Δημήτρης Λάλος: Δεν έγινα γνωστός επειδή ήμουν όμορφος, αλλά μέσα από τη δουλειά μου

Στο Tempus Verum έχει πολλή ησυχία, αυτό το μεσημέρι – αν εξαιρέσεις τα πλήκτρα που ακούγονται από το πατάρι, εκεί που δουλεύουν οι συνεργάτες επικοινωνίας του θεάτρου. Από τις ελάχιστες ημέρες που ο Δημήτρης Λάλος δεν έχει γυρίσματα για τον «Σασμό» παρά μόνον πρόβα για την επικείμενη πρεμιέρα της «Άλκηστις» σε σκηνοθεσία της (γυναίκας του) Έλενας Μαυρίδου, με καλεί στο θέατρο, φοβούμενος πως μια συνάντηση σε οποιονδήποτε άλλο χώρο, θα ήταν ρίσκο. Για την ιστορία, η εκτίμηση του επιβεβαιώνεται μερικές ημέρες αργότερα, κατά την φωτογράφιση του στον Αθλητικό Ιππικό Όμιλο Αττικής, όπου μια ομάδα από έφηβες αθλούμενες διέκοψε την διαδικασία, ζητώντας ανυπόμονα αυτόγραφα και selfie.

Ναι, ως πρωταγωνιστής μιας δημοφιλούς σειράς ζει κάποιες στιγμές ροκ σταρ, αλλά υπενθυμίζει πως η προσωπική του προβολή δεν τον απασχόλησε ποτέ σοβαρά. Και πως έδωσε την πρώτη του συνέντευξη έχοντας συμπληρώσει 10 χρόνια δουλειάς στο θέατρο.

Σήμερα, που αυτό το οξύμωρο σχήμα λειτουργεί, ο Δημήτρης Λάλος παραμένει ο ίδιος τύπος που έφτιαξε ένα θέατρο με τα χέρια του, που στηρίζει μικρές ομάδες και καλλιτέχνες με ανάγκη μιας σχετικής ανεξαρτησίας, που τα φώτα από τα μεγάλα θέατρα δεν τον θαμπώνουν και που το προσωπικό του θεατρικό εγχείρημα ή ο «Χώρος» της Έλενας Μαυρίδου είναι οι χώροι για ν’ ανήκει. Ειδικά τώρα, που νιώθει πιο δυνατός από ποτέ.

«Καμιά φορά, μου φαίνεται αστείο πώς μπήκα στο θέατρο: Δεν σχετίστηκα με το θεσμό ως καλλιτέχνης, αλλά περισσότερο ως λύτης πρακτικών ζητημάτων» λέει για το ξεκίνημά του.

Σίγουρα κοιτάζω πίσω, αλλά εκείνο που θέλω να πετύχω είναι να μην είμαι πολύ στο παρελθόν, μα ούτε και στο μέλλον· προτιμώ να είμαι πιο πολύ στο τώρα. Έτσι έχω φτάσει μέχρι εδώ. Σε αυτό βοηθάει και η άσκηση της δουλειάς που απαιτεί από σένα να κρατάς τη στιγμή. Από την άλλη, όλα αυτά μοιάζουν με άλλη ζωή. Κοιτάζω καμιά φορά το βιογραφικό μου και απορώ αν τα έχω κάνει εγώ όλα αυτά.

Σίγουρα το να χτίσω ένα θέατρο – το Επί Κολωνώ – και να μάθω καθετί γύρω από την ύπαρξη ενός θεάτρου, με διαμόρφωσε αρκετά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπήκε η υποκριτική και η ζωή του ηθοποιού. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, ήταν να σχετιστώ με ένα θέατρο. Νομίζω πως αν ήμουν μόνο ηθοποιός δεν θα ήταν το ίδιο. Αν ασχολείσαι μόνο με ρόλους, μπορεί να ξεφύγεις και σε ιδιοτροπίες. Ενώ αν έχεις κατά νου όλους τους εργαζόμενους ενός θεάτρου, πρέπει να κρατάς πολλές ισορροπίες – γιατί εσύ δίνεις τον τόνο. Κι εδώ στο Tempus, δίνω τον τόνο από το «καλημέρα». Στην τελική είναι μια στέγη για όλους μας, όχι μόνο για μένα. Δεν έχω αυτό το θέατρο μόνο για μένα.

Τόσο διδάσκοντας όσο και σκηνοθετώντας προσπάθησα να μην κάνω αυτά που ξέρω. Θα ήταν εντελώς βαρετό

Σίγουρα, εδώ τα πήρα όλα επ’ ώμου. Ωστόσο λόγω προϋπηρεσίας και εκπαίδευσης μου φάνηκε πολύ φυσιολογικό. Στη σκέψη μου ήταν πάντα λογικό να διαχειρίζομαι ένα θέατρο. Όταν μπήκα στο «Επί Κολωνώ» ήμουν 18.5 ετών -πραγματικά πολύ μικρός. Καμιά φορά, μου φαίνεται αστείο πώς μπήκα στο θέατρο: Δεν σχετίστηκα με το θεσμό ως καλλιτέχνης, αλλά περισσότερο ως λύτης πρακτικών ζητημάτων. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαι συγκεντρωτικός, δεν θέλω να τα κάνω όλα εγώ – αφήνω τα πράγματα να συμβαίνουν και από τους άλλους. Κι αυτό είναι κάτι που έχω καταλάβει από τη διδασκαλία. Σημασία δεν έχει μόνο αυτό που θα πεις, αλλά περισσότερο αυτό που δεν θα πεις. Οπότε, θ’ αφήσω τον συνεργάτη μου να κάνει το λάθος, δεν θα τον διορθώσω.

Tα ρούχα της φωτογράφισης είναι της εταιρείας DANTE

Προσπάθησα να μην κάνω αυτά που ξέρω. Τόσο διδάσκοντας όσο και σκηνοθετώντας. Προσπάθησα να κάνω αυτό που δεν ξέρω. Δεν έφυγα από την Σκότη για να κάνω όσα μου είχαν δώσει – επειδή τα είχα δει να λειτουργούν. Προσπάθησα να δω ποιος είμαι εγώ, ποιος είναι ο ήχος μου κι όχι όσα με έχουν διδάξει οι δάσκαλοι μου. Αν επαναλάμβανα όσα είχα μάθει, θα ήταν εντελώς βαρετό.

Ανακάλυψα περισσότερο τη δύναμη του λόγου. Άρχισα περισσότερο να εκτιμώ τα αρχαία κείμενα, να τα καταλαβαίνω κάπως καλύτερα – γι’ αυτό κι έκανα πέρυσι τον «Έκτορα».

Αν κάνω μια παράσταση με καθολική αποδοχή, φοβάμαι πως θα εγκλωβιστώ στα γούστα του κοινού

Δεν θέλω να επαναλαμβάνω αυτά που έχω «βρει». Προσπαθώ να λειτουργώ σαν να έπεσα μόλις στη γη, σαν να εμφανίστηκα μόλις στα πράγματα. Δεν ξέρω αν αλλάζω πίστα, αλλά σίγουρα εξερευνώ τον τρισδιάστατο χώρο, όπου μπορώ να εκφραστώ. Αυτό που έχω καταλάβει τελευταία είναι πως θέλω να έχω χώρο για λάθη. Γιατί αν κάνω μια παράσταση με καθολική αποδοχή, φοβάμαι πως θα εγκλωβιστώ στα γούστα του κοινού. Θέλω να υπάρχει χώρος για έρευνα, για τον προσωπικό ήχο των καλλιτεχνών – κι όχι απλά για να βρεθεί συνταγή. Θέλω να κάνω πράγματα που δεν έχω ξαναδεί σε μένα. Γι’ αυτό και μετά το μεγάλο σχολείο του ρεαλισμού στο «Επί Κολωνώ», δεν σκηνοθέτησα ούτε ένα ρεαλιστικό έργο.

«Δεν θέλω να επαναλαμβάνω αυτά που έχω ‘βρει’. Προσπαθώ να λειτουργώ σαν να έπεσα μόλις στη γη, σαν να εμφανίστηκα μόλις στα πράγματα» τονίζει.

Είμαστε πολλά χρόνια μαζί με την Έλενα, κάποια πράγματα ζυμώνονται σχεδόν αδιόρατα. Η «Άλκηστη» συνέβη, δεν ήταν ένα κοινό όνειρο. Εξάλλου, σημασία έχουν αυτά που υλοποιείς, όχι αυτά που λες ή αναγγέλλεις.

Η Έλενα είναι ένας πολύ πηγαίος άνθρωπος, δεν κάνει τίποτα επιπόλαια. Ό,τι κάνει, το κάνει εκ βαθέων. Έχει βαθύ ταλέντο για το θέατρο, καταγωγικό, κάνει θέατρο από παιδί – ενώ εγώ δεν είχα αρθρώσει ούτε καν τη λέξη πριν ενηλικιωθώ. Η σχέση της με το θέατρο είναι οργανική και ζωώδης. Αυτή η βαθιά της πίστη και προσέγγιση με ξαναφέρνει σε έναν κόσμο μυστικιστικό που πολλές φορές ξεχνάω. Είμαι πιο πρακτικός, ενώ η Έλενα δίνει άλλο χρόνο στα πράγματα. Και φυσικά αυτό προσφέρει μιαν άλλου είδους ποιότητα, την ώρα που εγώ κινούμαι σε τρελές ταχύτητες λόγω των γυρισμάτων και το ξεχνάω.

Για τη γυναίκα του Έλενα Μαυρίδου: «Η Έλενα είναι ένας πολύ πηγαίος άνθρωπος, δεν κάνει τίποτα επιπόλαια. Έχει βαθύ ταλέντο για το θέατρο, καταγωγικό, κάνει θέατρο από παιδί – ενώ εγώ δεν είχα αρθρώσει ούτε καν τη λέξη πριν ενηλικιωθώ».

Έχουμε μια επικοινωνία γύρω από την εκπαίδευση. Συμμετέχουμε ο ένας στα μαθήματα του άλλου. Κι επίσης, και οι δύο, μοιάζουμε περισσότερο σαν παιδιά σε αυτό που κάνουμε.

Νιώθω καλά, τόσο που μπορώ να στηρίξω το δικό μου θέατρο, όσο και το θέατρο της Έλενας. Νιώθω πιο δυνατός για να κρατήσω στα χέρια μου περισσότερα πράγματα

Δεν άλλαξε κάτι, αλλά είμαστε πιο ώριμοι να το διαχειριστούμε. Κι επειδή η «Άλκηστη» ξεκίνησε ως ένα απλό αναλόγιο στο «Νιάρχος», άρα ακίνδυνα, τελικά είδαμε ότι μπορούμε να το εξελίξουμε. Ωριμάσαμε εμείς και μαζί ωρίμασαν οι συνθήκες. Οι άνθρωποι πρέπει να μετακινούνται· να είναι μεν σταθεροί αλλά και ευπροσάρμοστοι. Το γεγονός ότι είχαμε πει να μην δουλέψουμε μαζί, δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνουμε για μια ζωή. Επίσης είναι σημαντικό ο «Χώρος» ν’ ανοίξει προς ένα κόσμο για να γίνει τελικά βιώσιμος. Δεν αρκεί να παίζεις μόνο για την φανέλα.

«Επί 10 χρόνια δούλευα στην αφάνεια. Έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη 28 χρονών» λέει, σχολιάζοντας την ξαφνική έκρηξη προβολής.

Ναι. Νιώθω καλά, τόσο που μπορώ να στηρίξω το δικό μου θέατρο, όσο και το θέατρο της Έλενας. Νιώθω πιο δυνατός για να κρατήσω στα χέρια μου περισσότερα πράγματα.

Δεν είχα ποτέ «πλάτες», πλούσιους γονείς ή κάποιο χορηγό να με στηρίζει. Δεν με έχει στηρίξει ποτέ κανένας

Αυτή τη στιγμή πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Μπορώ να βρίσκομαι σε έναν εξωθεατρικό κόσμο – τηλεόραση και σινεμά – κι αυτό μου δίνει μια δύναμη και μια εξωστρέφεια, τόσο σε σχέση με τον κόσμο που μπορώ να φέρω στο θέατρο, όσο και αναφορικά με την οικονομική στήριξη που έχω από αυτές τις δουλειές. Δεν αγωνιώ το ίδιο όταν πηγαίνω στο ταμείο για να δω πως πήγαμε σήμερα, στις δικές μας παραγωγές. Άλλωστε, δεν είχα ποτέ «πλάτες», πλούσιους γονείς ή κάποιο χορηγό να με στηρίζει. Δεν με έχει στηρίξει ποτέ κανένας.

Όχι, αφού δεν έχω Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία. Το θέατρο μου έχει και σκοπό να κερδίσει χρήματα.

«Όλες οι δουλειές που κάνω εκτός, είναι για να μπορώ να στηρίζω το θέατρο. Κι ευτυχώς οι επιλογές μου, μέχρι τώρα, με έχουν δικαιώσει» ομολογεί.

Μα ναι! Όλες οι δουλειές που κάνω εκτός, είναι για να μπορώ να στηρίζω το θέατρο. Όπως ο Πίτερ Φολκ έδινε χρήματα στον Κασαβέτη για να κάνει ταινίες! Κι ευτυχώς οι επιλογές μου, μέχρι τώρα, με έχουν δικαιώσει. Τα «όχι» και τα «ναι» που έχω πει. Γιατί έχω πει πολλά «όχι», πριν πω τα «ναι». Μην ξεχνάς πως επί 10 χρόνια δούλευα στην αφάνεια. Έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη 28 χρονών, ενώ δούλευα ήδη 10 χρόνια.

Όχι. Δεν ζω αλλού· στον ίδιο κόσμο ζω και αντιλαμβάνομαι πως όταν βρίσκεσαι καθημερινά στην τηλεόραση σε βλέπει πολύς κόσμος. Το ένιωθα ότι έρχεται, αν και πάντα μου μιλούσε κόσμος στο δρόμο. Απλώς τώρα, δεν βγαίνεις βόλτα μαζί μου! Δεν θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να κάνουμε τη συνέντευξη σε ένα καφέ.

«Πάντα μου μιλούσε κόσμος στο δρόμο. Απλώς τώρα, δεν βγαίνεις βόλτα μαζί μου! Δεν θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να κάνουμε τη συνέντευξη σε ένα καφέ» λέει γελώντας.

Συμβαίνει. Προχωράω και πάω στη δουλειά μου. Δεν έγινα γνωστός επειδή ήμουν όμορφος ή επειδή έτυχε. Έγινα γνωστός μέσα από τη δουλειά μου. Και αυτό είναι το σωστό.

Πάντα λέω ότι το καλύτερο επάγγελμα του πλανήτη είναι ο κινηματογραφικός ηθοποιός

Με επιβεβαιώνει. Συμβαίνει γιατί ο κόσμος αναγνωρίζει την τέχνη μου, γι’ αυτό που πασχίζω τα τελευταία 20 χρόνια – κι όχι επειδή βγήκα σε ένα πρωϊνάδικο μερικές φορές. Κι έτσι παρότι τώρα κάνω τηλεόραση, δεν πρόκειται να στραφώ σε ένα “άλλο” θέατρο από αυτό που έκανα μέχρι τώρα. Δεν με ενδιαφέρει να οργανώσω μια εμπορική παράσταση για να μαζέψω λεφτά.

Ναι, είχα προτάσεις για μεγαλύτερες σκηνές, αλλά ανήκω εδώ στο Tempus Verum και στον Χώρο. Τώρα που γέμισα την καρδάρα με το γάλα θα δώσω μία και θα το σκορπίσω; Τώρα είναι η ώρα για μένα να μείνω, για να κρατήσω το θέατρο μου.

Για το σχέδιο του να δημιουργήσει μια σχολή υποκριτικής κινηματογράφου: «Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δημιουργήσω την Μικρή Ακαδημία Κινηματογράφου, να επικοινωνήσω το πως μπορεί να παίζει κανείς στην κάμερα μέσα από τη μεθοδολογία που έχω συντάξει στα 20 χρόνια κινηματογράφου»

Είναι πολύ σημαντικό για μένα να δημιουργήσω – παράλληλα με τη Μικρή Ακαδημία που απευθύνεται μόνο σε επαγγελματίες ηθοποιούς – την Μικρή Ακαδημία Κινηματογράφου. Είναι η στιγμή να επικοινωνήσω το πως μπορεί να παίζει κανείς στην κάμερα μέσα από τη μεθοδολογία που έχω συντάξει στα 20 χρόνια κινηματογράφου. Είναι ανάγκη να αναβαθμιστεί η κινηματογραφική υποκριτική στην Ελλάδα, χρειάζεται φροντίδα και κατάρτιση. Στις δραματικές σχολές διδάσκεται Ιστορία Κινηματογράφου όχι υποκριτική, είναι εκτός ύλης. Τα παιδιά βγαίνουν από τις σχολές και δεν ξέρουν τους κώδικες αυτής της τέχνης – ενώ υπάρχουν σαφείς τεχνικές όπως και στο θέατρο. Σπουδαίοι ηθοποιοί του θεάτρου δεν μπορούν να είναι το ίδιο αποδοτικοί και στον κινηματογράφο, γιατί δεν το έχουν διδαχθεί. Γυρίζονται τόσες σειρές, έχουμε κινηματογράφο που μπορεί να βγει στο εξωτερικό, αλλά μας λείπει μια σχολή υποκριτικής για όλα αυτά.

Έχω ανοίξει τον κύκλο της τηλεόρασης κι ακόμα δεν τον έχω ολοκληρώσει. Έχω ήδη οργανώσει δύο ακόμα project· είμαι κλεισμένος μέχρι το 2027

Ξεκίνησα από πολύ νωρίς σε αυτό. Κι όταν λέω διδασκαλία δεν προτείνω τρόπο για να κάνεις κάτι, αλλά για να κάνουμε όλοι μαζί μια έρευνα στο πώς γίνεται κάτι.

Για τον προγραμματισμό του Tempus Verum: «Θέλησα να δώσω το χώρο σε ανθρώπους σαν εμένα – δηλαδή σε ηθοποιούς που θέλουν να σκηνοθετήσουν χωρίς το φοβερό άγχος του παραγωγού ώστε το θέατρο να λειτουργήσει σαν εστία νέων καλλιτεχνών».

Πάντα λέω ότι το καλύτερο επάγγελμα του πλανήτη είναι ο κινηματογραφικός ηθοποιός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως όταν κάνω μια παράσταση δεν με συνεπαίρνει. Ή πως όταν τελειώνω ένα μάθημα δεν νιώθω μεγάλη ικανοποίηση. Απλώς τώρα βρίσκομαι μέσα στη φάση του σινεμά – μόλις προβλήθηκε και η νέα ταινία «Αγέλη προβάτων». Παρόλα αυτά, δεν έχω πολύ χρόνο για να μπω στα γυρίσματα μιας νέας ταινίας. Έχω ανοίξει τον κύκλο της τηλεόρασης κι ακόμα δεν τον έχω ολοκληρώσει. Έχω ήδη οργανώσει δύο ακόμα project· είμαι κλεισμένος μέχρι το 2027.

Όλα μπορώ να τα κάνω. Αυτή είναι η κατάρα μου

Χαμός θα γίνει! Ως παραγωγός θα είμαι απολύτως εδώ. Θα κάνουμε δύο παραστάσεις που διακρίθηκαν από το Φεστιβάλ Σκηνοθεσίας του θεάτρου, η Γεωργία Μαυραγάνη θα σκηνοθετήσει ένα έργο του Πρίμο Λέβι, η Κρίστελ Καπερώνη θα κάνει μια παράσταση σε κείμενα της Κιτσοπούλου, η Αγλαΐα Παππά θα παίξει στις «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία της Violet Louise, θα φιλοξενήσουμε τις «Λουόμενες» της Κατερίνας Μαυρογεώργη κατευθείαν από το Skrow, ο Χρήστος Καρασσαβίδης θα σκηνοθετήσει τις «Αυτοσχέδιες Παρθένους» του Τζέφρι Ευγενίδη και ο Χάρης Φραγκούλης θα σκηνοθετήσει τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη στην «Σκέψη» του Λεονίντ Αντρέγιεφ. Θέλησα να δώσω το χώρο σε ανθρώπους σαν εμένα – δηλαδή σε ηθοποιούς που θέλουν να σκηνοθετήσουν χωρίς το φοβερό άγχος του παραγωγού ώστε το θέατρο να λειτουργήσει σαν εστία νέων καλλιτεχνών χωρίς να νιώθουν στο λαιμό τους την ανάσα του περίεργου παραγωγού. Οπωσδήποτε, δεν θα κάνουμε φαντασμαγορικές παραγωγές, αλλά με τα μέσα ενός θεάτρου όπως το Tempus.

«Νομίζω πως είμαι ένας άνθρωπος που προσφέρει αλλά την ίδια ώρα έχω και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Πιστεύω ότι για να μπορείς να θυσιαστείς, πρέπει να υπάρχεις: Είναι αυτό το οξύμωρο σχήμα» εξηγεί.

Όλα μπορώ να τα κάνω. Αυτή είναι η κατάρα μου.

Καθώς μεγάλωνα άρχισε να συμβαίνει περισσότερο. Ειδικά, όταν βρήκα τον σκοπό μου.

Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια. Έχω 36 πρώτα ξαδέρφια και ο πατέρας μου είχε 11 αδέρφια! Μεγάλωσα μέσα σε αυτό. Οπότε, δεν ξέρω αν η οικογένεια είναι σκοπός, σίγουρα είναι ζωή.

Νομίζω πως είμαι ένας άνθρωπος που προσφέρει αλλά την ίδια ώρα έχω και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Πιστεύω ότι για να μπορείς να θυσιαστείς, πρέπει να υπάρχεις: Είναι αυτό το οξύμωρο σχήμα. Θα καιγόμουν για το παιδί μου, αλλά από εκεί και πέρα χρειάζομαι και μια αίσθηση ισορροπίας. Όπως λέει και ο Καντ όταν κάποιος μπαίνει στο σπίτι σου και ζητάει βοήθεια, πρέπει να τον βοηθήσεις. Όμως, δεν θέλουμε έναν άνθρωπο που θα βοηθήσει από λύπηση, αλλά έναν άνθρωπο που θα βοηθήσει – σκέτο. Ίσως, τελικά, είμαι περισσότερο άνθρωπος της ευθύνης, παρά της θυσίας. Άλλωστε, η ευθύνη εμπεριέχει τη θυσία, δεν είσαι για την πάρτι σου. Είμαι, τρόπον τινά, ευθυνομανής.