Μάγισσες – Μέρος 3ο: Επιδόρπιο, σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα

Μετά από δύο μοναδικές παραστάσεις, μία στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου τον Δεκέμβριο του 2021 και μία στα Δημοτικά Σφαγεία Ταύρου τον Μάιο του 2022, οι «Μάγισσες» ξανασυναντούν το κοινό τους με νέα μορφή και περιεχόμενο. Και αυτή τη φορά σε έναν χώρο με ιδιαίτερο χαρακτήρα και παρελθόν, στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών), στην οδό Κορυτσάς 39, για 8 μόνο παραστάσεις, από τις 14 Νοεμβρίου.

Οι «Μάγισσες» είναι μία παράσταση εν εξελίξει, που ακροβατεί ανάμεσα στη σκηνική σύνθεση και τη λυρική περφόρμανς. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη (Α’ βραβείο στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής MYTHOS?! του ΚΘΒΕ σε συνεργασία με το Θέατρο του Regensburg, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου περιοδικού «Ο Αναγνώστης»), που γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα βίας κατά των γυναικών.

Με υλικό από ιστορικές καταγραφές έμφυλης βίας στην Ευρώπη, αλλά και από την ελληνική προφορική παράδοση (το δεύτερο μέρος της παράστασης συνομιλεί με την παραλογή «Του Γεφυριού της Άρτας»), καθώς και την σύγχρονη παράδοξη «ελληνικότητα», το έργο αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των γυναικείων ζητημάτων, που υπάρχουν ήδη σε αφηγήσεις του παρελθόντος, αλλά παραμένουν ολοζώντανα ως αιτήματα μέχρι σήμερα.

Το έργο σκηνοθετεί ο Θανάσης Δόβρης και ερμηνεύει η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, με τη συμμετοχή του Στέλιου Χατζηγεωργίου. Στις «Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο» υπάρχουν πολλά νέα στοιχεία. Για τη νέα αυτή μορφή της παράστασης, η ομάδα συνεχίζει την έρευνά της, εμπλουτίζοντας αυτή τη φορά το κείμενο της Σίδερη με αποσπάσματα από τη Μαιευτική του Ιπποκράτη. Στις περιγραφές των σοκαριστικών θεραπειών που προτείνει ο «πατέρας της ιατρικής», αναγνωρίζει κανείς την προσέγγιση του γυναικείου σώματος ως οργάνου αναπαραγωγής, που προκειμένου να θεραπευθεί υφίσταται βασανιστήρια.

Επίσης, η παράσταση παρουσιάζεται και πάλι σε έναν ιδιαίτερο, όχι αμιγώς θεατρικό χώρο, συνεπή με τον site specific χαρακτήρα της, παρ’ όλα αυτά, θα είναι η πρώτη φορά που οι «Μάγισσες» θα βρεθούν σε κλειστό περιβάλλον. Επιπλέον, το μουσικό της μέρος οδηγείται σε νέους πειραματισμούς, υπό τους ήχους της μεσαιωνικής βιέλας (medieval fiddle, γαλλ. vielle), ενός σπάνιου έγχορδου, τοξωτού μουσικού οργάνου, πρόγονο του σημερινού βιολιού, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα για να συνοδεύει τα κοσμικά και λατρευτικά τραγούδια. Στις «Μάγισσες» η μεσαιωνική βιέλα και το τραγούδι της Ειρήνης Μπιλίνη-Μωραΐτη θα ακούγονται από τον προαύλιο χώρο, παρακολουθώντας από μακριά την εξέλιξη του έργου και προσδίδοντας ίσως μία αίσθηση εγκλεισμού που συνομιλεί με τη γυναικεία εμπειρία που αφηγείται η παράσταση.

«Μια τεράστια ήττα συντελείται. Η ήττα των χρωμάτων από το μαύρο χρώμα. Μια ήττα που την γνωρίζουμε, και όταν την ονοματίζουμε, απλά κουνάμε αμήχανα το κεφάλι. Μια πρωτοφανής ήττα. Μια ήττα που την αρχίσαμε εμείς και τώρα πια δεν έχει επιστροφή…Μια ήττα που αμήχανοι την αφήνουμε να μας συμβεί κουνώντας μίζερα το κεφάλι μας. Νομίζω ευχή όλης της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, είναι να πεθάνει χωρίς να το καταλάβει μέσα σε μια αγοραστική αποθέωση κτηνώδους οργασμού».

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων της UNESCO για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, «Orange the World».