Η Χρύσα Παπά μιλά για την παράσταση «Σέρρα- Η ψυχή του Πόντου»

Ο χορός Σέρρα αποτελεί τον εμβληματικότερο χορό των Ποντίων. Ως μορφή πυρρίχιου χορού, προήλθε από διασταυρώσεις μοτίβων αρχαίων πυρρίχιων χορών και μετασχηματίστηκε ως Σέρρα στην παραδοσιακή κοινωνία, ενώ έχει καταφέρει να παραμείνει ζωντανός στο σήμερα, δίνοντας σε εμάς την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ιδιαίτερη ιστορία του λαού του Πόντου. Παίρνοντας έμπνευση από αυτόν τον χορό, ο Γιάννης Καλπούζος έγραψε το βιβλίο «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου», όπου για πρώτη φορά μεταφέρθηκε στην θεατρική σκηνή λίγο πριν το πρώτο locdown, σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη και φέτος, επιστρέφει για μία ακόμη χρονιά στο Μικρό Θέατρο Άνεσις.

Η Χρύσα Παπά αφηγούμενη τη Σέρρα, την ψυχή του Πόντου, υποδύεται ανδρικούς και γυναικείους ρόλους σε διαδοχικές μεταμορφώσεις και κάπως έτσι η «τοιχογραφία» του ποντιακού ελληνισμού – από το 1915 έως το 1962 στην Τουρκία και στη Σοβιετική Ένωση – ξετυλίγεται μπροστά στους θεατές μέσα από μια μοναδική θεατρική εμπειρία κι ένα ταξίδι που μάς αφορά όλους, από όπου κι αν προερχόμαστε.

Λίγο πριν η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο Άνεσις, εμείς μιλήσαμε με την ίδια την ηθοποιό για να μάς μιλήσει γι΄αυτή την επιστροφή, για τη διαχρονικότητα του έργου, αλλά και την σκηνή της παράστασης που κάθε φορά την συγκινεί με την ίδια ένταση.

Η παράσταση αυτή έκανε πρεμιέρα λίγο πριν το πρώτο lockdown, συνεχίστηκε για λίγο όσο ανοιγόκλειναν τα θέατρα, και στην πραγματικότητα δεν την χάρηκα όσο ήθελα. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που αποφάσισα να συνεχίσω. Δεν ήταν καλή η συνθήκη τότε – για όλους μας βέβαια – και η αλήθεια είναι πως τώρα νιώθω ότι κάνω πρεμιέρα και λαχταρώ να κάνω αυτό το ταξίδι με τους θεατές.

Η Χρύσα Παπά πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου» που κάνει πρεμιέρα στις 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Μικρό Άνεσις.

Κάναμε πολύ καιρό πρόβες με τον Σωτήρη Χατζάκη για αυτή την παράσταση και μια μεγάλη ανάλυση για την εποχή και τους ρόλους φυσικά. Μια μεγάλη διαδρομή διένυσα και διανύω σε πολλά επίπεδα…Συνεχώς ανακαλύπτω διάφορα. Αυτό όμως που μου πάντα σκέφτομαι είναι ότι οι άνθρωποι ξεχνάμε… ξεχνάμε την ιστορία μας.. Λέει ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του μυθιστορήματός του «Πας μπροστά όταν δεν ξεχνάς από πού έρχεσαι»…Αυτό για μένα κάνει αναγωγή σε πολλά…στην ιστορία μας, στις ρίζες μας, στην οικογένειά μας, στα όνειρά μας, από πού ξεκινήσαμε, στους ανθρώπους μας, στο παιδί που ήμασταν κάποτε, στην ζωή μας…

Αισθάνομαι χαρά που καταπιάνομαι με αυτό το έργο και ταυτόχρονα μεγάλη ευθύνη…Είναι μεγάλη ευθύνη κάθε ρόλος στην υποκριτική, στον μονόλογο οι απαιτήσεις είναι περισσότερες…Στον συγκεκριμένο ίσως λίγο παραπάνω…Αισθάνομαι την ευθύνη της απόλυτης πειθαρχίας από τη πλευρά μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του…Και το κάνω με μεγάλη χαρά και απόλαυση.

Aφηγούμενη τη Σέρρα, την ψυχή του Πόντου, η ηθοποιός υποδύεται συνολικά 12 ανδρικούς και γυναικείους ρόλους σε διαδοχικές μεταμορφώσεις.

Το έργο αυτό είναι διαχρονικό και δυστυχώς επίκαιρο. Είναι ένα έργο και μια παράσταση που αφορά τον κάθε άνθρωπο, από όπου και αν κατάγεται. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από την ιστορία μας…ώστε να ζήσουμε καλύτερα…Η ιστορία και οι ιστορίες επαναλαμβάνονται…Το έργο αυτό μιλά για την ανθρωπιά και τον έρωτα, και γιορτάζει το μεγαλείο της ζωής… Δική μου ευχή και επιθυμία κάθε φορά σε οποιαδήποτε παράσταση παίζω – πολύ περισσότερο σε αυτή- είναι να συν-κινηθεί έστω ένας θεατής…έτσι αλλάζει ο κόσμος…

Αγαπώ πολύ αυτό το έργο και αυτή την παράσταση που έχουμε δημιουργήσει. Είναι πολλά τα σημεία που με συγκινούν, υπάρχει όμως μια σκηνή που την πρώτη πρόβα μέχρι σήμερα με συνταράσσει. Είναι μια σκηνή που συναντιέται ο πατέρας με την κόρη έπειτα από 19 χρόνια…Αυτό τον κόμπο στο λαιμό που νιώθω κάθε φορά από τη πρώτη μέρα των προβών, θα τον θυμάμαι για πάντα πιστεύω.