Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη στο Θέατρο Ολύμπια
Το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή, «Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας», ανεβαίνει, στο Θέατρο Ολύμπια, σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη, με τους Θανάση Τσαλταμπάση και Βερόνικα Αργέντζη.
«Τουλούζ Λωτρέκ- Η φαντασία της αμαρτίας». Mια μοναδική θεατρική παράσταση, με θέμα τον κορυφαίο Γάλλο ζωγράφο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ, ανεβαίνει στο θέατρο Ολύμπια, στις 4, 5 και 6 Νοεμβρίου, με τους Θανάση Τσαλταμπάση και Βερόνικα Αργέντζη.
Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί το έργο του Χριστόφορου Χριστοφή, με συνθέτη τον Νίκο Ξανθούλη και το κουαρτέτο εγχόρδων L’anima να ερμηνεύει επί σκηνής τη μουσική, με τον Αριστείδη Πατσόγλου στα σκηνικά και την Βασιλική Σύρμα στα κουστούμια, δημιουργώντας στο θέατρο Ολύμπια ένα πάζλ σκηνών κινηματογραφικής υφής, που αποκαλύπτουν το πνεύμα και τα αισθήματα που βίωσε ο ζωγράφος, τις τελευταίες μέρες της ζωής του, από την στιγμή που αρχίζουν τα συμπτώματα της ασθένειάς του έως και το τέλος στα 37 του χρόνια.
Όπως επισημαίνει στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Δήμος Αβδελιώδης:
«Η μοναδικότητα των έργων και της προσωπικότητας του ιδιοφυούς Τουλούζ Λωτρέκ, ενέπνευσε τον Χριστόφορο Χριστοφή να αποδώσει με μια βιωματικής πνοής προσέγγιση το πνεύμα του. Παρά την στέρηση της αγάπης από τους γονείς του, και την περιθωριοποίησή του από την μειονεκτική εικόνα ενός σώματος νάνου, που η ασθένεια των μηριαίων οστών του τον καθήλωσε πριν μπει στην εφηβεία, ο Λωτρέκ, χωρίς ίχνος κατωτερότητας, βλέπει κατάματα την αλήθεια, με πηγαία γενναιοφροσύνη και κατάφαση για το θαύμα της ζωής, σαν ένας Mικρός Πρίγκιπας της ζωγραφικής. Μ’ αυτό το καθαρό βλέμμα ζωγραφίζει τους ανθρώπους αποτυπώνοντας στις μορφές τους τον βαθμό της ευτυχίας ή της δυστυχίας τους, στην προσπάθειά τους να ζήσουν την απόλαυση.
Στον κόσμο της νύχτας φαίνονται όλα πιο καθαρά από την ημέρα. Δεν υπάρχουν καλές ή κακές γυναίκες αλλά γυναίκες με στιγμές ευφορίας ή απογοήτευσης. Οι αριστουργηματικοί ψυχογραφικοί πίνακές του μιλάνε διαχρονικά, για το πόσο μάταια χάνεται ο χρόνος των ανθρώπων χωρίς την πραγματική χαρά, παίζοντας στο έργο της ζωής τους έναν ρόλο που δεν τον επέλεξαν οι ίδιοι, κι από τον οποίο δεν σκέφτονται να αποδράσουν όσο ακόμη υπάρχει καιρός. Οπτική που την αναγνωρίζουμε με την ίδια ένταση και ευκρίνεια και στο λογοτεχνικό έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη».
