ΤΕΤΑΡΤΗ
13
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, πήγαμε θέατρο, διαβάσαμε βιβλία και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όλα όσα μάς άρεσαν (+) “Το Όνειρο ενός Γελοίου” ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα το τελευταίο διάστημαΤην περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα την παράσταση «Το Όνειρο ενός Γελοίου» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία, εικαστική εγκατάσταση και σκηνικά Έφης Μπίρμπα, με την ίδια και τον Άρη Σερβετάλη ως πρωταγωνιστές. Μπαίνοντας στον χώρο του θεάτρου δεν γίνεται να μη σου κινήσει το ενδιαφέρον η μεγάλη επιφάνεια με νερό που εγκατέστησαν και που αργότερα έγινε η σκηνή τους. Κι όπως όλες οι παρέες συζητούσαν μέχρι την έναρξη της παράστασης, ένας «γελοίος άνθρωπος» άρχισε να περιφέρεται ανάμεσα στο κοινό και να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά και τα επίπεδα του θεάτρου. Ο Σερβετάλης είχε κιόλας μπει στο πετσί του ρόλου με ένα ιδιαίτερο ριγέ ασπρόμαυρο κοστούμι και πατερίτσες. Μόλις τον αντιληφθήκαμε, σταματήσαμε όλοι να μιλάμε. Μάλλον στην αρχή αυτοσχεδίαζε κι έπειτα όσο έφτανε προς την σκηνή, άρχισε να μας διηγείται την ξεχωριστή ιστορία που έγραψε ο Ντοστογιέφσκι. Μέσα στο νερό έβαζαν τα ξύλινα έπιπλα και τα μετακινούσαν δημιουργώντας μικρούς κυματισμούς ενώ γύρω γύρω υπήρχαν φώτα που άλλαζαν χρώματα ανάλογα με την ροή της ιστορίας. Την θέση της Μπίρμπα εγώ την εξέλαβα ως επικουρική για τα σκηνικά και για να «σπρώχνει» την αφήγηση του πρωταγωνιστή με τις ερωτήσεις της. Ο Σερβετάλης ήταν εξαιρετικός! Η κινησιολογία του δίνει μια παραστατικότητα σε όσα λέει, τον παρακολουθείς με καρφωμένο το βλέμμα πάνω του και σου μεταδίδει συναισθήματα με ένα παράξενο και απροσδιόριστο τρόπο, σίγουρα όχι με ένα συμβατικό τρόπο παιξίματος. Ακόμη και η επιλογή του πώς θα αρθρώσει και θα τονίσει τις λέξεις, δίνει μια άλλη όψη του χαρακτήρα. Συνολικά, λοιπόν, έμεινα κάτι παραπάνω από ικανοποιημένη, ήταν από τις φορές εκείνες που φεύγω από μια θεατρική παράσταση πιο γεμάτη…
Φωτεινή Νικολίτσα
Την πρόλαβα στο παρά ένα: Στην τελευταία, αποχαιρετιστήρια παράσταση, μετά από δύο καλοκαίρια καθολικής αποδοχής. Η «Ελένη» του Ευριπίδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με το βλέμμα του Βασίλη Παπαβασιλείου, είναι μακράν μια από τις ωραιότερες στιγμές κωμωδίας που έχουν περάσει από την Επίδαυρο τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία – μπορώ ίσως να θυμηθώ τους «΄Ορνιθες» του Νίκου Καραθάνου να ανιχνεύουν τις ίδιες ποιότητες. Γιατί η ματιά του Βασίλη Παπαβασιλείου τόσο καθαρή και γεμάτη λάμψη, χωρίς πίσω αναγνώσεις, με όλες τις αξίες του έργου εκτεθειμένες και με ηθοποιούς που αστραποβολούν παίζοντας από χαρά.
Τι εξαίσιος θίασος με την Έμιλυ Κολιανδρή στο ρόλο της Ελένης – να δηλώνει με άφατη χάρη επιτέλους πρωταγωνίστρια. Πόση κωμική ευφυΐα είχε απωθήσει ο Θέμης Πάνου στους δραματικούς ρόλους και την απελευθέρωσε ως Μενέλαος, πόσο απολαυστική ήταν η Αγορίτσα Οικονόμου στο ρόλο της Θεονόης. Με τι κέφι και φινέτσα έφτιαξε ο Άγγελος Μέντης τα κοστούμια όλων και ειδικά του Χορού! Πόσο εμπνευσμένη και καίρια μέσα στο λόγο η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου! Τίποτα δεν περίσσευε κι όλα ήταν στη θέση τους με απόλυτη φυσικότητα και ελαφράδα. Σ’ αυτήν την «Ελένη» του σπουδαίου Παπαβασιλείου, που η σκηνοθετική του σκέψη ακμάζει και του το χρωστάμε.
Στέλλα Χαραμή
(+) Μία βόλτα στο απόλυτο βιβλιοφιλικό event του φθινοπώρου
Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη
Σεπτέμβριος και Φεστιβάλ Βιβλίου πάνε μαζί για εμένα, που δεν παραλείπω ποτέ την ετήσια καθιερωμένη βόλτα από το Ζάππειο. Φέτος, σε αυτή την πεντηκοστή διοργάνωσή του, το Φεστιβάλ είχε επετειακό χαρακτήρα και γιόρτασε με ακόμη περισσότερες συμμετοχές εκδοτών και συγγραφέων σε σχέση με κάθε άλλη χρονιά. Τις πύλες του άνοιξε στις 2 Σεπτεμβρίου και σήμερα Κυριακή θα ρίξει «αυλαία», γι’ αυτό και όσοι δεν έχετε προλάβει να κάνετε τη βόλτα σας εκεί, σπεύσατε! Γιατί; Γιατί το Φεστιβάλ αποτελεί παραδοσιακό σημείο συνάντησης όλων εκείνων των ανθρώπων που τους συνδέει ένα και μόνο πράγμα: η μεγάλη αγάπη τους για τα βιβλία. Επιπλέον, οι αναγνώστες έρχονται σε επαφή και γνωρίζουν από κοντά τους αγαπημένους τους συγγραφείς κι εκείνοι με τη σειρά τους έχουν την ευκαιρία να «αφουγκραστούν» κάθε διαφορετική γνώμη από το αναγνωστικό τους κοινό. Αλλά και να μην είστε οι πιο δεινοί φανς του βιβλίου, η τοποθεσία προσφέρεται για μια υπέροχη φθινοπωρινή βόλτα στην καρδιά της πόλης, ανάμεσα σε παλιούς και νέους τίτλους βιβλίων με ελκυστικές τιμές, αλλά και μια μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσετε ενδιαφέρουσες παράλληλες δράσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις, εντελώς δωρεάν. Στο τέλος της βόλτας, είτε φύγετε φορτωμένοι με σακούλες γεμάτες βιβλία είτε όχι, σίγουρα θα νιώθετε εσείς οι ίδιοι «γεμάτοι» έχοντας πιάσει ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους πωλητές, έχοντας ενημερωθεί για ο,τι καινούριο κυκλοφορεί εκεί έξω, έχοντας χαζέψει ιστορίες από τα οπισθόφυλλα.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία: Κατερίνα Τσιακαράκη
Ένας λόγος για τον οποίο επιλέγω συχνά να διαβάζω βιβλία στον ελεύθερο μου χρόνο, είναι το γεγονός πως έχουν μία μαγική ιδιότητα να με “βγάζουν” για λίγο από τον πραγματικό κόσμο και να δημιουργώ στην φαντασία μου δικές μου εικόνες. Αυτή την εβδομάδα, με κέρδισε το βιβλίο “Η μέρα που τα λιοντάρια θα τρώνε πράσινη σαλάτα” της Ραφαέλ Τζορντάνο. Στην υπόθεση βλέπουμε μία τριαντάχρονη γυναίκα γεµάτη πάθος και αφοσίωση, την Ροµάν η οποία δηµιούργησε µια εταιρεία που παρέχει ένα πρόγραµµα για την αντιμετώπιση της τοξικότητας. Κάποιοι από τους νέους συµµετέχοντες του προγράµµατος είναι πολύ ενδιαφέροντες. Ειδικά ο Μαξιµιλιάν Βογκ, ένας διάσηµος επιχειρηµατίας, διευθύνων σύµβουλος µιας µεγάλης εταιρείας καλλυντικών, πολύ χαρισµατικός, αλλά αρχετυπικό δείγµα τροµακτικής τοξικότητας! Έτσι μία ιστορία μίας ομάδας ανθρώπων ξεκινά και η αγωνία βρίσκεται στο αν θα καταφέρουν τελικά να αντιμετωπίσουν τα τοξικά στοιχεία του χαρακτήρα τους. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα σε αυτό το βιβλίο είναι το ότι δεν ήταν ένα βοήθημα κατά της τοξικότητας, αλλά ένα μυθιστόρημα μέσω του οποίο ο καθένας μπορεί να λάβει τα δικά του μηνύματα. Μάλιστα στο τελευταίο μέρος, περιέχει ένα μικρό εγχειρίδιο…αντι-τοξικότητας στο οποίο σίγουρα θα ανατρέχω στο μέλλον όταν έχω να αντιμετωπίσω τοξικές συμπεριφορές. Το σίγουρο είναι πως ολοκληρώνοντας την ανάγνωση, συνειδητοποιείς πως όλοι έχουμε γίνει τοξικοί σε κάποια στιγμή της ζωής μας, ίσως και άθελα μας..
Κατερίνα Τσιακαράκη
Ίσως έχω γίνει προβλέψιμη, αλλά τα παράλληλα πρότζεκτ του Φοίβου Δεληβοριά δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή. Την προηγούμενη εβδομάδα μίλησα για τη συναυλία του Φοίβου στην Τεχνόπολη, όπου παρουσίασε το ΑΝΙΜΕ -ίσως τον αγαπημένο μου δίσκο για το 2022- και ήταν -προβλέψιμα- καταπληκτικός. Αυτή την εβδομάδα επιστρέφω και πάλι με Φοίβο. Αυτή τη φορά όμως δεν θα μιλήσω για τη μουσική ιδιότητά του, αλλά για το νέο του εγχείρημα στην τηλεόραση, τα “Νούμερα”. Την Παρασκευή, λοιπόν, τα “Νούμερα” έκαναν πρεμιέρα στην ΕΡΤ -εγώ όμως ως ανυπόμονη είδα το πρώτο επεισόδιο ήδη από την αρχή της εβδομάδας στο ERTFLIX. Παρά τις λίγες “άβολες” στιγμές που κάθε πρώτο επεισόδιο έχει (ναι, ακόμα και τα “Φιλαράκια”), τα “Νούμερα” ήταν απολαυστικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Από τις ευρηματικές ατάκες, την υπέροχη μουσική, τον αυτοσαρκασμό που πολύ εκτίμησα, τις σουρεάλ στιγμές που μπλέκουν με την πραγματικότητα μέχρι την άρτια σκηνοθεσία και τις υπέροχες ερμηνείες του υπερταλαντούχου καστ, τίποτα δεν μου έλειψε από το ντεμπούτο της σειράς. Είδα ό,τι ήθελα να δω σε μία σύγχρονη τηλεοπτική σειρά, που δεν καταφεύγει σε κλισέ για να γελάσεις, δεν αντιγράφει ξένες παραγωγές και έχει κάτι νέο να πει. Είχα σταματήσει να βλέπω τηλεόραση, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και αυτό γιατί, οι προτάσεις της ελληνικής τηλεόρασης δεν έχουν καταφέρει να με ενθουσιάσουν, όσο υποσχόμενα κι αν φαίνονται από τα τρέιλερ. Αυτόν τον “κανόνα” ήρθε να σπάσει επιτέλους ο Φοίβος Δεληβοριάς. Και νομίζω ότι από ‘δω και πέρα δεν θα χάνω επεισόδιο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πριν λίγες μέρες επισκέφτηκα το Ohh Boy, ένα καφέ – μπιστρό, που με την όμορφη και ήρεμη ατμόσφαιρα του, θα σε κερδίσει σίγουρα. Βρίσκεται στην Αρχελάου, σε ένα δρόμο του Παγκρατίου και για εμένα είναι μια σίγουρη επιλογή τις ημέρες που θέλω να πάω κάπου και να συνδυάσω καφέ, φαγητό και γλυκό. Αυτό που χαρακτηρίζει το μαγαζί σαν πρώτη εικόνα, είναι η επιλογή του λευκού χρώματος στο ντεκόρ, που δίνει μια μινιμαλιστική αίσθηση στο χώρο και ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που μου αποπνέει ηρεμία. Υπάρχει εξωτερικός και εσωτερικός χώρος που διαχωρίζεται από κάτι μεγάλες τζαμαρίες. Στον εσωτερικό χώρο μάλιστα μπορείς να δεις τα φρέσκα γλυκά του μαγαζιού, μιας και υπάρχει ανοιχτή κουζίνα, κάτι που θα σου ανοίξει σίγουρα την όρεξη. Μιλώντας για τα γλυκά όμως, να πω σε αυτό το σημείο πως ο κατάλογος έχει μεγάλη ποικιλία, τόσο σε φαγητά τύπου μπράντς, όσο και σε γλυκά. Συγκεκριμένα τα γλυκά, που έχουν κάτι το σπιτικό, παρασκευάζονται με άριστη πρώτη ύλη και είναι όλα κλασικές συνταγές, σερβιρισμένες σε ιδιαίτερα σερβίτσια εποχής. Γενικότερα το Ohh Boy είναι το μέρος που θα καλύψει ως επί το πλείστον πολλές διατροφικές συνήθειες, μιας και διαθέτει επιλογές για κάθε γούστο και προτίμηση. Αν ξεχωρίζω κάτι, τότε αυτό είναι το κέικ καρότου, που το προτείνω ανεπιφύλακτα, όπως και το ίδιο το μαγαζί.
Ελένη Πάικου
Η είδηση του θανάτου της Ειρήνης Παπά την Τετάρτη που μας πέρασε με παρακίνησε να «επιστρέψω» στην πιο αγαπημένη μου ερμηνεία σε ολόκληρη τη φιλμογραφία της σπουδαίας ηθοποιού: Εκείνη της Ηλέκτρας στην ομότιτλη υποψήφια για Όσκαρ ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, η οποία είναι διαθέσιμη στη streaming πλατφόρμα του Cinobo. Στο αποκορύφωμα της κινηματογραφικής της καριέρας, η Ειρήνη Παπά συνέδεσε το όνομα της με μερικές από τις πιο αξιόλογες μεταφορές Αρχαίας Τραγωδίας στη μεγάλη οθόνη. Με τον Μιχάλη Κακογιάννη θα γυρίσουν την «Ηλέκτρα» (1962), τις «Τρωάδες» (1971) και την «Ιφιγένεια» (1977). Η ιστορία της αριστουργηματικής τραγωδίας του Ευριπίδη λίγο πολύ γνωστή σε όλους: Περιθωριοποιημένη και ζώντας σε βαρύ πένθος για τη δολοφονία του πατέρα της, Αγαμέμνονα, η Ηλέκτρα επανενώνεται με τον αδερφό της Ορέστη, ο οποίος έχει επιστρέψει από την εξορία, και μαζί σχεδιάζουν να εκδικηθούν το φριχτό έγκλημα.
Η ικανότητα του σκηνοθέτη να δημιουργεί εντυπωσιακούς και έντονους γυναικείους χαρακτήρες βρίσκει την τέλεια μορφή της στην Ηλέκτρα της Ειρήνης Παπά. Απόλυτα εναρμονισμένη με την απλότητα και τον ρεαλισμό της σκηνοθετικής προσέγγισης, η ηθοποιός μάς χαρίζει μια εξίσου λιτή και χαμηλών τόνων, αν και ιδιαίτερα υποβλητική, ερμηνεία,. Η πρωταγωνίστρια ναι μεν αποφεύγει τις υπερβολές, ωστόσο, μέσα από μια απαράμιλλή εκφραστικότητα, όπου κάθε σπιθαμή του προσώπου της αντανακλά τον εσωτερικό ψυχισμό της ηρωίδας της- με αρωγό τα εξαιρετικά κοντινά πλάνα του σκηνοθέτη- καταφέρνει να αποδώσει τη συγκίνηση και το πάθος που απαιτείται, ειδικά σε στιγμές σιωπής, προσδίδοντας έναν αέρα αυθεντικότητας στην ερμηνεία του τραγικού ρόλου. Όσες φορές και να έχω παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη ταινία, πάντα θα βρίσκω κάτι καινούριο να με σαγηνεύσει από την υπέροχη ερμηνεία μιας μεγάλης ηθοποιού.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Πατατάκια, γαριδάκια, νάτσος, κομμάτια πίτσας. Όχι, δεν είσαι σε multiplex, ούτε καν σε θερινό σινεμά. Είσαι σε ανοιχτό θέατρο όπου τα μπαρ και τα κυλικεία θεωρούν σωστό και πρέπον να διαθέσουν κάθε είδους σνακ πέντε λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση. Και οι θεατές – κάποιοι από αυτούς, τέλος πάντων – θα συνεχίσουν να ροκανίζουν στη διάρκεια της παράστασης, κάτω από τα λόγια του Ευριπίδη ή του Σοφοκλή, κάτω από τη μύτη των ηθοποιών και των διπλανών τους. Μυρωδιά, μάλλον, δεν παίρνουν από την τελετουργία του θεάτρου που, πως να το κάνουμε, χρειάζεται το χώρο, την σιωπή της, την προσήλωση στο λόγο και στην ερμηνευτική προσπάθεια. Όσο για τους υπόλοιπους θεατές που ενοχλούνται και χρήζουν ενός κάποιου σεβασμού, μάλλον μιλάμε για ψιλά γράμματα.
Στέλλα Χαραμή
