιρινών νυχτών, δεν συγκρίνονται με τίποτα. Η ιδανική ώρα που προτιμώ να το επισκέπτομαι είναι αργά το βράδυ μετά τη Δύση του ηλίου, μετά από μία πολύωρη βόλτα στην Παλιά Πόλη ή μετά από ένα πικ-νικ με φίλους μέσα στο Άλσος. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και νωρίς το απογευματάκι μετά τη θάλασσα ή πριν τη βραδινή βόλτα, καθώς πέφτει ο ήλιος, η συνθήκη είναι ιδανική για να παρακολουθήσεις αγαπημένες ταινίες, τόσο νέες όσο και παλιές κλασσικές, τις οποίες προτιμώ προσωπικά γιατί μου δημιουργούν μία νοσταλγία που ταιριάζει αρμονικά με το περιβάλλον. Θα το βρείτε στο Δημοτικό Κήπο των Χανίων, στην οδό Ανδρέα Παπανδρέου 63.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

Η ταινία, Jacobs Ladder, με πρωταγωνιστή τον Tim Robbins, είναι μια αρκετά υποτιμημένη ταινία, την οποία πολλοί δεν γνωρίζουν. Με μια ιστορία που μιλά για τα ψυχολογικά πρόβλημα που μπορεί να αφήσει ένας πόλεμος σε έναν άνθρωπο και πώς μια τέτοια εμπειρία μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του. Αφού γυρίζει από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Jacob δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στην κανονικότητα ξανά. Ξαφνικά αρχίζει να έχει περίεργα οράματα, ενώ αρχίζει να πιστεύει πως κάποιος τον παρακολουθεί. Κάποια στιγμή, τρέχοντας να ξεφύγει καταλήγει σε ένα νοσοκομείο. Αρχικά νομίζει πως θα του φροντίσουν τα τραύματα του, αλλά η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει είναι πολύ πιο…φρικιαστική. Μια ταινία που μιλά για το πώς ένας άνθρωπος πολύ εύκολα μπορεί να «χαθεί» μέσα στην τρέλα του, που μιλά για κατάθλιψη και την σχιζοφρένεια, με έναν Tim Robbins να δίνει μια απίστευτη ερμηνεία για εμένα. Και το τέλος είναι σίγουρο πως κάνεις σας δεν θα μπορέσει να μαντέψει…
Νάνσυ Δεληγιώργη 

Νομίζω ότι η αγαπημένη μου συνήθεια κάθε καλοκαίρι είναι χωρίς υπερβολή τα θερινά! Η μελαγχολία που με πιάνει τον Σεπτέμβρη όταν σιγά-σιγά τα θερινά σινεμά της πόλης κλείνουν τις πόρτες τους, είναι απερίγραπτη. Φέτος, με το που μπήκε ο μήνας αποφάσισα να “πολεμήσω” τη μελαγχολία αυτή με τον καλύτερο κατά την άποψη μου τρόπο: μία επίσκεψη στο αγαπημένο μου θερινό, το Ριβιέρα στα Εξάρχεια, για να δω την αγαπημένη μου -για φέτος- ταινία, τα Μαγνητικά Πεδία. Η ταινία του Γιώργου Γούση ήταν η πρώτη ταινία που είδα αυτό το καλοκαίρι, τον μακρινό -όπως μου φαίνεται τώρα- Ιούνιο. Πριν από σχεδόν τρεις μήνες είχα βρεθεί και πάλι στη Ριβιέρα για να δω την ταινία που έμελλε να στιγματίσει για εμένα τη φετινή θερινή σεζόν. Όπως και τότε λοιπόν, έτσι και αυτή την Πέμπτη, τα Μαγνητικά Πεδία, μία απλή φαινομενικά ιστορία για δύο αγνώστους που γνωρίζονται στο αγαπημένο μου νησί (για να παραμείνω στο παραπάνω μοτίβο), την Κεφαλονιά, με μάγεψε: χάρη στην λιτότητα, την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια της, αλλά και γιατί απέδειξε ότι όσο λιγότερα λες, τόσο μεγαλύτερες είναι οι αλήθειες που ξεστομίζεις. Αν λοιπόν δεν καταφέρω να επισκεφτώ ξανά κάποιο θερινό μέχρι το τέλος του μήνα, ας είναι αυτό το “αντίο”.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη KalimeraEllada.gr (@kalimeraellada.gr)

Το τελευταίο διάστημα, η καθημερινή μας ενημέρωση περιλαμβάνει τους όρους δολοφονία, βιασμός, οπαδική βία, πόλεμος – λέξεις που δεν μάς προκαλούν πια καμία εντύπωση ενόσω παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα, σχεδόν αποχαυνωμένοι, δικαστικές υποθέσεις όπως η υπόθεση της παιδοκτονίας στην Πάτρα, παγιδευμένοι συνεχόμενα σε ένα ντόμινο αρνητικών ειδήσεων που δεν λένε να βάλουν φρένο. Και κάπως έτσι η κακοποίηση ζώων έρχεται απλά για να υπογραμμίσει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας στο οποίο καλούμαστε μάλλον να συνηθίσουμε. Και πολύ εύκολα και γρήγορα οδηγηθήκαμε από το συμβάν που ένας τύπος σε μια ταβέρνα κλωτσά τη γάτα της περιοχής που παρακαλά για λίγο φαγητό, στην εικόνα ενός γαϊδουριού, που δεμένο σε ένα αγροτικό, σέρνεται αιμόφυρτο στον δρόμο, που πραγματικά σου προκαλεί αηδία για το ανθρώπινο είδος. Ένα άβουλο πλάσμα κακοποιήθηκε για ακόμη μια φορά και το χειρότερό; o κακοποιητής του δεν αντιλαμβάνεται καν τη βιαιότητα της πράξης του. Σε πόσα τέτοια αντίστοιχα τυχαία (;;) συμβάντα θα παραμείνουμε θεατές και πότε θα συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό ζήτημα παιδείας είναι ΚΑΙ ο σεβασμός απέναντι στα ζώα; Το γαϊδουράκι τελικά θανατώθηκε καθώς αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με την υγεία του. Ο κακοποιητής του όμως; Είναι ακόμη εδώ, ανάμεσά μας, ατιμώρητος και ενδεχομένως ικανός για πολύ χειρότερα πράγματα…
Ευδοκία Βαζούκη