ΤΕΤΑΡΤΗ
25
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, πήγαμε θέατρο, διαβάσαμε βιβλία και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
Όλα όσα μάς άρεσαν (+) H «Επανάσταση της μαντήλας» είναι κάτι πολύ περισσότερο από τρίχεςΙστορία γράφεται αυτή τη στιγμή στο Ιράν μετά από πολλά χρόνια, αφού ο θάνατος μίας 22χρονης, της Masha Amini, έχει πάρει τη μορφή λαϊκής εξέγερσης απέναντι στο θεοκρατικό καθεστώς και τη θρησκευτική δικτατορία που υφίσταται ο ιρανικός λαός. Όλα ξεκίνησαν όταν η Masha συνελήφθη με την κατηγορία πως δεν φορούσε «σωστά» τη χιτζάμπ της, αφού μερικές τούφες από τα μαλλιά της ήταν ακάλυπτες. Δύο μέρες αργότερα κι ενώ η κοπέλα βρισκόταν σε κώμα, υπέκυψε τελικά στα τραύματά της, τα οποία είχαν προκληθεί από τα βίαια χτυπήματα των αντρών της «Αστυνομίας Σεμνότητας», όπως ονομάζεται στο Ιράν. Αλλά τίποτα δεν σταμάτησε εκεί · αντιθέτως τώρα όλα αρχίζουν. Η είδηση του θανάτου της Masha πυροδότησε τη λαϊκή οργή που πήρε σύντομα μεγάλες διαστάσεις και εξαπλώνεται αυτή τη στιγμή σε πολλές πόλεις του Ιράν. Γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτύρονται, καίνε τις μαντήλες τους και κόβουν τα μαλλιά τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Στο πλευρό τους άνθρωποι όλων των ηλικιών, ακόμη και άνδρες. «Γυναίκες, ζωή, ελευθερία», «Θάνατος στον δικτάτορα» είναι μερικά μόνο από τα συνθήματα που ακούγονται τις τελευταίες ημέρες στους δρόμους της χώρας. Το hashtag #MashaAmini τρεντάρει στο Twitter και όλα δείχνουν πως υπάρχει ακόμη ελπίδα, πως η δύναμη που γεννά η οργή, γίνεται αντίδραση απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης. Μετά από χρόνια καταπίεσης, οι γυναίκες στο Ιράν φωνάζουν #No2Hijab, με τη Masha Amini να μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης. Με αφορμή όλα αυτά τα γεγονότα, ένα έργο της Edith Dekyndt από το 2014, αποκτά νέα σημασία και γίνεται το απόλυτο σύμβολο αντίστασης των γυναικών στο Ιράν. Μία σημαία από κομμένα μαλλιά, ως σύμβολο μίας γυναικείας επανάστασης που ίσως (μακάρι) εξαπλωθεί εκτός συνόρων…
Ευδοκία Βαζούκη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι κάποιοι δρόμοι της Αθήνας, όπως για παράδειγμα η Μητροπόλεως, την οποία σίγουρα θα την έχεις περπατήσει άπειρες φορές για να πας Μοναστηράκι ή Σύνταγμα. Πάνω στην βιασύνη μου δεν είχα παρατηρήσει ποτέ με λεπτομέρεια το λεγόμενο Ergon House Athens μέχρι που πήγα με παρέα για φαγητό. Η αρχιτεκτονική του μαγαζιού μπορώ να πω πως με κέρδισε εξ αρχής. Με το που διασχίζεις την είσοδο του μαγαζιού βρίσκεσαι μπροστά σε μία θα λέγαμε «εσωτερική αυλή» με όμορφα τραπεζάκια για brunch, μεσημεριανό, βραδινό, ποτό κ.λ.π. Εκείνο όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότιτο Ergon House Athens δεν είναι απλά ένα ξενοδοχείο με εστιατόριο. Έχει να διαλέξεις προϊόντα μέσα από μία τεράστια γκάμα αλλαντικών, τυριών, μακαρονιών, λαχανικών, προϊόντων delicatessen, κρασιών μέχρι και κρεατικών. Τέλειο; Όσον αφορά τις γεύσεις, από ορεκτικά μέχρι κυρίως πιάτα ήταν όλα γευστικότατα και σε καλές τιμές γενικά. Ήπιαμε επίσης ένα πολύ ωραίο λευκό ημίγλυκο κρασί που μάς πρότειναν και ιδίως για τους λάτρεις των ημίγλυκων κρασιών, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι κατά την γνώμη μου ένας must προορισμός για φαγητό/ποτό στο κέντρο της πόλης.
Χριστιάνα Τσατσαρώνη
Φωτογραφία: Έλενα Μάτσα
Φωτογραφία: Ανδρομάχη Αρβανίτη
Το καλοκαίρι μπορεί να τελείωσε, αλλά οι συναυλίες είναι ακόμη εδώ και μάς θυμίζουν πως οι ωραίες μέρες δεν έχουν τελειώσει ακόμη… Πέμπτη βράδυ, στο θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μάς υπενθύμισε για ακόμη μια φορά πως παρά το κρύο και τον μουντό καιρό, το αίσθημα της απόλαυσης και της ελευθερίας είναι κάτι το διαχρονικό. Αυτό το βράδυ τραγουδήσαμε, χορέψαμε αλλά κυρίως νιώσαμε: από τη μία το σκηνικό στο θέατρο Βράχων, από την άλλη ο Θανάσης με τους στίχους του, η Μελίνα Κανά με την ηχηρή και ταυτόχρονα γλυκιά παρουσία της, οι μουσικοί και οι μελωδίες τους και τέλος, ένα φλογερό κοινό που δεν επαναπαύεται. Αυτό που χαρακτήρισε τη συναυλία ήταν ένα διάχυτο πάθος για μουσική και την ελευθερία που απορρέει από αυτή. Έγινε αντιληπτό πως τα πρόσφατα γεγονότα στο ΑΠΘ αλλά και οτιδήποτε πρόθυμο να σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης δεν μπορούν να σταματήσουν τους ανθρώπους που ονειρεύονται. Από τις 9 έως τις 12, όσοι βρισκόμασταν στο θέατρο Βράχων βιώσαμε μία ανεπανάληπτη συναυλιακή εμπειρία και συσσωρεύσαμε δυνάμεις και κυρίως αισιοδοξία για τον χειμώνα που μάς έρχεται.
Ανδρομάχη Αρβανίτη
Φωτογραφία: Ελένη Πάικου
Αν κάτι μου αρέσει να κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου, και ειδικά τις μουντές μέρες – σαν αυτές που πέρασαν την εβδομάδα αυτή- τότε αυτό είναι να διαβάζω βιβλία. Μια καλή μου φίλη λοιπόν, την οποία ιδικά στο θέμα των βιβλίων την εμπιστεύομαι τυφλά, μου πρότεινε να διαβάσω την Μαίρη, ένα βιβλίο, όχι και τόσο ανάλαφρο θα έλεγα, όμως σίγουρα γεμάτο νόημα. Έτσι μιας και ήρθε η εποχή του ζεστού καφέ, έφτιαξα τον καφέ μου και ξεκίνησα να διαβάζω. Η Μαίρη, του Άρη Φιορέτου, ενός ελληνοαυστριακού συγγραφέα, μιλάει για μια ιστορία που διαδραματίζεται τον Νοέμβρη του 1973. Η Μαίρη λοιπόν είναι μια 23χρονη κοπέλα, τελειόφοιτη της Αρχιτεκτονικής σχολής, η οποία το χρονικό της Εξέγερσης, και πιο συγκεκριμένα ελάχιστες ώρες πριν φτάσουν στην κορύφωση οι μάχες ενάντια στην αστυνομία και τον στρατό, μαθαίνει ότι είναι έγκυος. Ο Δήμος, προτού μάθει το οτιδήποτε, έχει ήδη χωριστεί με την Μαίρη, μιας και βρίσκεται στην κατάληψη, διαβάζοντας ονόματα από τα μεγάφωνα. Όταν προσπαθήσει να βρει τη Μαίρη, αυτή έχει ήδη συλληφθεί, αρνούμενη να αποκαλύψει την ταυτότητα της. Έτσι βρίσκεται μαζί με άλλες πέντε γυναίκες και ένα παιδί στο νησί της εξορίας. Ο Φιορέτος, παρά τη βαρβαρότητα της κατάστασης, βρίσκει τρόπο να αναδείξει την ηρωίδα του βιβλίου με μια ποιητική μορφή, λίγο πιο ανάλαφρη, σχεδόν ξεχωριστή από το βαρύ κλίμα που επικρατεί. Προσωπικά στο βιβλίο μου άρεσε πολύ η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας και ο τρόπος που βλέπει και παρουσιάζει την Μαίρη, που σε κάνει να τη δεις με τη δική του ματιά. Ένα βιβλίο που σίγουρα θα πρότεινα κι εγώ..
Ελένη Πάικου
Φωτογραφία: Κατερίνα Τσιακαράκη
Αυτή την εβδομάδα είχα την ευκαιρία να απολαύσω την υβριδική έκθεση Sheltered Gardens, που διοργάνωσε το PCAI σε συνεργασία με τον Βοτανικό Κήπο Ι. & Α.Ν Διομήδους στο Χαϊδάρι. Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν είχα ξαναεπισκεφτεί τον κήπο αλλά είχα ξεχάσει την γαλήνια αίσθηση που προσφέρει καθώς τον περπατάς. Αποτελεί τον μεγαλύτερο σε έκταση κήπο στην Ελλάδα αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο, ένα στοιχείο που σε προετοιμάζει για την ύπαρξη πολλών σπάνιων ειδών χλωρίδας, που ξεπερνούν τα 2.500. Από το φυτό «Δάφνη» το οποίο λέγεται πως χρησιμοποιούταν από την Πυθία στον Ναό του Απόλλωνα, μέχρι την «Ginkgo biloba» , ένα είδος φυτού που εμφανίστηκε στην Γη πριν την εποχή των Δεινοσαύρων με Κινέζικη καταγωγή. Ο Βοτανικός Κήπος λοιπόν αποτέλεσε τον ιδανικό χώρο για την φιλοξενία των εικαστικών έργων, που δημιούργησαν πάνω από 35 διεθνείς καλλιτέχνες. Η έκθεση Sheltered Gardens, είναι μία έμπνευση από το ποίημα της HD Sheltered Garden, ένα έργο το οποίο μας καλεί να σκεφτούμε την σχέση μας με τη φύση αλλά και το πόσο θεραπευτική αποδεικνύεται αυτή σε περιόδους κρίσεων. Μέσω της ξενάγησης, μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω πιο κοντά στη φύση αλλά και στις τέχνες και κατ’ επέκταση να καταλάβω την πηγή έμπνευσης των δημιουργών των έργων – που φιλοξενούνται στον κήπο -. Μέσω αυτής της διαδικασίας, φεύγεις πιο γεμάτος έχοντας συνειδητοποιήσει πως η συνύπαρξη της φύσης με την τέχνη, προσφέρει εκτός από μία όμορφη ξενάγηση και πολλά περισσότερα…
Κατερίνα Τσιακαράκη
Φωτογραφία: Μωραΐτη Ειρήνη
Έχοντας καταχειροκροτήσει τους συντελεστές και τους ηθοποιούς της μοναδικής “Μήδειας” του Ευριπίδη στο Ηρώδειο, όπου έκανε χθες την τελευταία στάση της περιοδείας της, αποφάσισα να κάνω μία μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο αγαπώ. Φυσικά, με άδειο στομάχι πώς να περπατήσει κανείς όλη τη Πλάκα, το Μοναστηράκι και την Ερμού, οπότε με την παρέα μου επιλέξαμε να απολαύσουμε τη βόλτα μας και σε ένα ακόμα επίπεδο. Προσωπικά, όταν ψάχνω κάτι εύκολο και γρήγορο για το χέρι στο κέντρο, στρέφομαι στην πλέον μοναδική μου επιλογή, η οποία ακούει στο όνομα Potato King. Ο παράδεισος αυτός της πατάτας έχει συντροφεύσει αρκετά φοιτητικά μου βράδια και έχει μείνει από τότε στην καρδιά μου, για αυτό και όποτε ο δρόμος μου με βγάζει στη γεμάτη ζωή πλέον Αγίου Φιλίππου, στο Μοναστηράκι, το επισκέπτομαι. Και πράγματι, οι ευφάνταστες τηγανιτές πατάτες του, οι οποίες μπορούν να συνδυαστούν με λαχταριστές σως, πίτες και κοτομπουκιές και να πάνε σε άλλο… επίπεδο, είναι η καλύτερη συντροφιά για μία μεγάλη βόλτα στο κέντρο. Και τελικά, όταν έχεις καλή παρέα, νόστιμες πατάτες και την όμορφη Αθήνα στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω.
Μωραΐτη Ειρήνη
Φωτογραφία: Apple TV
Ηθοποιός, σκηνοθέτης, ακτιβιστής του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, σύμβολο για ολόκληρες γενιές, σύζυγος, πατέρας…μα πάνω από όλα άνθρωπος με όλες τις περίπλοκες αντιφάσεις του. Αυτό είναι το πλούσιο και πολυδιάστατο πορτραίτο του εμβληματικού Σίντνεϊ Πουατιέ, όπως παρουσιάζεται μέσα από το νέο ντοκιμαντέρ της Apple TV, με τίτλο «Sidney», από τον σκηνοθέτη Ρέτζιναλντ Χάντλιν και την παραγωγό Όπρα Γουίνφρεϊ. Γιατί λίγοι είναι εκείνοι που κατάφεραν πραγματικά να «αγγίξουν» και να εμπνεύσουν τόσους πολλούς ανθρώπους όσο ο χαρισματικός κύριος Πουατιέ- που έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιανουαρίου 2022- ο πρώτος μαύρος άντρας που τιμήθηκε με Όσκαρ, καθώς και ο πρώτος μαύρος μεγάλος σταρ και πρωταγωνιστής του Χόλυγουντ, ο οποίος αμφισβήτησε τα φυλετικά στερεότυπα, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο στις επόμενες γενιές μαύρων ταλαντούχων ηθοποιών μέσα από μια σειρά εξαιρετικών ερμηνειών και μιας αξιοπρεπούς στάσης ζωής. Αφηγητής αυτής της συναρπαστικής διαδρομής, μέσα από μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις, voice over και αρχειακό υλικό, ο ίδιος ο Σίντνεϊ Πουατιέ- με εμβόλιμες παρεμβάσεις από προσωπικότητες όπως ο Χάρι Μπελαφόντε, o Κουίνσι Τζόουνς, ο Μόργκαν Φρίμαν, ο Σπάικ Λι, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, ο Ντένζελ Ουάσινγκτον , η Γουίνφρεϊ και άλλοι.
Τα φτωχικά παιδικά χρόνια στις Μπαχάμες, η μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες- όπου ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το «τέρας» του φυλετικού διαχωρισμού, τον φασισμό της Κου-Κλουξ-Κλαν και την αστυνομική καταστολή- τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική μέσα από το θέατρο, οι κινηματογραφικοί ρόλοι που τον ανέδειξαν, το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 1964 και ο ακτιβισμός που έβαλε μέχρι και τη ζωή του σε κίνδυνο- όπως διηγείται ο μακροχρόνια φίλος του Μπελαφόντε. Το συχνά αβάσταχτο βάρος που σήκωνε στους ώμους του ως ένας εκ των πιο προβεβλημένων εκπροσώπων μιας ολόκληρης κοινότητας, η μετέπειτα απόφαση να αποσυρθεί ως έναν βαθμό από την υποκριτική μεταπηδώντας στη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών- καταλυτικό γεγονός όσον αφορά την παρουσία μαύρων καλλιτεχνών και πίσω από τις κάμερες, οι τιμές και οι διακρίσεις που απόλαυσε δικαιωματικά όσο βρισκόταν εν ζωή. Το «πορτραίτο» αυτό συμπληρώνουν μια σειρά προσωπικών κρίσεων, διλημμάτων, αντιθέσεων και δύσκολων αποφάσεων τα οποία και έρχονται για να σκιαγραφήσουν την ολοκληρωμένη εικόνα ενός σπουδαίου ανθρώπου.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Το ότι τα τηλεοπτικά ριάλιτι είναι χαμηλής ποιότητας το ξέραμε -σίγουρα δεν περιμέναμε το GNTM για να το μάθουμε. Κι όμως κάθε σεζόν, κάθε φορά που ένα τέτοιο πρόγραμμα επιστρέφει στις οθόνες μας -όσες φορές και να το έχουμε δει- ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια έκπληξη, το ίδιο αίσθημα ντροπής. Υποθέτω ότι ένα ριάλιτι που κρίνει τους ανθρώπους αποκλειστικά και μόνο από την εξωτερική τους εμφάνιση -στον βωμό μίας βιομηχανίας που έχει χτιστεί πάνω στις ανασφάλειες γυναικών- είναι εξ ορισμού προβληματικό στην καλύτερη, ανθρωποφαγικό στη χειρότερη. Μέσα σε μόλις δύο επεισόδια είδαμε τους “κριτές” να δηλώνουν χωρίς δισταγμό σε ένα 18χρονο κορίτσι -που τελικά ξέσπασε σε κλάματα- ότι δεν έχει προσωπικότητα (αφού πρώτα της ζήτησαν να συγκριθεί με τις συνυποψήφιές της), ενώ τους είδαμε και να επιπλήττουν μία υποψήφια, η οποία τόλμησε να απαντήσει ότι δεν θα έκανε τα πάντα (εν προκειμένω να ξυρίσει τα μαλλιά της) για να πάρει μία δουλειά, ακόμη και αν επρόκειτο για “πελάτη με πάρα πολλά λεφτά” -λες και αυτός είναι λόγος για να απαρνηθείς τα πιστεύω σου. Αλήθεια πόσο σωστό είναι το μήνυμα ότι πρέπει να κάνεις τα πάντα για μια δουλειά; Ότι δεν πρέπει να λες ποτέ “όχι”, αλλιώς δεν είσαι επαγγελματίας; Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν να “αλλάξουν” τον χώρο της μόδας προωθώντας το diversity (που πολύ σωστά τους εξήγησε η Σοφία Χατζηπαντελή ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν), τελικά συνεχίζουν το bullying που έχει κάνει εκατομμύρια κορίτσια να μισούν την εμφάνισή τους, όσο διαιωνίζουν την τοξική κουλτούρα που επικρατεί στα περισσότερα εργασιακά περιβάλλοντα -και φυσικά στη μόδα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
