Η Χάιντι και τα βουνά, του Ανδρέα Φλουράκη στο Μικρό Εθνικό

Το Εθνικό Θέατρο υποδέχεται φέτος μικρούς και μεγάλους στη Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» με ένα έργο του Ανδρέα Φλουράκη για όλη την οικογένεια, μια συγκινητική μουσική παράσταση, με τίτλο «Η Χάιντι και τα βουνά», που μιλά για τη φιλία, τη γενναιοδωρία, την αγάπη, τους θριάμβους και τα δώρα της ζωής.

Μπορεί ένα μικρό παιδί να φέρει μια μεγάλη αλλαγή; Μπορεί ένα πλάσμα που δεν αποφασίζει για τίποτα το ίδιο, να μετασχηματίσει αποφασιστικά τους πάντες και τα πάντα γύρω του μόνο με τη δύναμη της ψυχής του; Μπορεί να μαλακώσει καρδιές απολιθωμένες από την απώλεια, να «ξεβολέψει» μικρούς και μεγάλους, κινητοποιώντας τους προς τη ζωή; Η απάντηση είναι ναι. Ένα ναι τόσο μεγάλο, τόσο ζεστό και φωτεινό όσο και το «ναι» που η ίδια η Χάιντι λέει στη ζωή. Το λέει φωνάζοντας και γελώντας και παίζοντας και κουτρουβαλώντας με τους φίλους της, το λέει στα όνειρά της και στα τραγούδια της, το λέει κλαίγοντας και αντέχοντας και χάνοντας και συνεχίζοντας κι ελπίζοντας και ανακαλύπτοντας.

«Μια ιστορία για παιδιά και για όσους αγαπούν τα παιδιά», αυτός ήταν ο υπότιτλος που η Γιοχάνα Σπίρι, διάλεξε για το μυθιστόρημά της, την Χάιντι. Σήμερα, σχεδόν 150 χρόνια αργότερα, η Χάιντι έχει γνωρίσει αμέτρητες διασκευές και έχει γίνει σύμβολο της θέλησης για ζωή, «αναγκαία, φωτεινή θύελλα», όπως τη χαρακτηρίζει η σκηνοθέτρια Ιώ Βουλγαράκη. Η Χάιντι και τα βουνά έρχεται να ξανα-συστήσει σε μικρούς και μεγάλους αυτήν τη συγκλονιστικά διαχρονική ιστορία σε μία σύγχρονη, συγκινητική μουσική εκδοχή από τον πολυβραβευμένο Ανδρέα Φλουράκη.

Στην παράσταση, τρεις γενιές ηθοποιών και τρεις μουσικοί επί σκηνής ενώνονται σ’ έναν πολυμελή και δυναμικό θίασο για να ανιχνεύσουν αυτό το συναρπαστικό ταξίδι που ονομάζεται «μεγαλώνω». Ένα ταξίδι ανάμεσα σε χαρές και λύπες, σε θριάμβους και ματαιώσεις, ένα ταξίδι με απώλειες αλλά και με το θαύμα της ζωής: με αυτήν την αστείρευτη δύναμη που μας επιτρέπει να προχωράμε μαζί με όσους και όσα χάσαμε. Μια παράσταση που μιλά για τα δώρα της ζωής, για τις διεξόδους από τη μοναξιά, για τις δυνάμεις που φυλάμε μέσα μας σαν φυλακτό και πυξίδα στο ταξίδι μας σε αυτόν τον κόσμο.