Status Update: Δημήτρης Καπουράνης, ηθοποιός – μουσικός

στη χορωδία, μου άρεσαν πολύ τα κόμικς, η ιδέα ότι ο πατέρας μου ήθελε να γίνει ζωγράφος, η μουσική, οι ταινίες. Ποτέ δεν βρήκα αντίστοιχο ενδιαφέρον σε τίποτα άλλο. Άργησα να πάρω την απόφαση να ασχοληθώ με την υποκριτική, άλλα πάντα κάπως ήξερα ότι αυτό με ενδιαφέρει. Καταλάβαινα πως έτσι θα μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα.

Οι γονείς μου, ο Νεκτάριος, η Ιώ, το συγκρότημά μου, ο Θοδωρής, οι Doors, οι Pink Floyd, οι Nirvana, ο άλλος Θοδωρής, η Έβη, ο Bowie, η Κάλλας, η λέξη που δε λες, το Πολυτεχνείο, το Εθνικό, τα Χανιά, ο Παππούς μου…

καθώς λίγο πριν πάρω το πτυχίο μου στο τελευταίο έτος απλά τα παράτησα και ανέβηκα στην Αθήνα για να σπουδάσω Θέατρο. Ήμουν, πλέον, πεπεισμένος ότι αυτό θα με έκανε χαρούμενο και τόλμησα να το ακολουθήσω. Στα 18 σου δύσκολα ξέρεις τι θες – νομίζω πως απλώς έκανα αυτό που ήθελαν οι άλλοι για μένα. Παρόλα αυτά έμαθα πολλά εκεί – το Πολυτεχνείο με βοήθησε να βάλω μια τάξη τις σκέψεις μου.

τα τραγούδια και τους πολλούς παλιάτσους. Θυμάμαι μέχρι και την μυρωδιά πάνω στη σκηνή. Ξέρω ακούγεται περίεργο, ίσως λίγο ρομαντικό – αλλά είναι αλήθεια.

Και λόγω της προβολής, αλλά κυρίως λόγω της ευκολίας που, πολλές φορές, υποκύπτουμε σε σχέση με τις ερμηνείες. Η τηλεόραση δυστυχώς δεν απαιτεί πολλά από έναν ηθοποιό και αυτό είναι κάτι στο οποίο προσπαθώ να αντισταθώ – πότε τα καταφέρνω, πότε όχι. Παρόλα αυτά,  όντως οι συνθήκες «Στα Καλύτερα μας Χρόνια» σεζόν ντη σεζόν γίνονται καλύτερες και πλέον φέτος – στη τρίτη σεζόν έχουν γίνει ιδανικές. Το κλίμα είναι υπέροχο, τα σενάρια ακόμα καλύτερα, υπάρχει πολλή όρεξη για δουλειά, καθώς και χώρος να κινηθούμε όσο δημιουργικά θέλουμε.

και θα ήθελα να κάνω πολλά – πολλά περισσότερα. Είναι μαγική τέχνη και απαιτεί τα πάντα από έναν ηθοποιό, όπως και το θέατρο.

και νιώθω ότι ξέρω ελάχιστα πράγματα γι’ αυτό. Είναι ένας ατελείωτος δρόμος και έτσι πρέπει να παραμείνει. Το θέατρο με κρατάει σε εγρήγορση και η τόσο άμεση επαφή με το κοινό με τροφοδοτεί πολύ. Μου αρέσει. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το κοινό. Το θέατρο είναι μεγάλο προνόμιο και θα έπρεπε να είναι για όλους.

Το μικρόβιο της συγγραφής μου μπήκε στο τρίτο έτος της σχολής. Είχα γράψει ένα χαζο- διήγημα και μπήκα στη διαδικασία να το μετατρέψω σε σενάριο μεγάλου μήκους. Αυτό με οδήγησε στο να ψάξω πιο μεθοδευμένα αυτήν την τέχνη – ξεκίνησα να διαβάζω κάθε λογής βιβλίο απαραίτητο για τη συγγραφή σεναρίων και στη συνέχεια παρακολούθησα κάποια σεμινάρια. Έχω σαφώς πάρα πολλά ακόμα να μάθω για να κατανοήσω ακριβώς το πώς δομείται μια αφήγηση και πώς αυτό μεταφράζεται σε εικόνα. Μου αρέσει πολύ· γράφω συνέχεια από τότε και ελπίζω σύντομα κάποια στιγμή να δω στην μεγάλη οθόνη κάποιο από τα σενάριά μου. Αυτό κι αν είναι όνειρο μεγάλο. Εν προκειμένω τελειώνω ένα σενάριο μεγάλου μήκους, καθώς και άλλα δυο μικρού μήκους. Επιπλέον με μια ομάδα επίδοξων σεναριογράφων γράφουμε μια σειρά (σε φορμάτ ψευδοντοκυμαντέρ) πάσης φύσεως μαύρη κωμωδία.

Ξεκινήσαμε ως cover- band (παίζαμε μόνο διασκευές) στα Χανιά πριν από περίπου εννιά χρόνια. Περάσαμε από χίλια κύματα – κυριολεκτικά – καθώς τα τελευταία χρόνια το Πειραιάς-Σούδα ήταν η μεγάλη μας κατάρα. Πλέον, καταφέραμε να μεταφέρουμε τη βάση της μπάντας στην Αθήνα. Έχουμε ήδη κυκλοφορήσει δύο EP, τα οποία εύκολα μπορεί να τα βρει κάποιος on line. Τα μέλη πλέον είμαστε (Γιάννης Πανηγυράκης, Πέτρος Πανηγυράκης, Χρήστος Κλαριδόπουλος, Αλέξανδρος Σταθάκης και Δημήτρης Καπουράνης). Έχουμε πολλά σχέδια για το μέλλον. Φέτος, θα κυκλοφορήσουμε δύο singles και στη συνέχεια τον πρώτο μας μεγάλο δίσκο. Όχι δεν ονειρεύομαι να γίνω ροκ σταρ. Οι ροκ-στάρ έχουν πεθάνει σχεδόν όλοι και δεν θα γεννηθούν άλλοι. Τους γέννησε η ορμή μια εποχής που ακόμα ξεζουμίζουμε και δεν θα στερέψει ποτέ.

Αλλά εγώ δεν νιώθω ότι “εργάζομαι”. Κάνω απλώς όλα αυτά που μου αρέσουν. Ίσως επειδή τόσα χρόνια στα Χανιά δεν το έκανα. Το κάνω τώρα.

Αυτό το ξέρω καλά. Σίγουρα όμως με έχει ευνοήσει πολύ και η τύχη.

δεν με ενοχλεί να με ρωτούν για την καταγωγή μου. Με ενοχλεί που ενοχλεί τους ίδιους.

Ο Μαρτίν σκότωσε τον Πατέρα του επειδή δεν το άντεχε άλλο. Τον βασάνιζε μια ζωή και αυτόν και την μητέρα του. Ο Μαρτίν ήξερε ότι σκότωνε τον πατέρα του. Αυτό δεν τον κάνει Οιδίποδα – ίσως τον κάνει λίγο ήρωα, αλλά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Τόσο στο πώς υποστηρίζω έναν άνθρωπο που έχει σκοτώσει τον πάτερα του, όσο και στην ίδια του, τη φύση. Μαθησιακές δυσκολίες, επιληψία, εγκλεισμός, απομόνωση… Η αλήθεια είναι πως τον έχω συμπαθήσει όσο κανέναν άλλον και, κατά κάποιον τρόπο, τον καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Έχω την ανάγκη να αγαπώ τους χαρακτήρες που υποδύομαι ακόμα κι αν αυτοί σιχαίνονται τον εαυτό τους.

Ευτυχώς κάποια στιγμή κατάφερα να επιβάλω την αντίδρασή μου σε αυτή. Έμαθα να σέβομαι τον εαυτό μου και τους άλλους και δεν μπορώ να ανεχτώ τίποτα διαφορετικό. Δυστυχώς, η βία πάντα θα ξετρυπώνει δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό – στο χέρι μας είναι να μιλάμε και να ζητάμε βοήθεια όταν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.

με την έννοια του ιδεώδους τόπου, θα τύπωνα το «Όχι Μπραζίλια, μα Οκτάνα» του Α. Εμπειρίκου. Αυτό.