Όλα πήγαν καλά

Ο Αντρέ, στα 85 του χρόνια, πέφτει θύμα εγκεφαλικού, το οποίο τον αφήνει μερικώς παράλυτο. Κλινήρης και ανήμπορος να χαρεί πλέον τη ζωή του, ζητά από την κόρη του Εμανουέλ να τον απαλλάξει από το μαρτύριο που βιώνει.

Δικαίωμα στην ευθανασία

Το μυστικό για να μην γίνεται μια ταινία που κουβαλά μεγάλο δράμα μέσα της, ανεπιθύμητη και αβάσταχτη για τον θεατή, είναι να ελαφρύνει το βάρος της ο σκηνοθέτης με μια σειρά από αφηγηματικά τρικ. Η επίκληση ενός αδόκιμου για την περίσταση μαύρου χιούμορ ή η επιλογή της απόστασης από την συναισθηματική φόρτιση, σαφώς και βοηθούν στην κατασκευή ενός τέτοιου φιλμ. Παλιά και έμπειρη καραβάνα στα ζητήματα του πένθους και της απώλειας, ο 55χρονος Φρανσουά Οζόν («Νέα και όμορφη», «Ο χρόνος που απομένει», «Το καλοκαίρι του ‘85») ξέρει πώς να διαχειριστεί κατάλληλα το υλικό της παλιάς του συνεργάτιδας Εμανουέλ Μπερνχάιμ και να υπογράψει  με την διασκευή του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματός της μια ξεκάθαρη πρόταση που αποφεύγει όχι μόνο την εύκολη συγκίνηση αλλά και την σοβαροφανή καταγγελία.

Ο Οζόν δεν σκοπεύει να μιλήσει δυνατά και στεντόρεια για τις νομικές αγκυλώσεις ενός θέματος που θα έπρεπε να είχε λυθεί εδώ και καιρό στη χώρα του Διαφωτισμού (η ηρωίδα καθώς δεν βρίσκει λύση στο νομικό πλαίσιο της Γαλλίας αναγκάζεται να στραφεί στην Ελβετία για να ικανοποιήσει την επιθυμία του πατέρα της) κι επιλέγει μια λιτή, τρυφερή και ενίοτε ανάλαφρη αφήγηση για να αποφορτίσει το ούτως ή άλλως φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα. Παράλληλα δίνει την ευκαιρία στη Σοφί Μαρσό και τον Αντρέ Ντουσολιέ να φτιάξουν ένα διπλό tour de force ζωής γύρω από το αμφιλεγόμενο ζήτημα της συμφιλίωσης με το θάνατο.